Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1967, Blaðsíða 5

hann S'.c'nar Sigurjónsson:
lÍKFunmmnjR
Uamíngjan má vita hver
varð til að segja frá þessari
sjóferð, en svo mikið er víst
að ekki var ta'lað um annað
í lángan tírna en þennan at-
burð, þegar þeir sóttu líkin.
Það var sa>gt að þeir hafi
kamið að slkipinu (sem var
erlendur togari) utm háflæði
og þeir hafi í raun og veru
ótt gott með að athafna si>g
þótt það hafi verið mjög á
hlið, því það mun hatfa verið
dauður sjór við skerið þótt
stórt hafi verið á flóanum.
Allt urn það munu þeir hafa
bundið bátinn við togarann
og þeir munu allir hafa klifr-
að strax um borð nema mat-
sveinninn.
Maður sá hvorki tángur né
tetur atf mönnum ofanlþiLja,
sagði Snúlli Jóns síðar.
Það er náttúrlega helst að
athuga niðrí vélarrúmi, sagði
Bergur.
Hinir kváðu það ekki ó-
senni'legt og klifruðu nú upp
á byggínguna yfir vélarrúm-
inu. Þar munu þeir hafa dval-
ið tímann um stund, en að
því búnu fóru þeir að forvitn-
ast, segir það, kíkja niður um
brotinn glugga. Þeir munu ekki
neitt hafa séð í fyrstu nema
myrkur. En Ber.gur mun hafa
farið aðra leið, eftir því sem
það segir. Hann mun hafa
krafsað sig á höndum og fót-
um atftur með þilfari, fram
með yfirbyggíngu ans blind-
ur kralbbi með alla ánga á
lotfti. Aftur á móti mu.n Kol-
finnur hafa farið sér hægt.
Það er sagt að hann hatfi ver-
ið ílla fyrir kalllaður, þuklað
hvirfilinn og talað um ekkert
nema vindaldir og vargaldir,
því hann var mjög timbraður,
og hafði séð hratfna og alls
konar óvætti í dauðadrykkju
síðustu nætur. Bráðum mun
hann nú samt hafa komið að
glugganuim tiá þeirra. Og ein-
mitt þá hatfi þeir farið að
tala saman. Hann var nú samt
ekki með neitt feigðarósstal;
hann miun elkki hafa vitað
hvað til stóð þegar hér var
komið, að þegar hann hafi
komist að því að þeir voru að
fara hiingað til að hirða dautt
þá hatfi öll skelfíngin dottið af
óráði-nu í fari hans, oflsjóna-
ruglinu, eða hvað s>em það nú
anna.rs var, og það er skiljan-
iegt, því nú var aðeins um
draum að ræða í stað hryll-
íngs vökunnar. Han.n settist því
niður og fór að tala við þá.
Hann mun þó eitthvað hafa
bölvað þeiim fyrir að hafa ekki
látið sig vita allt eð var, því
þá hefði hann haft vit á að
far>a hei.m eftir einni eða
tveirn flöskum í stað þess að
vera hérna þrekaður atf timib-
urmönnum.
En svo fór hann að kíkja
niður uim op og hurðir anis
hinir. Hann sagðist sjálfur
ætla að fara niður í vélar-
rúm áður en hinir hötfðu nokk-
ur orð u>m slíkt, og það fannst
þeim SnúLla ag Gumma mátu-
.egt og ágætt, því þeir munu
hafa verið með hálfgerðan
kuildahroll.
Snúlli mun hafa verið grár
ans slyddan; hann mun hafa
gert lítið úr siér í sjóklæðun-
urn, enda var hann varla meir
en gelgjuskeiðari enn sem
komið var, þótt hann væri
raunar smám saman að harðna
í sjómennsku. Það er sagt að
hann hatfi verið öllu horaðri
ágiáps. þá ans ávallt þegar
var með hroli. Og jöklarinn
Gumrni, nokkuð elidri, mun
hafa talað lágt og ílla. Það
var fremur þykkt veður og
rigndi annað veifið. Hann
sagði fátt og hortfðd niður í
myrkrið, í meira lagi ófríður
og súr á svip. Þeir munu víst
ekki hafa séð neitt nema Surt.
Karlinum var alltaf að skrika
fótur, á járnuðum bretaklossi-
um.
Meiri kláfurinn það! sagði
hann annað veifið og fleira í
lí'kum tón.
Auðvitað hefur það verið
fyrir þessu, þetta með hrafn-
mn. Franskarar, segir það.
