Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1963, Blaðsíða 11

Það þykir tíðindum sæta
meðal frímerkjasafnara, að
enska póststjórnin gefur á
þessu vori út 8 ný frímerki
og það sem er engu síður at-
hylglisvert er, að frímerkin
eru öll prentuð í fleirum en
einum lit. Þetta er skemmti-
leg tilbreyting frá hinni hefð
bundnu venju að gefa út
sem allra fæst og vægast
sagt ófögur frímerki.
Fyrstu tvö merkin komu
út 21. marz s.l. í tilefni her-
ferðarinnar gegn hungurs-
neyð. Verðgildi eru 214d og
1 s. 3d. Síðan kom eitt
merki út þann 7. maí í til-
efni þess, að 100 ár eru liðin
frá póstmálaþinginu, sem
haldið var í París 1863, en
það þing markaði upphaf að
samstarfi póststjórna allra
landa, sem síðan komst í
fastar skorður með stofnun
Alþjóðaptóstsambandsins (U.
P. U.), 1874. Þann 16. maí
komu síðan út tvö frímerki
3d. og 4% d. til að minna
á náttúruverndunarvikuna,
og að síðustu komu út
þrjú frímerki 31. maí vegna
9. alþjóðlegu sjóslysavarnar
ráðstefnunnar. Verðgildi: 2
%d, 4d, ls6d.
Nýlega var minnzt á mótív
söfnun í þessum þætti og þá
jafnframt getið nokkurra
helztu mótívhópanna. Til við
bótar þeim má geta mál-
verkafrímerkja og geim-
ferðafrímerkja, og er sá
síðartaldi mjög vinsæll um
þessar mundir, þar sem
mörg lönd hafa gefið út frí-
merki með myndum af geim
flaugum, geimförum og öðru
er lýtur að geimferðum. Ný-
lega gáfu Tékkar út sett í
| þessum flokki og sýnir það á
6 mismunandi frímerkjum
geimför á leið til ýmissa
reikistjarna, eitt þeirra sýn-
ir geimskip og Saturnus.
í hópi málverkafrímerkja
er ekki eins ör fjölgun. Þó
þykir rétt að geta tveggja
frímerkja, sem komu út í
Frakklandi 4. marz s.l., en
það er 50c merkið með mynd
af málverki E. Delacroix,
sem hér birtist mynd af, og 1
Fr. með mynd af kirkju-
glugga eftir Conches. Bæði
eru þessi frímerki prentuð í
réttum litum.
F. K.
Ferðin mín
Hulda Jensdóttir, yfirljós-
móðir, segir frá.
Ég er stödd úti í íslenzkri
óbyggð, töfruð af þeirri sér-
stæðu ná ttúrufegurð, sem ég
held að ísland eitt eigi yfir
að ráða. Ég hef tekið með mér
dagblað að heiman og að því
kemur að ég lít í það. Ég get
varla trúað mínum eigin aug-
um. Ég sé þar auglýsta ferð
til þeirra landa, sem um ára-
bil hefur verið draumur minn
að komast til. Verðið á þess-
ari undrafegurð ;.llri er mér ó-
skiljanlega lágt.
Að segja í fáum orðum frá
þeirri ævintýraför, sem Ferða-
skrifstofan Útsýn efndi til 6.
okt. s.l., er ekki auðvelt. En
þar sem ég er forráðamönn-
uim Útsýnar þakklátari en orð
fá lýst, fyrir að gera mér og
öðrum mögulegt að fara þessa
ferð, þá vil ég gera tilraun.
