Lesbók Morgunblaðsins - 15.06.1969, Blaðsíða 4

Kóngssonurinn ætlaði að fara
að gifta sig, svo það var mikið
um dýrðir. Hann hafði beðið í
heilt ár eftir brúði sinni, og
loksins var hún komin. Það
var rússnesk prinsessa, og hún
hafði ekið alla leið frá Finn-
landi á sleða, sem sex hreinar
runnu fyrir. Sleðinn var í
svanalíki, allur logagylltur, og
lá litla prinsessan milli vængj-
anna. Hún var sveipuð skikkju
úr safala, sem náði alveg niður
á tær, og á höfðinu bar hún
ofurlitla húfu silfurofna, og
hún var eins hvítföl og Snæ-
höllin, þar sem hún hafði allt-
af átt heima. Svo föl var hún
þegar hún ók um strætin, að
allir undruðust. „Hún er eins
og hvít rós,“ hrópaði fólikið, og
það kastaði blómum til hennar
ofan af svölunum.
Við kastalahliðið beið prins-
inn til þess að taka á móti
henni. Hann hafði dreymandi
fjólublá augu og hárið var sem
á gull sæi. Þegar hann sá hana,
féll harm á anmað kné og
kyssti á hönd hennar.
„Falleg var myndin af þér“,
sagði hann lágt, „en þú ert fall-
legri en myndin,“ og litla prin-
sessan roðnaði.
„Áðan var hún eins og hvít
rós,“ sagði ungur hirðsveinn
við hliðstæðing sinn, „en nú er
hún eins og rauð rós,“ og allir
urðu stórhrifnir.
í næstu þrjá daga gekk ekki
á öðru en: Róshvít, Rósrjóð,
Rósrjóð, Róshvít, og kóngur-
inn skipaði að tvöfalda laun
hirðsveinsins. En þar sem hirð-
sveinninn hafði alls engin laun,
var hann iitlu bættari, en þetta
þótti mikil sæmd og var sam-
stundis birt í Hirðtíðindum.
Þegar þessir þrír dagar voru
liðnir, var brúðkaupið haldið.
Það var feikileg athöfn og
brúðhjónin leiddust undir tjald-
himni úr purpurarauðu flaueli,
sem allt var perlum saumað.
Síðan var gríðarmikil veizla,
sem stóð í fimm klukkustund-
ir. Prinsinn og prinsessan sátu
við háborð ð í skiriautsainum og
drukku af skirum kristalsbik-
ar. Aðeins sannir elskendur
gátu drukkið af þessum bikar,
■því ef falskar varir snertu
hann, myrkvaðist hann.
„Þarna getið þið séð að ást
þeirra er hrein og tær, alveg
kristalitæir,“ siagði litli hirð-
sveinninn, og kóngurinn tvö-
faldaði laun hans aftur.
„Ósikapleig særnd,“ sagði öll
hirðin.
Eftir veizluna átti að vera
ball. Brúðhjónin áttu að dansa
Rósavalsinn, og kóngurinn
hafði lofað að spila á flautu.
Hann spilaði herfilega, en eng-
inn hafði þorað að segja hon-
um það, af því hann var kóng-
ur. Hann kunni meira að segja
ekki nema tvö lög og var aldrei
viss um hvort þeirra hann var
að spila. En það gerði ekkert
til, því hvað sem hann gerði
hrópuðu allir: „Dásamlegt —
dá-iaimiliegt.“
Síðasta atriðið á skemmti-
skránni var stórkostleg flug-
eldasýning, sem átti að hefjast á
miðnætti stundvíslega. Litla
prinsessan hafði aldrei séð flug
elda á ævi sinni, svo að kóng-
urinn hafði skipað svo fyrir,
að hinn konunglegi flugelda-
meistari skvldi sjálfur stjórna
þeim á brúðkaupsdegi hennar.
„Hvemig eru filuigeldair?“
spurði hún prinsinn einn morg-
un, þegar hún var á gangi í
garðinum.
„Þeir eru eins og norð-
urljós,“ sagði kórugurinn, því að
hann svaraði alltaf spurningum
sem beint var til annarra, —
„bara miklu eðlilegri. Ég fyrir
mitt leyti tek þá langt fram yf-
ir stjörnurnar, því maður veit
alltaf hvenær þeir eiga að
koma á loft, og þeir eru eins
dásamlegir og flautuspilið mitt.
Þú verðufr endilega að sjá þá.“
f öðrum enda hallargarðsins
var mikill viðbúnaður, og und-
ir eins og hinn konunglegi flug
eldameistari hafði komið öilu
sem haganlegast fyrir, tóku
flugeldarnir að ræðast við sín
á milli.
Mikið ankoti er heimurinn
fallegur, sagði sivolítill púður-
naggur. Sko bara þessa gulu
túlípana. Nú þeir gætu hreint
ekiki verið faillegri, þó þeir
væru ekta smellihvellir. Ég sé
sannarlega ekki eftir að ég
dreilf mig af stað. Það er so
þroskandi að sjá sig um og ger-
ir mann miklu víðsýnni.
