Lesbók Morgunblaðsins - 02.05.1965, Side 13

Lesbók Morgunblaðsins - 02.05.1965, Side 13
Teikninqar eftir Harald Gu&hergsson Sögur af ÁSA-ÞÓR. Úr Eddu Snorra Sturiusonar — Hn.mcnih s£<ir,at b&A-non er wt OTILL MArtl AT DRIPA HANH VAPHIAUSAN. Hirr EK AiEI«| HUCRAUH. EF HANn pokin Ar OEKiAVt VIO HAHH /»T lAi/OArt/EKI 'A (JtlOTTÚHAG'ÓKSUTX OK HEflA k/tTVEKlT /*ikit FoLSKuvenK," saqv! Hahh, "ea ek LET EPTIA HEmn skjölo hwm ok heih. EH EF EK HEFðA HÍR v'aPHH'h*, F'A jeyiDirt vir hu kevha hoihc.öhc.oha,eh AT Ö'ORUM KOiTl LECC £k Hk V‘0 h'H>~ ihCcsKap, ef þv vill okcpa riiK Oáph- lavsan.'' -------------- - aaTVk PORR VlLL Fvnin EHQAH FlVH MLA AT KOHA Tlt. EIHViCII, ER HOHVrt VAR HÓtMR SKoR- ADR, ÞvíflT ZN(H HAFP| HOWUM PAT FÍKn VEITT. , OK VARé FEM HAHS ALLFRJEO MÍO J'ÖTHUrt, OK PATt AT STEFAIVlAC VAR KOHHTA MEOPEIIA ÞOR. ÞbrTUSK j'ÓTHAB HdFA /MK(T '/'AOÍRCfi, HVAtt SlCfi FEHC.I. ÞEI/A VAR ILLS VAH AF Þ'oP.EF HKUHCHlll L’ETí, FiRltt Þvi AT HAHH VA9 ÞEIRA SWiKASTR. þegar hann gat ekki þolað þennan litla sprelligosa. Og nú þegar Enginn var farinn, lík- lega fyrir fullt og allt, þá fór Allir að sakna hans svo ákaft að hann óskaði sér einskis framar en Enginn kæmi að matarborðinu. Minningarnar sem hann átti um Engan voru nú eingöngiu bundn- ar einhverju gleðilegu, en dekkri hlið- arnar gleyarwjust. Hann minntist þess að jþeir höfðu leikið sér saman i bernsku og verið óaðskiljanlegir alla ævi. Þólt óvinátta hefði verið milli ætta þeirra, stálust þeir til að umgangast hvor annan, og Allir mundi ekki eftir ævi sinni öðruvísi en hún hefði verið bund- in Engum á einhvem hátt, eða Enginn komið þar við sögu. Allir fór því upp í útsýnisturninn að ný'u til að gá að ferðum þeirra Einskis og fuglsins, og hann sá að þeir höfðu lent heilir á húfi í skógiruum. Skógarbúar söfnuðust í kringum þá, og þeir voru líklega að segja ferðasög- una því skógarbúar virtust mjög for- vitnir. Honum sýndist virðuiegi fuglinn sem hafði orð fyrir skógarbúum fyrr um daginn ávíta þá Engan og fuglinn harðlega fyrir ógætilega framkomu. Og hann gat ekki betur séð en skógarbúar ætluðu sér að vísa Engum burt úr skóg- inum. Að minnsta kosti hrökklaðist Eng inn undan þeim með hræðsluglampa í au “unum. Ollum fannst Enginn hafa fengið mak leg málagjöld að vera rekinn burt úr skóginum. En hvar átti Enginn þá að vera? Etkki gat hann lifað á víðáttunum matarlaus og kaldur. Hann sá fyrir sér vesalings Engan á ferð um sandauðnir með þurran munn af þorsta og blóð- hlaupin augu, og hann sá hann fyrir sér klifrandi í svörtum klettabeltum hras- andi um steina, marinn á fótunum með flaksandi villimannshár. Allt þetta snart hið stóra hjarta Allra, og hann ákvað að taka Engan í sátt, og bjóða honum að setjast að snæðingi með sér. Og í þetta skipti ætlaði hann sér ekki að setja Engan í búr. Nei, Eng- inn skyldi fá að ganga um húsið eins og frjáls maður, horfa á málverkin, og meira að segja fá að kikja, en með því skilyrði að hann hagaði sér vel við yf- irboðara sinn. En hvernig átti Allir að fá Engan til að snúa við? Sennilega var Enginn lagð- \xr á stað í langt ferðalag, og það þýddi ekki fyrir Alla að fara að leita hans og reyna að hæna hann að sér með fag- urgala, því Enginn myndi auðvitað strax gruna hann um græsku. Nógu slæma reynslu var hann þegar búinn að fá. Og Allir gat ekki fundið neitt ráð bversu mikið sem hann hugsaði. Um kvöldið þegar hann var að borða sein- ustu máltíðina áður en hann gekk til hvílu, var hann ósegjanlega dapur. Hon um þótti augljóst mál að Enginn færi sér að voða, og hann kenndi sjálfum sér um allt saman. Eflaust var hann heimsk ur eins og Enginn hafði stunduim sagt við hann þegar fáleikar voru með þeim. Hann var þurs af þursaætt að senda vin sinn frá sér út í óvissuna, eina vin- inn sem hann hafði ótt um dagana ef frá var talinn maturinn, málverkin og