Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1971, Blaðsíða 14

fiiWMl
+
Húi
' AK

U I ©-
lEÍK'
13.
MQLri
uR
tffi
FIIKUtl
5 fui
fflf/fið-
MfiRK
5 'P \ R-
URH-
RR
STRflqn
Mf*
+ SK-vr.

JMfOVR
4RmI
ÍI//Í3
fKouie
flFHEM.
eiínoij-
8ýi.i
ERl.. ,
íSSSftf
irití’tíT’i
KfiFiL-
miKM

WOL-
EP7II
'fU
HlTó{)
FÆRI
irflutfl

Aí /
c;ep-
£+PI-
u i p
MflMWS-
Nnruc
ÚK'
/o/l-
RU€>
ÚYiWiJ
(?HR-
EiK-
IflDI
KflPP
i/ETlÐ
BL.CM
wm
rt-fjm
nm
UbJO
Hitím
ÚTHfl
HLÍOMf)
Hflí-
í£ Pl
Hf y
K-I/É-//
Oi'R
;ú$
nuyn
7k

Ftem
ITOFfi
Tsort
CiRRTFI

í£im-
F/Z Rl
MfúK

Vot> l
<0

ÍKlP/H
v
i£Ffí
m«o
5 KVH-
FÆRfl
V£iZ/9
Pl/IM
-V-
VfíR-
Pfíál
IflMM
MtmmtBiwtwmtt. a\ m i mmwm

Lausri á síðustu krossgátu
LÖNGUM hejur útþráin ólgað í ís-
lenzkum brjóstum. Engan þarf að
undra, þótt sú hvöt sé sterk, sé upp-
runi okkar hafður í huga. Allar
götur síðan land byggðist hafa ís-
lendingar séð sig knúða til að
kveðja land sitt um skeið og sjá
lönd og álfur og þeir hafa komið
heim, reynslunni ríkari og eigið
land verið þeim hugþekkara eftir.
Ferðalög íslendinga á síðustu
áratugum eru með nokkuð öðrum
brag en áður hefur tíðkazt. Það er
út af fyrir sig ánægjulegt tímanna
tákn; þróunin blívi. En jafn gleði-
legt er, að íslendingseðlið er samt
við sig; svo virðist sem taugin til
föðurhúsa hafi kannski aldrei ver-
ið jafn römm og hjá þeim tslend-
ingum, sem nú hleypa heimdragan-
um til að sleikja sólskinið í fram-
andi löndum.
Nú velkjast ekki efnalitlir, œvin-
týraþyrstir íslendingar á smákæn-
um um heimshöfin, vaska diska á
vertshúsum til að hafa fyrir mat
sínum og taka að sér ýmis óþrifa-
leg störf til að geta kynnzt lands-
lagi og þjóðlífsháttum í útlöndum.
Nú dugar ekkert minna en þœgilegt
þotuflug og morð gjaldeyris upp á
vasann til að geta keypt nóg af
kókírommi. Og helzt er ferðin farin
án viðkomu í nokkrum heimsborg-
um; við kippum okkur ekki upp
við skýjakljúfa og listasöfn lengur.
Sjálf eigum við bœði Árbœjarsafn
og Hallgrímskirkju beint við nefið
á okkur. Nú fljúgum við rakleitt
á baðströndina, köstum okkur þar
umsvifalaust niður og köllum öðru
hverju á svarthœrðan yngispilt með
blik í augum, sem fœrir okkur
hressingu og slœr okkur ótalda
gullhamra.
Aldrei höfum við verið hraustari
en nú og við verðum æ veraldar-
vanari. Og þótt einhver hafi sagt
forðum
,,þar sem enginn þekkir mann
þar er gott að vera,“ o.s.frv.
þá vitum við sem er, að slik full-
yrðing fær ekki staðizt lengur. Við
höfum aldrei verið eins liœnd að
hvert öðru og nú og við finnum œ
betur, að elcki er gott að maðurinn
sé einn og yfirgefinn. Til að koma
í veg fyrir það förum við helzt
ekki nema í nokkur hundruð manna
hópum, og til þess að sem allra
fœstir þurfi á því að halda að tala
tungumál viðkomandi baðstranda-
þjóna.
En þótt við leggjum á okkur að
yfirgefa ísland fyrir sólskinið erum
við tengd fósturjörðinni svo nánum
böndum, að ógerningur er að við
getum séð af henni lengur en hálf-
an mánuð til þrjár vikur í senn. Og
þó er það að verða okkur fullerfitt.
En sem betur fer rennur nú upp
bjartari tíð. Þeir, sem hingað til
hafa þurft að snaka í sig útlendu
uxakéti og annarlegum gróðri,
hyggja gott til framtíðarinnar;
liangikjötið hefur rutt sér til rúms
á baðströndum, hákarlinn líka. Og
í stað þess að sitja undir óþjóðlegri
gítarmúsík snareygðra spanjóla
geta íslenzkir ferðamenn nú hugg-
að sig við, að síðhœrðir, íslenzkir
tónlistarfrömuðir hafa lýst sig
reiðubúna til að leggja land undir
fót með rafmagnsgræjurnar og
framleiða þjóðlega tónlist fyrir
landann í sólarlöndum.
Þessi byrjun lofar góðu. En
áfram þarf að stefna eftir sömu
braut. Og margt kemur til álita.
Til dœmis mœtti varpa fram þeirri
hugmynd, hvort ferðaskrifstofu-
menn og hrossaútflytjendur gœtu
ekki tekið höndum saman og flutt
út dálítið af íslenzkum hestum, ís-
lenzkum ferðamönnum til afnota og
afþreyingar á ströndinni. Og til að
viðhafa hagrœðingu á sem flestum
sviðum, mætti stilla kosttiaði við
heimflutning hrossanna verulega í
hóf, þegar ferðamannatímabilinu
lýkur hverju sinni; slátra gripun-
um og sjóða kétið í súpu að góðum
og gömlum íslenzkum sið í stað
þess að narta í útlenda grísi, steikta
á teinum á harla óþjóðlegan hátt.
Þar með fengjum við tœkifœri til
að sitja eina allsherjar íslenzka og
ógleymanlega hrossakétsveizlu, þó
svo á erlendri grund væri. Slík
unaðsstund gœti án efa orðið há-
punktur ferðalagsins.
Jóhanna Kristjónsdóttir.
AðstoSarritstJ,:
RitstJ.fltr.:
Aufnlýsinfar:
Rltstjórn:
H.f. Arvakur, Reykjavik
Haraldur Sveinsson
Matthías Johannessen
Eyjólfur Konráð Jónsson
Styrmlr Gunnarsson
Gisll SifurSsson
Arnl Garðar Kristlnsson
ASalstræti 0. Sími 10100
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29. ágúst 1971