Lesbók Morgunblaðsins - 02.05.1965, Síða 4

SEINNI HLUTI
Fjórði kafli
Allir wmkaði við sér þegar fuglinn
byrjaði á ræðunni, og fannst honum að
vonum höfðinglega mæit. Allir sagði:
Ég þakka yður, herra fugl, fyrir fög-
ur og snjöll ummaeli yðar um mig. Það
gleður mig að þið skógarbúar hafið ekki
látið blekkjast um of af hjali Einskis,
og snúið nú frá villu ykkar vegar. Mér
hefur aldrei dottið í hug að gera á hluta
ykkar því ég dái skógarlífið frjálsa, en
get því miður ekki notið þess vegna
staerðar minnar, sem meinar mér að
vera annars staðar á ferð en úti á víða-
vangi. En ég lofa því að Ihugsa hlýtt til
ykkar, og þið eruð velkomnir að húsi
mínu hvenær sem er. Mun ég þá koma
hérna út á stéttina og ræða við ykkur
eins og gamla félaga og vini. Það gleð-
ur mig mjög að komast að raun um
sannleiksgildi þess sem ég hef alltaf
vitað, að þið skógarbúar elskuðuð sann-
leikann og færuð jafnan að þeim lögum
sem ríkja hverju sinni. Fu,gl sá sem
bankar í hurðina á útsýnisturninum
verður fljótlega þreyttur og mun ég
ekki erfa það við hann þótt för sjáist
á henni. Þið alið hann vonandi vel upp,
svo hann verði ykkur ekki til skamm-
ar í framtíðinni. Þegar bonum vex
fiskur um hrygg verður hann eflaust
nýtur þegn í skóginum. Ég þekki vel
hvernig þeir eru þessir ungu fuglar.
Það er mikil hætta á að þeir falli í
hendur samsærismanna eins og Einskis.
Ég þakka ykkur fyrir það traust sem
þið hafið sýnt mér og bið ykkur vel að
lifa eins og alla þegna mína aðra.
Allir tók ofan hjálminn og þurrkaði
sér á höfðinu með vasaklút. Honum var
logandi heitt, og hann ákvað að láta
það verða sitt fyrsta verk eftir að skóg-
arbúar væru farnir, að fara úr brynj-
unni og ganga síðan til matsalarins. Það
kom bragð í munninn á honum þegar
hann hugsaði til kræsinganna.
Skógarbúar tíndust nú á brott.
Fremst fóru trén, síðan hérarnir á harða
stökki og fiskarnir sem nú höfðu breytt
farvegum ánna í sama horf og áður, þá
snákarnir heldur en ekki vígalegir að
sjá, og loks fuglarnir sem voru alltaf
að snúa sér við á leiðinni og hneigja
sig. Þeir voru ábúðarmiklir og reyndir
á svipinn, enda álitu þeir sig helst
kjörna til forustu af skógarbúum.
Þeir seinustu voru að hverfa inn í
skóginn þegar Allir fann að eitthvað
kom óþyrmilega við hausinn á honum.
Hann kenndi sárlega til, og þegar hann
gáði að var það fuglinn sem hafði gef-
ist upp á að banka í hurðina, og lagði
nú í sveittan skallann á honum, og það
var engu líkara en fuglsófétið ætlaði
sér að höggva gat á hauskúpuna. Auk
þess gargaði fuglinn ámátlega svo það
skaut Öllum skelk í bringu. En með
miklu snarræði tókst honum að hand-
sama fuglinn, og halda honum föstum
í járnklóm sinum svo fuglinn gat ekki
einu sinn blakað vængjunum. Þetta var
skrautlegur fugl í öllum regnbogans
litum, og hann lét ókvæðisorðin dynja
á Öllum.
EFT/R JÓHANN
Morðingi, kúgari, otfstopamaður,
heimskingi, skrækti fuglinn.
Allir setti fuglinn í búr frammi í ein-
um salnum, en hélt sjálfur að matar-
borðinu og fór að háma í sig réttina.
Honum fannst hann nú sannarlega eiga
skilið að. taka ærlega til matarins eftir
atburði dagsins. Hann sá fram á rólegt
og þægilegt kvöld með málverkunum,
og hann ætlaði einnig að bregða sér upp
í útsýnisturninn til þess að vita hvort
hann sæi eimhverja sjaldgæía stjörnu.
Hann hafði lengi veitt athygli lítilli
stjörnu langt úti í geimnum. Það var
eins og eitthvað værj kvikt á henni. Bf
til vill tækist honum loksins í kvöld að
gera sér grein fyrir hvers konar líf það
væri eiginlega sem þarna þróaðist. Og
Allir var mjög forvitinn.
Honum gekk mjög vel að borða, eigin
lega of vel, því maturinn virtist hverfa
jafnóðum og hann snerti við honum með
gafflinum. Þetta fannst Öllum undar-
legt, þótt hann kannaðist við svipað af
gamalli reynslu. En ekki gat það átt
sér stað að Enginn væri kominn aftur,
að hann hefði þorað að laumast inn
í húsið þegar hann sá ekki til. Var þá
HJÁLMARSSON
Enginn svona hugrakkur eða var hann
að sálast úr hungri?
Vegna stærðar sinnar átti Allir erf-
itt með að beygja sig niður til að gá
undir borðið, og þótt hann gerði marg-
ar tilraunir til þess sá hann Engan
hvergi. En hann hafði grun um að Eng-
inn sæti undir borðinu.
