Lesbók Morgunblaðsins - 04.10.1964, Síða 3

STEINHOGGVARINN
Eftir Jóhörmu Brynjólfsdóttur
Eftir steinlagðri götunni gengur
ungur maður léttur í spori, hann er
vel klæddur og heldur á hattinum í
hendinni. Það er sumar, sólskin og heið-
ríkja, og í hugarheimi hans er líka sól-
skin og gleði, sigurgleði.
Hs nn hafði verið að ljú'ra skáldsögu,
sem hann vænti mikils af, og hafði
stungið seinustu skrifuðu örkunum í
urns'ag, sem hann hafði í brjóstvasa
sínum, oig ætlaði að ganga út úr bænum
í blíðviðrinu og lesa þær.
Oft hafði hann sem drengur farið
þessa leið, nú var byggt víðast hvar og
£áir blettir óhreyfðir af gömlu mýrinni.
Hann hvarf aftur í tímann og sér
fyrir sér fífubreiðurnar í mýrinni á
stórum svæðum eins og hvítar mjúkar
flaueisábreiður og minnist hrafna-
lclukknanna ljósbláu og hvítu, sem
spruttu á bökkum mýrárpollanna, bogi
minninganna leikur á strengi löngu lið-
inna bernskudaga og lengi gengur hann
áfram sæll, fanginn þessum Ijúfu tón-
um, þar til allri byggð hefur löngu
sleppt, þá tyllir hann sér á stein og tek-
ur upp umslagið og rennir augunum
yfir þéttskrifuð blöðin, harn brosir, já
fegurðina hafði hann alltaf elskað og
trúað á, vissulega var hún sterkasti þátt
urinn í skáídskap hans.
Loks stendur hann upp og heldur
áfram, sér grasi gróna brekku í fjarska,
þangað ætlar hann að ganga, og heldur
áfram upp hrjóstruga hlíð, sem er þó
víða vaxin hinum fegursta gróðri.
Þá heýrir hann löng jöfn högg kveða
við í kyrrðinni og áttar sig ekki á hvað-
an þau koma og heldur áfram.
Heiðlóa kvakar ámátlega yfir hon-
umum, og hann veit að hreiðrið muni
vera á næstu grösum og beygir upp
fyrir stóra kletta; ennþá heyrir hann
höggin allveg við hlið sér, snarar sér
upp á háan klett, en sér þá mann í
eins og mannhæðarhæð fyrir neð'an sig,
sem er að höggva grjót; honum fannsit
maðurinn vera sprottinn fram úr
klettunium umhverfis hann; svo sterk
var öll bygging hans sem högigmyndar
með hamarinn er skall á berginu í
sterkri greipinni og flysjaði úr því grjót
ið.
Föt hans, sem voru lúð og upplituð í
sólinni, voru samilit berginu,
Allt í einu leit hann upp, svipurinn
var hreinn og sterkur. „Góðan daginn,
gott er blessað veðrið“, röddin er hljóm-
mikil og sterk, og hann heldur áfram að
höggva grjótið.
Ungi maðurinn tekur dræmt undir,
honum kom gamli steinhöiggvarinn svo
á óvart, friðurinn í avip hans gagntók
hann, látleysið í öllu fari hans, hvað
honum var eðlilegt að höggva grjótið,
eins og sólinni sem sendi geisila sína á
gljáandi klappirnar.
Þá snýr steinhöggvarinn sér aftur að
honum og heldur áfram: „Mikil er dýrð
himinsins“.
Þetta kom svo óvænt að ungi maður-
inn starði undrandi á hann. Þekkti þessi
hrjúfi erfiðismaður eitthvað til dýrðar
himinsins?
Stemhöggvarinn Var brosandi, brosið
var mi'it eins oig barnsbros. „Ekkert jafn
ast á við dýrð himinsms", heldur hann
enn áfram, ,,sú dýrð svíkur engan,
.þeir sem binda sig geislum sólarinnar
geta gengið inn í himininn“.
Þá sneri hann sér að berginu aftur og
tók að höggva grjótið.
