Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1967, Qupperneq 10

Lesbók Morgunblaðsins - 19.11.1967, Qupperneq 10
I hreinskilni sagt: Atfiugasemdir um hljóðvurp og sjónvurp Eftir Alan Boucher, sendikennara Það var gaman að sjá gamla útvarpsstjórann minn, Sir Hugh Greene, í íslenzka sjónvarpinu fyrir nokkrum vikum og heyra hann segja, að „hljóðvarpið“ vœri alls ekki af baki dottið („on the up and up“, eins og hann komst að orði) í Bretlandi nú á dögum. Þegar sjónvarpstœk ið kemur á heimilið, er dálítið hætt við því, að útvarpstœk- iB sé látið eiga sig á meðan yngri frændi kveður sér hljóðs. En þó ber að minn- ast, að margt er enn — og verður víst alltaf — betur gert í útvarpi heldur en i sjónvarpi. Ég á sérstaklega við allt, sem skírskotar aðal- lega til skapandi ímyndun- arafls áheyrandans. Ég hef alltaf álitið það mjög vafa- samt, til dæmis, að Ijóðlistin sem slík, njóti sín betur, þó hægt sé að sjá lesandann. Og um tónlist yfirleitt gegnir sama máli. Aftur á móti fannst mér jazzþátturinn með þessum Pike víbrafónleikara undan- tekning frá reglunni, þar sem sjónin var hljóðinu ríkari, enda gerðu stjórnandi og Ijós- myndari þáttarins sem mest úr henni. Að Pike undan- skildum — en hann virtist töluvert ánœgður með sjálf- Líkflutningur Framhald af bls. 5 sagði Snúlli Jóns. Það er hæg- ara að standa og glápa á, sagði hann lágt við jökilarann. Og rífa kjaft, sagði hinn. Það er ekkert barn í núna, sagði hinn. Svo er alveg fer- l'egt að stánda svona, al'lf á hlið. Þá ihunu þeir hafa farið að draga. En eftir nokkum kipp háfi Gummi farið að tína úr sér eitt og eitt orð og hafi verið farið að ofbjóða, állt um það farið að þykkna eitthvað í honum. Ekkert, sagði Bergur. Ekki einu sinni saftflaska hvað þá meir! Og þá mun hann hafa gefist upp á leitinni aftur í og prílað upp á yfirbyggíngu til þeirra. Þetta hefur náttúr- lega allt farið á bólakaf. Hugsa sér, sagði þá Gummi. Aldrei hefur.maður lent í öðru eins, og kallaði niður til Surts: Blessaður vertu ekki að sjúrra tvo saman í einu! Takiði á þessu! mun Surtur hafa sagt. Það er alveg ferlegt að taka tvo. Alveg ferlegt! Það var víst satt, Það mun ekki hafa verið neinn barna- an sig — var hver maður í hljómsveitinni eins og sér- stæð og einangruð eyja í hafi hljóðsins, hver og einn virt- ist einbeittui og naumast verða var við tilveru ann- arra, eins og hann væri að hugsa upphátt með aðstoð hljóðfærisins. Það var ósvik- ið sjónvarpsefni og maður gat ekki að sér gert að horfa, þó að maður hefði lítinn áhuga á jazz. Mér finnst ágætt, að mál sem snerta alla, eins og far- miðaskatturinn, séu rædd í Brennidepli Iiaralds Hamars. En til þess að fólk hafi gam- an af slíkum samrœðum er skilyrði, að á málum sá hald- ið með jafn mikilli sannfœr- ingu og röksemi af báðum að- ilum. Mér fannst sá, sem átti að verja skattinn, afskaplega átakalítill fyrir malstað sinn og þar af leiðandi urðu sam- rœðurnar fremur daufar, þrátt fyrir viðleitni Haralds, að koma dálitlu fjöri i þœr. Loks vil ég leyfa mér að spyrja einnar spurningar. Mér lízt mjög vel á frétta- þœtti sjónvarpsins, en hvern- ig stendur á því, að sumir þeirra, sem lesa fréttirnar þurfa endilega að gera það eins og þeir vœru að missa af síðasta strætisvagninum? leikur að draga þá tvo í einu, slappa og hángandi ans gúmmí, svo að varla var haegt að koma þeim upp um gluggiann. Blessaður hafðu einn næsf mun Snúlii hafa sag-t þá. Þeir munu þó hafa dregið líkin úpp án þess að mögla og lagt þau fyrir, og þau munu vist bæö'i hafa verið þúng, eftir því seih Snúlii sagði seinna. Reyndu þá að kasta spott- anum niður drengur! Það er þá best að láta hann hafa hann! sagði jöklarinn þá og lét kaðalinn lausan. Hana! sagði hánn þá Iágt og það var þykkt í mínum manni. Isssss! Gaman sagði Gummi seinna að hafi verið að sjá Surt niðrí hroðanum. Hann sagði að þeir hefðu ekki verið bún- ir að blása neitt að ráði þegar hann kallaði aftur eihhvers staðar niðrí undirheimum. Þá sagði hann að