Lesbók Morgunblaðsins - 02.05.1965, Blaðsíða 13

Sögur af ÁSA-ÞÓR. Úr Eddu Snorra Sturiusonar — Teikninqar eftir Harald Gubhergsson
HllMGMtl S£<IH,AT)HSA-Þ0A ttt ÞAT
L'iTlLU TKArtXAT DKIPA HANN YAPMLAUSAN.
HlTT EK A1E/«I HVCftWH, EFHANN POK\n
AT Q«JAJ* V/fl HANN AT lAMOArt/BKl'A
crjottúwagojwuai, "o* wsfin þatvbmt
aiikit FbLiicvvemt/' sagbi haun, "ea ek
LET EPTir HEmn SKj'ólC MIHM OK HEIIf.
EN EF BK HEFfiA HÍR V'aPN/*'in, Þ'A
. .o
BIÍ4VT L.EID S>NA
oO Q Q
OK HteVPTl 'AKAFLICA, ÞAR Tll EA HÁNM tt£»\'l JoTl/NmiMA,
JKYLDIfA VlT Nv KEVHA HOtM<ibH<.UrJAleN
at boftUM tcesri l&6$ Ek Þ'r* vio n'n>-
INGíSKAP.EF >V vtu. bhepa) <*tlK vápn-
J.AVSAN.''
Oli VAH.0 FEHt HAH5 ALlFAMC MEO
j'ðmw*, OK PAT, AT STEFAIVlAC VAH
Pom Vill fYlllR EM&AN fiVN SUA AT KOHA
TIC EINtíGIS, £f? HONvn VAR HÓL/4R SKOR-
ABIi, Þv'i AT ÉNtJI HflFPI HOWiM PAT fWR
VEITT. ..
KOfAITA MtO ÞEIFl ÞOr. Þ'oTTUSK JÖTHAB
HaFAt*IKfT''fo'jRC*lUvÁ«SICfiFeN&t.ÞEIf\
VAR ILLS VAN AF Þ'oa,EFNKVN&NmLETt,
FtKIR Þvl A1 HAHN VAS ÞEIHA STEHKASTR.
þegar hann gat ekki þolað þennan litla
spi Gíligosa.
Og nú þegar Enginn var farinn, lík-
le«a fyrir fullt og allt, þá fór Allir að
sakna hans svo ákaft að hann óskaði
sér einskis framar en Enginn kæmi að
matarborðinu. Minningarnar sem hann
átti um Engan voru nú eingöngiu bundn-
ar einhverju gleðilegu, en deltkri hlið-
arnar gleytmdust. Hann minntist þess að
Þeir höÆðu leikið sér saman í bernsku
og verið óaðskiljanlegir alla ævi. Þótt
óvinátta hefði verið milli ætta þeirra,
stálust þeir til að umgangast hvor
annan, og Allir mundi ekki eftir ævi
sinni öðrufvísi en hún hefði verið bund-
in Engum á einhvern hátt, eða Enginn
komið þar við sögu.
Allir fór því upp í útsýnisturninn að
tiý'ju til að gá að ferðum þeirra Einskis
og fuglsins, og hann sá að þeir höfðu
lent heilir á húfi í skóginum.
S\ógarbúar söfnuðust í kringum þá,
og þeir voru líklega að segja ferðasög-
una því skógarbúar virtust mjög for-
vitnir. Honum sýndist virðulegi fuglinn
sem hafði orð fyrir skógarbúum fyrr
um daginn ávíta þá Engan og fuglinn
harðlega fyrir ógætilega framkomu. Og
hann gat ekki betur séð en skógarbúar
ætluðu sér að vísa Engum burt úr skóg-
inum. Að minnsta kosti hröJíklaðist Eng
inn undan þeim með hræðsluglampa í
au-unum.
Ollum fannst Enginn hafa fengið mak
lég málagjöld að vera rekinn burt úr
skóginum. En hvar átti Enginn þá að
vera? Bkki gat hann lifað á víðáttunum
matarlaus og kaldur. Hann só fyrir sér
vesalings Engan á ferð um sandauðnir
maeð þurran mmm af þorsta og blóð-
hlaupin augu, og hann sá hann fyrir sér
klifrandi í svörtum klettabeltum hras-
andi um steina, marinn á fótunum með
flaksandi villimannshár.
Allt þetta snart hið stóra hjarta Allra,
og hann ákvað að taka Engan í sátt, og
bjóða honum að setjast að snæðingi
með sér. Og í þetta skipti ætlaði hann
sér ekki að setja Engan í búr. Nei, Eng-
inn skyldi fá að ganga um húsið eins
og frjáls maður, horfa á málverkin, og
meira að segja fá að kíkja, en með því
skilyrði að hann hagaði sér vel við yf-
irboðara sinn.
En hvernig átti Allir að flá Engan til
að snúa við? Sennilega var Enginn lagð-
ur á stað í langt ferðalag, og það þýddi
ekki fyrir Alla að fara að leita hans
og reyna að hæna hann að sér með fag-
urgala, því Enginn myndi auðvitað strax
gruna hann um graesku. Nógu slæma
reynslu var hann þegar búinn að fá.
Og Allir gat ekki fundið neitt ráð
hversu mikið sem hann hugsaði. Um
kvöldið þegar hann var að borða sein-
ustu máltíðina áður en hann gekk til
hvílu, var hann ósegjanlega dapur. Hon
um þótti augljóst mál að Enginn færi
sér að voða, og hann kenndi sjálfum sér
um allt saman. Eflaust var hann heimsk
ur eins og Enginn hafði stundum sagt
við hann þegar fáleikar voru með þeim.
