Lesbók Morgunblaðsins - 23.11.1969, Page 5

Og loksins kom tilbreytingin
í líki grindhoraðs manns með
handtösku úr leðri
Hann beið við afgreiðsluborð-
ið, meðan stúlkan drap í sígar-
ettAmni siimii og straiuk siopp-
inn niður um lærin. Svo tók
hún sér stöðu við peningakass-
ann.
„Hvað var það?“ saigði hún
og virti hann ekki viðlits.
„Ég aetla að fá eina flösku
af sódavatni“, sagði hann og
leitaði í vösum sinum eftir pen
ingum.
„Við seljum ekki bland til að
direk’kia það hér inmi“, sagði
stúikam og horfði f naim hjá hon-
um.
Hann var óðamála og fullviss-
aði hana um, að hann hefði
ekki djöfullegri áform en þau
að svala þorsta sinum.
Hann var svo kurteis og
mælskur, að stúlkuna fór strax
að gruna, að hann væri annað-
hvoi-t drukkinn eða þá í pillum.
Ég fyigdist með þeim, þar sem
þau þráttuðu yfiir borðið. Þetta
var eiinikeininil'egiur maður, lang-
ur og furðulega mjór, skorp-
inn og flagnaður í framan af
sólbruna, klæddur eins og út-
lendingur í níðþröngar galla-
buxur, strigaskó og rauða
stormúlpu.
Hann fékk sódavatnið, og af-
greiðslustúlkan lokaði peninga
skúffunni með smelli og hvarf
síðan aftuir að borðinu til unn-
usta síns, sem lék sér áhuga-
laust að eldspýtnastokk, sem
hann þeytti upp í loftið annað
slagið og gáði síðan án svip-
brigða, hvort lamaði maðurinn
eða drekinn hefði komið upp.
Maðurinn í gallabuxunum lit-
aðist um til að ákveða, hvar
hann ætti að fá sér sæti. Hann
sá, að ég horfði á hann yfir
blaðið mitt, og kom að borð-
iiniu og spuir'ði, hvorit hamn
mætti setjast.
Ég kinkaði kolli og þóttist
vera niðursokkinn í að lesa
blaðið.
Hann setti töskuna á stólinn
fyrir innan, og því næst fór
'hainin úir úlpummi oig sieitti hana
á stólbakið.
Ég fann enga lykt af hon-
um og hélt áfram að þykjast
yfir blaðinu. Hann rótaði í
töskunni sinni og tók upp
ýmsa pappíra og skriffæri
Öðru hverju sá ég, að hann
gaf mér auga.
Ég braut saman blaðið, og
lagði það til hliðar, og hellti
meira kaffi í bollann minn.
„Væri yður sama, þótt ég
fenigi rétt að líta yfiir blaðið?"
sagði hann. „Mig langar til að
gá að greim i því“.
„Gerðu svo vel“.
„Ég þakka yður kærlega fyr-
ir“, saigSd hanin oig byrjaði að
fletta. Hann kipraði augun, þeg
ar hann leit yfir síðurnar og
skoðaði þær gaiuimigæfiilieiga, og
stundum fletti hann til baka,
eins og hann væri hræddur um,
að sér hefði yfirsézt.
Svo lagði hann frá sér blað-
ið og setti stút á varimar og
hristi höfuðið.
„M-niei“, sagðd h.amm. „Það eir
eikki í dag“.
Hann braut saman blaðið og
rétti mér það.
„Ég þakka yður kærlega fyr-
ir“, sagðd hanm aftur. „Ég
þurfti nefnilega nauðsynlega að
sjá þetta blað. Ég kom þar við
á ritstjóirmiinmá fyrir fáeinum
dögum og lét þá hafa greinar-
gerð til birtingar eða úr-
vinnslu. Ritstjórinn sjálfur var
að vísu ekki við, og mér hefur
ekki tekizt að ná í hann, en
ungur maður tók við þessu af
mér og sagðist skyldu koma því
rétta leið. Síðan hef ég gáð í
blaðijð á hverjuim degi“.
Hann saup á sódavatninu.
Þunnt hárið á honum va.r upp-
litað af sólskini.
„Má ég annars ekki kynna
miig?“ sag'ði hamm. Síðam stóð
hann upp og rétti beinabera
höndina yfir borðið. „Ég heiti
Sigmiuindiur Maigniússom“, sa.gði
hann.
