Lesbók Morgunblaðsins - 07.07.1973, Blaðsíða 8

Það þarf ekki að fara lengra en
að nafni landsins til að Ijóst verði
að útisamkomur eru ekki við þess
hæfi, þótt ekki séu lengri en sem
svarar fimm landhelgisræðum. Úr
þvi að elsku veðrið er aldrei til
friðs tilheyrir það ekki gaman-
málum að dveljast utandyra á fs-
landi og um þverbak keyrir ef
útivistir eiga að vera stanzlaus-
ar í þrjá sólarhringa. Dæmið um
útisamkomur hérlendis gengur
sem sagt ekki upp og enn síður
sé að því spurt hvernig fólki dett
ur í hug að tjalda ofan í eða ofan
á fimm þúsund manns, stund
um tíuþúsund, í stað þess að dvelj
ast eitt með náttúrunni, laust við
fúla kamra.
Þess má geta til útskýringar, að
greinarhöfundur hefur ákaft
stundað hvers kyns útisamkomur,
ávallt fremur af vilja en mætti.
Sömu sögu er sjálfsagt að segja
um þá sem hafa sömu sögu að
segja.
Ugglaust kemur það til af góðu
að höfundur finnur loks hjá sér
hvöt til að leiða landa sína í allan
sannleik um útisamkomur — eftir
langa þögn um undangengna
reynslu af fyrirbærinu. 1 síðasta
hildarleiknum var höfundur
nefnilega óbeinn þátttakandi,
raunar aðeins áhorfandi að kröm
fólksins og neyð, þar sem hann
var í þeirri lýkilaðstöðu að dvelj-
ast, laus við tjaldfargan, í vel-
lystingum á bæ einum í grennd-
inni. Þegar svo er getur maður
fyrst trútt um talað.
Sarnkoma sú sem hér verður
vitnað í fór fram í Þjórsárdal
síðastliðna Hvítasunnuhelgi og er
frásögnin sannsöguleg.