Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1972, Blaðsíða 1

Itilli

y 1
glglgM
v\

Að fara austiir að Kyrrahafi með Síberíiilestinni tekur á þolinmæðina. Hér er Iestin kyrr við brantarpall í Síberín.
Muninui'inn var fullur af sóti og andlitið svo skit-
ugt, að ég líktist frekar svertingja en Norðmanni,
þegar lestin ranin inn á stöðina i Síberiuborginni
Barabinsk tvær mínútur yfir átta að morgni 8. febrú-
ar. Næsta hálftimann á undan hafði ég hjálpað lest-
arfreyjuuni ,,Donu“ að mylja kol, svo að hún gæti hit-
að vagninin upp. úti fyrir var 30 40 gráðu frost,
og Dona var ekki öfundsverð af starfi sinu. Hún
vann baki brotnu frá morgni til siðla kvölds. Starf
hennar var í því fóligið að mylja kol, brjóta ísklumpa
af lestinni, sjá um að notalega færi um aila farþeg-
ana, hita te, skipta um lök og þar fram eftir götun-
um og svo ótal margt annað. t hverjum vagni voru
tveir „provodnikar". Þeir skiptust á aö vera á verði,
tólf tíma hvor. Hvað var þá eðlilegra en að rétta
fram hjáliparhönd?
Ferð með Síberíuhraðlestinni er í sannleika sagt
óvenjuleg ferð. Þessi vikuianga ferð frá Moskvu til
Vladivostok, 9297 kílómetra löng, hefur ekki upp á
mikla náttúrutiiibreytni að bjóða, en samt sem áður
er ekki svo auðvelt að gleyma henni. Margir telja það
fásinnu að fara í slíka ferð af frjálsum vilja, þar eð
hún liggur um ein óblíðusitu lönd jarðarinnar. En það
þarf ekki að vera nein fásinina, ef maður er gæddur
dálítilli þolinmæði og brautryðjendahug. Mér fannst
sjálfum að febrúar, kaldasti mánuður Síberíu, hlyti
að vera heppilegasti tíminn til ferðarinnar, og ég
valdi „hart“ farrými, ekki „mjúkt“. Þó að gott væri
nú að stíga út úr vagninum eftir mörg þúsund kíló-
metra ferð eftir titrandi teinum, þá gekk maður samt
sem áður þess ekki dulinn, að ferðin hafði verið
full af minnisstæðum viðburðum, sem ég vildi ekki
hafa farið á mis við. —
Þeir hófust strax, meðan lestin beið við stöðvai'-
stéttina í Moskvu. Hraðlestin, tólf vagnar, lei't í raun
og veru út eins og allar aðrar lestir. Á stöðvarpallin-
um var óvenju mikið af heiimönnum og flestir voru
að kveðja og faðma að sér kærustur og fjölskyldur.
Sumir þerruðu tár af augum, aðrir hröðuðu sér upp
i vagnana með ferðatöskur og vaðsekki. Þeir voru
að leggja upp í ferð, sem í rauninni lauk hiinum meg-
in á hnettinum. Og í þokkabót með sömu lestinni.
Leiðsögumaður fylgdi mér fast að klefanum, og
eftir þaið var ég látinn eiga mig. Majór einn kinkaði
meira að segja kolli til min, þegar ég gekk inn, með-
an annar sat með samanbitnar varir og horfði hlý-
lega til mín. Nú það voru þá þessir menn, sem ég
átti að vei'a með dögum saman! Skapið var ekki í
bezla lagi. Nokkrum mínútum áður en lestin átti að
renna a-f stað, kom lafmóður Þjóðverji inn í klefann
og það var þá engin tilviljun að við áttum að gista
sama klefa. Við komumst brátt að raun um, að við
vorum einu útfendingarnir með þessari lest, og við
urðum glaðir yfir að hafa verið settir í sarna klefa.
Eiríkur frá Hamborg hvíslaði því að mér úti á
ganginum, að majórinn væri áreiðanlega settur í sama
klefa og við til þess að líta eftir okkur, og allt frá
byrjun ól hann á andúð simni gegn majórnum, sem
hafði engan veginn þægileg áhrif á okkur. Jafnskjótt
og lestin rann af stað frá járnbrauitarstöðinni í
Moskvu, ruddi majórinn litla borðið í klefanum, dró
Framhiild á bls. 14.