Lesbók Morgunblaðsins - 03.10.1971, Blaðsíða 5

tH BpuWs og saigðl, að það vseri
maSur fypir utau, sem gjarna
vildi. taila við hann. „Hvernig
lítur hann út?“ spurði Bruhl,
sem 'kannaðist ekki við neinn,
seirn hét Globe. „Lítill, dökk-
hærður," sagði stúlkian. „Lítill,
dökkhærður maður?“ sagði
Bruhl. „Segið, að ég sé ekki
við. Segið, að ég hafi farið til
Kalifomiu."
Starfsfólkið, sem kunni að
leggja saman tvo og.tvo, komst
smám saman að þeirri niður-
stöðu, að gjaldkerinn væri
hræddur um, að hann yrði te'k-
inn fyrir „Skeifuna" og skot-
inn. Þeir minntust ekkert á það
við Bruhl, því að feitlaginn
Skrifstofumaður hafði bannað
þeim það. Það var Ollie Breit-
hofter, spaugsamur hrekkja-
lómur, sem hafði fengið snjalla
hugmynd.
Meðan leitin að CMnigan hélt
áfram, án þess að hann næðist
eða væri drepinn, lagði Bruhl
mikið af og varð áberandi tauga
óstyrkur. Hann fór að leita að
nýjum leiðum til að komast á
skrifstofuna, og ein þeirra kost
aði það, að hann varð tvisvar
að skipta um ferju. Hann
borðaði morgunverð sinn á
skrifstofunni, fór ekki til dyra,
þótt barið væri, hrópaði upp
yfir sig, ef einhver kom óvænt
inn og þaut inn í verzlanir eða
banka, ef leigubílstjórar, sem
voru að leita að viðskiptavú*
um, kölluðu á hann. Einn morg-
uninn, þegar hún var að
búa um rúmið, fann konan
hans skammbyssu undir kodd-
anum hans. „Ég fann skamm-
byissu undir koddanum þínurn,"
sagði hún við hann um kvöld-
ið. „Það eru þjófar héma
í hverfinu," sa'gði Bruhl. „En
þú ættir nú ekki að hafa
skammbyssu samt,“ sagði kon-
an. Þau ræddu um það, hann
ergilegur, en hún áhyggjufull,
þangað til kominn var hátta-
tími. Þegar hún var að tína af
sér fötin eftir að hafa læst öll
um dyrum og sett öryggiskeðj-
una fyrir útidyrnar, hringdi
síminn.
„Það er til þín, Sam,“ sagði
frúin. Maður hennar gekk hæg
um skrefum að símanum og fór
framhjá Bert á leiðinni. „Ég
vildi, að ég væri þú,“ sagði
hann við hundinn og tók upp
heyrnartólið. „Varaðu þig,
Skeifa,“ var sagt dimmri
röddu, „Við erum búnir að hafa
upp á þér! Það er úti um þig!“
Heyrnai’tólið á hinum endan-
um var lagt niður. Bruhl rak
upp óp. Frúin kom hlaupandi.
„Hvað var þetta, Sam, hvað
var þetta?“ aepti hún. Bruhl
iét failast niður í djúpan stól,
fölur og fár. „Þeiæ eru á eftir
mér," stundi hann. „Þeir eru á
eftir mér.“
Smám saman tókst henni með
lagni að fá það út úr manni
sinum, að hann væri tekinn fyr
ir Clinigan, og nú væri úti um
hann. Frú Bruhl var ekki sér-
lega skörp í hugsun, en hún var
eðlisgreind, og hún fann
það á sér, þar sem hún stóð
þarna skjálfandi i náttkjólnum
við hlið manns síns, niðurbrot-
ins, að það myndi vera Oliie
Breithofter, sem stæði á bak
við þetta. Hún hringdi þegatr í
stað i konu Ollie Breinhofters,
og áður en hún hafði lagt frá
sér heymartólið aftur, var hún
búin að fá sannleilkann upp úr
frú Breinhofter. Það var Ollie,
sem hafði hringt.