hafi verið í honum mæðutónn. Ég hætti þessu! sagði hann. Ég held hann meigi finna fyrir þvi! Híííífa! Þeir fóru að draga, og Gummi sagði seinna að það muni hafa verið eitthvað að draga þá. Hann var grannur, sagði hann, hreinasti rindill. Ekkert! Ekki einu sinni saft flaska hvað þá meir, sagði Berg ur. Hann mun hafa átt bágt með að koma fyrir sig fótum og var allan tímann að hrasa í jáminu. Issss! Djöfuls damp- ur þetta! Látiði spottann koma! Hvað eruð þið að hugsa! Hvað er hann að segja? Ekkert! Ekki einu sinni lykt! Issss! Hííifa! Þá munu þeir hafa farið að draga enn á ný, en það mun hafa verið óhugnanlegt að finna hve þúngt var í, sagði Gummi síðar, honum hafi al- veg ofboðið. Hvað meinar hann? Hvað meinarðu, mað- ur! Svona bara — hífiði! Aldrei sagðist jöklarinn hafa lent í öðru eins. Það er sagt að þá hafi hann sett fast við gluggann og orgað niður í hroðann: Blessaður vertu ekki að sjúrra tvo saman í einu maður! Ég var að segja það áðan! Það er satt, sagði Snúlli Jóns. Hann sagði að svona lagað væri fyrir blámenn en ekki nokkurn hvítan ■ mann. Það er sagt að hann hafi þó ekki talað mikið, aldrei þessu vant. Getiði ekki tekið á þessu! Það er bara a'lveg fe-fe-fer- legt, og greip andann á lofti, að taka tvo. Alveg fe-erlegt! Þá mun karlinn hafa gefist upp við að leita fjársjóða. Það er sagt að hann hafi verið orðinn hálf óþolinmóður. Jæa? er sagt að hann hafi þá sagt, og Surtur hafi heyrt til hans. Ég gefst alveg upp á þessu, heyrðu þeir niður til hans. Ho ho! Þótt hann fengi nóg! sagði karlinn. Svona prammi. Fimm. Ha? Fiimm. Fimm. Hvað er hann að segja? Þeir gætu náttúrlega hafa verið fleiri, er sagt að Kolur hafi sagt neðan úr myrkra- vetdinu, en ég fann ekki nerna fimm. Einmitt, sagði karlinn. Það hefur náttúrlega kom- ist á rek ans gefur að skilja. Hvað! Svo ég er ekkert að þessu lengur. Þeir munu þá hafa heyrt hann gánga upp járnið, því þeir heyrðu þegar skór hans slógust við. Þeir sáu hann ekki fyrr en hann rak höf- uðið upp um gluggann, ans höfuð Satans úr tjörunni og grútnum. Þar mún hann hafa beðið nokkra stund og kastað mæðinni og raunar þeir allir. Kólur"Sagði að hann hefði rek ið nefið inn í skonsur og króka og hann sagði að skip- ið værr hálffullt af sjó , svo það er ekki fyrir hvítan mann aö finn'a þá. Það tæki nú líká tímana tvo að grafast fyrir um svo- leiðis lagað, sagði Bergur. Þá var brytinn á leið niður í bát, Hann mun ekiki hafa fundið neitt drekkandi og var orðinn þreyttur á lífinu þegar andinn kom allt í einu yfir hann, þegar honum datt í hug að slíta úr lcrftinu áttavitann, fullan af spíritus. Hann sagði að oft hefði hann haft meir fyrir víninu í lífi sínu, því þetta hefði ekki verið meir en fyrir Evu að slita epflið aí trénu forðum, og þeir kölluðu þetta eplavín. Hann sagði að það væri ekki svikið, hann sagði að það væri á við tiu flöskur af venjulegum dauða, og þeir blessuðu hann í hverju orði, aldrei þessu vant, Hann fór sem óðast um borð til að ná úr þessari búkollu og ekki löngu síðar var hann kominn upp á þiljúr með epla vín úr Eden, blandað með ljúf fengu safti. Rauð ber í til sikrauts og yndisauka, og þeir tóku að drekka, berhöfðaðir og fyrirmannll'egir ans sendi- herrar stórvelda. •--------- Þeir munu fremur hafa dregið líkin um borð en bor- ið, því bæði áttu þeir illt með að fóta sig og skipið var mjög á hlið. Þeir lögðu þau við lestarkarminn. Þeir voru þá ekiki nema fimrn — fyrir utan þinn, sagði Kolur — þann litla, rindilinn. Einmitt. Ég slæddi þá upp úr hon- um, húkkaði þá upp úr sjón- um bakborðsmegin. Bara þar? Já. Þeir voru allir á sama stað. Það er skrítið, en það er nú svona samt, sagði Surt- ur. Ég húkkaði þá með ein- hverskonar kolastöng. Það var einhver spaði á, en ég sló hann af og gerði krók, húkk- aði þá svo bara. Nema einn og einn sé eiruhvers staðar niðrí krókum og skúmaskot- um. Það tæki nú timana tvo að grafast fyrir um svoleiðis lag- að, sagði karlinn. Nú ég bara gafst alveg upp á því. Vesalíngs