Hann var þurs af þursaætt að senda
vin sinn frá sér út í óvissuna, eina vin-
inn sem hann hafði átt um dagana ef
frá var talinn maturinn, málverkin og
kíkirinn.
Aldrei hafði Allir skilið það eins vel
og nú, að það er ekki fyrir öllu að vera
svo hávaxinn að maður geti rekið fing-
urna upp í himininn. Aðalatriðið er að
vera ekki einn í lífinu.
Allir ætlaði varla að trúa sínum eig-
in augum. Þarna stóð Enginn á gólfinu,
og horfði biðjandi á hann.
Komdu bara og fáðu þér að borða,
sag^ði Aliir.
Ég hef nú ekki af því góða reynslu að
þiggja matarboð hjá þér, sagði Enginn.
í þetta skipti mun ég láta þig í friði.
Þú skalt flá að borða eins mikið og þig
lystir, og þér er frjálst að fara ferða
þinna um húsið, sagði Allir.
Hefurðu breytt um stefnu, sagði Eng-
inn.
Breytt og ekki breytt, sagði Allir.
Þú verður að svara afdráttarlaust,
annars hætti ég mér ekki nær, sagði
Enginn.
Jæja þá, sagði Allir. Ég hef auðvitað
breytt um stefnu. Hér eftir erum við
vinir.
Gott og vel, sagði Enginn. Við getum
hvort sem er ekki verið án hvor ann-
ars. Það er löngu vitað mál.
Þú hefur lög að mæla, sagði Allir. En
hvernig stóð á því að þú hættir þér
hingað aftur eftir allt það sem á er
gengið?
Það er nú saga að segja frá þvi, sagði
Enginn.
Láttu mig heyra á meðan þú snæðir,
sagði Allir.
Skógarbúar ráku mig burt, sagði Eng-
inn. Þeim fannst að ég hefði gabbað
þá, og þeir bera ótrúlega mikla virð-
ingu fyrir þér. En á flóttanum kom ég
að djúpri tjörn með undarlegum litum
á botninum. Þar réð ríkjum göldróttur
fislcur Hann ávarpaði mig, og vildi fá
að vita hvernig á ferðum mínum stóð.
Ég sagði honum söguna í sem fæstum
orðum, og hann virtist mjög hnugginn
þegar hann frétti um allt þetta. En að
skilnaði gaf fiskurinn mér kúlu sem
búin var til úr auganu á öðrum fiski.
í þessari kúlu gat ég séð margt,_ og með-
al annars þig hér í húsinu. Ég sá að
þú varst mjög dapur, og þvi var eins og
hvíslað að mér að ég ætti að snúa við.
Og nú er ég hingað kominn.
Þú hefur hitt fiskinn Vitur, sagði All-
ir. Hann birtist aðeins þeim sem eru
í hættu staddir.
Þetta var góður og skilningsríkur fisk
ur, sagði Enginn.
Fiskurinn Vitur veit um allt sem ger-
ist í landinu, sagði Allir.
Síðan fóru þeir að borða, og það er
vafamál að þeir hafi nokkru sinni borð-
að svo mikið. ÖUum varð starsýnt á
málverkin eftir að hann var orðinn
saddur, en Enginn sem átti erfitt með
að vera kyrr á sama stað, fór í könnun-
arferð um húsið, og stalst meira að
segja til að horfa í kikinn uppi í út-
sýnisturninum. En það mátti hann, því
Allir var búinn að segja að hann ætti
að vera eins og heima hjá sér. En hvar
Enginn á heima. Það vita fáir.
Og Enginn og Allir lifðu saman í bróð
erni, og af fullkominni tillitssemi við
hvor annan. Þeim hafði lærst að þeir
voru óaðskiljanlegir, að þeir máttu ekki
af hvor öðrum sjá, þótt stundum væri
grunnt á því góða milli þeirra.
l&kaorð
Nú hefur sögumaður lokið við að
segja frá einum degi í lifi þeirra Allra
og Einskis. Hann vonar að einhverjir
séu nær því en áður að vita hverjir
þeir eru. Sumir munu aðeins læra að
þekkja á þeim deili, og er það líka á-
gætt.
Sögumaður hafði að vonum af miklu
að taka þegar hann réðst í að kynna þá
Alla og Engan. f ríki þeirra er alltaf
eitthvað um að vera, og þar gerist að
minnsta kosti einn stórviðburður á
hverjum degí. Hitt er svo annað mál að
skoðanir manna eru skiptar um hvað
skuli kalla mikil tíðindi.
Sögumaður vonar að engum hafi
leiðst sagan, því þiá er honimi einum um
að kenna. En vera má að hinir æfðu
þulir geti betrumbætt hana eittihvað,
en ekki yrði það til að gleðja sögumann.
Eitt biður sögumaður lesendur sína
að hafa í huga við lestur sögunnar.
Sagan fjallar aðeins um Alla og Eng-
an, en hvorki Einn né Neinn. Og auð-
vitað er sagan byggð á sannsögulegum
atburðum.
Þakkar svo sögumaður lesendum sín-
um góða samfylgd og biður þeim bless-
unar.
16. tbl. 1965
.LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13