Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1965, Síða 1

V
Eftir séra Bjarna Jónsson
eiðruðu áheyrendur.
Ég get ekki neitað því, að
mér virðist einkennilegt, að ég á að
gera grein fyrir trú minni hér, því
að ekki er hægt að segja, að ég þegi
um trú mína eða mönnum gefist
ekki kostur á að kynnast henni. En
þegar ég er beðinn að skýra frá,
hverju ég trúi, þá er ég reiðubúinn
að gera grein fyrir þeirri von, sem
i mér býr. Ég hefi fengið að gjöf svo
dýrmæta eign, og það væri rangt af
mér að vilja ekki kannast við gjöf-
ina og þá um leið við gjafarann. Þó
í veikleika sé talað, þá vil ég segja:
„Ég fyrirverð mig ekki fyrir fagn-
aðarerindið; því að það er kraftur
Guðs til hjálpræðis hverjum þeim,
er trúir“ (Róm. 1. 16.).
Það er mér því kært að tala um hið
þezta, sem ég á.
Ég hefi fengið kristilegt uppeldi. Ég
inan ekki fyrr eftir mér en ég bað
„faðir vor“ og „Yertu, Guð faðir, faðir
minn í frelsarans Jesú nafni“. Ég man
þa'ð svo vel, er ég fékk biblíusögur í jóla-
gjöf og las í þeim langt fram á nótt. Ég
*nan, er ég lærði kristin fræði í barna-
*kólanum og söng sálmana á barna-
tamkomunum. Snemma sá ég tign og
kærleika Jesú Krists, þó á barnslegan
hátt væri, og ég þrái enn hið barnslega,
ég veit, að þar er trúin í góðum jarð-
vegi, veit það einnig af því, að ég trú.i
honum, sem hefir sagt: „Hver sem ekki
tekur á móti guðsríki eins og barn, mun
ells eigi inn í þáð koma“. (Mark. 10. 15.).
En hve þa'ð er líkt honum að kalía á lítið
barn og setja það á meðal lærisveinanna.
Ég held, að vér á þessum tímum höfum
þörf ’á að veita þessu eftirtekt. Það er
enn kallað á barnið, þáð er kallað á barn-
ið bæði hjá spekingunum og hinum fá-
fróðu, og víða grætur barnið, af því að
ekki er um það hugsáð, eins og vera ber.
Frá blautu barnsbeini hefi ég heyrt
um Jesúm Krist. Ég sá hann sjálfan
eem barn, er ég með barnslegri gleði
fagnaði heilögum jólum og heyrði um
Guðsbarnið frá himnadýrð. Jólunum
hefi ég aldrei sleppt. Mér hefir ætíð ver-
ið heilög gleði að hugsa um hinn mikla
leyndardóm kærleikans, að Jesús Krist-
ur skyldi taka á sig þjóns mynd, að hann
ekyldi vera barnið í jötúnni, til þess að
fillir geti komið til hans, ekki aðeins
vitringar, heldur einnig fátækir fjár-
hirðar, og ég hefi séð, hvernig hann var
évallt barnið, hlýðið barn, allt fram i
dauða á krossi.
Ég sá hann í bernskunnar sólbjörtu
hlíðum.
Ég sá hann í regnbogageislunum
friðum.
E N ég sá einnig hina hreinu æsku
hans. Og er ég var á æskunnar skeiði,
þá fór ég nánar að virða hann fyrir
mér, um leið og margar spurningar
vöknuðu í sál minni. Ekki vildi ég trúa
„í blindni", — mörg þvílík or’ð þekkti
ég, og þess vegna geymi ég einnig minn-
ingar um margskonar baráttu sálarinnar,
en ég lít svo á, að þáð sem ég eignast fyr-
ir baráttu sé mér dýrmætt, og því mun
ég ekki sleppa baráttulaust.
Vér þekkjum söguna um konuna í
Samaríu. Jesús talaði við hana, og hún
sagði Samverjanum frá, hún vitnaði:
„Hann sagði mér allt, sem ég hefi að-
hafzt“. En þeim var það ekki nóg. Þeir
vildu sjálfir kynnast honum. Þáð gerðu
þeir og sögðu svo við konuna: „Það er
eigi framar fyrir þitt tal, að vér trúum,
því að sjálfir höfum vér heyrt og vit-
um, að þessi maður er í sannleika frels-
ari heimsins". (Jóh. 4. 42.).
