Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1963, Blaðsíða 9

Leikið sér í ljósum sandi með skuggsæl pálmatré til annarrar handar og volg-
an sjó með hvítfreyðandi öldum liinum megin.
og sér húsfreyjan þá um fæði handa
gestunum. í þetta sinn voru gestirnir í
einum slíkum skála, tveir Bandaríkja-
menn og ein amerísk stúlka, frönsk
eystkini, Svíi og íslendingur, þ.e.a.s.
undirrituð. Eftir næturlangt ferðalag
frá París í troðfullri aukalest fyrir skíða
fólk og áætlunarvagni gegnum fallegt
skarð, vorum við komin til Lech.
Það er rétt eins og að vera kominn
inn í jólakort, keypt í Pennanum. Ynd-
isleg dalkvos umkringd háum fjöllum,
— allt þakið glitrandi hvítri snjóbreiðu
nema á nokkrum stöðum standa upp
há, græn „jólatré“, tákn vonarinnar um
að senn muni birta aftur og grænka.
í dalbotninum lítið þorp með snoturri
kirkju, húsum úr timbri með máluð-
um gluggahlerum og fcdlegum burstum
og 3—4 stórum fjallahótelum, sem ekki
er þó leyft að stinga í stúf við stíl þessa
fjallaþorps.
Skíðakennarar kenna viðvaningum
■rieðst í brekkunum, en heimakrakkarn-
ir sveifla sér í svigi niður af hæstu
tindum, og þjóta eins og flugur eftir
bröttuni hlíðunum, læra sennilega fyrr
að renna sér á skíðum en ganga. Skíða-
lyftur ganga upp á fjallatinda, bæði
strenglyftur og svokallaðar T-slár,
þ.e.a.s. tréslár í laginu eins og staf-
urinn T, sem hanga á gormum niður úr
strengjum. Hver slík slá dregur tvo
á skíðunum 10—15 mín. leið upp fjalls-
Jolakortiu skrifuö heim á Þorláksmessu
hlíðina. Það var ekki fyrr en ég stóð
í hópi fólks uppi á einu slíku fjalli,
að mér datt í hug að ég þyrfti líka að
komast þar niður. — íslendingurinn
fyrst! sögðu allir. Sá sem býr á ísa-
köldu landi, hlýtur að vera mikill skíða-
Jól hjá íslenzkri fjölskyldu í hitabeltinu
maður. Ég leit niður í dalinn og. sá að
það mundi koma í nákv.æmlega sama
stað niður hvort ég færi fyrst eða
síðust niður þetta fjall. Ég lokaði því
augunum og brunaði af stað, en datt
auðvitað áður en langt um leið, og
valt úr því með jöfnum millibilum
niður fjallið. Þetta er sú mesta dáð sem
ég hefi drýgt fyrir heiður fslands í
útlöndum (ætti eiginlega að geymasit
í 75 ára afmælisgreinina) — allir héldu
að þarna hefði íslendimgurinn orðið
fyrir einstakri óheppni.
Það var þó bót í máli, að er niður
var komið, mátti renna sér upp að bar-
borði, sem hlaðið hafði verið úr ís og
snjó utan við stærsta hótelið og fá sér
svaladrykk eftir hrakningana. Hótelin
hafa sérstakt lag á að skapa notalegt
andrúmsloft fyrir ferðafólkið. Um þetta
leyti árs dimmir snemma. í ljósaskipt-
unum hressir skíðafólkið sig því eftir
útiveruna á tesopa eða heitu romm-
toddýi í einhverjum veitingasalnum og
fær sér kannski snúning á skíðaskón-
um, til að liðka sig aftur. Við „sveita-
fólkið“ áttum svo fyrir höndum góða
gönguferð til hýbýla okkar, þar sem
við skiptum um föt og borðuðum og
vorum þá tilbúin til að fá okkur aftur
snúning með kátu fólki í jólafrii eða
sitja í notalegú horni í einhverjum
barnum og rabba við fólk úr fjarlæg-
um heimshornum.
Þarna voru öll skilyrði til að skapa
jólablæ á aðfangadagskvöld. Notaleg
máltíð við kertaljós í vinahópi í látlaus-
um skíðaskála og skipSt á smágjöfum.
Síðan ökuferð til miðnætturmessu nið-
ur snævi þakta hlíðina á sleða með
hesti fyrir. Yfir hvelfist dimmblár him-
inn með tunglskini og tindrandi stjörn-
um og bjölluhljómur frá aktygjuim
hestsins gerir ökuferðina enn hátíðlegrL
Litla kirkjan var troðfull. Við stóðum
úti við dyr en höfðum samt hálfgert
samvizkubit af því að vita af sveita-
fólki, sem komið var langar leiðir til
jólamessunnar, standandi úti í kuldan-
um. Þó ég skildi lítið í messunni, sem
fram fór á viðeigandi austurrískri
mállýzku, fannst mér athöfnin ákaflega
hátíðleg. Skærar raddir drengjanna,
sem stóðu þarna vatnskembdir í rikki-
líni, náðu eyrum allra. Og að lokum
sungu söfnuðurinn og gestir víðsvegar
að úr heiminum „Heims um ból,“ hver
á sinni tungu. íslenzku orðin „helg eru
jól....“ voru að vísu lítt heyranleg, en
þau blönduðust samt í þennan alþjóð-
lega jólasöng.
