Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1963, Blaðsíða 8

Flugvélin sem fyrst fór á vettvang, eftir að Klaben og Flores fundust. Þctta er sama gerð og hér var mest notuð
Viggo E. Steensfrup: Mannraunir 'i Alaska
Hvað var það fyrsta, sem
yður datt í hug, þegar
ykkur var bjargað? Var það ekki
taugaáfall, eftir alla þessa bið?
Flores sat á rúmstokknum með
hækjurnar við hlið sér — tilbúinn
að tala við börnin sín í St. Bruno,
jafnskjótt sem símasambandið
kæmi:
No-o — ég hafði kannski ekki bú-
izt við, að þeir mundu finna okkur ein-
mitt á þessari stundu, en fyrr eða síðar
hlutu þeir að koma.
En aftur á móti fékk Chuck Hamilton
taugaáfall þegar hann fann tjaldstað
Helenar Klaben á einni eftirlitsferð
sinni.
— Það var líkast Indíánatjaldi. Fyrst
þegar hún hafði opnað tjaldið, svo að
ég gat séð merkistafina, fékk ég hug-
mynd um, hver þetta væri. Ég flaug
aftur yfir og vaggaði vélinni. Svo flaug
ég aftur að árfarveginum, þangað til ég
fann hann. Hann veifaði til mín eins og
vitlaus maður.
— Enda þó að ég vissi, að þeir mundu
koma áður en lyki — Ralph hélt áfram
að endurtaka þetta sama — held ég, að
ég hafi verið að því kominn að láta
hugfallast, eftir að hann var floginn
áfram. Ég ætlaði ekki að trúa mínum
eigin augum, þegar Chuck kom og flaug
lágt yfir tjaldið í annað sinn. Þegar ég
var orðinn viss um, að hann hefði séð
mig, fleygði ég mér á jörðina og grét
og bað til guðs.... og ég held, að það
hafi ég komizt næst því að missa vitið,
þegar hann flaug burt aftur.
H amilton gat ekki lent við tjald-
ið, en hann fann tvo loðdýraveiða-Indí-
ána við Airplane Lake og sendi þá eftir
Flores.
— Það var ekki fyrr en ég hafði feng-
ið staðfest númerið á flugvélinni gegn-
um loftskeytasambandið, að ég vissi, að
þetta voru þau. Enn í dag eru ýmsir til,
sem trúa þessu ekki.
Charles Porter og Louis Boya voru
fyrstu mennirnir, sem Flores sá, þegar
þeir komu þjótandi yfir snjóbreiðuna á
hundasleðunum sínum. Áður en ég
komst til Yukon frá New York, sem er
5000 km flug, voru þeir horfnir aftur
út í auðnina, en Hamilton kunni sögu
þeirra:
— Fyrst gáfu þeir honum ofurlítið
súrdeigsbrauð, svo að hann gæti jafnað
sig, og settust þvínæst að um nóttina,
í tjaldinu, þar sem þeir fundu hann.
Næsta morgun lögðu þeir af stað til
veiðikofans með hann.
Þribji og slbasti hluti
En áður en þangað kom, voru Jack
McCallum og A1 McNeil flognir til að
sækja Helen Klaben:
— Hún grét eins og barn í fanginu á
mér, sagði MeCallum. — Hún var ekki
almennilega klædd. í fernum buxum,
en það er nú ekki mikið í þeim kulda,
sem hér er.
— Hvernig var umhorfs í tjaldinu?
— Tjald. . . . það er nú líklega óþarf-
lega mikið sagt. Það var ekki annað en
aúkur, sem var breiddur yfir lágt tré,
og svo var eldurinn og ein niðursuðudós
til að bræða í snjó. Ekki einu sinni
svefnpoki. Þér getið ekki getið yður til,
hve ótrúlega heppin þau hafa verið.
Ég hafði heilan böggul af fötum og
loðskinnum með mér, sem ég dúðaði
hana í, áður en ég lagði af stað til
byggða.
Veslings stúlkan. Hún hafði ekki
einu sinni skó á fótunum.
— Hvernig fluttuð þér hana?