Við flugum nær alla ferð-
ina með flugvél Flugfélags ís-
lands, Gullfaxa, sem reyndist
í alla staði mjög ákjósanleg-
ur farkostur. Fyrsti áfangi var
Lundúnahorg og siðan var flog
ið áfram til Vínarborgar, þar
sem allskyns elskulegheita var
notið í tvo daga. Síðan var
flogið áfram yfir land Títós
til hinnar sögufrægu bcirgar
við Bosporussund, höfuðborg-
ar hins forna Rómarríkis', Kon-
stantínópel. Hér lifðu Vær-
ingjar 20. aldarinnar í slík-
um munaði og lúxus að ekki
verður orðum að komið, en
geta má þess, að búið var á
Istanbui Hilton, sem er eitt
fínasta hótel Evrópu. Skoðað-
ar voru hallir soldána, stærsta
gimsteinasafn veraldar, fræg-
ustu moskur Múhameðstrúar-
manna, Ægissif, siglt á Sæ-
viðarsundi o.m.m.fl. Kvöldi
annars dags í Istanbul lauk
með glaesilegum veizlufagnaði
í sölum Hilton, með töfrandi
útsýni yfir uppljómað Sævið-
arsund, yfir til Asíu. Ógleym-
anlegt kvöld hverjum þeim,
sem í því tók þátt. Frá Istan-
bul er haldið til borgar Sókrat-
esar, Platóns og Hómers, þang-
að sem vagga vestrænnar menn-
ingar stóð. Aþena, Akrópólis-
hæðin, með sínum fögru must-
erum og Aresarhæð Páls
postula gengin. Farið til Völv-
unnar í Delfi.
Næst er það land „Hunangs
og mjólkur", Líbanon, þar sem
sedrusviðir Salómons uxu. Far-
ið til Biblos, elztu borgar ver-
aldar, þar sem stafagerð fyrst
var framkvæmd, purpuralitur-
inn unninn. Hér var líka gler-
gerð endur fyrir löngu. Farið
með lúxusbifreiðum upp hlíð-
ar og fjöll Líbanons, um
eyðimörkina til „Perlunnar í
eyðimörkinni“ Damaskus, þar
sem stórhuginn Páll átti sína
afdrifaríkustu daga. Haldið
áfram í bifreiðum til Dauða-
hafsins, þar sem yfirborð jarð-
ar er lægst, heilir 400 m und-
ir sjávarmáli. Dvalið við ána
Jórdan, þar sem Jóhannes
skiírði frelsarann Jesúm Krist.
Komið við í Jeríko, Pálma-
boirg Jósúa, þar s>em kionur
sóbtu vatn í lind Elísa spá-
manns um sólarlag, eins og
þær hafa gert í þúsundir ára.
Hér virðist tíminn standa í
stað. Síðan er farin hin hrika-
lega leið frá Jeríkó til Jerú-
salem, fram hjá gistihúsi
miskunnsama Samverjans.
Borgin helga gist.
Við dveljum í borg, sem
pílagrknar liðinna alda hafa
margir hverjir eytt allri lífs-
orku sinni til þess eins að fá
augum litið. Hingað var ferð-
inni heitið. Við fögnum á fæð-
ingarstað frelsara mannanna
barna í Betlehem. Við hryggj-
umst í Getsemane og á Gol-
gata, þar sem lýðurinn vildi
hann líflátinn. En Hann sigr-
aði dauðann og í þvi er lífið
fólgið. Við yfirgefum borg
Davíðs, borgina, sem oft hef-
ur verið jöfnuð við jörðu, en
sem þó er ekki hægt að út-
rýma, því hún mun standa
um alla eilífð.
Jóhann Hannesson:
ÞANKARÚNIR
HOMO DESTRUCTOR
Eins og homo faber smíðar og byggir upp, þannig brýtur
homo destructor niður. „Er ekki hræðilegt að krakk-
ar skuli skera sundur sætin í strætisvögnunum?“ — Ekk-
ert á móti þv., sem vér fullorðnir gerum. Vér rífum niður
heil hús, brjótum niður nýsteypta stiga og veggi, „pour mon-
ey intc ratholes", eins og Ameríkumenn segja. Kennari átti
nýlega tal við verkamenn, og sagði: Hvers vegna eruð þið,
mætu menn, að brjéta þetta niður, alveg nýsmíðað?“ —
„Aðrir mætari en við skipa svo fyrir. Þetta er eins og klepps-
vinna*'. Hér ræðir aðeins um andartak úr daglegu lífi. í
borginni ganga hinar undarlegustu niðurbrotssögur. Hef ég
heyrt sumar þrisvar, en vil þó ekki trúa þeim, nema af vör-
um Sjónarvotta. En vér getum varla neitað að viðurkenna
það, sem ber fyrir augu um bjartan dag.
