Lesbók Morgunblaðsins - 17.05.1970, Síða 24

1 Udtpff Hús BZ- -ffí-lL-W Ifíbpm IMS ÖÐL- f?5T flrd- TfíL~ f?í? F'tP-lP-fiÆk H M 1 ,nn'W$mK'jV£l1' nN WÉrÆ 0 7R
M'tR- flLL
F(im ÉFNI ‘a RLpe-M irtiiifx-
snn- H t-T. \Z£(ZK- FCCft 1
£c.D- /MUM
KoMfl FVRIR
'°- . i-OítJ- fi R
Mvr- iEtAirJ
flUá- l.flU5- H£ L'lFS- RrJOl 'V
aeruR CiCfí.’T
Hlí- EVF- i sr HÆ5> ífíM- i/i sr- IK.
FliK-
Kfc- 0? Pfl <þ>*
TrT tTTr"‘‘ »
-z. 11 ^ÍL FflR- ftNU- P> Heim 'RM £- LIR
H£K
KRá- LPl SKoTt UZCíft
4ÆUU- UflFM
HHiF
/LfíT *«• DUfr- l*c C > * FÆÐI
eeir- WftflflR
<5R- ÞTdrfí
VULfiZ- FUUgl iKePnu T"V / - Ht.5*.
'tó'KI/- IHNt pésfí >
bVE- TT- U R. öinmT ELSKft
/M HtSTI
RýfflU rir/LL
KePPHir
P%P-
tOKKAS TRVi-U | ■ JL/EMI t’flrr- TRKfí
■ o'r t>i=TT J flí>
'fidiR. n-í- .
B oRu- Rl VES- nu-s t?Á5
ÍMlP-
KX- b K- uR MlSvfi* PÆf- IL dtiBB
SKIL- C\RT- 4Efí.T
h/etti Ai> TfíLfí
IviÐOR iRþoi * TiiW- fíH HRFYF nuk '~~T—
Ifiroo. ÍHlTfl fuoiti | rÍÐ * ✓ 4R'P- penon
rnetu- #EMI
dR.
£PI Ffí/JC,ft
FADD LfM

