Lesbók Morgunblaðsins - 27.03.1966, Qupperneq 13

• mrnrn
‘ DK ÍW 5H<MA »IMNAfc
T(IKH: HAHUÞKWSOI*
ANNAN ÍRIP'fl/MNN BE2T/lN(/N£qiWqJAl?ÐAR.
OK £R HflNN ÍPENNIR Þ£|M UM SIK, Þtí VEK
WONUM’/ISAIÉCIAÍ U'ALFU. IHN ÞRIÐJ HLVTÚ
HMbl. MNN ER NIIKILL ^RIPR ER 'I. MT £RU
j'awaöFAR. ÞEIflA KA HflNN Eiqi NlSSfl V/Ð
HANrtRSStfAPTlT.
ON EITT <R/IS £R HV/TT(/lT JNFN/IT ERTlL
B/ILÞRS BRflR. PflT £R ALLftA qRASR HVÍT/IS^
Olf MR EPTltt n'ATT ÞU MARKA FECRP H/WS
ÖÆOI ‘A HAR OlO) l'IKT.
EN ENQI 6RSVA FRÖDR, ATT££0A KUNNl öLL STÓRVIRNI
HANS.EN SEÍJA MNN £N t>'£R SVA M0RCT/ÖENDIFRÁ
HoNt/M, AT DVELJASK AIUNl/STUNDIRNAR. AÞR EN SAíJT
£X ALLT, ÞATE.R EK VElT.
ÞA HÆLTí
CANCLERI*.
SPiRjfí
VIL EK
TÍÐENDA
ftF
FLEIRI/M
’ASl/NUM
tfARR SECIR'. ANNAR SONR ÖÐINS £1?
IhftLDR, OK CR FR'A HoNVM COTT AT
SECJfí. HANN ER UTTR, OK HfíNN LOFfí
Allir. WANWERSvA FflGR 'flnTVM
OK OJfíRTR, AT LÍSiR AFHoNvM...,
BREIÞAQLIIC HEITA
ÞAR.ES OALDR HEFlR
SER OF GÖRVA SALI,
'ft Þv'l LfíNDI,
£S EK LIGCJA VEIT
F'ESTA FElKNSffíFl.
HANN £R VITRASTR ‘ASANNA OK FECRST 7ALAÐROK
L'lKNSAMASTR. EN SONATTi)RA FVLCIÍ? HONUM,
AT ENCI M'A HALDASK DÖMR HANS.
HANN BÝR ÞflR.SEMHElTlR DREIÐflBLIK;*
ÞfíT ER 'fí HIMNI.'I ÞEIM STADM'A EKKI
VEK/V ÖHREINT, TVÁ SEM H£R SEQIR'.
litið það skænisaugum sínum. Stráið var
langt, það var samt þungt að lyfta því
upp öðrum megin en þó tókst honum að
draga það með sér, ef hann gekk aftur
á bak. Hann togaði og mjakaðist. Það
fór hægt og stráið festist oft í öðrum
stráum. En hann mjakaðist.
Ókunnur maur kom fram undan söln-
uðu laufi og fór að toga í hinn end-
ann á stráinu. Garpurinn fnæsti af illsku
og togaði í sinn enda, svo hann fann
að hann mjókkaði um miðjuna. Þetta
varð árangurslaus togstreita. Stráið
færðist ekki úr stað en hjakkaði aðeins
fram og aftur.
Meðan þeir stóðu og bisuðu, kom
þriðji maurinn og sá stráið. Hann af-
réð sömuleiðis að slá eign sinni á það
og beit um sama endann og garpurinn.
Þá sauð upp úr hjá garpinum og hann
rau kfyrst á þann, sem næstur var, og
síðan á hinn og hjó þá sundur í miðju
hvorn af öðrum. Sjálfur hlaut hann
Ijótar skeinur í návíginu, en hann
lét sig einu gilda. Stráið skildi hann
eftir. Honum var allt í einu orðið sama
um það.
Orðukvikindi kom upp úr jörð-
unni og réðst á maurahelmingana fjóra
af græðgi mikilli. Hugaði maurinn þreif
örðuna og át hana. Hún var bragðvond
og hann varð öskureiður. Þegar hann
ætlaði að leggja af stað aftur, reyndi
hann að taka alla fjóra helmingana
uneð sér, en gat ekki valdið nema tveim-
ur. Hann varð bálvondur. Nú var sól-
in orðin brennheit á himninum.
Hann gróf sér braut gegnum grasið.
Maurahlutarnir voru erfiðir í meðför-
um, en hann gat ekki sleppt af þeim tak-
inu. Við og við varð hann að ganga aft-
ur á bak. En það mjakaðist þó. Sólin
var steikjandi heit. Það var aðeins til
að stæla kjarkinn. Smákvikindi kom
upp að hliðinni á honum og gerði sig
líklegt til að sækja að, jafnvel að bragða
örlítið á kjötll'iggum hans. Hann upp-
tendraðist af nýrri bræði, hristi sig og
aðgætti, hve mikið væri á sýrugeym-
inum. Það var þó nokkuð. Hann hélt
áfram.