Gjaldkerinn í sællgætisgerð
Maskonetts varð svo feginn yf
ir því, að glæpalýðurinn væri
ekki á hælunum á sér, að hann
viðurkenndi það hreinskilnis-
iega á skrifstofunni daginn eft-
ir, að Ollie hefði leikið á sig
sem snöggvast. Bruhl tók meira
að segja þátt í hlátrinum og
grininu, sem stóð yfir allan
daginn. Hinn vingjarnlegi
gæðamaður Samuel Bruhl lifði
nú áhyggjulitlu lifi, að þvi er
virtist, í nær heila viku. Það
stóð lítið um Clinigan í blöð-
unum nú orðið. Hann var horf-
inn sporlaust. Það lei-t út fyr-
ir, að það væri vopnahlé hjá
-glæpaflokkunum í bili.
Það var á fögrum sunnudags-
morgni, að Bruhl var í ökuferð
með konu sinni og dætrunum
tveimtu-. Þau höfðu ekið rúm-
an kilómetra um götur Brook-
lyns, þegar Bruhl varð af til-
viljun litið í spegilinn fyrir of-
an sig og tók þá eftir biáum
bil, sem ók rétt fyrir aftan
hann. Hann beygði inn á
næstu hliðargötu, og sá blái á
eftir. Bruhl beyigði aftur, enn
fylgdi sá blái eftir. „Hvert ætl-
ar þú, góði rninn?" spurði frú
Bruhl. Bruhl svaraði henni
ekki, heldur jók ferðina og
keyrði með ofsahraða og fór
fyrir hom á tveimur hjólum.
Lögregiuþjónn flautaði á eft-
ir honuim. Yngri dóttirin hljóð-
aði upp yfir sig. En Bruhl ó-k
allt hvað af tók og beygði fyr-
ir öll horn, sem hann sá. Kon-
an tók að skammast. „Ertu orð-
inn snarvitlaus, Sam?“ hrópaði
hún. Bruhl leit aftur fyrir sig.
Blái bíllinn var horfinn. Hann
hægði á ferðinni. „Við skulurn
aka heim,“ sagði hann. „Ég er
búinn að fá nóg af þessu.“
Mánuður leið, án þess að
neitt sérstakt gerðist (þökk sé
f-rú Bi'einhofter), og Samuel
Bruhl fór að verða með sjálf-
um sér aftur. En svo einn dag-
inn, þegar Bruhl var næstum
því alveg orðinn jafngóður,
var Púður-Pensi, öðru nafni
Leti-Lewis, enn öðru nafni
Kverka-Koetscki, skotinn.
Hann var foringi þess glæpa-
flokks, sem hafði svarið þess
dýrastan eið að ganga af
Skeifu-Clinigan dauðum. Blöð-
in tók-u þegar upp þráðinn, þar
sem frá var horfið síðast. Enn
voru birtar myndir af Clinigan.
Morðið á Púður-Pensa, sögðu
blöðin, gæti aðeins táknað eitt:
Skeifu-Clinigan þyrfti ekki að
kemba hærurnar. Þegar Bruhl
las þetta, féll hann saman aft-
ur.
Þegar Samuel Bruhl var bú-
inn að læðast u-m i mánaðar-
tima, dauðskelfdur, ef hann
heyrði hið minnsta hljóð og
hafði næstum fengið hjartaslag,
er eitt sinn sprakk á reiðhjóli
nálægt honum, tók að verða
vart undarlegrar breytingar á
honum. Hann talaði út um ann
að munnvikið. Augnaráð hans
varð flöktandi. Hann liktist æ
meira Skeifu-Clinigan. Hann
hvæsti að konu sinni.
Einu sinni kallaði hann hana
„heillina", en annars hafði
hann aldrei kallað hana ann-
að en Minnie. Hann fór að
kyssa hana á undarl-egan máta
og va-rð hrjúfur og hryssings-
legur, jafnvel ruddalegur. Á
skrifstofunni var hann dóna-
legur og stór upp á sig. Hann
var allt í einu kominn með nýj-
an orðaforða og ekki af vand-
aðra tagi. Eitt si-nn, þegar gam-
alt vinafólk var hjá þeim hjón-
um í heimsókn, og þau voru að
spila bridge, — það voru
Creegan gamli og kona hans,
— birtist Bruhl skyndilega í
rauðum morgunslopp með
sígarettu í munnvikinu og
skammbyssu í hendinni. Eftir
nokkrar þvögiulegar, samheng
is-lausar upphrópanir í glæpa-
mynda stil miðaði hann og
skaut á klukkuna á arinhill-
unni — og hitti nákvEemlega í
mark. Frú Bruhl æpti. Það leið
yfir Creegam gamla. Bert, sem
var frammi í eldhúsi, ýlfraði.
