Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1971, Blaðsíða 5

SMÁSAGA
gilduin ástæöum einbeitti fólk
sér aö steiktri stelpu, sem var
í þann vegimn að fara upp
tröppumar til okkar, en bog-
inn visifingur baðvarðarins
hreyfðist háti.gnarlega; hún
breiddi út handleggina og öskr
aði eitthvað. Ég skildi hana
ekki. En baðvörðurinn bað
okkur með handadireyfingu að
hafa sig afsakaðan, gekk þrjú
sknef inn í Mefann, og gerði
eitthvað — strax barst tónlist
yíir grindverkið, te-te og
búmm búmm (Búmíból og
Sirikit) síðan druedi glaðOeg
bassarödd: „Rauði riddarinn
frá Texas kemur lögum og
reglu á.“ bó að hávaðinn yrði
oft allmikill, var hægt áð
skilja það, sem sá röndótti
sagði:
„Handahreyfingin hjá þér áð
an, Fi'its, minnti mig á Italiu,
þar er fátbragðslitin á háu
stigi, og hún verður þvi svip-
meiri sem maður kemur sunn-
ar — mjög athyglisvert T.d. í
Padúa hristir maður bara höf-
uðið neitandi. í Bolonja vedfar
maður vísifingrinum eins og
þú áðan. 1 Flórems er það svip-
að, maður bætlr þó hranalega
við „via!“ En fyrir sunnan
Napólí gerir maður svona
hann stóð allt í einu upp og
teygði sig fram á við, gerði úr
hemdinni breiða og mikla
SEveOJu, lagði hana undir hök-
una með handarbaikið upp,
(þumalfingurirm á bai’kakýi-
ið), hvessti fyrst á okkur aug
un, útblásinn i framan eins og
eiturslanga — hreyfði hönd-
ina skyndidega í áttima tM okk-
ar, um Iteið og hann glentnti
finguma út:! Lyppaðist ör-
magna niður og sagði: „Ef til
vill geturðu eða viltu notfæra
þér þef ta einhvem timann. —
Ég hef hér með látið þig vita
af því.“
„Þið hafið afbur verið á
Ítalíu?" spurði baðvörðurinn
tortrygginn. Sá röndótti kink-
aði kolli: „Ég og Vhthelm mikli.
Og Sebastían og Paili litli, og
Emst Ágúst.“ — „Hvað?
Kóngamóðlrin lika?“ spurði
baðvörðuriníi forvitinn, hinn
kinkaði þurrlega kolli.
„Skanunt norðan við Údine
leigðum við vedðikofa á friðsæl
um stað við fagurt vatn,“ —
(hér lokaði Ríkharður auganu,
sem sneri að mér, án þess að
nokkur annar andlitsdráttur
breyttist; og ég hreyfði sam-
svarandi munnvik á sama
hátt). — „Það var hreinasta af
bragð," sá röndótti lagði hönd
ina til áherzlu á bakhlutann á
sér: „Alltaf iglænýr fiskur, mér
þykja augun svo góð, og svo
lenti maður nú í ýmsu. . . “,
hann tinaði einu sinni, beit á
hlæjandi neðri vörina á sér
(það hefði ég ekki viljað gera)
og hugsaðL
„Einu sinni leiddumst við eft
ir skógarstíg — þá heyrðum
við hróp: maður nokkur reikar
um, píreygur og fálmandi. Við
fónuim að leiða hann — fingur
hans voru dökkgulir, já, brún-
ii’, en ekki af reykingum, held-
ur af sveppasöfnun, aif vissum
hattsveppum, þessum leðurlitu.
Sem sagt, grein hafði sópað af
honum gleraugunum, þegar
hann var að safna í lágskógin-
um, og hamn ekki getaö fundið
þau aftur. — Nú, við tókum
hann að okkur, hann var
reyndar af finna taginu, mjög
menntaður maður, sem skrifaði
oft greinar i vísindatimarit um
sögu. Um hvað var nú aftur
seinasta ritgerð hans? —:
Hann sannaði, að páfi nokkur,
ég held Alexander sjöundi og
þektotur samtímamaður hans,
tyrkneski soldáninn Múhameð
þessi eða binn, hafi verið
skyldir.“ Þessari fræöimann-
legiu setningu veir misjafnlega
tekið; ég ákvað að gá að þessu
í kyrrþey; Ríkharður yppti
öxlum vantrúaður; aðeins bað-
vörðurinn kinkaði kolli bitur
og sagðist trúa þessu. Aftur
varð augnaráð þess röndótta
starandi, hann hélt áfram:
„I ainnað skipti ■—- það var í
birtingu, fagurt veður og fullt
tungi — datt okkur í hug að
stunda morguníþróttir. Við fór
um því út í röndóttu náttföt-
unum okkar og sersluðumst
gegnum skóginn. Komum brátt
út á akur, og bóndi, sem þar
var að plægja, leggur á flótta
i áttina tid þorpsins, eins og
mest hann má. — Lögxeglumað
urinn — sem sá okkur næst —
sveppasaifnarinn þekkti hann
reyndar og róaði hann með
lagni — útskýrði þetta fyrir
okkur: Bóndinn hafði flúið til
hans undan röndóttum tugthús
lirmim, sem leituðu á hann.“
Hann tók á móti hlátrum og
upphrópunum með tiginmann-
legu og fjarlægu grimuandliti,
augnairáð hans var þegar farið
að svifa um handan við grind-
verkið, hann lyfti dýrum sjón-
aukanum upp að augunum:. ...
