Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1963, Page 3

SvARTUR bíll nam staðar fyrir
neðan húsið, tegund sem ég kannaðist
ekki við, en sem mér sýndist vera ítölsk.
— Vertu nú rólegur, sagði Bertha. —
Bíddu þangað til bjallan hringir. Láttu
þau bíða tvær eða þrjár sekúndur, og
gakktu svo hægt fram að dyrunum og
opnaðu!
Ég sá herra Zumpen og frú hans
ganga upp að útidyrunum. Hann er hár
og grannur og vottar fyrir því sem
fyrir þrjátíu árum var kallað hæruskots-
töfrar við kollvikin. Frú Zumpen er
sniðin eftir þeirri sérstöku tegund hor-
aðra, döklchærðra kvenna, sem kemur
mér alltaf til þess að hugsa um sítrónur.
í>að var auðséð á Zumpen að hann var
hundleiður og ergilegur yfir því að
Eins og í
EFTIR
HEINRICH BÖLL
V
” IÐ höfðum boðið Zumpen-hjón-
unum heim um kvöldið, einstaklega
geðslegu fólki, sem ég hafði kynnzt hjá
tengdaföður mínum. Hann hafði frá
fyrstu stundu gert sér far um að láta
mig kynnast fólki sem ég gæti haft
gagn af í viðskiptalífinu, og Zumpen
getur komið mér að góðu haldi. Hann er
sem sé formaður í nefnd sem ákveður
hvaða verktakar skuli taka að sér ýmsar
stórbyggingar, og ég hef gifzt inn í fyrir-
tæki sem annast grunnagröft.
Mér var órótt þetta kvöld, en Bertha,
konan mín, róaði mig.
— Það skiptir miklu að hann kemur,
sagði hún. — Reyndu að beina samtal-
inu að tilboðinu, með gætni. Þú veizt að
gert verður út um þetta mál á morgun.
Ég stóð í forstofunni og beið eftir
Zumpen. Reykti, traðkaði vindlingsstúf-
inn og sparkaði honum undir dyramott-
una. Svo fór ég út að glugganum í bað-
herberginu og fór að velta fyrir mér
hversvegna Zumpen hefði þegið heim-
boðið. Varla gat hann haft mikinn áhuga
á að borða kvöldmat hjá okkur, og úr
því að opna skyldi á morgun tilboðin í
jarðvinnuna, sem ég meðal annarra átti
hlut að, hlaut kvöldið að verða Zump-
en óþægilegt ekki síður en mér.
Ég var að hugsa um tilboðið. Þetta
var mikið verk, ég mundi geta haft
20.000 mörk upp úr því, og mér veitti
ekki af peningunum.
Bertha hafði ákveðið klæðaburðinn.
Ég átti að vera í svörtum jakka, ofur-
lítið Ijósari brókum, hálsbindið ekki
áberandi. Hún hafði lært þessháttar
heima hjá sér og í klausturskólanum.
Þar hafði hún líka lært hvernig mað-
ur á að taka á móti gestum, hvenær
maður býður koníakið og hvenær mað-
ur ber fram vermút, hvernig ábætirinn
er framreiddur, — það er sniðugt að
eiga konu sem hefur vit á þessháttar.
En Bertha var eirðarlaus líka. Þegar
hún studdi höndunum á axlirnar á mér
snerti hún kinnarnar um leið, og ég
fann að lófarnir voru kaldir og rakir.
■— Þetta fer eflaust vel, sagði hún. — Þú
hreppir verkið.
— Æ, drottinn minn, sagði ég. — Þetta
skiptir mig 20.000 mörkum, og þú veizt
bezt sjálf að við höfum nóg við þá
peninga að gera.
— Nei — nei, sagði hún lágt. — Þú
mátt aldrei nefna guð í sambandi við
peninga.
kynnin okkar. Bertha varð eftir I eld-
. húsinu til þess að kreista majónes á
smurða brauðið, — hún gerði það á
listrænan hátt: hjörtu, öldur, smáhús.