Eftir messu hélt sveitafólkið heim og
gestir til hótelanna, þar sem útbúnar
höfðu verið sérstaklega gómsætar næt-
urmáltíðir og salir skreyttir. Ekki gátu
gestir þó látið vera að fá sér snúning
á eftir, þó jólanótt væri. Þegar við
undir morgun gengum heim upp glitr-
andi fjallshlíðina, hafði jólablærinn
samt sem áður ekki yfirgefið okkur.
Að vísu var þessi gönguferð yfir gler-
hált hjamið mesta þraut fyrir þá sem
ekki höfðu verið svo forsjálir að fara í
skíðaskó og hafa jólaskóna í poka, áður
en lagt var upp í sleðaferðina. Þeim
gekk illa að fóta sig og loks gafst annar
Bandaríkjamaðurinn upp og hljóp síð-
ustu brekkuna á sokkaleistunum.
Jóladagana nutum við lífsins uppi
í hvítum fjöllum, prýddum jólalegum
grenitrjám, ekki þó svo þétt að skíða-
fólk ætti á hættu að lenda tveim meg-
in við trjástofn. Og við áttum kátt
gamlárskvöld með ítölum, Frökkum,
Englendingum, Norðmönnum og yfir-
leitt allra þjóða fólki, sem dansaði og
söng og hoppaði úti á hjarninu.á milli,
rétt eins og allir væru orðnir börn
aftur.
Ef ég ætti gemsagt að velja mér
„jólaleg“ jól, þá mundi ég kjósa að
halda þau í köldu loftslagi, á stað þökt-
um. hvítum snjó — og helzt á fslandL
Elín Pálmadóttir.
Bridge
EFTIRFARANDI spil er gott dæmi
um hve nauðsynlegt er fyrir sagnhafa
að telja slagina og gera ávallt ráð fyr-
ir því versta:
A DG64
V 1086 2
* ÁKD
A 98752 A —
V K 9 V ÁDG5
A G 10 9 5 ♦ 8764
A G 7 * 10 9 5 43
A ÁK103
V 743
♦ ÁD2
4> 862
Suður var sagnhafi í 4 spöðum og
vestur lét út tígulgosa.
Þegar spil þetta var spilað, þá drap
sagnhafi með kónginum í borði, tók
síðan einn trompslag og kom þá í ljós
að vestur átti 5 tromp. Sagnhafi at-
hugaði nú spilin og áleit að hann
þyrfti að fá 3 slagi á tígul og 3 slagi
á lauf til að vinna spilið. Tók hann
því ás og drottningu í tígli og kastaði
hjarta í úr borði. Næst lét hann út
lauf og spilaði því þrisvar í þeirri von,
að vestur ætti einnig að minnsta kosti
3 lauf. Þar sem vestur átti aðeins 2
lauf trompaði hann þriðja laufið, lét
út hjarta og spilið tapaðist.
Suður getur auðveldlega unnið spil-
ið, ef hann athugar nánar alla mögu-
leika. Hann á vísa 4 slagi á tromp og
þarf til að fá 6 slagi til viðbótar.
Skiptir ekki máli hvort þeir fást allir
á lauf og tígul eða með því að trompa,
því sagnhafi á öll hæstu trompin.
Suður á að spila þannig: Hann drep-
ur tígul-útspilið með kóngi og tekur
einn trompslag. Kemur þá í ljós ójöfn
skipting trompanna. Nú á sagnhafi að
taka tvo slagi á lauf (ef vestur á að-
eins eitt lauf þá vinnst spilið aldrei).
Síðan lætur hann út tígul úr borði og
drepur með ás og næst kemur tígul-
drottningin og nú á hann að kasta í
laufi úr borði. Ekki skiptir máli þótt
hér sé um að ræða hæsta lauf. Nú
lætur sagnhafi út lauf að heiman og
trompar í borði. Þannig fær hann 5
slagi á tromp, 3 á tígul og 2 á lauf og
spilið vinnst alltaf.
mm
MYRKUR
Heimurinn er blindur.
Ég bað þig, Drottinn,
að sýna mér ljósið.
Og þú sýndir mér ljósið
í fylgd með skugga.
En þá vissi ég ekki,
bvort ég skyldi velja.
Mild birtan
gerði myrkrið heillandi.
Mér var aldrei neitt fast í haidi
með ljósið.
Þorgeir Sveinbjarnarson.
MW
i
34. tölublað 1963,
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS g