Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1966, Qupperneq 3

FJOLURAUTT
— Eftir Þorstein Antonsson —-
Um kvöldið, þegar ég ók heim að
bænum, stóð hún á hlaðinu. Hún stóð
þar umkringd hlédrægum vorgróðrinum,
eins og hluti af draumi sveitarinnar. Það
var andvari. Bærinn var í gömhim stíl,
ríkmannlegur með háu risi. Firðbláminn
hvíldi yfir allri sveitinni, jafnt nær sem
fjær, hann drakk í sig skugga hennar á
stéttinni og hvíldi á höndum mér. Hand-
an við víðáttu vatnsins flöktu fjöll og
hæðir í hálfveru. Hún hafði dökkt hár
og andlitið var án skýrra lína, líkt og
draiunur augnanna óskýrði mörk þess
og gerði það að hillingu. Hún var á
gelgjuskeiðinu. Þegar ég steig út úr
bíinum, leit hún til mín, en renndi svo
augunum án viðstöðu upp til gjárinnar
og var niðursokkin í draum vorkvölds-
ins, en blærinn lyfti höfgum haddinum
og felldi hann snöggvast eins og skugga
í fölva andlitsins. Ský speglaðist í vatn-
inu, og myndin brotnaði þegar blærinn
strauk yfirborð þess.
Á gólfið við rúmið lagði ég vinnu-
gallann minn, skáldaðan litum rnosa og
nýgræðings, sem dropið höfðu úr pensli
ir.ínum þá um daginn og áður. Síðan
lagðist ég til svefns. Um stund hlust-
aði ég á raddir hússins. Uppi yifir höfði
mér blómstruðu rósir í eilífri stirðnun
veggfóðursmynda á brattri súðinni. Úti
hneggjaði gaukur, og heimalningur
jarmaði spurult út í kvöldkyrrðina.
Brak í stiga barst til mín í kyrrð húss-
ins; lágt, þýtt brak, eins og í manneskju
að teygja sig.
„Hvar skyldi hún sofa?“ hugsaði ég.
Einhver var kominn á loftskörina.
Brátt barst þyrrkingsleg konurödd til
mín gegnum þilið, en mjóróma barns-
rödd svaraði. Ég sneri mér á eyrað og
var sofnaður.
M orguninn eftir, þegar ég kom
niður stigann, sat hún við símann. Hún
var í hvítri blússu og gráum buxum.
Það voru ekki föt sera tala feimnislaust
um innihald sitt, heldur föt sem voru
gegn'blandin draumi stúlkunnar sjálfrar.
Hún hafði annað hnéið ofan á hinu.
„Þú ert eins og álfur“, sagði ég við hana
í huganum, en varð svo strax á báðum
áttum, þar sem ég vissi ekki, hvort ég
ætti að 'bjóða henni hann góðan, um leið
og ég færi framhjá, en svo sá ég inn í
opna stofuna, og þar voru allir veggir
þaktir bókum. Það þótti mér slí'kt
undur, að hún hvarf mér úr huga jafn-
lengi og ég var að komast út úr dyrun-
um.
Reynirinn blakti fíngerður í morgun-
6valanum, og hundurinn kom og vætti
hann. Ég hryllti mig sem ég stóð við
bíldyrnar og hugsaði um augu stúlk-
unnar. Hún hafði svo dimm augu, að
hvert orð, sem um þau væri haft, hlyti
að falla ómerkt um sjálft sig, án þess
að geta samiíkt þeim að nokkru. Og þau
höfðu gætt málninganblettina á skyrtu-
bakinu mínu töfrum ævintýrsins, um
leið og ég gekk út. Við aksturinn titruðu
daggardroparnir á bílrúðunni eins og
etúlkubarmur og runnu saman í eitt og
féllu niður á kalt mæla'borðið.
Húsið, sem ég vann við að mála, stóð
við vatnið og var autt. Enginn kom þar
nærri utan endur og hrossagaukar og
krabbaiköngulœr, sem ég drap með
penslinum, jafnóðum og þær urðu á vegi
mínum. í matartímanum lagði ég mig
á grasflötina hjá húsinu og fann ramm-
an ilm gróðursins og geisla sólarinnar
leika um vit mér. Hrossagaukur sté
loftið og steypti sér svo í löngum sveig-
lun með spenntar stjelfjaðrir, tvær end-
ur móktu á tjörn steinsnar frá, og mý-
fiuga saug blóð úr handarbakinu á mér.
U m kvöldið stóð ég við gluggann
í súðarherberginu, gældi við pípuna
mína með vörunum og horfði út. Það
var sama blíðan. Grábláar endurspegl-
anirnar á vatninu voru raunverulegri en
húmi vafin fjöllin sjálf. Hæðóttur brun-
inn var þakinn kjarri, sem skyggði sýn
í hraunbollana. Öll sveitin beið undir-
leit sterkra lita sumarsins; á meðan
hvíldd hún uppleyst í daufblárri móðu.