E n ungi maðurinn settist á syllu
í berginu. Niður við fætur hans hafði
regnvatnið ekki þornað í stórri skál í
berginu, og hann horfði á skýin svífa á
skyggðum fletinum, þar sem sólargeisl-
arnir giitruðu eins og gimsteinar, þann-
ig birtist fegurð himinsins í hrjúfum
klettunum, og hann starði á þennan
Ijómandi spegil, þangað til hann fékk
glýju fyrir augun, þá leit hann loks á
gamla steinhöggvarann, þar sem hann
stéð og hjó bergið og horfði upp í
heiðríkan himininn. Þannig var það,
hugsaði hann, gamli maðurinn gleymdi
a drei himninum í hrjúfu starfi sínu.
Þá snýr steinhöggvarinn sér enn að
honum, svipurinn er bjartur og augun
Ijóma. „Jarðlífið er aðeins draumur",
segir hann „en dýrð himinsins er hinn
eini veruleiki“.
„En dýrð himinsins er aðeins draum
ur“, svarar ungi maðurinn lágt.
„Dýrð himinsins er hinn eini veruleiiki,
þvi að hann er einasta þráin, og því
hinn eini veruleiki", svaraði steinhögg-
varinn.
Ungi maðurinn sá að steinhöggvarinn
hafði lokið máli sínu, hann sá s(fip hans
hverfa inn í dýrð himinsins — og ham-
arinn klauf bergið.
Ungi maðurinn fann að eitthvað óum-
ræðilegt haifði gerzt innra með honum,
eitthvað stórt og máttugt, eittlhvað sem
aldrei myndi hverfa, eitthvað sem hann
hafði aldrei fundið fyrr en myndi breyta
öllu.
Hann var gagntekinn undarleigum
friði, þeigar hann hélt niður b’áðina
heim á leið.
Hann sem tilbeðið hafði svo fegurð-
ina sá hana nú birtast í svo hrjúfri
mynd, því aldrei skín hún skærar en
þegar hún birtist í hinni óbrotnustu
mvnd, laus við alit ytra þrjál og fordild
og skartar í skrúði einfaldleikans.
Alis staðar iðaði lífið fyrir fótum
Framhald á bls. 13.

In Thorsmörk
Eftir Laurence Lerner
I wake; il is not light.
Pull up my sleeping bag, and. remake night.
Nothir.g is stirring in this clear
And unselfconscious hour.
Ducks, ravens, horses, men
Await the sun,
Await the stir of íood, as I will wait.
I sleep and it is light.
Two ravens ride above and state
Their coarse and airv grievance. Proletarian ducks
Skid tn a noisy stondstill on the lake,
Whose cold grip waits to crush
My fingers when I wash.
1 let sieep lap against me, and submit.
Hewalking mile on obstinate mile
On last night’s mountains till I feel
The soft scree cisobey my feet, and sink
Through sand, th’-ough water, to the brink
Of that warm lake of dream and down
Whose waters sing roe as I drown
The lies sleep loves to tell.
Laurence Lerner
Meðfylgjandi ljóð er eftir uingit ljóð-
skáld frá Suður-Afriku, sem var hér
á ferg seinni part sumars og ferðaðist
víða um landið. Hér verður ekki gerð
tilraun til að þýða það á bundið ís-
lenzkt mál, en í lausu máli mundi merk-
inig þess vera eitthvað á þessa leið:
Ég vaki, það er ekki bjart.
Loka svefnpokanum, og endurskapa nóttina.
Ekkert bnerist á þessari tæru
og ófeímnu sturid.
Endur, hrafnar, hestar, menn
bíða sólar,
bíða matarhiæringa, eins og ég skal bíða.
Eg sef; cg það er bjart.
Tveir hrafnar fijúga yfir og tjá
sín hrjúfu háloítsmein. Öreigaendur
renna sér hávært til hvíldar á vatninu,
sem köld greip þess bíður eftir að kreista
fingur mína þegar ég þvæ mér.
Ég læt svefninn sveipast um mig, og læt undan.
Ég geng mílu eftir þráláta mílu
um fjöll liSim.ar nætur þar til ég finn
mjúkan svorðinn óhlýðnast fótum mínum, og sekk
gegnum sand, gegnum vatn, niður að brún
hins varma stöðuvatns af draumi og dúni
sem vötn þess syngja mér á meðan ég drekki
lygunum sem svefninn helzt vill tjá.
90. t»>l- 1964
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3