Heldurðu kannisiki að hal'liar-
garðurinn sé heimurinn, púður-
bjánadindillinn þinn? — sagði
stóreflis ljóskúlnaþeytir —
heimurinn er óskaplegt gímald,
og þú þyrftir minnst þrjá daga
til þesis að silíioiða hann að
gagni.
Hver sá staður sem manni
þykir vænt um er heimur
manns — sagði alvörugefin
hverfisól, sem á yngri árum
hafði verið í faðminum á göml-
um tréstokk og þótti hinn mesti
frami að hafa orðíð fyrir ást-
arhaimi, — en ástin er ekki
lengur móðir.s, skáldin hafa
deytt hana. Þau skrifuðu svo
mikið um hana að enginn trúði
þeim, og mig furðar það ekki.
Sönn ást þolir og þegir. Ég
man með mig einu sinni — en
það má eirnu gilda núna. Rómian-
tík heyrir fbrtíðcnini tiL
Della! sagði Ijóskúlnaþeytir-
inn — rómantík deyr aldrei.
Hún er eins og tunglið og lifir
eilíflega. Brúðhjónin hérna til
dæmis elskast ákaflega. Ég
fékk allt að vita um þau í morg-
un hjá brúnu skothyiki, sem
átti heima í sömu skúffu og ég
og veit alit sem ber til tíðinda
hjá hirðinni. En hverfisólin
hristi höfuðið. Rómantikin er
dauð, rómantíkin er dauð —
tuldraði hún. Hún var ein þeirra
sem halda, að ef maður segi
sama hlutinn nógu oft, þá verði
hann sannur að lokum.
Allt í einu heyrðist snöggur
þurr hósti, og þau litu við.
Hóstinn kom frá langleitri
eldflugu, sem var bundin við
endann á löngu skafti. Hún
hósitaði til þess að veikja á sér
eftirtekt.
Hm, hm! sagði hún, og allir
hlustuðu nema veslings hverfi-
sólin, sem hélt áfram að hrista
höfuðið og tuld.ra: rómantíkin
er dauð.
Hljóð, hljóð! hrópaði smelli-
hvellur. Hann var allur í
stjórnmálum og hafði alltaf tek
ið virkan þátt í kosningum og
kunni þess vegna að koma fyr-
ir sig orði.
Steindauð — umlaði hverfi-
sólin og vair sofniuð.
XJndir eins og algjört hljóð
fékkst hóstaði eldflugan í
þriðja sinn og hóf máls. Hún
talaði hægt og settlega, eins og
hún væri að lesa fyrir endur-
minningar sínar, og horfði allt-
af yfiir öxlinia á þsim sem hún
var að tala við. Sem sagt, hún
kunni sig eins og bezt gerist.
Mikið leikur lukkan við
kóngssoninn, að eiga að gift-
ast einmitt á þeim degi sem
mér verður hleypt af. En prins-
ar eru alltaf svo lánsamir.
Nú eir ég gra'liaralaiuis —
sagði litli púðurhnokkinn. Ég
hélt það vaari alveg öfuigt
— ég hélt það ætti að skjóta
okkur til heiðurs prinsinum.
Það getur vel verið að það
sé þaranig með ykkur — svar-
aði eldifluigian — og ég efast
reyndar ekki um að svo se, en
um mig gegniir öðru máli. Ég
er mjög merkileg eldfluga og
átti merkilega foreldra. Móðir
mín var frægasta hverfisól
sinnar tíðar og var víðkunn
fyrir hvað hún dansaði með
miklum þokka. Þegar hátíða-
sýnániglin fór fram, smierist hún
nítján sinnum um sjálfa sig áð-
ur en hún slokknaði, og við
hvern snúning varpaði hún
sjö roðastjörnum í loft upp.
Hún var hálft fjórða fet að
þvermáli og gerð úr prýðileg-
aista púðri. Faðir m.ínn var loift-
springur eins og ég, af frönsk-
um ættum. Hann flaug svo hátt,
að fólk var dauðhrætt um að
hann mundi aldrei koma niður
aftur. Hann gerði það nú samt,
því hann var góður í sér, og
hann renndi sér glæsilega nið-
ur í gullregni. Blöðin skrifuðu
mjög lofsamlega um frammi-
stöðu hans. Meira að segja
Hirðtíðindin köliutðtu þetita af-
rek í flugmálum.
í flugeldum meinarðu, sagði
bengalskt svifljós.
Ég sagði flugeldum, svaraði
eldflugan hranalega, og svif-
ljósinu varð svo mikið um, að
það fór undir eins að skamma
litlu púðurangana til þess að
sýna þeim að þeir kæmust ekki
upp með moðreyk. Ég var að
segja — hélt eidfluigan áfram
— ég var að segja Ja, hvað
var ég að segja?
Þú varst að tala um sjálfa
þig, svaraði ljóskúlnaþeytirinn.
Auðvitað — ég vissi ég var
að tala um eitthvað merkilegt,
þegair einhver var svo ókurteis
að grípa fram í fyrir mér. Ég
hata ókurteisi og framhleypni,
því ég er ákaflega viðkvæm.
Enginin í öllum heiminum er
eins viðkvæmur og ég, það er
ég alveg viss um.