Þegar hinar ýmsu spurningar vöknuðu
hjá mér, þá fór ég til hans, sem ég
hafði heyrt um. Hvernig? Ég las ævisögu
hans. Ég las hana í gúðspjöllunum og
kynntist þannig vitnisburði vina hans
um hann. Vér þekkjum Jesúm eða ævi-
sögu hans af frásögn tilbiðjandi læri-
sveina hans og vina.
Ég kynntist honum og undraðist orð
hans. Þau eru ekki neitt venjuleg, þau
eru svo blátt áfram, en þó þannig, að
menn hafa ekki fyrirfram getað reiknað
svör hans út, enda þögnuðu þeir, sem
spurðu hann. Hann talaði eins og sá
sem vald hafði, og mönnum stóð ekki á
sama um orð hans, þau fóru í bág við
svo margt, sem menn áttu að venjast,
og í þeim voru ■ ákveðnar kröfur. Þá
skiptust menn í flokka og þá þegar
deildu menn um, hver hann væri. Það
er ekki neitt nýtt. Einu sinni gengu
menn út til að taka hann, því að þeir
sögðu: „Hann er ekki með sjálfum sér“.
(Mark. 3. 21.).
Þrátt fyrir öll hin óvenjulegu orð, þá
var hann alltaf að byggja upp, alltaf að
styðja að hinu rétta. Hann var hlýðinn á
æskuheimili sinu, hann vildi, að menn
hlýddu landsins lögum: „Gjaldið keis-
aranum það, sem keisarans er, og Guði
það, sem Guðs er“. (Matt. 22. 21.). Hann
talaði alvöruorð til þjóðar sinnar, en
hann grét einnig yfir borginni.
, Gerbreytingu vildi hann. En hvar? í
,.ý V ■
Séra Bjarni Jónsson í vígslubiskupsskrúða
hjarta mannanna. Þar átti breytingin að
byrja. Með öllum orðum sínum var hann
að ná niður að uppsprettunni; hann vildi
grafa svo djúpt, að hið hreina vatn
streymdi fram, þetta vatn vildi hann
gefa, svo að það í hjarta mannsins yrði
að lind, er sprettur upp til eilífs lífs.
(Jóh. 4. 14.).
En í þessu starfi særðu orð hans og
komu við víðkvæma staði, alveg eins
og menn kennir til hjá lækninum. En
hvað gerir það til, ef sálin bjargast? Þá
er sársaukinn til góðs. Þá er ekki að-
eins sært, heldur grætt. „Hvað mun það
stoða manninn, þótt hann eignist allan
heiminn, en fyrirgjöri sálu sinni?“ (Matt.
16. 26.).
Þetta finna menn enn í dag. Danski
rithöfundurinn Johannes Jörgensen segir
svo frá í bók sinni „Livslögn og Livs-
sandhed“: „Ég stóð hjá mó’ður minni, við
horfðum á stjörnurnar, og ég var að út-
skýra ýmislegt fyrir henni. Hún hlustaði
á mig, leit svo undarlega áhyggjufull á
mig og sagði: „Varðveittu aðeins sál þína,
sonur minn; annað heimtar Drottinn
ekki af þér““.
AÐ var verk Jesú — að bjarga
sálinni. En til þess þurfti tvennt. Menn-
irnir ur'ðu að sjá sjálfa sig — og finna
Guð. f þessu skyni sagði hann söguna
um soninn, sem fór frá föður sínum. En
í landinu, þar sem hann var meðal svin-
anna, gekk hann í sjá.lfan sig. Það er orð-
rétt þannig frá frumtextanum: eis eavton
de elþón.
Víða hafði hann farið, mörgum kynnzt.
Nú kynntist hann sjálfum sér. Og það
var til þess að hann fór heim og kynnt-
ist nú föður sínum. Sálin bjargaðist.
Tollheimtumaðurinn sá sjálfan sig, ea
hann fann Gúð með sínu stutta bænar-
--— — — - - - -
Erindi fluft á trúmálaviku Stúdentafélags
Reykjavikur 13.—18. marz 1922
m