Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1971, Blaðsíða 15

M [RO ss< SÁI A
3-i m
MORGUNBLAÐSINS
*
Lausn
r
a
síðustu
krossgátu
endurták í sífellu: „Hann drap
mig. . . liann drap mig . . . “,
þar til ég varð að stöðva hana.
Hún mændi stórum augum út i
loftið meðan hún endurtók
þessi voðalegu orð, eins og
hún sæi liðna ógnarmynd í
fjarska.
Ég gleymdi réttvisinni —
öllu nema hefnd. „Ég sver að
ég skal hafa upp á honum. Ég
kála honum. . . “
Hún tók þétt um hönd mína,
eins og til að sefa mig, en þeg-
ar hún skynjaði bræðina, sem
sauð í mér, snerist henni hug-
ur og hún sagði rólega: „Já,
já.“ Ég spurði hana með nær-
færni hvort hún vildi verða
mér samferða til að finna mann
inn. Hún draup } öfði til sam-
þykkis.
Við ókum inn 1 úthverfi bæj-
arins, hún hlustaði með at-
hygli á athugasemdir mínar, og
kinkaði kolli, annarlega hægt.
„Við skulum aka rólega,“
sagði ég. Við ókum þánnig
drykklanga stund, um fáfarnar
götur, og gáfum vegfarendum
nánar gætur. Sól var enn hátt
á lofti, og heitt í veðri, er við
snerum við, og ókum inn aðal-
götuna.
í>að voru fáeinir bílar á stæð
um, og nokkrir letingjar rýndu
í búðarglugga. Einhver ráfaði
stefnulaust fram og aftur hjá
gistihúsi, og ég gat ekki betur
séð en að hann fylgdist for-
vitnislega með hægum akstri
okkar. Ég vakti athygli Elsu
á honum, en hún hristi aðeins
höfuðið, alvarleg á svip. Allt í
einu fölnaði hún,*þreif í hand-
legginn á mér, og benti mér
á bilskrjóð, sem lagt var hjá
gistihúsinu. Einhver var að
loka honum.
„Það var þessi!, hvíslaði
hún.
Ég fékk hjartslátt.
„Örugglega?" spurði ég eftir
langa þögn.
Hún fylgdi honum eftir með
augunum meðan hann stakk
lyklunum i vasa sinn og gekk
áleiðis til gistihússins.
„Það var þessi!“ ítrekaði
hún, „I>að var þessi!“
Ég ók að gangstéttinni, lagði
bilnum framan við skrjóðinn,
og hraðaði mér út.
„Biddu mín í bílnum, og
bærðu ekki á þér.“
Ég leit í kringum mig. Mað-
urinn leit undan. Enginn virtist
veita mér athygli og ég gekk
inn i forsalinn á hæla manns-
ins. Ég beið við lyftuna, andar-
taki síðar gekk hann til mín,
og hélt á herbergislyklum.
Á uppleiðinni var ég svo
heppinn að sjá lykilnúmerið.
Ég ætlaði upphaflega að fylgja
honum eftir, en i þess stað hélt
ég upp á næstu hæð fyrir of-
an hann, notaði siðan stigann
niður aftur og barði að dyrum
hjá honum.
Ég var búinn að ná jafnvægi
þegar hann svaraði, talaði til
hans gegn um luktar dyrnar,
og kvaðst vera kaupsýslumað-
ur þar í bænum.
Hann lauk upp.
„Gjörið svo vel að ganga inn
fyrir," sagði hann og glotti
smeðjulega. Ég þáði boðið, og
þegar hann sneri baki við mér,
barði ég hann af öllu afli i
hnakkann með hamri, sem ég
hafði falinn undir beltinu.
Hann féll á gólfið með þungri
stundu — lá síðan hreyfingar-
laus.
Ég einblíndi á samanhnipr-
að hrúgaldið, og bræðin sefað
ist við þetta eina hefndarhögg.
Einhvers staðar tifaði klukka.
Ég litaðist um, og augun hvörfl
uðu frá skápnum, rúminu, að
þögulu símtóli. Hamarinn var
blóðugur. Ég stakk honum nið
ur með beltinu, undir skyrt-
una. Síðan þurrkaði ég hurðar
húninn. Af hreinni forvitni
varð mér litið augnablik á
hraukinn á gólfinu — en raun-
verulega stóð mér á sama úr
því sem komið var. Auk þess
gátu liðið margar kiukkustund
ir þangað til upp kæmist um
verknaðinn. Ef til vill félli á
mig grunur — ef til vill ekki.
En ekkert af þessu olli mér
áhyggjum. Allt benti til að eng
inn hefði komið auga á mig,
nema þessi.. . þessi. . .
Ég hraðaði mér út og lokaði
á eftir mér. Loksins hafði ég
þá hlotið lausn, og hreinsað
mig af þessari tærandi smán.
Ég gekk upp á næstu hæð,
og fór síðan niður með iyft-
unni. Enginn virtist taka efiir
mér er ég gekk út.
Elsa beið mín þolinmóð í
bílnum, og starði fram fyrir
sig.
„Þá er þvi lokið,“ mælti ég.
Hún draup aðeins hægt
höfði.
Veslinga Elsa. Eftir alla auð
mýkinguna var hún lokuð inni
í eigin hugarheimi, sem ég átti
engan aðgang að. Hún sat graf
kyrr á leiðinni heim í rjóðrið,
og hafðist ekki að meðan ég
tengdi vagnhúsið til brottferð-
ar. Hún bragðaði ekki matinn,
sem ég færði henni — sat bara
og mændi fram fyrir sig. En
ef til vill lagaðist þetta þegar
við yfirgæfum þennan hrylli-
lega stað. . .
Það var komið kvöld er við
áðum. Ég ók fram hjá mörgum
þorpum, áleiðis til bæjarins,
sem blasti nú við augum við
fjallsræturnar. Ég var að vona
að finna einhverja afþreyingu
frá þungbæru leyndarmáli okk
ar i ys bæjarins, skemmlilegri
vínstúku, leikhúsi, eða værum
nætursvefni. Umfram allt vær-
um svefni — en ekki í vagn-
húsinu, ekki ennþá.
Elsa var því samþykk, og við
hurfum í umferðina. Við vilS-
um ekki annað en bezta gisti-
húsið, heitt bað og góða mál-
tíð, á herbergi okkar, með
flösku af víni, kannski. Síðan
væran og langan svefn . . .
langan og væran svefn . . .
„Hvernig lízt þér á það?“
spurði ég.
Það var eins og svipur henn
ar mildaðist, og augun fylltust
af tárum. Ég fékk ómólstæði-
lega löngun til að faðma hana
að mér.
„Eigum við að líta inn,“
spurði ég, og benti á gistihúg
skammt frá. Hún fölnaði, og
sleppti ekki augum af fingri
mínum. Svo greip hún í hand-
legginn á mér og starði út.
„Ó, guð minn góður!“ Hún
hélt áfram að stara, og benti
mér á vegfaranda skammt
undan.
„Það var þessi,“ hvislaði
hún, „Það var þessi,“....
7. nóvember 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15