Stigar og veggir, sæti og stræti eru þó ekki stórvægilegir
hlutir sub specie aeternitatis. Vér brjótum niður ann-
að og meira og vanrækjum ekki að taka ráð í tíma. Taugar
barna og svefnfrið brjótum vér niður, ef trúa má orðum
lækna. með kvikmyndum, útvarpi og sjónvarpi þar sem vel
er að verki verið. Ráðdeild heimilinna brjótum vér niður,
kennum húsmæðrum að kaupa köttinn í sekknum — með
orðalagi þjóðhagsráðsforstjóra hjá einni frændþjóð vorri. Vér
venjum fólk á að greiða milljónir fyrir pappa handa ösku-
tunnunum .meðan skóla vantar og leikvelli, meðan gamlir
og lasburða bíða á lengdarvaxandi listum velferðarstofnana
vora. Vér troðum ýmsum góðum siðum í börnin á heimilum
og skólum, en troðum svo sömu siði niður í skemmtana-
iðnaðinum — og höfum gaman af, líkt og keisari af borgar-
bruna.
■J^reud talar um að lífshvöt og dauðahvöt togist á í ein-
um og sama manni. Sökum þess að þér segið: Vér
höfun gert sáttmála við dauðann og samning við Hel... seg-
ir Jesaja. Hins vegar vilja flestir lifa, þótt þeir ætli öðrum
danð". Sumar síður blaða hafa undanfarið litið út eins og
prédikun dauða og tortímingar, til hrellingar, en ekki hugg-
unar. Hvað stoðar bandalag við einn dauða til að verjast
öðrum dauða? Hver stefnir að eyðingu mannkynsins? „Sá
sem ekki getur haldið frið við nágranna sinn, sá sem með
illsku sinni gerir öðrum lífið leitt, sá sem undir niðri óskar
öðrum ills, sá sem lýgur, sá sem heldur fram hjá maka sín-
um, sá sem ekki ber ábyrgð á uppeldi barna sinna, sá sem
brýtur lögin.... Hann gerir í smáum stíl það sem í stórum
stíl leiðir til tortímingar mannkynsins“, segir einn kunnasti
hugsuður vorra tíma, Karl Jaspers. En margir láta sér hvorki
segjast af orðum Guðs né manna, leika heldur á fiðlu meðan
borgin brennur, eins og Neró keisari.
Til er annað bandalag, sáttmáli við lífið. „Ég dó“ — það
er mælt að þessi setning sé á einum stað í bók-
mennlunum — og allir kristnfr menn ættu að vita hvar hún er,
því þat ræðir um bandalag við lífið. Dauðinn er gripinn fyr-
irfram og sigraður og byrjað er á nýju lífi, sem óháð er
þeim heimi og því mannkyni, sem tortímist. Maðurinn um-
breytist úr destructor í constructor, úr niðurrifsmanni í upp-
byggjandi mann.
Kairó, borg Faraóa við Níl,
á sína töfra. Við siglum á Níl,
kynnumst hinum afdrifaríka
uppgreftri á eigum og múmíu
unglmgsins Tut-ank-amon’s,
gistum bústaði hinna dauðu.
Róm, London. Ævintýraför,
sem ekki er hægt að lýsa, er
á enda. Fyrir öllu .efur ver-
ið með afbrigðum vel séð.
Fyrsta flokks gistihús, fyrsta
flokks þjónusta og elskulegheit
fararstjóra sem og þátttakenda,
sem aldrei verður fullþakkað.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ] ]
18. tölublað 1963