Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1967, Blaðsíða 3

x etta er sagan aif göml-
■um manni, sem hafði slæman
hó'sta. Læikna var leitað. Þeir
mæltu svo fyrir, að bann
skyildi driekka geita.mjólk.
Hann fór og keypti geit og
lét hana í geitarhiúsið. Ekki
liðu margir dagar unz g-eitin
h'varf. Þeir fóru að leita henn-
ar en fundu hana ekiki, ekki
í bænum, ekki heidur í garð-
inum, ekki á þaki skólahúiss-
ins, ekki heldur við uppsprett-
una, ekki í brekkunni og ekki
heldur í haganuim. Hún var
burtu í nokkra daga; þá kom
hún aftur sjálfvil'jug og þá
var júgur hlennar þrútið af
mjóilk, sem smakkaðist eins
og úr garði Paradísar. Og hún
fór ekki einu sinni að hieim-
an htedidiur fór hún oft að
hieiman. Þeir fóru að leita
hennar og fundu hana ekki
fyrr en hún sneri sijálf heiim
og þá var júgur h-ennar þrútið
af mjólk sætari en hunang og
á bragðið eins og úr garði Para
di'sar.
Dag nokkurn sagði gamli
maðurinn við son sinn: Sonur,
mér leikur hugur á að vita
h.vert hún fer og hvaðan hún
færir þessa mjóll.k, sem er góð
við góminn og lækning lima
minna. Sonurinn sagði: Ráð er
til þess, faðir! Hvert? Sonurimn
stóð upp og sótti band og batt
í dindiilinn á geitinni. Hivað
gerir þú, sonur minn? sagði
faðirinn. Ég bind band í dind-
ifinn á geitinni, svaraði hann,
og þegar ég finn, að hún ætlar
af stað þá tek ég í hinn enda
bandsins og geng á eftir hiennd.
Þá kinkaði gamii maðurinn
kolli og hrópaði: Sonur minn!
Ef skynsemd býr í hjarta þínu
þá er gileði í rmínu. Og dreng-
urinn batt gott band í dindil-
inn á geitinni og gaf henni
gætur. Þegar hún sýndi á sér
fararsnið tók hann í bandið
og sl'eppti því ekki framar og
þegar hún hélt af stað fór
hann í humétt á eftir unz
þau komu að helli.
Geitin gekk inn í hellinn
og drengurinn hált þéttings-
fast í bandið og fylgdi á eftir.
Þannig gengu þau í eina
kluk'kuistund eða tvær k'lukku
stundir og kannsfee í einn eða
tvo daga. Nú dillaði geitin
rófunni, hún jarmaði og hell-
irinn var á enda. Þegar þau
komu út úr hellinum sé hann
há fjöll, lága ása með dýr-
legum ávöxtum og brunn með
vatni, sem kliðaði ofan frá
fjöllunum og golan bar með
sér illm og geitin felifrar u.pp
í tré og tréð er þakið hun-
angssætu Jóihannesarbrauði
og hún etur af Jóhannesar-
brauðunum og drefekur úr lind
uim garðanna. Drengurinn
stóð og hrópaði til þeirra, seim
leið áttu hjiá: Ég sárbæni yð-
ur, gott fólk — segið mér, hvar
er ég og hlvað heitir þessi stað
ur? Þú ert í Fyrirheitna land-
inu, sögðu þeir við hann, og
þú ert í námunda við borgina
Safed.
Samuel Josef Agnon:
SAO&UMGETT
á sneri drengurinn
auguim sínmm til himing og
sagði: Lofaður sé herrann!
Lofaður sé Hann, sem hefur
leitt mig til fyrirheitna lands-
ins. Hann kyssti jörðina og
settist undir tréð. Lofið mér
að setjast í fjallinu mndir tré
þar til dagur er liðinn og
sfeuggarnir filýja, sagði hann,
og svo fer ég hei.m og sæfei
föður minn og móður mína
til Eyrirheitna landsins. Þar
sem hann situr og ölvar sig í
helgidómi landsins heyrði
hann hróp: Konuim, göngum
á móts við Saíbbat prinsessu,.
Og hann sá menn í hvítum
klæðum eins og engla og með
myrtugreinar í höndum og
húsin öll geisiuðu í Ijósflæði.
Þá sfeildi hann og vissi, að
komið var að kivöldi Saibbats
da.gisins og hann gat ekki snú-
ið við. Hann tók upp seftetrá,
dýfði því í seyði af jurtahnýði,
en úr því er blek gert fyrir
bófeifellið, tók pappírsbflað og
reit bréf föður sínum: Frá
endimörkum jarðarinnar læt
ég hilj'óma lofsöng því ég er
kominn til Fyrirheitna lands-
ins, og nú sit ég í námunda
við hina heilögu borg Safed
og öl'va mig í helgidómi henn-
ar. Og spyrjið mig ekki hvern-
ig ég komst hingað heldur
takið bandið, sem bundið er
í dindilinn á geitinni og gang-
ið í fótspor geitarinnar. Þá
eruð þér á réttri leið tiil Fyrir-
heitna landisins. Drengurinn'
braut saman blaðið og stakk
þvi í eyrað á geitinni.
Þegar hún kemur heim til
föður míns, sagði hann við
sjálfan sig, þá strýkur faðir
minn um höfuð hennar; þá
bærir hún eyrun og blaðið
fellur strax út úr eyra henn-
ar. Faðir minn tekur strax
seðilinn og les það, sem á
honurn stendur, tekur í band-
ið og fyl'gir geitinni til Fyrir-
heitna landsins.
Geitin kom heim til gamla
mannisins; en hún bærði ekki
eyrun og blaðið féll ekki út!
Þegar gamli maðurinn sá gei-t-
ina — að hún var komin aftur
og sonurinn var fjarri þá
sló hann á enni sér og æpti
og grét og kveinaði: Sonur
minn, sonur minn, hvar ert
þú? Sonur minn, bara að ég
hefði dáið í þinn stað, sonur
minn, sonur minn! Og hann
hélt áfram. að gráta og syrgja
son sinm því hann sagði: Villi-
dýr hefur étið hann — sonur
minn er sundur slitinn. Hann
var ólhuggandi og sagði: Vei
þeim föður, sem hefur nekið
son sinn burtu og vei geitinni,
sem varð honuim að fjörtjóni!
Og gaimli maðurinn fékk ekki
frið í sálu sinni fyrr en hann
bað slátrara að slátra henni.
Og slátrarinn kom og slátraði
geitinni. Þeir fláðu hana og
blaðið féll út úr eyranu.
Gamli maðurinn tók upp blað-
ið og sagði: Þetta er rithönd
sonar míns. Og hann las allt
það, sem sonur hans hafði
skrifað honum. Þá sló hann á
enni sér og grét: Vei þeim
manni, sem með eigin höndum
h'efur grandað haming'ju sinni,
og vei þeim, sem hefur laun-
að gott með ililu. Hann kvein-
aði yfir geitinni í margra daga
og l'ét ekki huggast og hann
sagði: Vei mér, sem með einu
sfcrefi gæti verið kominn til
Fyrirheitna landsins og verð
nú að lifa daga mína allai
í þessari útilegð.
Síðan þá er hellismunn-
inn hulinn auganu og það er
ekki framar neinn gagnveg-
ur^ Og ef drengurinn er ekki
dáinn þá hefur hann
staðfestst í landi lifandi
manna laus við ótta, gam-
alll án hrumlei'ks.
Edward Taylor þýddi.
1Ö. nóv. 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3