Lesbók Morgunblaðsins - 03.10.1971, Blaðsíða 14

SLYS Á HRAÐBRAUT A1
Hjá þeim þjóðum, sem búa við fuIlUomin veífakerfi, verða æsileg umferðarslys
o(t oft hefur koniið fyrir að tugir Iiila lendi í einni beðju án þess að nokkur fái
við því gert. Slys á okkar vanþróuðu veguin eru sem betur fer oftast lítil á móti
þessum ósköpum og kemur þar til að mikill munur er á bílafjöldanum í umferð-
inni, en einnig hitt að hraðinn er el' til vill helmingi meiri á hinuni útlendu hrað-
brautum. Víða er beinlínis lágmarkshraði til að tryggja greiðan gang umferðar.
Á þjóðvegum Evrópu, autobahn í Þýzkalandi, autoroute í Frakidandi og auto-
strata á Italíu, er hraðinn yfirleitt frá 110—150 km á klst. Þótt þessir vegir séu
góðir og glæsilegir er það mikill hraði þegar þess er gætt, hversu þétt umferðin
er. Allt í einu kemur eitthvað óvænt l'yrir; það springur hjá einhverjum og sem
snöggvast kemur slinkur á bilinn. Hann lendir við það utan í þeim næsta, þver-
snýst og veltur. Þá þarf ekki að sökum að spyr'a: lííll eftir bíl lendir í hrúgunni,
þar sem örkuml eða dauði verða örlög margra manna. Þetta er stórkostlegt vanda-
mál, sem við eigum því miður eftír að kynnast, þegar við fáum liraðbrautir sam-
fara stóraukinni umferð. Meðfylgíandi myndir sýna hvernig þessi óhugnaður get-
ur orðið. Þær eru frá Frakklandi, teknar á hinni miklu umferðaræð, þjóðveginum
autoroute A 1.
Þriðjudaginn 9. febr. stöðvuðu 42 bílar, sem rekizt höfðu hver á annan, umferð um
hraðbrautina A1 milli Parísar og Lille. Ástæðan var þykk morgunþoka. Fyrsta slys-
ið varð kl. 9.15 við Fresnes-lez-Montauban. Þungur híll lenti aftan á sendiferðabíl.
Síðan kom hver á annan:' R6 bíll, liálf-dráttarbill, einn 304, tveir aðrir liílar og
loks trukkur. Afleiðingin: Þrír látnir og tveir alvarlega særðir. Kl. 9.30, 5 km frá
þessum stað, á sömu hraðbraut á leiðinni Lille—París, urðu fjögur slys í röð með
sömu martröðinni. Þar urðu tvö lianaslys og sjö slösuðust. Nokkru seinna, enn
árekstur — tveir trukkar Ientu saman við tvo litla bíla. Enn alvarleea slasaður
maður. Til að ná slasaða fólkinu þurftu slökkviliðsmennirnir að gripa til sagar-
innar til þess að saga sundur veggi af málmbraki.
Úr
æviminningum
Björns
Kristjánssonar
Framh. al bls. 11
nýjar rtlraunir ti) að tryggja
sjálfstæði landsins, og stofnuð-
ust ný félög og blöð í því
skyni, t.d. blaðið „Ingólfur" og
Landvarnarflokkurinn.
Á þessu sama þingi bar ég
og Þ. J. Thoroddsen fram frum
varp um að selja sait eft-
'r vigt. Svo stóð þá á að mikl-
ar umkvartanir höfðu bor-
ist frá útlöndum um illa vei'k-
un á saltfiski svo að við borð
lá, að kaupendur hættu að
kaupa saltfisk gegn hleðslu-
skírteinum, sem valdið hefði
miklu tjóni. Nú hafði verkun
á saltfiski einmitt farið fram
síðari árin, svo þessi ilia verk-
un, sem kvartað var um, hlaut
að stafa af litt nýtu salti, sem
kaupmenn græddu meir á að
selja, af því þeir keyptu það
erlendis eftir vigt en seldu
það í tunnutali, eða eftir mæli.