Þá varð fyrir honum hyldýpi, það
var skurður með lóðréttum veggjum og
vatni á botninum. Hann hikaði svo sem
ekki andartak, byrjaði bara að fikra
sig niður eftir moldarveggnum og hafði
maurahlutana með sér. Þunginn af kjöt-
byrðunum ætlaði hérumbil að slíta hann
í sundur í hvert skipti, sem honum
skrikaði fótur, en honum tókst einatt
naumlega að halda sér. Lengra fyrir
neðan varð honum veggurinn samt of
sléttur, hann missti fótfestuna og brun-
aði niður. Þetta var drjúgt fall og vegna
klyfja sinna braut hann af sér fót á
steini í flæðarmálinu, þar sem hann
kom niður. Fóturinn lenti í vatninu, en
sjálfur var hann á þurru.
IV ú jæja, einn fótur — hann hafði
af svo miklu að taka. En hann sá hvar
lítið skeldýr kom upp úr gruggugu
vatninu og greip fótinn, sem flaut ofaná
og kafaði niður með hann. Þá varð
hann alveg ær, fleygði af sér kjötklyf-
inni og þaut út á vatnið til að hesthúsa
þetta skeldýr. En þar hafði hann áætl-
að ranglega. Hann átti heima á þurru
landi og lá og spriklaði hjálparvana á
vatninu. Straumurinn í vatninu bar það
hljóðlega niðureftir og maurinn barst
með. Hann varð reiður og skreiddist á
móti en vatnið rann hægt og tók hann
með. Hann varð sífellt kaldari og blaut-
ari á neðanverðunni.
Þáð átti eftir að versna: óþekkt dýr
kom upp úr djúpinu, beit sig fast í búk
hans og byrjaði að éta hann. Hann
sparkaði og vatt upp á sig, en dýrið
hékk í. Nú veitti ekki af að vera hug-
aður. Hann barðist um í bræði í átt að
hinum bakkanum og lánið var með hon-
um, vatnið bar hann rólega með sér og
setti hann óvænt á land á litlum tanga.
Illyrmið hékk enn fast neðan á honum
og át.
Það fyrsta, sem hann gerði þegar
hann hafði fast undir fótum, var að
grípa þetta hryllingskvikindi og háma
það nú almennilega í sig. Hann var svo
ösku þreifandi vondur, að hann gaf ekki
einu sinni gau-m að hvort nokkurt bragð
væri af því og að því búnu hljóp hann
upp lóðréttan skurðbakkann án þess að
nema staðar eða kasta mæðinni.
Þegar upp kom fann hann, að smá-
vegis hvíld mundi hafa komið sér vel.
En slíkt var með öllu óhugsandi. í stað
'þess fann hann sér öflugt strá til að
burðast með, svo þungt ,að hann varð
að ganga aftur á bak til að geta haft
það með sér. Það var harðsótt, en hon-
um svall móður af reiði. Fótarmissirinn
háði honum ekkert verulega, hann átti
enn fimm eftir.
Sólin var brennheit. Grasið á jörð-
inni var þurrt og heitt og heilnæmt
eftir hina viðbjóðslegu vatnsferð. Hann
streittist áfram með risastráið. Enn leið
ekki á löngu, að eitthvað bæri við:
Hann gekk fram á lítið, gult greppa-
trýni, sem sat í grasinu. Ljósgulan og
skæðan, lítinn eiturmaur. Þeim var
honum alltaf meinilla við að mæta.
Hann varð þess einnig var í sama bili,
hve léttur sýrugeymirinn var.
S á litli sat hreyfingarlaus, en það
var afbragðs gangvél í honum, það vissi
hugaði maurinn alltof vel. Samt vildi
garpurinn fá úrskurð og réðst til at-
lögu. Það var óhyggilegt, því sá guli
var fljótur sem elding, vatt sér innund-
ir búkinn á þeim hugaða og ýrði á hann
nokkrum brennandi eiturgusum. Garp-
inn fór samstundis að svima og náði
ekki upp þrýstingi í geyminum. Lá kyrr
með dynjandi höfuðverk og lamaða fæt-
ur.
Sá guli hirti ekki frekar um hann
að sinni. Hann var eflaust hræddur við
gripskærin stóru. En þá skriðu agnar-
kvikindin upp úr jörðinni og tóku að
gæða sér á garpinum. Sá guli brá þá við
skjótt og át þau. En það var víxlspor
hjá þeim gula og nú kom hann þar, sem
sízt skyldi. Ein skæri garpsins opnuðust
með erfiðismunum og klipptu. Sá guli
fór í tvennt. Skærin héldu áfram þar
til báðir helmingarnir voru uppétnir.
Þeir voru öllu öðru bragðverri, en
höfðu fjörgandi áhrif. Nýtt afl streymdi
í loppna limina, jafnframt því, að ó-
stjórnleg heift malaði í heilabúi hans.
Enn sat ósvífið kvikindi eftir á honum
og nartaði. Það var gleypt áður en það
gæti deplað auga. Svo fór hann, bara
eitthvað lengra! Hann þreif eitt strá til
viðbótar til að hafa meira að bardúsa
með.
Eitthvað gífurlega stórt og rautt varð
í vegi fyrir honum. Það var kýr, sem
lá og hvíldi sig í grasinu. Maurinn veik
sér strax þangað og fór að bíta í hana
en náði engu. Bræðin sauð í honum. í
sama bili bylti kýrin sér og lagðist í ó-
gáti ofan á hann. Það var koldimmt.
Hann spyrnti og spriklaði, niðurklesst-
ur. Gróf og hamaðist áfram milli bældi-a
27. marz 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13