Hvað er það nú eiginlega að
vera viðkvæmur? — spurði
hvellur litli kúlnaþeytinn.
Það er sá sem alltaf treður
öðrum um tær, af þvi hann
heiftur líkþorn sjálfur — hvísl-
aði kúlnaþeytirinn lágt, og það
lá við að hvellistinn spryngi af
hlátri.
Að hverju eruð þið að
hlæja? — spujrðd eldflugan.
Ekki er ég að hlæja.
Ég er að hlæja af því ég er
svo hamingjusamur — svaraði
hvellur litli.
Það er miög eiginigjörn á-
stæða — sagði eildifluigan reiði-
lega. Hvaða leyfi hefur þú til
þess að vera hamingjusamur?
Þú ættir að hugsa um aðra. Þú
ætt'iir að hugsa um mig tvímœla
laust. Ég er alltaf að hugsa
um mig og ég ætlast til að aðr-
ir geri slíkt hið sama. Það er
það sem er kallað samúð. Það
er fögiuir dyggð og ég er gædd
henni í rikum mæli. Hugsum
okkuir til dæmis að eitthvað
kæmi fyrir mig í kvöld, væri
það ekki mikil ógæfa fyrir
alla? Prinsinn og prinsesaan
yrðu aldrei hamingjusöm fram-
ar, hjónaband þeirra vasri
eyðilagt. Að ég nú ekki tali
um kónginn — hann mundi
aldrei ná sér aftur. Ég segi
ykkur það satt að þegar ég fer
að hugsa um hvað staða mín er
mikilvæg, ligguir við að mér
vökni um augu.
Ef þú ætlar að verða öðrum
til skemrmiuniar, hrópa'ði kúlna-
þeytirinn, er betra þú látir
ekki blotna í þér.
Já vissulega, sagði svifljósið,
sem var nú í betra skapi — það
er mikið vit í því.
Sér eir nú líka hver vizkan!
— sagði eldflugan bálvond. All-
ir geta haft nasavit, ef þeir
hafa ekki ímyndunarafl. En ég
hef ímyndunarafl, því ég hugsa
mér aldrei hlutina eins og þeir
raunverulega eru, ég hugsa mér
þá alltaf allt öðruvísi. Hvað
það snertir að ég megi ekki
vökna, þá er bersýnilegt að
hér er enginn sem skilur hvað
mér getur hlýnað um hjartaræt
urnar. Sem betur fer tek ég
það ekki nærri mér. Það eina
sem heldur manni uppi gegnum
lífið er meðvitundin um það,
hvað allir aðrir eru langt fyrir
neðan mann, og þá tilfinningu
hef ég lagt mikla rækt við. En
ekkert ykkar hefur neinar til-
finningar. Hér eruð þið að
hlæja og flissa alveg eins og
prinsinn og prinsessan væru
ekki nýbúin að gifta sig.
Nú, því skyldum við ekki
gera það? sagði pínulítill víga-
hniöttiur. Maii'gux hefur glaðzt
af minna, og þegar ég svíf upp
ætla ég að segja stjörnumim
allt um þau. Þú skalt sjá þær
tindra þegar ég segi þeim frá
hinni fögru brúði.
En grunnfærnisleg skoðun
á lifiniu! siagði eldflugain, ein
það er svo sem ekki verra en
ég bjóst við. Það er ekkert í
ykkur. Þið eruð hol og innan-
tóm. Kanmski á það fyrir prins-
inum og prinsessunni að liggja
að búa í landi þar sem er djúp
á, og kannski eignast þau að-
eins einn son, lítinn glókoll
með fjólublá augu eins og prins
inn sjálfur, og kannski fer
hann út að ganga með fóstr-
unni, og kannski sofnar fóstr-
an undir stóru yRitré, og
kannski dettur litli drengurinn
í djúpu ána og drukknar. Væri
það ekki voðaleg ógæfa? Aum
ingja hjónin að misea eina
barnið sitt. Það er hryllilegt.
Ég veit ég næ mér aldrei aft-
ur.
F.n þau hafa ekiki missf nieitt
bam, sagði kúlnafeykir — þau
hafa ekki orðið fyrir neinni
ógæfu.
Var ég kannski að segja það,
sagði eldflugan — ég sagði að
þau gætu gert það. Ef þau
hefðu misst einkason sinn væri
þýðingarlaust að vera að fár-
ast út af því. Ég þoli ekki fólk
sem er að sýta og gráta orð-
iran hlut. En þegar mér dettur
í huig að þau gætu mifist eiraa
baimilð sitt, þá get ég ekiki
annað en viknað. En auðvitað
getið þið ekki skilið vináttu
mína í garð prinsins.
En þú þekkir hanin eik'ki
einu sinni, muldraði kúlna-
feykir.
Ég sagði aldrei að ég þekkti
hann, svaraði eldflugan. Ég
væiri sjálfsagt etkíki helid'ur vin-
ur hans ef ég þekkti hann. Það
er mjög varhugavert að þekkja
vini sína.
En það er bezt fyrir þig að
halda þér þurri, sagði víga-
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
15. júni 1969