kíkirinn. Aldrei hafði Allir skilið það eins vel og nú, að það er ekki fyrir öllu að vera svo hávaxinn að maður geti rekið fing- urna upp í himininn. Aðalatriðið er að vera ekki einn í lífinu. Allir ætlaði varla að trúa sínum eig- in augum. Þarna stóð Enginn á gólfinu, og horfði biðjandi á hann. Komdu bara og fáðu þér að borða, sagði Allir. Ég hef nú ekki af því góða reynslu að þiggja matarboð hjó þér, sagði Enginn. í þetta skipti mun ég láta þig i friði. Þú skalt fá að borða eins mikið og þig lystir, og þér er frjálst að fara ferða þinna um húsið, sagði Allir. Hefurðu breytt um stefnu, sagði Eng- inn. Breytt og ekki breytt, sagði Allir. Þú verður að svara afdráttarlaust, annars hætti ég mér ekki nær, sagði Enginn. Jæja þá, sagði Allir. Ég hef auðvitað breytt um stefnu, Hér eftir erum við vinir. Gott o.g vel, sagði Enginn. Við getum hvort sem er ekki verið án hvor ann- ars. Það er löngu vitað mál. Þú hefur lög að mæla, sagði Allir. En hvernig stóð á því að þú hættir þér hingað aftur eftir allt það sem á er gengið? Það er nú saga að segja frá því, sagði Enginn. Láttu mig heyra á meðan þú snæðir, sagði Allir. Skógarbúar ráku mig burt, sagði Eng- inn. Þeim fannst að ég hefði gabbað þá, og þeir bera ótrúlega mikla virð- ingu fyrir þér. En á flóttanum kom ég að djúpri tjöm með undarlegum litum á botninum. Þar réð ríkjum göldróttur fisluxr Hann ávarpaði mig, og vildi fá að vita hvernig á ferðxxm mínum stóð. Ég sagði honum söguna í sem fæstum orðum, og hann virtist mjög hnugginn þegar hann frétti um allt þetta. En að skilnaði gaf fiskurinn mér lcúlu sem búin var til úr auganu á öðrum fiski. í þessari kúlu gat ég séð margt,_ og með- al annars þig hér í húsinu. Ég sá að þú varst mjög dapur, og þvi var eins og hvíslað að mér að ég ætti að snúa við. Og nú er ég hingað kominn. Þú hefur hitt fiskinn Vitur, sagði All- ir. Hann birtist aðeins þeim sem eru í hættu staddir. Þetta var góður og skilningsríkur fisk ur, sagði Enginn. Fiskxxrinn Vitur veit um allt sem ger- ist í landinu, sagði Allir. Síðan fóru þeir að borða, og það er vafamál að þeir hafi nokkru sinni borð- að svo mikið. Öllum varð starsýnt á málverkin eftir að hann var orðinn saddur, en Enginn sem átti erfitt með að vera kyrr á sama stað, fór í könnun- arferð um húsið, og stalst meira að segja til að horfa í kíkinn uppi í út- sýnistuminum. En það mátti hann, því Allir var búinn að segja að hann ætti að vera eins og heima hjá sér. En hvar Enginn á heima. Það vita fáir. Og Enginn og Allir lifðu saman í bróð erni, og af fullkominni tillitssemi við hvor annan. Þeim hafði lærst að þeir voru óaðskiljanlegir, að þeir máttu ekki af hvor öðrum sjá, þótt stundum væri grixnnt á því góða milli þeirra. Lckaorð Nú hefxxr sögumaður lokið við að segja frá einum degi í lifi þeirra Allra og Einskis. Hann vonar að einhverjir séu nær þvi en áður að vita hverjir þeir eru. Sumir munu aðeins læra að þekkja á þeim deili, og er það líka á- gætt. Sögumaður hafði að vonum af miklu að taka þegar hann réðst í að kynna þó Al-la og Engan. f ríki þeirra er alltaf eitthvað um að vera, og þar gerist að minnsta kosti einn stórviðburður á hverjixm degi. Hitt er svo annað mál að skoðanir manna eru skiptar um hvað skúli kalla mikil tíðindi. Sögumaður vonar að engum hafi leiðst sagan, því þá er honxxm einurn um að kenna. En vera má að hinir asfðu þulir geti betrumbætt hana eittihvað, en ekki yrði það til að gleðja sögumann. Eitt biður sögumaður lesendur sína að hafa í huga við lestxxr sögunnar. Sagan fjallar aðeins um Alla og Eng- an, en hvorki Einn né Neinn. Og aúð- vitað er sagan byggð á sannsögulegum atburðum. Þakkar svo sögumaður lesendum sín- um góða samfylgd og biður þeim bless- xmar. LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13 16. tbl. 1965

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.