— Ég bar hana alla leiðina, það var
meira en fimm kílómetrar. Hún féll
saman og fór að gráta í hvert sinn sem
ég setti hana niður til að blása mæð-
inni. En hún var við fulla meðvitund
allan tímann, veslingurinn.
Það fyrsta, sem Flores var spurður
um, var, hvað þau hefðu haft til matar.
— Vatn. Það var allt og sumt.
— Var hann orðinn vonlaus?
— Nei.... En þá greip útvarpsfrétta-
ritari frá Whitehorse fram í fyrir hon-
um og spurði Helen, hvort hún væri
svöng.
— Nei, ég get ekkert borðað. Ég fékk
ofurlítið af kjötsúpu, en gat ekki haldið
henni niðri.
Það eina, sem ég gat hugsað um, þeg-
ar við komum inn í tjaldstaðinn, var
móðir mín!
Fregnin um, að þau væru fundin
barst frú Flores í San Bruno, kvöldið
eftir að þau fundust:
— Þeir hringdu rétt eftir að Chuck
hafði séð þau í fyrsta sinn. Það var
ekki sagt annað en, að þau hefðu fund-
izt lifandi og yrðu sótt daginn eftir.
Fregnin um, að þau væru fundin flaug
eins og eldur í sinu um Yukon og
British Columbia, þar sem henni var
tekið með næstum guðræknilegri tor-
tryggni:
— Þetta er harðneskjulegt land, sagði
aðalritstjóri Whitehorse Star:
— Slíkt sem þetta ber við í Yukon á
hværju ári. Nokkrir menn hverfa spor-
laust í snjónum, og nokkrum árum
seinna finnast skinin bein þeirra. Við
erum ekki tiltakanlega „harðsoðnir**
hérna, en hugsunarhátturinn er bara
allt öðru vísi, þegar tilveran er stöðug
barátta, með dauðann á næsta leiti.
— Vitanlega eru alltaf einhverjar
eiturtungur í gangi á eftir — fólk, 'sem
hefur ekki annað um að tala. Eins og
nokkur vildi taka að sér að reyna sjáif-
ur það sama!
Eiturtungurnar eru vitanlega jafn
kappsamar í Yukon og annars staðar —
ekki sízt þegar karl og kona eru ein
saman í 49 sólarhringa — í 15—50 stiga
frosti á Celsius!
Eftir að hafa talað við Ralp Flores
og heyrt stamandi frásögn hans, með
syngjandi spænskum hreim — og séð
hvernig hann og konan hans horfðu
hvort á annað, og hann með andlitið
markað djúpum örum, og svo stundar-
korni síðar með Helen Klaben, sem er
geðug og blátt áfram skólastúlka, þá
freistast maður til að samsinna fyrsta
blaðamanninum, sem talaði við þau eft-
ir björgunina, er hann hvæsti út úr sér
bálvondur:
— Og hvað um það.... þau héldu
hvort öðru lifandi.... og það er víst
það eina, sem hefur verið milli þeirra
.... og líklega er það aðalatriðið, að
þau eru lifandi.
Frú Flores var víst heldur ekki f
neinum vafa, þegar hún strauk hönd
mannsins síns, með litlu, hvítu blettun-
um — eins og brunasárum — þar sem
kalið var að verða drep:
— Hann er orðinn horaður. Það gerir
ekkert til með örin, ef hann -getur bara
fitnað.
íí ann brosti bak við umgjörðar-
lausu gleraugun, sem gerðu hann svo
likan vísindamanni á svipinn, og þx-ýsti
hönd hennar að kinn sér:
— Þær voru það fyrsta, sem ég var
skotinn í — hendurnar á henni Ther-
esu. Og þær eru alveg eins fallegar og
fyrir tuttugu árum.
Helen Klaben segir um þessa óendan-
legu dvöl í auðninni:
—Við vonuðum bara. Við gátum ekki
skilið, hvers vegna við þurftum að vera
þarna svona lengi. En nú. . . . hvað ver-
öldin getur verið dásamleg! Ég er ný-
búin að tala við mömmu í símann.
— Hvað segja læknarnir?
— Ég má fara til New Yoi-k hvenær
sem ég vil.
— Þeim er forvitni á að vita, hvað
hefur haldið í okkur lífinu, sagði Flores
síðar.
8 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
18. tölublað 1%3