Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1963, Blaðsíða 12

Kenedy-fjölskyldan, myndin tekin 1937. John Kennedy stendur (t. v.), faðir hans, Joseph, situr (Iengst t. v.),
Patricia (13 ára) situr á stólarninum hjá föður sínum. Við fætur hans er Jean (9 ára) og aftan við hana er
Eunice (16 ára). Frú Kennedy situr lengst t. h. ásamt Joe yngra (22 ára), Rosemary (19 ára), Robert (12 ára)
næst arninum og Kathleen (17 ára), sem situr aftan við yngsta bróðurinn, Edward (6 ára).
^ÆSKUÁRIN j
Framh. af bls. 1.
þýðir sama sem að sigra“, sagði hann
til skýringar, þegar hann var spurður
um nafnið.
„Hvorki Jack né Joe kunnu að hræð-
ast“, segir einn siglingafélagi þeirra.
Þeir gátu siglt út, þegar veðrið var svo
vont, að það var rétt aðeins hægt að
greina bátinn innan um öldurnar. Ein
fræg sjóferð var farin einn dag, þegar
enginn annar bátur þorði að yfirgefa
lægi sitt, en Joe, Jack og tveir kunn-
ingjar þeirra lögðu upp í vota slark-
ferð. Joe og kunningi hans, sem réðu
þarna öllu, skipuðu Jack og kunningja
hans að sitja úti á borðstokknum á kul-
borða, þar sem öldurnar gengu stöðugt
yfir þá og gegnvættu hverja spjör á
þeim. Þetta varð löng ferð og Jack og
kunningi hans voru öskuvondir, en gátu
ekki að gert, svo að þeir urðu að gera
sér þessa meðferð að góðu — þó ekki
þegjandi. Enn í dag er þeim þessi sigl-
ing í fersku minni, og nú er hægt að
hlæja að því, en meðan það var að ger-
ast, var það ekkert hlátursefni.
Jafnframt því sem Jack og bróðir
hans stunduðu íþróttir sér til ánægju,
lagði faðir þeirra stund á að veita þeim
fræðslu. Oft fór hann með drengina í
bókasafnið heima hjá þeim í Bronxville
og ræddi við þá vandamál nýjustu
heimsfrétta. Og eftir því, sem yngri
systkinin eltust, flutti faðir þeirra þessa
umæðufundi úr bókasafninu að kvöld-
verðarborðinu, og þannig varð matar-
tíminn brátt að alvarlegum og stundum
róstusömum umræðufundum um sam-
tíma viðburði.
Fjölskyldan var auðug, en bæði faðir-
inn og móðirin gættu þess að láta ekki
auðinn spilla börnunum. „Við reyndum
að kenna þeim að glata aldrei neinu
tækifæri“, sagði Rose. „Við gáfum þeim
aldrei vasapeninga fram yfir það, sem
nágrannabörnin fengu. Við mátum
aldrei neinn hlut einungis fyrir það, hve
dýr hann var. í Boston talar enginn
maður um peninga, og við gerðum okk-
ur það að reglu að tala aldrei um pen-
inga heima hjá okkur“.
essu til sönnunar sýna Kennedy-
hjónin bréf, sem Jack skrifaði þeim, þar
sem hann bað um hækkun á vasapen-
ingunum, í tilefni af því, að hann var
orðinn skáti. Málfræðin var ekki upp
á það bezta, en hann gat samt komið
erindi sínu á framfæri.
„Siðustu vasapeningarnir mínir voru
40 sent“, hóf Jack mál sitt. „Þetta nota
ég fyrir flugvélar og önnur barnaleik-
föng, en nú er ég skáti, og er hættur við
leikföngin mín. Áður var ég vanur að
eyða 20 af þessum 40 sentum og eftir
fimm mínútur hafði ég tóma vasa og
ekkert að vinna og 20 sent að tapa.
Þegar ég er skáti, verð ég að kaupa
matarkassa, bakpoka, teppi, kastljós,
hlífðarteppi, og þetta eru hlutir, sem
endast árum saman og ég get alltaf
notað, en ég get ekki alltaf notað súkku-
laði og rjómaís, og þessvegna fer ég
fram á hækkun um 30 sent, til þess að
kaupa þetta og borga útgjöldin mín
með. . . .“
Mjög sjaldan voru peningar notaðir í
verðlaunaskyni. Joe eldri tók hátiðlegt
loforð af hverju barna sinna að reykja
hvorki né drekka fyrr en þau hefðu náð
21 árs aldri, en þá myndu þau fá 2000
dala verðlaun, sem skyldi greiðast á 21
árs afmælinu.
Áðurnefnt bindindi á umtal um pen-
inga var svo stranglega haldið, að for-
eldrarnir minntust ekki á það einu orði,
að þegar hvert systkinanna yrði 21 árs,
væri lögð til hliðar handa því ein millj.
dala. Eftir því sem Rose Kennedy skýr-
ir frá, höfðu þau enga hugmynd um
þetta, fyrr en þau lásu um það í ein-
hverju tímariti.
Það er eftirtektarvert, að enda þótt
Joe Kennedy væri þver og ósveigjan-
legur í kappræðum, var hann eindreg-
inn um það, að börn hans skyldu vera
efnahagslega óháð og hafa hugrekki til
að segja meiningu sína og ákveða sig.