vesalíngs menn- irnir, sagði Snúlli. Þeir hafa náttúrlega verið þarna þegar hvellurinn varð; trúlega ekki synt langt á móti hroðanum, ho ho, náttúrlega ans tappar í fárinu ans gefur að skilja náttúrlega. Auðvit- að. Eða þeir hafi prílað lángt upp stigann með puttana eina til að hánga á! sagði Kolur. Það þarf sko enginn að segja mér það. Þá mun Bergur hafa sagt þeim að korna þeirn niður í lest — ef veltur, sagði hann. Snúlli sagðist aldrei hafa lent í öðru eins. Hann sagði aö hann hafi verið þurr í kverkum og líkin hafi verið afar blíð'leg, ans börn. Hann sagði að Surtur hafi sagt að best væri að hann tæki á móti þeim því hann treysti hinum ekki til þess og hann gekk niður í lest. Jæa, látiði þá koma, sagði hann. Þá mun Bergur hafa staðið hjá þeim, með hendur í vös- urn og verið að ýta við líiki í kösinni og Snúlla sagðist hafa ofboðið. Hann sagði að Bergur virtist ekki hafa tekið eftir neinu, hann sagðist halda að hann hafi haldið að þetta væri þorskur og ekki séð hve barnsflegir þeir voru, blíðlegir; og það ríkti í raun og veru ein- hvers konar jólahelgi í kríng- úim þá, að minnsta kosti hann siálfan og jöklarann, og falleg góJ hrygigð hafi lagst á sál hans. Hann sagði að í því hafi þeir Gummi tekið fyrsta líkið mi'Wi handa sér og látið það síga í hendur Surti. Þá var Bergur að ýta við þeim á þi'l- farinu og ku hafa sagt: Isss! Skflrri er það nú drekinn þessi! Þá mun Surtur hafa svarað, og var þá að taka við líkinu: Já þeir hafa nú þe-e-gið.. . . . mun hann hafa sagt, en þ-ígnað um leið og líkið kom í hendur hans ans ekki er að furða því það var þúngt; og þegar hann var búinn að taka við því og var á leið með það rram að þiili hafi hann sagt sem svo: Ég ætlaði að segja að þeir hafi nú víst þegið fóðrið sitt þessir karlar. Hafa sennilega haft það ró- legt, sagði karlinn og ýtti þá við öðru líki. Iss! Þessi er nú á við gott naut! Það veitti nú kanns'ki ekki af að stilla upp nokkrum fjölum svo þeir fari ekki á ferð út um alla lest? sagði Kölur þá. Hinn var alveg úti að aka og var enn að ýta við kös- inni. Isss! Hann ropar þessi! Þetta sagði Snúlli a.ð sér hafi ofboðið. Þetta er nú ekki ropi, sagði Kolur, ekki réttur sfléttur ropi. Það var einhver vindur í þeim áðan. Eða sjór. Það korraði soldið í þeim áðan þegar ég reyrði um þá, en ropi er það sko ekki. Ekki að minnsta kosti venjulegur ropi. Aldeilis hissa. Þeir.eru kannski alveg tóm- ir og eitthvert loft í þeim. En ropi. Nei, það er sko ekki ropi. Isss! Er það nú fýla! Það eru eikki ilmivötnin. . Það veitti nú kannski ekki af að sáldra í þá? Ha? Hvað? Sáldra í þá? sagði Bergur. Slá í þá nokkrum lúkum? Það er nú a’ldrei gert- Skii ekki í það saki. Ég veit bara svo mikið að það er aldrei gert. Þeir verða kannski þvegnir. Isss! Þvo svona skrokka! Það er nú ekki mikið að þvo þessa, sagði KoflUr. En þegar þeir eru alveg í klessu, þá er nú ekkert gam- an að ná af þeim. Það er ekki nema einn svoieiðis. Það er þessi feiti. Isssss! Það var farið að snjóa þegar þeir komu að landi og þeir horfðu á hjálpræðisherinn gánga á eftir líkvagninum, hestvagni sem hinum dauðu var hlaðdð á. Siá kerlingarnar, sögðu þeir. Það eru blómin! Það eru Jesúritin! Það eru ker-tin og blúndurn- ar! Ho ho, þvilí'kt og annað eins! Það eru pönnukökurnar og siöngjarmið; alveg ams sak- lausa.r kindur með gít'arana. Það vantar ekki sönginii'! Alveg er það ferfllegt, sagði Snúlli Jóns. Ég hata þá. Hat- ar þú þá ekki? Jú, sagði jöklarinn, því þá voru hinir búnir að gleyma þessari rniklu reynsilu, ef það varð þeim nokkur reynsla, ■og farnir að horfa út í hríð- ina og þenkja. Alveg ferlegt, tautuðu þeir, ef þeir eru svona, alveg fer- legt ef þeir setla í raun og veru að fara í róður núna, á móti öllum lögum, sagði ann- ar, nú á bak vertíð. Alveg ferlegt. Og hvað getum við sagt? Þorir þú að neita? Én þú? Ég veit ekki. Við verð- ]0 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 19. nóv. 1967

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.