Ég kynnti mig.
„Og hvað gerið þér, með
leyfi að spyrja?" sagði hflmm
með svo kurteislegri ágengni,
að mér varð ekki undankomu
auðið.
„Ég er blalðiamaðiuir", saigði éig
og sá stnax eftir því, þegar
áihugaigitaimpa brá fyrir í aiuig-
um hans, og hann dró stólinn
sinn nær borðinu og hallaði sér
að mér.
„Og með leyfi við hvaða
biað?“
Ég sagði honum það.
Hann horfði rannsakandi á
mig.
„Hafið þið verið varaðir við
mér?“ saigði hainn snöggt og
leit hvasst á mig.
Mér brá.
„Nei, ekki það ég veit. Ann-
ars er ég í sumarfríi, svo að
ég fylgist ekkert með því, sem
gerist á blaðimiu".'
„Hafið þér heyrt mig nefnd-
an?“ spurðd hanin.
„Ek’ki veit ég til þess“ saigði
ég og bjóst til að standa á fæt-
ur.
„Ligguir yður á?“ saigði hann.
„Eruð þér tímabund.inin?“
„Ekikd sérstakilega", sagði ég.
„En ég þarf að koma við í
húsi“.
„Ég hef sætt hro'ðialiegri með-
ferð“, sagði hamin og þrá fyrir
sig bókmenntamáli. „Hafið þér
tímia til aö hlýða á mi.g í hálfa
klluikfcuistumid? “
Ég var á báðum áttum, þang-
að til ég lét undan forvitninmi
og hagræddi mér aftur. Mig
langaði til að vita meira um
þennan undarlega mann.
Hann var með vatnsblá augu
og upplitað þunnt hár og há
kollvik, þvengmjór, sinaber og
útlimalangur. Hann var nef-
stór með þunnar varir og fyr-
ir innan þær skein í smágerð-
ar, snjóhvítar tennur. Hann
gat verið þrjátíu og fimm ára
og hann gat alveg eins verið
fimmtíu og fimm ára.
„Þér hafið aldrei heyrt mig
nefndam?"
Ég hristi höfuðið.
„Ég get fiaminað, hver ég er“,
sagði hann, „bæði með vega-
bréfi mínu og sömuleiðis af
ýmsum skjölum, sem ég hef í
mínum fórurn."
„Það er alger óþarfi,“ sagði
ég, en hann skeytti því
engu og rótaði í töskunni sinni.
„Þetta blað, sem þér starfið
við,“ sagði hann. „Það gæti vel
komið til greina, að ég styrkti
það með fáeinum milljónum eða
tugum miUjóna. Ég kem til með
að þurfa málgagn.“
Ég siá sitrax efitiir því að hafá
látið til leiðast að sitja lengur.
„Hér er vegabréf mitt og
önnur gögn, sem taka af allan
vafa um, að ég er sá, sem ég
segist veii'a," sagði hann og dró
plöigigiin upp úr töskuinei.
Þetta var rétt. Það var eng-
um vafa undirorpið, að maður-
inn hét Sigmundur, fjörutíu og
átta ára gamall, og hafði verið
í siglingum með ýmsum norsk-
um skipum undanfarin þrjú ár.
„Þegar ég kem heim eftir
langa dvöl með öðrum þjóðum,
þess umkominn að gerbreyta
lífinu hér í landi, kem ég hvar-
vetna að luktum dyrum,“ sagði
hann. „Og ekki nóg með það,
heldur létu yfirvöldin og fyrr-
veramdi eigimkoina mín elfta mig
alla leið suður í Þýzkaland til
að ræna mig . . . Þetta emi
synir mínir,“ sagði hann og
rétti mér lúða Ijósmynd af
tveimur litlum drengjum.
Mér gafst ekki tóm til að
segja neitt, því að hann hélt
áfram:
„Ég var á ferð í Hamborg að
kvöldlagi ásamt þýzkri vin-
konu minni, þegar ráðast að
mér tveir menn og slá mig í
rot og hirða af mér mikilvæga
Fnamihalid á blis. 11.

Sex
stafa
tölur
Smásaga eftir
Í»RÁIN BERTELSSON
23. nóveimbeir 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5