Allir mælti:
Enginn, ég veit að þú ert þarna undir
borðinu. Þú ættir heldur að kioma fram
úr myrkrinu og fá þér sæti í stólnum
á móti mér. Þér er velkomið að borða
nægju þína. Það hlýtur að vera leiðin-
legt að fiá aldrei að borða við almenni-
legt borð. Vertu nú ekki að fela þig.
Mig hefur lengi langað til að ræða við
þig í bróðerni
Ekkert heyrðist undan borðinu. En
eftir dálitla stund mátti sjá Engan klifra
upp á stólinn.
Enginn var flóttalegur að sjó þegar
hann sagði:
Kæri Allir, ég þakka gott boð. Nú
hef ég verið hungraður svo lengi að
ég get ekki annað en þegið boð þitt.
Annars myndi ég deyja úr hungri, og
mig langar til að lifa rétt eins og þig.
Síðan tók Enginn til matar síns, og
mátti þá ekki á milli sjá hvor borðaði
meira, Allir eða Enginn.
En Enginn hefði ekki átt að þiggja
boð Allra, því Allir gat líka verið slótt-
ugur. Og þegar Enginn var í óða önn
að tína upp í sig vínber, greip Aliir
með annarri hendinni um hann miðjan
og hélt honum föstum sigri hrósandi.
Þarna hef ég þig loksins, skö'inmin
þín, sagði Allir.
Þetla var ódrengilegt, og ekki líkt
þeim sem telja sig höfðingja, sagði
Enginn.
Hvað sem þú segir, óttu þetta marg-
falt skilið, sagði Allir
Enginn barðist um af öllum mætti í
klónum á Öllum, en það kom ekki að
nokkru gagni, því Allir var sterkur eins
og kolakrani.
Nú skulum við koma og hitta hann
félaga þinn, sagði Allir.
Þvi næst fór hann með Engan í búrið
til fuglsins og lokaði því vandlega með
tveimur hengilósum. Hann hrósaði
happi að hafa báða uppreisnarseggina
undir lási og slá.
Þarna sátu þeir ósköp vesældarlegir
inni í búrinu, og það var ekki laust við
að þeir sendu hvor öðrum illileg augna-
ráð.
Þegar Allir var farinn, sagði fuglinn:
Allt þetta er þér að kenna, Enginn.
Þú leiddir mig út í þetta og hést mér
gulli og grænum skógum.
Ekki er öll nótt úti enn, sagði Eng-
inn.
Úr þessu hef ég ekki áhuga á öðru en
komast aftur heim til mín í skóginn og
hitta kærustuna mína, sagði fuglinn.
Við sleppum á einhvern hátt, sagði
Enginn. Allir er svo mikið flón að hann
tapar okkur út úr höndunum á sér.
Og að því mæltu tók Enginn upp þjöl
úr vasa sínum, og bar hana að rimlunum
sem voru úr járni.
Þú hefur ráð undir rifi hverju, sagði
fuglinn.
Lífið hefur kennt mér margt, sagði
Enginn, og þjalarlaus er ég aldrei.
Ég hef gogginn, sagði fuglinn, hvert
sem ég fer.
Þá mundi Enginn að goggurinn á fugi
inum var nýbrýndur og þótt hann hefði
eytt honum nokkuð á hurðinni hla'Ut
hann samt að koma að gagni.
Ef við notum bæði þjölina og gogg-
inn á þér, hljótum við að geta sagað
sundur rimlana, sagði Enginn.
Þeir tóku nú til óspilltra málanna,
og að lokum heppnaðist þeim eftir mik-
ið erfiði og marga svitadropa að rjúfa
búrið og komast út úr því.
Hvað eigum við nú að gera, spurði
fuglinn.
Eg opna glugga, sest á bak þér og
þannig fljúgum við út í áttina til skóg-
arins, sagði Enginn.
Ég veit ekki hvort ég lotfta þér eftir
alla þessa áreynslu, sagði fuglinn.
>á ertu auvirðilegur fugj, ef þú get-
ur ekki borið mig, sagði Enginn, og er
þá lítið orðið úr þeirri otfdirfsku sem
þú hefur sýnt fyrr í dag.
Þetta var nóg til þess að fá fuglinn
til að leggja á sig hættuna, og Enginn
krönglaðist upp á bakið á honum og hélt
dauðahaldi um þreldegan hálsinn.
En Enginn gat ekki unnið bug á löng-
uninni í að fá sér dálítið meira að borða.
Hann læddist inn í matsalinn og stal
sér heilum vínberjaklasa og stakk upp
í 'sig kjötbita, bragðaði á víninu sér til
•hressingar, og eftir það var hann fær
í flestan sjó.
Hann horfði með saknaðarsvip á mat-
arborðið sem hann nú varð að yfirgefa.
Hér hafði hann átt margar góðar stund-
ir, og það mátti Allir eiga hversu vit-
laus sem hann annars var að hann
kunni að bjóða gesti sínum upp á ljúf-
fenga og fjölbreytilega rétti. Og því til
staðfestingar fékk Enginn sér meira
af víninu áður en hann lagði upp í flug
ferðina.
Fimmti kafli
Allir stóð í útsýnisturninum, og hafði
einmitt tekist að beina kikinum að litlu
stjörnunni þar sem einhver hreyfing
virtist vera. Hann sá mióta fyrir lands-
lagi, og þóttist jafnvel greina einhverjar
Framhald á bls. 12.
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
16. tbl. 1965