Lesbók Morgunblaðsins - 17.05.1970, Síða 6

SMÁSAGA EFTIR
GEORGES GOVY
ASNINN
Sonja Diego
þýddi
Joaquin horfði beint fram
undan sér. Vinstra augað var
háLflukt, hið hægra galopið,
kringlótt og starandi og því
sem næst á leið út úr höfðinu
af einskærri árvekni.
Carlos safnaði saman munn-
vatnin-u sem þornaði í munni
hans og hrækti hátíðlega á göt-
una.
„Mig langar til að verða
vatnsberi," sagði hann. „Eins
og þú.“
„Já einmitt það,“ sagði Joaq-
uin.
Steinsnar frá honum stóð asn
inn hans, BLanco, falleg skepna,
mj úkhærð'Ur. Carlos gekk aö
honum og strauk titrandi lend-
arnar.
„Lábtu Blanco vera, láttu asn
ann minn í friði!“ sagði Joaq-
uin gamli.
„Asuiainin þinin! Asmiainn þinn!“
Joaquin sat úti fyrir dyrum
kofa síns á samanbrotnuim
strigapoka. Hann staippaði nið-
ur tréfætinum tii áherzlu.
„Einhvern tíma verður hann
þín eign. Ég hefi lofað þér því.“
„Þegar þú ert dauður, já,“
sagði Carlos með beizkju.
„Þeigiar þú ert daiuður, já,“
samsiinnfi Joaquin.
Sólin stærði sig á miðjum
himni, líkust æfareiðum hana,
og þurr mold Andalúsíu engd-
ist sundur og saman í loga
hennar.
Carlos hreyfði aftur tunguna
í skrælþurrum munninum og
iagaði td á sér buxurn'ar, sem
aldrei tolldu almennilega uppi
um grannan líkamann.
„Hvenær býstu við að
deyja?“ spurði hann.
„Eg veit ekki,“ sagði Joaquin
gamli og færðdst undan.
„Kannski eftir svona tvö-þrjú
ár.“
Carlos yppti öxlum. „Ég trúi
þér ekki. Þið, þessir gömlu
menin, þið getið aldrei almenni-
lega haft ykkur á burt. Það er
eibthvað annað en við krakk-
arnir. Við förum fljótt. Líttu
bara á hann Matias blinda í
Saai Diego. Haran átti að deyja
í veitur. Allir voru á einu mál'i
um það, konan hans, læknir-
inn og presturinn, sem veibti
honum syndaafilausnina. Nú, og
hann er ekki dauður enn!“
„Satt er það,“ sagði Joaquin.
„Matiae lifír enn. Hann er
meira að segja hættur að hósta.
Og hann er orðinn rjóður í
vöngum eins og öfþroskaður
tómaibu r.“
„Hann Anton gamli, afi hanis
Pepito,“ hélt Carlos áfram og
skeytti engu skvaldri Joaq-
uins, „hann átti líka að deyja.
Fyrir mörgum mártuðum! Og
við að sjá hann, hryggbrotinn
og svona nábleikan, mundi mað
ur halda, að hann væri þegar
dauður. Sonur hans var meira
að segja búinn að panta lQc-
kisbuna. En hvað gerir Anton?
Deyr hann? Ónei, ekki alveg.
Hann fékkst svo sem til þess
að hátta ofan í líkkistuna,
svona bara tn reynslu — en
það var líka allt og sumt.“
Joaquin brosti lítillega. , Jú,
sjáðu til, við erum varkárir,
við gömlu mennirnir. Við hik-
urn við að leggja upp í þessa
löngu reisu. Maður veit svo
sem hvað það er, sem maður
yfirgefur, en hvað kemur í stað
inn, ja, það veit maður sko
ekki.“
Brosið hvarf af innföllnum
munninum og hann bætti við:
„Og þesis vegna, Carlos góðu-r,
hugsum við okrkur um og veg-
uim þetta með okkur.“
„Þú ert að hæðast að mér,“
sagði Carios og var óþolin-
móður. „Ég er búinn að fá nóg
af því að selja möndlur, að
akjótast milli kaf fihúaaborðairma
eins og þjófur og a-lltaf með
þjóaana á hælunum. Ég vil
verða vatnisberi! Þú ert gamall,
þú kemst ekkert úr sporunum
með þennan tréfót þinn. Þú
græðir ekkert. Gefðu mér
Blanco meðain þú lifir! Ég
skal láta þig fá helminginn af
öilu því, sem ég vinn mér
inn.“
Joaquin virtist athuga málið.
Hann kippti tveim gráum hár-
um úr eyra sér og skoðaði þau
gaumgæfilega.
„Nei,“ sagði hann loks. „Ekki
á meðan ég er á Hfi. Þú skalt
fá Blanco, þegar ég dey. Ég
hefi þegar sa.gt þér það.“ Hann
lokaði vinstra auganu að fullu,
og héLt áfram: „Þú vilt verða
vatnsberi, segirðu, þú þarft
ekki Blanco til þess. í minu
ungdæmí. . . “
„í þínu ungdæmil“ CarLos
rann í skap svo um munaði. „I
þínu ungdæmi! En nú á tímum
ferðast fólk ekki lengur í hest-
vagni. Það fer með lestum eða í
bíl eða í flugvél. Og vatns-
berarnir bera ekkí lengur
krukkurnar sínar á bakinu.
Þeir eiga asnaí“
Reiðrn náðí tökum á honum
og hann gleymdi allri fyrir-
hyggju. „Nóg barmaðirðu þér
til þeiss að fá þenmiaai aismia þmin,
svo mikið er víst. Og þegar
borgarstjórnin vildi losna við
þig og lét þig fá Bianco eins
og beim væri fleygt í humd,
ætli þú hafir ekki verið ánægð-
ur þá!“
„í 'hunid!“ Nú varð Joaquin
verulega IILur við. „Ekkiþurfti
ég að bar.ma mér til þess að fá
asnann. Þeir gáfu mér Blanco,
stráikófétið þibt! Og héldu
meira að _segja ræður mér til
heiðurs. Ég barðist í striðinu
fyrir Spán, ójá, það gerði ég.“
„Já,“ sagði Carlos. „Satt er
það, víst barðistu í stríðinu og
víst misstlrðu annan fótinn. En
samt sem áðiur. . . . “
Joaquin Ieysti tréfótinn. snar-
lega af leggstúfnum og hristi
hann framan. í Carlos.
„Heldur þú að fótleggur, al-
mennilegur fótleggur úr holdi
og beini sé ekkí eins aisnamæf-
ils virði? Svaraðu!"
„Ég veit ekdd,“ svaraði CarL-
os og var þungbrýndur. „Ég
hef aldrei gengið víð tréfót."
Hann Ieit af Joaquin gamla.
„Þú varst í stríðin'U, satt er
það. En þú ert enn á Iífi. Og
þar að auki hefurðu eignazt
asna. Til eru aðrir. .. “
„Hvaða aðrir?“ spurði Joaq-
uin og var fúLL
6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 17. maí 19“0