Þegar talið berst að þessum lífeyri
þeirra, segir hann hreykinn: „Ég kom
því þannig fyrir, að börnin væru svo
efnalega óháð, að þau gætu þorað að
horfast í augu við mig og sagt mér að
fara fjandans til, ef þeim byði svo við
að horfa“.
Jack mjakaðist jafnt og þétt upp eftir
skólanum í Riverdale, þarna í nágrenn-
inu í Vestur-Bronx. Stundum leit
mamma hans þar inn og skrafaði við
kennarana hans, til að fá að vita,
hvernig honum gengi. Núna minnast
kennararnir hans sem grannvaxins,
alvarlegs og kurteiss drengs, sem hafði
gaman af sögu og var uppstökkur.
„H ann var rólegur og iðinn í
bernsku“, segir Rose, er hún rifjar upp
æskuafrek sonar síns. „Ég held bein-
línis, eftir á að hyggja, að hann hafi
verið rólegastur af systkinunum“.
Hvort sem Jack hefur verið rólegur
eða ekki, þá átti hann það nú samt til
að gera uppistand. En svona æskubrek
féllu ekki í góðan jarðveg hjá móður
hans. „Ég er nú svo gamaldags og hef
trú á líkamlegum refsingum", segir
Rose Kennedy, ströng í bragði, „og
margan löðrunginn hef ég gefið bæði
Jack og hinum“.
Rose Kennedy er innilega trúuð og
hefur innrætt börnunum trú sína. Þegar
hún gerir grein fyrir tilfinningum sín-
um á þessu sviði, segir hún: „Ég get
ekkert sagt um trú í þjóðfélagslegu og
stjórnmálalegu lífi, en mér finnst hún
dásamleg fyrir börn. Mörg börn leita
öryggis í henni og trúin hefur verið
merkur þáttur í lífi Jacks“.
Fyrir nokkru gaf Rose lýsingu á
hclmilislífi Kennedy-systkinanna og
gerði um leið grein fyrir hinni miklu
samheldni þeirra. „Ég held, að hún sé
að þakka umhvefinu“, segir hún. „Við
höfum alltaf verið trúuð, kaþólsk fjöl-
skylda, og maðurinn minn gaf sér alltaf
tíma til að tala við börnin, hversu ann-
ríkt sem hann átti í stjórnmálum".
„Maðurinn minn var strangur faðir,
og hann vildi, að drengirnir væru sigur-
sælir í íþróttum eða hverju öðru því,
sem þeir tóku sér fyrir hendur. Ef þeir
unnu ekki, var hann vanur að ræða
mistökin við þá, en þó var hann ekki
umburðarlyndur við þann, sem laut í
lægra haldi“.
Rose minnist þess, að Jack hafi verið
mestur lestrarhesturinn af systkinun-
um. Hún minnist þess að hafa sjaldan
séð Jack einan, án þess að hann hefði
bók hjá sér. Aldrei varð hann glaðari
en þegar hann varð fyrstur til að ná í
dagblaðið. Og Rose man eftir því, að
þegar hann las, þá las hann af mikilli
einbeitingu og tók ekki eftir neinu, sem
fram fór kringum hann. Þessi lestrar-
fíkn og lestraraðferð fylgdi honum eftir
að hann komst upp.
rið 1930, þegar Jack var
þrettán ára gamall, bjóst hann
til að fara að heiman í fyrsta sinn
— því að nú átti hann að fara að
undirbúa sig til háskólanáms í Canter-
buryskólanum í New Milford, Connecti-
cut. Nú átti að verða lokið þessari stöð-
ugu samvist við þessa samheldnu fjöl-
skyldu hans, sem hafði verið honum
svo dýrmæt. En foreldrar hans töldu, að
ef eldri systkinin væru vel menntuð
gætu þau aftur kennt þeim yngri. Joe
og Jack kenndu því yngri systkinum
sínum það, sem þeir höfðu lært. Og við
það lærðu þeir um leið að elska og meta
yngri börnin. Sum eldri systkin líta á
þau yngri sem einskonar farg á sér, en
þetta átti ekki við um Kennedy-börnin.
En Jack kveið fyrir að verða að yfir-
gefa þessa dásamlegu fjölskyldu sína
og fara í skólann.
BRIDCE
]Víargir bridgespilarar hafa mjög
gaman að alls konar þrautum og eru ó-
trúlega fljótir að leysa þær. Hér kemur
ein slík, og til þess að menn freistisí
ekki til að líta fyrst á lausnina er húi
birt á blaðsíðu 11.
A 7432
V D 9 6 5 3
♦ Á D 7 2
♦ —
A —
V G 10 8 7
4 2
♦ K 10 6
* 9 6 5 3
A Á 8 6 5
V —
♦ 54
* ÁKG li
Suður er sagnhafi i 6 laufum og vest-
ur lætur út hjartagosa. Hvernig á suð-
ur að vinna spilið?
Leiðrétiing
í greininni „Fyrsta bílferð að Geysí’*,
eftir Egil Hallgrímsson, sem birtist í
1. tbl. Eesbókar þessa árs féll niður
eitt orð úr setningu. Þar stóð: „MeS
því opnaðist leið milli Þingvalla og
L.augarvatns.“ Þetta átti að vera: „Með
því opnaðist bein leið“ o.s.frv.
K D G
10 9
Á K
G 9 8 3
D 4
0 87 2
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
4. tölulblað 1963