Lesbók Morgunblaðsins - 11.02.1968, Blaðsíða 5

LSD
Smásaga eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
Framhald af bls. 2
mjög óstöðugur. Fer aftur í rúmið.
Virðist haldinn kligju, ölvaður.) Síð
ar sagði Dr. Ray að ég hafi litið
svo illa út að hann kligjaði við).
Ef ég gæti komizt á fætur, komizt
upp af þessiun legubekk, kynni ég ef
til vill að geta haldið mér við fulla
meðvitund. Ég stritaði við að komast á
fætur, hékk hjálp frá Dr. Ray, en lík-
aminn var svo kraftlaus að þetta tókst
ekki. Eg er svo veikur, veikur, veikur.
Fer aftur í rúmið.
Kl. 2,45. Sezt upp aftur og berst
við að halda sér uppi. Virðist vera
að komast út úr þessu. Inn kemur
hjúkrunarkona: hann verður glað-
ur við.
Ég verð að halda mér við ráð og
rænu. Ég sít öðru megin á legubekkn-
um, teygi úr mér, líkt og ég væri að
reyna að halda mér vakandi að nóttu
til, akandi á hraðumferðavegi.
Skyndilega kemur inn hjúkrunar-
kona, snotur litil stúlka, sem ég kann-
ast við frá minni deild. Það finnst mér
indælt. „Hvar var þurfti yður ég hven-
ær?“ segi ég svo vel sem ég get, skil
því næst að orðin mynda enga mein-
ingu, bæti svo við:„Þarna voru orðin,
setjið þau saman eins og yður vel lík-
ar“.
Klifrið upp í flugbátinn minn“held
ég áfram. „Farið úr einkennisbúningn-
um, og við skulum velta okkur á stopp
uðu gólfinu hérna í klefanum". En
hún skilur ekki neitt. Hún er líka ein
af hinum.
Kl. 3,00. Farinn á fætur og gengur
um. Fer inn í baðherbergið. Fer
aftur að hafa ánægju af tilverunni
og segir brandara.
II,
ann þrýsti blautu andlitinu að gólfinu. Það var kalt.
Gráturinn sefaðist, en hann sveið í hálsinn og kuldinn
seildist upp eftir bakinu á honum. Hann verkjaði um allan
skrokkinn, samt hreyfði hann sig ekki. Aldrei framar ætl-
aði hann að hreyfa sig. Hérna ætlaði hann að liggja aleinn
í kaldri stofunni og deyja.
Það var mátulegt á þau. Kannski skammast þau sín, þegar
þau finna hann dáinn og þá rennur upp fyrir þeim, að
þau hafa verið vond við hann saklausan? En þá er það
of seint, og þau fara að gráta. Gráta yfir honum og skilja,
að hann hafði verið beztur af bömunum.
Hann saug upp í nefið og hlustaði eftir umgangi, en ekk-
ert heyrðist. Hann hætti að gráta. Þögnin rann saman við
kuldann og gerði hann enn sárari.
Hann vissi hvernig menn dóu. Þeir urðu kaldir og stirðir
og loks gátu þeir ekki lengur hreyft sig eða talað. Fyrst
dóu fæturnir. Svo fikraði dauðakuldinn sig alla leið upp
til hjartans og það hætti að slá.
Hann teygði aðeins úr öðrum fætinum til þess að vita
hvort hann væri lifandi ennþá. Fóturinn var dofinn. Við
hreyfinguna fór hrollur um drenginn alveg upp í höfuð.
Hann fann til feginleika, því þetta var áreiðanlega byrj-
unin.
Þá tók hann eftir tístinu.
Litli straumandarunginn var að tista
Hann var alveg búinn að gleyma unganum, þó var hann
hér inni hjá honum. Hann þurfti ekki að snúa sér við til
að gá, unginn var í kassanum sínum í horninu hjá ofninum.
Enginn hafði kveikt upp í ofninum í dag svo nú var kalt
hjá unganum.
Hvemig gat hann gleymt honum? Ekkert í heiminum var
eins fallegt og unginn. Það var líka eitthvað dularfullt
við hann. Hvernig hann fannst. Bræður hans komu með
hann í fyrradag. Þeir fundu hann í árgilinu fyrir neðan
fossa. Þar var hann einsamall að synda milli steina í
þessari líka rigningunni og kuldanum. Engin önd sjáanleg.
Enda hefur straumöndin aldrei verpt fyrir neðan fossa.