Lang mest af því salti sem
þá kom til landsins, var svo
ónýtt, eða létt, að tunnan vó
ekki nema 105 kílógrömm. Aft-
ur fluttu einstöku menn upp
salt, sem vó allt að 180 kg
tunnan. Þetta skýrði ég allt
fyrir Neðri deild, og fékk hörð
mótmæli, þar á meðal frá sjálf-
um bankastjóranum.
Ég fékk mér því vottorð frá
2 fiskrögurum í Reykja-
vík, sem staðfestu a’.veg rök
min.
Við 3. umræðu var málið
samþykkt með 16 atkvæðum
gegn 3 og siðan sent til Efri
deildar, þár dagaði það uppi í
það sinnið, vegna þess að svo
var liðið á þingið.
Á þessu þiingi var borið fram
frumvarp til viðauka við botn
vörpulögin frá 1898. Við þetta
frumvarp bar óg fram breyt-
ingartillögu um að fslendingar
mættu leig.ja aðeins 1—2 togara
til þess að fá reynslu fyrir því,
hvort sú veiðiaðferð borgaði
sig betur hér á landi en veiði
með kútterum. Ég taldi fslend-
inga þá of fátæka til þess beint
að kaupa togara ti'l slíkra til-
rauna. Færði ég fram miklar
iíkur fyrir því, að sú veiðiað-
ferð borgaði sig betur en veiði
með kútterum (B. bl. 560).
Ekki fékk þessi tiilaga náð
í augum heimastjómarmanna.
Lárus H. Bjarnason, sem ann-
ars var vel gáfaður maður, en
nokkuð þröngsýnn og skap-
þungur, sá ótal Ijón á vegin-
um, og reis éindregið upp á
móti lillögunni, eins og öllum
mínum tillögum í þá daga, og
var tillagan felld.
Samkomulag okkar L. H. B.
batnaði mikið síðar, og höfðum
við á endanum samvinnu um
ýmiis mál, þótt við værum sinn
af hvorum flokki.
Frarnh. í næsta, blaði.
Bókmenntir
og listir
Framh. af bls. 5
Hann sagði, að það væri hvort
sem er of kalt til að vera úti.
Hann hafðist við uppi i her-
berginu, las og reykti. Á kvöld
in lók hann á rafmagnspia'nóið
í borðsalinum. Honum þótti
mest gaman að leika: „Meira
en þig grunar" og lék það aift-
ur og aftur. Eitt kvöldið var
hann að stinga áttundu eða ni-
undu myntinni í píanóið, þeg-
ar fjórir menn gengu inn
í borðsalinn. Það voru þöguiir
menn í ry'kfrökkum. Þeir
héidu á einhverju, sem líktist
hljóðfærakassa. Þeir tóku alls
konar skotvopn upp úr kass-
anum, snöggir og ákveðnir, og
gengu siðan föstum skrefum i
áttina til Bruhlis, Hahn rétt
náði því að snúa sér við og
sjá þá alla stilla sér upp í röð
og miða á hann. Það voru eng-
ir aðrir í salnum. Ögurlegir
skothveilir kváðu við, og eld-
glæringar fylgdu á eftir.
Bruh'l féll á gólfið, og menn-
irnir gengu út aftur í halarófu.
Enginn þeirra hafði sagt orð.
Frú Bruihl, iögreglan og
hótelstjórinn reyndu að fá
hiinn særða til að tala. Witz-
nitz, yfirlögregluþjónn i næsta
þorpi, reyindi líka. En ekkert
dugði. Bruhl gretti sig bara og
sagði þeim að snauta burtu og
og láta sig í friði. Loks
kom O’Donnel'l, lögregluforingi
frá New York, til spítalans.
Hann spurði Bruhl, hvernig
mennirnir hefðu litið út. „Ég
veit ekki, hvernig þeir litu út,“
hvæsti Bruhl, ,,og ef ég vissi
það, þá myndi ég ekki segja
það.“ Hann þagði stutta stund.
Svo sagði hann hæðnislega:
„Lö'Treglublók!“
Lögregluforinginn andvarp-
aði og sneri sér burt. „Svona
eru þeir allir saman,“ sagði
hann við hina í herberginu.
„Það fæst aldrei orð upp úr
þeim." Þegar Bruhl heyrði
þetta, brosti hann, ánægður á
svipinn, og lagði augun aftur.
14 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
3. október 1971