Ég hef alla ævi haft áhuga
á sjónaukum. Hann rétti mér
hann lí'ka fúslega, og ég litað-
ist vandlega um til hægri þar,
sem minni sundlaugin var.
Marg-marg-marglitt, rósótt,
röndótt, doppótt og rúðótt. Ori
onsgleiðar stellingar: Juhhú!
Líka í mjúkri grasbrekkunni
voru stjörnumerki úr fötum og
mannakjöti. Fólk lá kyrrt og
svitnaði. (Og lögregliufrómir
hræsnarar læddust um allt, grá
hærðir; og tóku litmyndir
með Rolleicord sub specie prof
essoritatis.)
Valkyrja? Hvar?! — (Já,
það var nú veikasta oröið, sem
haegt var að nota um þetta
vaxtarlag!). Við horfðum aliir
lengi á, hvernig hún „skreið“
nær, í gamaldags víð- og breið-
um sundbol, nú þegar heyrði
maður brjóst hennar sjóða af
áreynslu. Baðvörðurinn varð
hvumsa við og fór að gá að
þvi, hvað mætti enn vera mik-
ið klœddur á baðstaðnum í
Frimmersen, (leit oftar en einu
sinni út með visifingurinn á
viðkomandi iinu í starfsreglun
um eins og tti að bera saman),
yppti öxlum og kom út aftur:
„Kannski ætlar hún að fá
björgunarskírteini?“ Hún gekk
virðulega að einum eldstig-
anna. Við hverja tröppu léttist
hún. (Og strax hafði höfuð
hennar aukið tölu þeirra, sem
voru í laugunum).
Þegar Ríkharður var byrjað-
ur að segja skrýtiu, sem ég
hafði heyrt áður — þessa um
krakkana tvo, sem voru einir
heima: eldra barnið, telpa,
hafði sennilega að gamni sínu
látið litla bróður sinn hjalandi
5 þeytivinduna, síðan ýtt á
takka eins og mamma þeirra —
lyfti ég sjónaukanum að nýju
. . . . : Þarna við smáborð á
veitingastaðnum veiddi æfð
mermtaskóiastelpa vamarlaus-
an roskinn mann með þvi að
fara að lesa Lexiur beiint á
móti honuim, (áreiðanlega
stundi hún kurteislega við
verkið og leit á hann stórum,
fallega fjarlægum augum?)
Aha, hann var farinn að hjálpa
henni. >au færðu höfuðin nær
hvort öðru. Fljótiliega færði
hún sig yifir tti hans, það gerði
samstarfið þægilegra. Svo
komu tveir isbikarar. (Og svo
framvegis, eins og þess konar
skiðaferðir enda oftast........
þegar pabbi þeirra kom heim,
var blóðið farið að renna út“,
heyrði ég Rilcharð segja hljóm
iaust; og nú komu þessar litlu
hringlireyfingar, sem áttu að
sýna blóðrennslið).
„Lúter Æyrirskipaði reyndar
einu sinni að kasta tveggja ára
bami í ána Múlde, hann hélt,
að það væri djöfulbarn,“ sagði
baðvörðurinn hugsandi (hafði
þar með líka kynnt sér hug-
lægu hliðma á starfi sínu,
vafalaust lesið á vetuma, þeg-
ar fj'kur yfir hæðir og frost-
kaldan mél). „Tja, það er nú
heldur eklti ýkja langt síðan
fólk fór að stunda böð, stað-
festi sá röndótti og tók á rnóti
kíkinum, kinkandi kolli í þalkk
Xætisskyni (lét hann Teyndar
kólna svolítið, áður en hann
fór að nota hann, þetta gerði
hann með nokkurri sjálfsafneit
un, sem fór honum prýðtiega).
Er hann að þykkna upp? >að
þýtur i espilaufinu. Baðvörður
inn leit strax tortrygginn tti
himins gegnum úfið augna-
brúnakjarrið. Svo faerðist
augnaxáð hans aftur tti jarðar,
yfir vatnsrennuna, veitinga-
staðinn, fatakilefa, stóru laug-
ina og stökkturninn. Allt í lagi
um borð! (Ég gæti nú annars
líka merkt norður með ör á
loftmyndina mina.) >á reif
hann loksins upp bréfið, sam
Rticharður hafði komið með.
ra.
Og byrjaði jafnskjótt að
bölva: „Andskotinn, fyrst vesrð
ég að fara aftur til Umings-
liben! Vinna í staðinn fyrir
baðvörðinn þar i fjórar vilcur:
þetta ofan á annað.“ Og horfði
ofsareiður á köngulöarvef rit-
handarinnar. Hristi aflrauna-
mannshöfuðið, ráðalaus og
hjálparvana. (Og aftur „Iss"
og fleii'i vel valin orð.)
„Hvers vegna er þér annars
svona illa við Urningsliben,
Frits?“, spurði sá röndótti
ásakandi: „Getur ekki verið
gott að vera einn?“ Og við Rik
harður vildum liika bíða eftir
svari — höfðum ekkert sér-
stakt á dagskrá.
„Nei, aldrei," sagðd baðvörð-
urinn ofsafenginn og leit
brennandi augum yfir hávaða-
sama para-dís sína; sagði síðan
Framhald á bls. 13.
29. ágúst 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5