Þetta mun Kolfinnur hafa
sagt. Það hefur þá ekki verið
af drykkjunni, að minnsta
kosti ekki þetta venjulegia
grillirí.
Gummi svaraði því engu,
né SnúLLi, sem var raunar hálf
dauður af hrolli.
Djöfull _að hafa ekkert á
túnguna. Ég mundi ekki hafa
á móti því að fara á noklkurn
túr núna.
Það er satt, mun jökilarinn
hafa svarað, en þá var Surt-
ur kominn niður í stiga á leið
niður í vélarrúm. Taka úr sér
hrollinn, sagði Snúl'li, hafa
það niotalegt úr því vertíðin
er úti.
Jöklarinn mun víst ekki
hafa notað mörg orð frsmur
en fyiri daginn.
Það er ekki einu sinni hægtf
að vera í friði milli vertiða,
sagði Snúlli. Ég held það sé
nóg að hafa þessa þjösna yfir
sér allan gaddfreðinn vetur-
inn þótt þeir séu ekki að níð-
ast á manni þegar vertíðin er
búin, sagði hann, og það var
kjatftur á honum núna, hann
mun alltaf hafa haft nóg að
segja þegar hann kærði sig
um.
Já, mun þá hinn hafa sagt,
og meir var það nú ekki.
Sjá þennan draug! mun
Snúlli hatfa sagt og horft nið-
ur á hvirfilsköllóttan Surt,
því þá var hann farinn að
kolkratbbast lángt ndðrí hroð-
anuim. Það væri maklegt ef
skepnan hrapaði.
Verst að hafa ekkert á
brjóstið sagði hinn og var nú
farinn að hugsa, úr því Surtur
fór á annað borð að tala um
vín áðan. Surtur mun hafa
hieyrt þetta og játað því. En
þá mun hann hafa sagt, og
búist við að kanlinn væri
nærri til að heyra: Það var
náttúrlega fyrir þessu sem
hrafninn kom. En karlinn
heyrði ekki. Hann var að
klöngrast inn í kokkhús aftur
á og hrasaði í hverju spori.
Isss! sagði hann. Þetta er nú
meiri pramminn!
Þá mun Surtur hafa kallað
upp til þeirra og beðið þá að
segja kökknum að koma um
borð að leita. Þeir munu hafa
ká'llað á kokkinn. Ekki munu
þeir nú samt hafa fengið svar.
Nema eitthvað sé um borð,
sagði Guimmi. Sama hver djöf-
ullinn það er ef það er lekt.
Það var nú það sem ég var
að hugsa um.
Það er sagt að jöklarinn
hafi verið hljóður og rór ans
jóLabarn, glápt allan timann
sem í leiðslu og h.luistað á
flauminn atf vatninu niðrí kjöl-
sogi, tröllahroturnar, an.s hann
kallaði það, súr og alvarlegur.
Kalliðd á glásmeikarann!
Það mun hafa tekið lángan
tíma að koma kokknum upp
úr hitanum. Kúkk! hrópuðu
þeir, kúkk!
Þeir kölluðu hann oftast
kúkk, því hann sagðist .hafa
kynnt sig þannig í HúlL og
Griimsby á einhverjum árum
þegar hann sigldi. Mí kúkk,
sagðist hann hafa sagt í Húll
og Grimsby, mí brasa!
Komdu að leita maður, mu>n
jöklarinn hafa sagt. Ekki allt
af að dedúa í þessum kopp-
uirn þínum, sagði hinn. Lífið
er eitthvað annað og meir en
glásir, sagði hinn. Spara,
sagði hinn, Glás og aftur glás,
sagði hinn.. Eintómar glásir,
sagði hinn. En getur þó bras-
að beikon ofan í karlinn í
táma og ótíma, sagði hinm.
Glás og meiri glás, eintómar
helvítis gLásir, sagði hinm.
Þá mun karLinn hafa verið
kominn að dynunum afturá.
Síðan mun hann hafa farið að
príla á brattann inn gánginn
anis belja á svelli, þótt hann
hatfi haldið sér í með báðum
höndum. Það mun hatfa verið
hroðalegt um að lítast þarna.
Issss! sagði hann, þetta er
nú meira gímaldið! og s>á víst
ekki handa sinna skil. Hvar á
maður að leita í þessum skons
um? spurði hann og hafði ekki
tekið að leita nema af for-
vitni. Kúkk minn, hvar eru
nú gáfurnar?