„Hver andskotinn gengur að
ykkur?" drundi i Bruhl. „Eru
það nú skræfur!"
Af hreinni tiMlj-un fann frú
Bruhl í skáp uppi á lofti 10
bækur um bófaforingja og
glæpakónga, sem Bruhl hafði
falið þar. Ein þeirra hét: „A-l
Capone", önnur „Glæpir borga
sig ekki,“ hin þriðja „10.000
þjóðfélagsfjendur" og svo fram
vegis. Allar báru það með sér
að hafa verið mikið lesnar. Frú
Bruhi var nú ljóst, að það væri
ekki seinna vaenna að gera eitt
hvað -i málin-u, og hún ákvað að
kalla á lækni fyrir mann sinn.
1 nokkra daga hafði Bruhl
ekki mætt til vinnu sinn-
ar. Hann lá og gekk um gólf í
svefnherberginu sínu i rauða
morgun-sloppnum og reyfkti
si-garettur. Nokkrum sinnum
var hringt frá skrifstofunni.
Þegar frú Bruhl reyndi að fá
hann til að fara á fætur, klæða
sig og fara í vinmuna, rak
hann upp hlátur og klappaði
henni harlcalega á kollinn.
„Þetta er gildra," sagði
hann. „Við hreyfum okkur
ekki. Skrattinn hirði skrifstof-
una.“
Læknirinn, sem loksins kom
og smeygði sér inn í herberg-
ið til Bruhls, var mjög alvar-
legur á svipinn, þegar hann
kom út aftur. „Þetta er geð-
veiki," sagði hann, „þetta er
grei-nilega geðveiki. Maður yð-
ar lifir í imynduðum heimi.
Hann hefur byggt upp furðu-
legt varnarkerfi gegn ein-
hverju." Læknirinn lagði til,
að leitað yrði til sálfræðings,
en þegar hann var farinn,
ákvað frú Bruhl að fara með
mainn sinn upp í sveit. Masko-
nett sælgætisgerðin sýndi
þessu fullan skilning. Scully,
forstjóri, sagði: „Já, a-uðvitað.
Sam er okkur ómissandi, frú
Bruhl, og við vonum öll, að
hann nái sér fljótt aftur að
fulliu." Ei-gi að síður lét hann
þe-gar taka bókhald Bruhls til
endurskoðunar, þegar frú
Bruhl var farin.
Samuel Bruhl leizt hreint
ekiki illa á að skreppa eitthvað
út á land. „Ég þarfnast hvíld-
ar,“ sagði hann. „Það er rétt
hjá þér. Kom-um okkur bara af
stað i djöfulsins hvelli." Hann
virtist alveg rólegur og eðlileg-
ur, þangað til þau voru að aka
inn á aðaljánnbrautarstöðina.
Þá skipti hann s-kyndilega um
skoðun og ákvað, að þau
skytldu taka lestina við 125.
götu. Annað kom ekki til mála.
Frú Bruhl andmælti þvi og
sagði, að þetta væri hlægileg
vitleysa, en þá urraði í hinum
elskulega eiginmanni, og síðam
hreytti hann út úr sér: „Guð
minn góður, hvers konar
heimskutuðru tók maður með
sér, ha?“ Og síðan bætti hann
við napurlega, að ef hann
færi þama inn á stöðina og
yrði svolítið heitt i kroppnum,
þá ætti hann sinni eigin elsku
dúkku það að þakka. „Og
hvað segirðu um það, ha?“
sagði hann, um leið og han-n
hrinti henni úr bilsætinu
Þau fengu inni í litlu gisti-
húsi uppi i fjöllum. Það var
ekkert sérstakt við staðinn, en
herbergin voru hrein og mat-
urinn góður. Það var ekkert
við að vera á daginn, en þó
vair þarna 1-ítill golfvöllur og
ósléttur tennisvöliur, en Bruhl
var svo nákvæmlega sama.
Framh. á bls. 14
3. október 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5