Hún var að leika sér við litlu systur
sína á vellinum íyrir neðan gluggann
minn. Þær voru í þess konar eltingar-
leik, sem einkennist af galsa en engum
reglum. Grannir fótleggir hennar runnu
eftir vellinum þyngdarlausir eins og
ljósgeislar. Þegar hún hreyfði sig, þá
fór hreyfingin ekki fram í sérstökum
liðamótum, heldur merlaði hún um all-
an líkamann, án þess að eiga sér nokk-
urt ákveðið upphaf. „Undarlegt", hugs-
aði ég. Öðru hvoru nam hún staðar og
kastaði til hárinu með stoltum hnykk og
svip eins og hún byggi yfir merkilegu
launungarmáli. Litla systirin tók nú að
dansa kringum feyskinn snúrustaur,
skakkan og mæddan af vatnaveðrum
margra árstíða, en hin stóð og 'horfði á.
Svo leit hún yið og upp í gluggann
til mín.
Mér fannst allt í einu ég vera staðinn
að einhverju ódæði, og sem ég horfðist
í augu við hana fannst mér, að öll ævi
mín rynni jafn létt og þýðlega framhjá
mér og andvarinn ýfði hár hennar.
En henni fannst ekkert. Hún gekk til
systur sinnar, tók i hendur hennar og
fór í stífudans. Svo var hundurinn alM
i einu kominn geltandi, dillandi rófunni
og nasandi í þær. Hún sleppti systur
sinni og fór a«ð gæla við hundinn,
klappa honum og klóra honum bak við
eyrun, en hann flaðiaði upp um hana.
Það komu brúnir flekkir á buxumar
hennar eftir fætur hans, og hún hió
skærum og hljómmiklum rómi. Svo
voru þau allt í einu horfin ÖML þrjú,
en vatnið var orðið gárað.
„Hún er þá að storka mér, þessi bless-
aður krakki“, sagði ég við sjálfan mig
og fór að sofa.
Daginn eftir vann ég léttklæddur
í sól og vindi við að mála þakið með
skaftlöngum kústi og kepptist við, því
að ég átti von á yfirmanni mínum seinni
partinn. Græni iiturinn teygði sig jafnt
og þétt út yfir veðrað bárujárnið eins
og ógnarlegur grasvöxtur og seig saman
í lægðirnar í gáraSa hryggi, líkt og
hraunflóðið hafði eitt sinn gert í hlíðinni
fyrir ofan mig. Kríur héngu gargandi í
vindinum úti við vatnið og yfir sefi
vaxinni tjörninni, háværar og frekar
og hrifsuðu síli úr vatnsskorpunni.
Andahjónin voru á tjörninni; blikinn
sindrandi í sólskininiu hreykti sér og
dýfði nefinu aftur og aftur óvær i vatns-
borðið.
Þá steig ég á málningarklessu og
steyptist út af þakinu. Kríugargið rofn-
aði sem snöggvast og þær klifu hærra
upp í vindinn. Andahjónin flugu upp
með þunglamaleguim slætti, börðu fyrst
vængendunum í vatnsborðið, en risu síð-
an út yfir veginn og hækkuðu sig á
fluginu. Ég fékk þyngst högg á annaD
fótinn.
egar ég haltraði inn úr bæjar-
dyrunum stóð hún á ganginum við stig-
ann. Ósnertanleiki vornæturdraumsins
veitti henni svip, eins og hún væri
ókunnug í sínu eigin húsi. En sem ég
gekk í áttina til hennar, tók hún skyndi-
legum myndibreytingum. Sú hulduimynd
firðblámans, sem orðið hafði innlyksa
þarna á ganginum en átti raunverulegt
heimkynni úti við vatn meðal áltfa, hún
hvarf, en í staðinn komu umkomulausar
sársaukaviprur, sem settu barnslega
tóman svip á andlitið; hún varð mennsk.
Ég nam staðar, og þögnin iðaði í loftinu
á rökkvuðum ganginum.
„Meiddirðu þig?“ spurði hún.
Það var ilmur af bókum og viði á
ganginum.
„Já“, sagði ég.
E g hafði legið dálitla stund og
mænt á fölnaðar bréfrósirnar á súðinni,
þegar ég heyrði létt fótatak í stiganum.
Ég vissi að það var hún. Hún opnaði
dyrnar hikandi og gekk inn á gólfið.
í annarri hendi hélt hún á diski með
eplum. „Mamma bað mig að gefa þér
þetta“, sagði hún andvarpandi og róm-
urinn var fullur spurnar. Svo gekk hún
hratt yfir gólfið og setti diskinn á stól
við rúmið og stóð um hríð í ráðaleysi
umleikin kvenlegri blíðu.
„Takk“, sagði ég og þagði.
Hún beið enn í ofvæni eins og hún
næmi launungar af yfirskilvitlegum
röddum langt handan míns skynsviðs;
svo varð augnaráð hennar, þessara
brennidepla vornæturinnar, aftur aS
vængjalþyt fugla, sem fljúga yfir og
hverfa út í buskann. Hún gekk ákveðn-
um skrefum til dyra og fór. Ég hlustaði
á þungt fótatak hennar í stiganum.
Á eftir, þegar húsmóðirin var að
njörva á mér fótinn með teygjubindi,
sagði ég til að segja eitthvað: „Þakka
þér fyrir ávextina".
„Ha“, sagði hún.
„Eplin þarna, sem dóttir þín kom með
frá þér. Þakka þér fyrir þau“, sagði ég
aftur.
„Nú gerði hún það? Það var rétt af
henni. En viltu ekiki eitthvað að
drekka?“
Svo um kvöldið fór ég alfari, og iþetta
vor varð að hversdagslegu sumri eina
Og öll hin.
1. maí 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3