Ði fíl\ rrTi> I* Ti> /i
fkmsax*
í síöasta hefti Árbókar Forn-
leifafélagsins ritar dr. Kristján
Eldjárn um doktorsritgerð Olaf
Olsens, Horg, hov og kirke. Víkur
hann þar m.a. að viðhorfum Olsens
til íslendingasagna sem heimilda og
segir á þessa leið:
„Fyrst snýst höf. við íslendinga-
sögum og reynir að gera sér Ijóst,
hvort þœr standist gagnrýni sem
sögulegar heimildir. Ber þar margt
á góma, en sérstök áherzla er lögð
á það, að íslendingasögur eru ekki
skráðar fyrr en á 13. öld eða um
það bil þremur öldum eftir að at-
burðir þeir eiga að hafa gerzt, sem
þœr fjalla um. Þaö verður því ekki
umflúið, að þær- hljóta að deila
kjörum með öðrum munnmælasög-
um að svo miklu leyti sem þær eru
ekki tilbúningur höfunda frá rót-
um. 1 þessu sambandi sendir Ol-
sen íslenzkum sagnfrœðingum
dálítið skeyti. Kveður hann sagn-
frœðinga á Norðurlöndum fyrir
löngu hafa áttað sig á fallváltleik
íslenzkra fornrita sem heimilda að
sögu Norðurlanda á vikingaöld, en
hins vegar skorti mjög á, að íslenzk
ir sagnfrœöingar hafi gert hið
sama að því er tekur til sögu ís-
lands sjálfs. „Rœkilegt endurskoð-
unarstarf er hér fyrir höndum“,
segir hann. Af öllu eðli tslendinga
leiðir, að óleyfilegt er að nota þœr
sem heimildir að atburðasögu vík-
ingaaldar, nema að svo miklu leyti
sem þœr fá stuðning af öðrum og
betri heimildum. Sönnunarskyldan
hvílir á þeim, scm vill nota aðrar
eins heimildir og íslendingasögur,
en ekki hinum, sem liafnar þeim.“
Einhverjum kann ef til vill að
finnast hér fulldjúpt í árinni tekið,
einkum þar sem látið er aö því
liggja, að íslendingasögur séu til-
búningur höfunda frá rótum. En
þeim staðhæfingum Olsens verður
ekki með neinum rökum móti
mælt, að tslendingasögur hljóta að
deila lcjörum með öðrum munn-
mælasögum og óleyfilegt er að nota
þær sem heimildir að atburðarás
víkingaaldar. Fyrir þetta hljóta ís-
BRIDGE
lendingar ámœli hjá hinum danska
fræðimanni, sem eftir atvikum
verður að teljast fullkomlega rétt-
mætt.
Einnig má taka undir þau orö
Olsens, að rœkilegt endurskoðunar-
starf sé fyrir höndum á þessum
vettvangi. Sönnunarskyldan hvílir
að sjálfsögðu á þeim, sem nota vill
íslendingasögur sem heimildir.
Stundum kann að vera hægt að
leiða sterkar líkur að heimildar-
gildi einstakra þátta í sögunum,
enda þótt ýmislegt annað, sem það-
an er tekið gagnrýnislaust inn í ís-
lenzkar sögukennslubœkur sé aug-
Ijóst skáldskaparefni eða missagn-
ir. En við framtíðarrannsóknir i
þessum efnum verður ekki gengiö
framhjá riti Olaf Olsens og því
hlýtur það að eiga brýnt erindi til
allra þeirra, sem láta sig íslenzka
sagnfrœði einhverju varða.
Það ber stundum við, að menn
trúa því betur og taka meira mark
á því, sem berst erlendis frá. Því er
ekki fráleitt að imynda sér að við-
horf Olsens geti opnað augu ein-
hverra þeirra, sem til þessa hafa
verið blindir á viöhorf helztu fræði
manna innlendra um íslendinga-
sögur. Og þó bók hans gerði ekki
annað hér á landi en opna augu
þeirra manna, sem gefa út skóla-
bœkur í íslandssögu, þá væri
vissulega til nokkurs unnið.
Jón Hnefill Aðalsteinsson.
Lausn á síðusfu krossgáfu
m 5. | lraio/1 | — rr\ M Aat M%1. § Sn e3, 7» 1 Lt- Vfé. ■C.'O* |r>.^ *A o tC 73 Ul ■ ZjíL C-Z.I tr\'4\
VS 7° s: K r c 3 3 o< @1 -1 n c T1 X
2 U 33 r > II1 79 c- ± <3 ■ 33 33 1 £ 31 thn r — 73 CTV
X =o. ajx> Qjr m | 70 •> J± V\ 3 PJ I 73 E 3 TD 70 =D r r
-i X 1 1 7} 2 C. 33 lö .Sls? 70 7« §.l v. *n 70 K ?>\ K t/ ■A
— á X jÞ 1 1 > 1 1 gtfSi MZ O' £ . 1 |gtgr 2. 3> X I r
r 2. HL «0 x 2 2 3 §1| 2. a, 70 3 2
>' 7s — $ ftT lö 33' 7* ffl z" "Wi > O 2. n> 70 C'
r K F c 1 I Z, 2; 3 1 I Jp1 LJ M L£J ;;íi -• r tí7 »
V\ va - Sp 7ö 3) *s|l ■Z. 1 - ■- 3» X ~X* | *5~; n -Zj £f s r Aa E 70
Vs ’tp 1 1 2' 7/ <- 2. zM » T Æ> L »7i fn 33 4L z.\ m rj fn X 1 a' 7« X
g-n 03 2L 33 VA i 1 lA ly v 70 c -i a? 70 JF> *"* —V— X m r 1 1 c-
ZL ai 73 JC T c =P -t m a> 70 3 -í 3 r> H X \A
ÍQ -T H. $5 — PJ £- Jt’3 Lli 70 3> -i V\ =0 2. £l Z. 5. Ca ». X
55.

c 3«

Allir spilarair vita hve ruaiutðsynllleigt
það er að @eta fundið út epi'laiskiptinlg-
iuin.a hjá andfstœðinigunium. Eftimfarandi
spil Skýrir þetita mjög vel.
Norður
A G-3
V K-D-5
* 10-9-5-4-2
* 10-6-4
Vestur Austur
A Á-10-7-2 A K-9-5-4
V G-9-7 V 10-8-3-2
♦ 6 * D-8-7
* Á-D-5-3-2 * G-8
Suður
A D-8-6
V Á-6-4
<§> Á-K-G-3
4. K-9-7
Suðuir v'ar Sagmihafí í 3 gröndum og
Vestur lét út spiaOa 2. Ausbur dnap mieð
kónigi og lét út laiufaigosa, en Veisrbuir
halfði saigt laiuf. Saignftnaifi drap með
bóingii, Veistiur dnap mielð áisii, tók
laiuifadrottiniinigu og llét ©nin laulf. Saign-
hafi tók niæsit ás og kóng í tígli og
þar sem dir'ottningin fél'l ©kki í þá
fékk hainin aðeins 6 slagi.
Heifði saignftiafi reynt að fimnia út
spillaisikiptinguinia hjá anidstæðingiu'nium
þá hefði hamn auðveWJIega um leið
fuimdið út ihvor aimdistæðinlgamma átiti
tíg'Uil drottningunia og þá umnið spilið.
Sagnlhalfi isér á útspilimu þ. e. spaða 2,
að Vestiur á 4 spáðá, hanin fær upplýs-
inigar þegar laiuifi er spilað í þriðja sinn,
að Vastaw á 5 liaiulf, þamniig veit harun
uim 9 spil hjá Vestri. Tafci hann mú
tígul ás, og síðain ás, kómg og drottm-
inigu í hjiartia, þá hefuir hiann feinigið
vitneákju um öll 13 spilin og getiur þá
án áhættu svímað tígfli og vinmiuir spilið.