Já elska, ég er að koma.
Þú ættir að vita það úr
siglíngunum. Kúkk! sagði
hann, hvar væri hægt að leita,
hvar væri eitthvað svo sem
finnantegt eða eitthvað í þá
áttina? spurði karlinn. Issss,
eintómir járnklumpar, skánk-
ar og skot! Nema þú hafir aJit
af verið drukkinn og aldrei
séð út úr. . .
Næ næ, sagði Kristján og
sagði honum að fara „þángað
inn, til brytans", sagði hann
og hélt sjálfur til hinna og
lét karlinn einan um sitt.
Bergur mun hafa kveikt á
eldspýtu í þeim svifuim. Þarna
er einn, sagði hann. Dreng-
snáði.
Ek'ki munu hinir hafa ans-
að.
Eitthvað hefur hann víst
hjálpað til, sagði hanm, þveg-
ið upp. Rétt um fermíngu.
Isss!
Þá mun hann hafa dregið
sig á höndum meðfram borð-
inu í matsalnum, að líkinu.
Það mun hafa skorðast milli
borðtfótar ag veggs. Já, senni-
lega eitthvað svoleiðds.. Hjálpa
gutt, .matross, pottasnatti, eitt-
hvað svoleiðis, með léreft fram
an á sér. Greyið.
Þetta mun hann hafa sagt
og bograð yfir líkinu. Þá mun
hann hafa farið höndum um
það, gripið um kjálka þess og
snúið höfðinu þar til ásjónan
vissi mót honum, og fór að
skoða hana, hortfa í frieðin
augun. Já, eitthvað svoleiðis.
Greyið.
Sdðan mun hann haía dreg-
ið það út að dyrum, eða látið
það renna, lyft því ytfir háan
þröskuldinn og lagt það niður
á þiLfarið. Þar mun hann hafa
kastað mæðinni uto stund.
Hérna féklk ég einn, sagði
hann>. Það er bara peyi.
Hinir heyrðu nú samt ekki
til hans, eða illa. Þeir lágu
fram á sig við glu.ggann yfir
vélarrúimmu og gláptu niður.
Öðru hverju sáu þeir oían á
hvirtfil Siurti, í hvert sinn sem
hann kveikti á eldspýtu (Við
hefðum átt að hafa með okk-
ur eina tvær luktir, sagði Kol-
ur um leið og hann gekk nið-
ur stigann, og enginn ansaði
því).
Jæa, sagði hann, en hinir
heyrðu illa, eða vi'ldu ekki
heyra, svo að hann sagði enn
á ný: Jæa! upp með hann!
Jæa hvað?
Hann er víst búinn að finna
eitthvað, mun Snúlli hafa sagt.
Hann er búinn að vera svo
lengd á sama stað í þessum
hroða, og hann sagðist hafa
heyrt drafa í nösum Kolfinns.
Hann sagði að Kolur hafi
bjástrað len.gi á sama stað og
han,n sagði að honum hafi
orðið fótaskiortur, því hann-
sagðist hafa heyrt skvamp.
Vonandi að hann fari á kaf
í svelgnum!
Svei mér þér, ekki veit ég
hvernig maðurinn fer að
kratfsa þá upp úr' þessu bei-
víti, sagðd hinn. Hann mun
hafa verið með kaðaL í hönd-
um en var ekki viss um hvað
Kolur var að segja. Ha? sagði
hann. Ha? En í því mun
Surtur hafa kallað, og það
mun víst ekki hafa verið úr
bibMunnd sem hann sagði. En
þá fyrst munu þeir hafa farið
að ránka við sér og tekið að
dra.ga slakann af kaðlinum.
Mér dettur í hug ein.hver
sor.g, sagði Snú'lli Jóns, Aum-
íngja mennirnir.
Þá mun Bergur enn hafa
verið aftur í borðsal eða þar
í grennd. Makalaus daJlur!
sagði hann.
Aumíngja aumíngja menn-
irnir; sagði Jón.
I'sssis'! sagðd karlinn.
Kííitfa! helvítin ykikar!
heyrðu þeir lángt niður í und-
irdjúpin þar sem Surtur var;
en þeir heyrðu ekfki vel, átt-
uðu sig ekki á þessu.
Eruð þið að hugisa núna!
heyrðu þeir enn til Surts. Er
það heimspekin!
Við erum nú að draga,
Framhald á bls. 10
19. nóv. 1887
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5