Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1967, Page 5

X
«
SMÁSAGA
EFTIR
ERNEST
HEMINGWAY
hann kom frá vagninum. „Farðu með byssuna og töskurnar inn í húsið, Nick, og
sæktu dagblað", sagði hann. Mamma hafði gengið inn í húsið. Eg tók veiðibyssuna,
sem var mér næstum ofviða og slóst við fætur mér, og veiðitöskurnar tvær og hélt
á stað inn í húsið.
„Taktu eina í einu“, sagði pabbi. „Reyndu ekki að bera of mikið í einu.“
Ég lagði frá mér vefðitöskurnar og tók inn byssuna og kom aftur með dagblað úr
blaðahrúgunni í skrifstofunni hans pabba. Pabbi lagði öll sviðnuðu, brotnu stein-
áhöldin á pappírinn og vafði hann saman. „Beztu örvaroddarnir hafa mölbrotnað“,
sag'ði hann. Hann gekk inn í húsið með pappírsbögglana, og ég stóð eftir úti á
grasinu með veiðitöskurnar tvær. Eftir litla stund bar ég þær inn. Og ég minnist
þess, að þar voru aðeins tvær manneskjur og ég mundi biðja fyrir þeim báðum.
Sumar nætur, samt sem áður, gat ég jafnvel ekki munað bænirnar mínar. Eg komst
ekki lengra en aftur að „svo á jörðu sem á himnum“ og varð þá að hafa allt yfir
aftur og var þó allsendis ófær um að muna meira. Þá yrði ég að viðurkenna, að ég
gæti ekki muna'ð og hætta við að lesa bænirnar þá nótt og finna upp á einhverju
öðru. Þess vegna reyndi ég sumar nætur að muna eftir öllum spendýrum jarðar-
innar og nefna þau, og því næst fuglana og fiskana og þá löndin og borgirnar og þá
fæðutegundir og nöfn allra þeirra gatna i Chicago, sem ég gat munað eftir, og þegar
ég gæti alls ekki munað eftir neinu framar, mundi ég aðeins hlusta. Og ég man
ekki eftir nótt svo að ekkert heyrðist. Gæti ég haft ljós hjá mér, sofnaði ég rólegur,
því að ég vissi, að sálin færi aðeins burt úr líkamanum væri myrkur. Samt gisti ég
auðvitað marga nótt, þar sem ekki var ljós og þá sofnaði ég, af því að ég var næst-
um því alltaf uppgefinn og oft mjög syfjáður. Og ég er líka viss um, að í mörg
skipti svaf ég án þess að vita það — en ég svaf aldrei vitandi um það, og þær nætur
hlustaði ég á silkiormana. Þú heyrir silkiormana éta mjög greinilega á nóttunni og
ég lá með augun opin og hiustaði á þá. Það var aðeins einn auk mín í herberginu,
og hann vakti líka. Ég heyrði, að hann vakti í langan tíma. Hann gat ekki legið
eins hljóðlaust og ég gat, ef til vill af því að hann hafði ekki slíka þjálfun í að
liggja vakandi. Við lágum á ullarteppum breiddum yfir hálminn, og þegar hann
hreyfði sig, brakaði í hálminum, en silkiormarnir fældust engan hávaða af okkar
völdum og héldu áfram að eta í sífellu. Það voru næturbardagar í um það bil sjö
kílómetra fjarlægð handan iandamæranna, en hávaðinn frá þeim var frábrugðinn
lágværu þruskinu í herberginu í myrkrinu. 1-Iinn maðurinn í herberginu reyndi að
liggja kyrr. Svo hreyfði hann sig aftur. Ég hreyfði mig líka, svo að hann vissi, að
ég vekti. Hann hafði verið tiu ár í Chicago. Þeir höfðu kvatt hann í herinn nítján-
hundruð og fjórtán, þegar hann kom aftur áð heimsækja fjölskyldu sína, og þeir
höfðu fengið mér hann sem aðstoðarmann, því að hann talaði ensku. Ég heyrði, að
hann hlustaði, svo að ég hreyfði mig aftur á teppinu.
„Geturðu ekki sofið, Signor Tenente?" spurði hann.
„Nei“.
„Eg get ekki sofið heldur.“
„Því þá ekki?“
. „Ég veit ekki. Ég get ekki sofi'ð.“
„Líður þér vel“
„Auðvitað. Mér líður vel. Ég get bara ekki sofið.“
„Langar þig til að rabba um stund?“
„Vissulega. Um hvað geturðu rætt á þessum bölvaða stað?“
„Þessi staður er ljómandi," sagði ég.
„Vissulega, sagði hann. „Hann er ljómandi."
„Segðu mér frá því í Chicago“, sagði ég.
„0,“ sagði hann, „ég sagði þér það allt einu sinni.“
„Segðu mér frá því, þegar þú giftir þig.“
„Ég hef sagt þér það.“
„Var bréfið, sem þú fékkst á mánudaginn — frá henni?“
„Vissulega. Hún skrifar alltaf. Hún hefur gott upp úr starfinu.“
„Þú átt vísan góðan stað, þegar þú kemur aftur heim.“
„Vissulega. Hún spjarar sig. Hún rakar saman fé.“
„Heldurðu ekki, að við vekjum þá með þessu tali“, spurði ég.“
„Nei, þeir heyra ekkert, allavega sofa þeir eins og svín. „Um mig gegnir öðru
máli“, sagði hann. „Ég er hræddur."
„Hafðu ekki hátt“, sagði ég. „Viltu reykja?“
Við reyktum af kunnáttu í myrkrinu.
„Þú reykir ekki mikið, Signor Tenente.“
„Nei, ég hef svo gott sem hætt því.“
„Ágætt", sagði hann, „það gerir þér ekkert gott og með tímanum býst ég vfð, að
þig hætti að langa í það. Hefurðu nokkurn tíma heyit. að blindan mann langaði
ekki til að reykja, af því að hann gat ekki séð reykinn koma?“
„Ég held ekki.“
„Sjálfur held ég, að það sé fjarstæða", sagði hann. „Eg heyrði það bara ein-
hvers stáðar. Þú veizt, hvernig ýmsu er fleygt."
Við vorum þöglir, og ég hlustaði á silkiormana.
„Heyrirðu í þessum bannsettu silkiormum?" spurði hann. „Þú getur heyrt þá
tyggja.“
„Það er gaman að því“, sagði ég.
„Segðu mér, Signor Tenente, er það raunverulega af einhverju, sem þú getur ekki
sofið? Ég sé þig aldrei sofa. Þú hefur ekki sofið eina einustu nótt, sem ég hef verið
með þér.“
„Ég veit ekki, John“, sagði ég. „Ég hef verið fjárans illa fyrirkallaður síðan í vor,
og á nóttunni angrar þáð mig.“
Framhald á bls. 15
3. september 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5