Zumpenhjónunum leizt vel á húsið okk-
ar, þau brostu hvort framan í annað
þegar þau sáu stóra skrifborðið í vinnu-
stofunni minni, og þá 'annst mér líka
sjálfum, að það væri stærra en góðu
hófi gegndi.
Zumpen dáðist að litla rc'kókóskápn-
um sem við höfðum fengið í brúðkaups-
gjöf frá henni ömmu minni. og sömu-
lciðis að barok-Maríumyndinni í svefn-
herberginu.
Bertha hafði borið fram matinn þegar
við komum inn í borðstofuna aftur.
Henni fórst þetta vel, það var íburðar-
laust en smekklegt, og borðhaldið fór
vel fram. Við töluðum um kvikmyndir
og bækur og síðustu kosningar. Zumpen
hrósaði ostategundunum, og frú Zump-
en vegsamaði kaffið og sætabrauðið.
Síðan sýndum við þeim myndir úr brúð
kaupsferðinni okkar: fjörurnar í Bret-
agne, spænska asna og götumyndir frá
Casablanca.
c
iJVO drukkum við meira koníak,
og þegar ég ætlaði að standa upp og
ná í öskjuna með myndunum frá trú-
lofunarskeiðinu, varð mér litið- á Berthu
og hætti við að ná í myndasafnið. Nú
varð grafhljótt í tvær mínútur, því að
við höfðum ekki meira að tala um, og
við vorum öll að hugsa um tilboðið, —
ég hugsaði til tuttugu þúsundanna og
fór að velta fyrir mér hvort ég gæti
dregið koníakið frá tekjunum í skatta-
framtalinu. Zumpen leit á klukkuna og
sagði: — Hún er þá orðin tíu, þá verð-
um við því miður að fara. Þetta var
ljómandi skemmtilegt. Og frú Zumpen
sagði: — Þetta var ljómandi gaman, og
ég vona að þið getið litið inn til okkar
einhverntíma.
— Þakka yður fyrir, það væri gam-
an, sagði Bertha, og þarna stóðum við
vipp á endann drykklanga stund og vor-
um að hugsa um tilboðið, og ég fann á
mér að Zumpen bjóst við að ég mundi
fara með hann afsíðis og tala við hann
um það. En það gerði ég ekki. Zumpen
kyssti Berthu á handarbakið og ég
fór á undan og opnaði dyrnar og hélt
grindinni í hliðinu meðan frú Zumpen
fór út.
— Hversvegna talaðirðu ekki við hann
um tilboðið? sagði Bertha með aðkenn-
ingu af ávítunartón. — Þú veizt að
þetta verður ákveðið á morgun.
— Ég vissi ekki hvernig ég átti að
koma orðum að því.
— Góði minn! sagði hún. — Þú hefð-
ir getað fundið einhverja átyllu til að
Framhald á bls. 13
— Mikið var gaman að þið skylduð geta
komið.
Við gengum um húsið þvert og endi-
langt m,eð koníaksglas í hendinni, því
að Zumpenhjónin langaði til að sjá húsa
hugsa til þess að eiga að borða hjá
okkur.
Svo var hringt, og ég beið eina sek-
úndu, tvær sekúndur, gekk svo hægt til
dyra og opnaði. — Velkomin! sagði ég.
Strengdum við heitin,
Úr riddarasögu stigum við þar dans. Ekkert er ljúfara en leikur konu og manns.
DROPAFALL Bundum við hvort öðru úr blómunum krans.
Ekki eru allar ferðir farnar til góðs.
Eftir Sigurjón Guðjónsson Hvar er nú mín hreysti, hlakk míns siguróðs?
Feigð sækir á mig, falla dropar blóðs.
Stígur af fáknum, „Manstu, hallarjómfrú,
fellur dropi blóðs, hve mild var okkur stund, Hvar er nú mín hreysti?
riddarinn knái systur, ást og æska, Hvað gildir þor?
kveður sér hljóðs, áttu hinn græna lund. Mást í örlögeldi
hugleiðir inntak Blá voru augu þín og hrein, elskendanna spor.
síns ókveðna Ijóðs: blárri en hafsins sund. — Sortnar fyrir sjónum. Signdu blóð mitt, vor.“
18. tölublað 1963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3