Hún hefur árum saman verpt á sama stað við bugðuna á
ánni ofan við Efrifoss. Hvernig gat svona ungakríli ný-
skriðið úr egginu komizt lifandi niður báða fossana? Fólk-
ið hélt reyndar, að öndin hefði brugðið út af vananum og
verpt fyrir neðan fossa af því hvað vorið var kalt. Það
var þráttað um það fram og aftur og loks veðjað. Bræður
hans leituðu að hreiðrinu, annar fyrir ofan fossa, hinn
fyrir neðan. Hvorugur fann nokkuð. Til straumandarinnar
sást ekkert.
Unginn var látinn í stóran pappakassa og ullarrýja breidd
undir hann. Kassinn var svo settur við ofninn og það var
kveikt upp. Allir dáðust að unganum. Litlu krökkunum var
bannað að vera að káfa í honum.
Og nú voru þeir hér tveir einir í kuldanum. Enginn
mimdi eftir þeim. Drengurinn vorkenndi litla unganum og
fór að hugsa um að ná í hann og hafa hann hjá sér.
Þegar hann ætlaði að rísa upp var hann svo kaldur og dof-
inn, að hann átti bágt með að hreyfa sig. Þá tísti unginn á-
kaft, og drengurinn talaði til hans og bað hann að koma til
sín, þó hann mætti vita að lítill ungi komst ekki upp úr
háum kassa.
Samt kom unginn.
Drengurinn hlustaði hvernig tístið nálgaðist, en gat ekki
snúið höfðinu til að sjá ungann, það var svo þungt. Svo
kom unginn fast upp að andlitinu á honum og rak lítið
kalt nef í kinnina.
Allt í einu vissi drengurinn hvernig unginn hafði komist
niður fossana og upp úr kassanum. Það var Guð sem rétti
niður stóra gagnsæja hönd og lyfti unganum svo undur
mjúklega yfir straumkastið og stórgrýtið í fossgljúfrunum.
Þessi sama glæra hönd bar ungann upp úr kassanum.
Dregurinn lagði lófann utan um ungann, svo blés hann
á hann hlýrri andgufu til að verma hann, en unginn hélt
áfram að kólna.
Skelfing greip drenginn
Unginn var hættur að tísta.
Hann lá kaldur og kyrr í hálsakoti hans.
Drengurinn reyndi að hrópa á einhvem, en hljóðið stóð
fast í hálsinum.
Stuttu síðar fann móðir hans hann sofandi á stofugólf-
inu með dauðann ungann undir kverkinni
- Ég held að hjúkrunarkonan hafi
sett það af stað. Ég er aftur farinn að
beina huganum út á við, og hef nokkra
stjórn á mér, a.m.k. næga til að nota
baðherbergið, eins og ég hef óskað síð-
ast liðnar tvær stundir. Ég kem aftur
þaðan, sezt á stól og held jafnvægi. Inn
kemur dr. Shagass, og ég skellihlæ að
því hvernig pípan hans afskræmir neðri
vörina.
- Það er heldur draugalegt niðri í
fylgsnum hugans“ segi ég. „Það eru
skrímsli þar niðri. En það er hverjum
manni heimilt að eiga svo sem eitt eða
tvö skrímsli“.
-„Allt í lagi, þér eruð leystur frá
störfum“ segi ég hryssingslega og sný
mér að mínum eigin hugsunum. En ég
verða að vera mjög þolinmóður við
hann, því að hann hefir ekki „verið
hér“.
Síðar útskýrði Dr. Shagass að hann
leyfði engum lækna sinna að reyna LSD
á sjálfum sér. „Þeir missa alla hlut-
Iægni“ segir hann. „Annaðhvort gerast
þeir lyfinu ofsalega andstæðir, eða taka
til við að telja um fyrir mönnum".
Þegar hann hóf starf sitt upphaflega,
reyndi einn af fastráðnum geðlæknum
hans meðalið á sjálfum sér, en þá stofn-
uðu þeir strax „klúbb“ þessi læknir og
annar starfsmaður sjúkrahússins, en sá
hafði líka tekið inn lyfið.
Nú fannst mér að lyfið færi fljót-
lega að missa tökin á mér. Ég gekk
fram og aftur, steig fáein dansspor,
þótt ég væri reyndar yfir mig þreyttur.
Mér fannst að morgunn næsta dags væri
kominn. En klukkan var aðeins fimm
eftir hádegi þann sama dag. Dr. Ray
Framhald á bls. 13
11. febrúar 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5