Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.1973, Page 3

•maður að sía mylsnuna oift, til
að fá rétta komastaarð. Það er
svo ljótt að fá þetta ffinasta
með. Svo teikna ég myndinnar
og nota litina, sem eru á stein-
■unum. Ég nota ekkeirt nema
liti úr náttúrunni. Þó er í þessu
einn blár litur, sem ég geirði
svolíitið við, til að fá faOlega blá
léitan ihimin. Ég setti harrn í
soð af rauðkáli, Og eilmu sinni
bœtti ég ofurlitlu úr tússpenna
við hörpudiskinn, til að fá
dekkra 1 rósir. Hitt er allt á lit-
ilnn, éins og það kemur fyrir
úr grjótinu. Fyrrrmyndirnar ?
Það eru oft útsaumsmynztur
og -myndir og 'kort, sem ég
rekst á. Og svo má fá ljóm-
andi fa'llegar myndir úr barna-
bókum, þessum sem eru ffil
þess að lita í. En ég er klaufi
við að stækka skepnur. Ræð
ekki við það.
_ Svo fórstu að selja og
halda sýningar?
— Það var nú bara mont!
Ég sýndi tvisvar á MokkaJkaffi
og eihu sínná á Hailveigarstöð-
um. Svo fór ég til Bol'ungar-
vikur nú um daginn. Ég var
óheppin þar. Það var svo mikið
um að vera á staðnum, svo það
komu bara þeir sem ég þekkti
— jú, og presturinn. Annars
þarf ég ekki að kvarta undan
þvi að fólk hafi ekki viljað sjá
þetta hjá mér og eiignast það.
Guðmunda sýnir okkur fal-
Qegt þang, sem hún hefur fund
ið. Og tvær þarategundir, sem
Htið er af, en sem Gunnar ffinir
úr netunum og færir henni. Sdð-
an göngum við niður í kjallar-
ann, sem er fullur of alls konar
dótii, myndum og upplíming-
um, og iþar eru ótal skállar með
saJla í margvíslegum litum,
sem hún hefur malað n'iður í
mortélinu. Þar er sýnilega tek-
ið tifl höndum.
Gunnar fer oft í leiðangra í
fjörumar með konu sinni og
tinir þá steina, kubba og þaira
og hefur gaman af að skoða
þessa fallagu hlutí, eins o|g f. d.
geislasteina og jaspiis, segir
hann. Maður sér mliMu betur
fagurðiha í þessu, ef maður
tekur vel ef.t'.r. HMðarnar virð-
t æði igráar, þegar litið et á
ær ffljótlega. En margur tfag-
ur 'steinn feist þar.
Og svo fór Gunnar sjálfur að
slkapa listaverk. Það var fyrir
tveimur árum. — Ég var eirnn.
heima. Guðmunda með sýn-
ingu fyrir sunnan, sagðii' hann.
Þá fór mér að 'leiðast og ég fór
að ffikta við að 'gera myndir.
Ég hafði lœrt ofurffitið að
teikna fermingarárið mitt ihjá
Guðmunda vinnur að listaverkunum sínum. Fyrir framan liana er fjöldi af skálum með
muldum steinum og skeljum í ýmsum litum. Og bak við sést| upplimt listaverk af Lóndröng-
um úr þessum efniviði.
þekktum manni, Maignúsi Ájs-
igeirssyni, kennara í Kefflavík.
Hann kenndi mér að stækka
upp myndir með þvli að hafa
blýant og þá igetur maður tek-
ið fjöH og hvað eilna. Ég vair
hæstur í skólanum á teikningu,
fékk 8, og hamn saigði að ég
ætti að verða málari. Og af því
að hann hafði kennt mér svo
vel að stækka upp hús og þess
háttar, þá gat ég lagt 1 jþetta
núna. Þetta lifði li mér ein-
hvern veginn. Svo eggjaði Pálll
kaupfélagsstjóri, sem hefur
máflað dáiitíð, mig 'tl þess að
hailda áfram, saigði að ég hefði
igott litaskyn. Sjáðu, iþarna er
mynd Ærá Dýrafirði. Ég málaði
hana eftir korti. Stundum tek
éig Qjósmyndir og mála evo eftir
Iþeim.
— Hefurðu haft gaman af að
skoða máilverk?
— Já, uppáhalds málarar
m'ínir eru Kjarval og Ásgrim-
ur. Ég var einu sjnni hjá sysffi
ur Ásgnims nokkttm tima og
þangað kom Ásgnimur. Og svo
hefi ég komið ti'l Kjarvals. Það
var skrýttð að ég skyldi hitta
bann. Ég ætlaði að hitta Sig-
urð Benediktsson, listaverka-
saia, og fór dyraviHt. Þeir voru
þarna hvor á móti öðrum í hús
inu við Austurstræti. Kjarvail
tók á móti mér og saigði: —
Komdu inn ag skoðaðu hjá
mér meðan þú bíður eftir Sig-
urði! Ög ég fór að skoða og
Skoða, og varð svo hrifinn aif
myndunum. Hann var aHtaf að
spyrja: Hvernig Mzt þér á
þessa? Og þessa? Segðu eins
og þér finnst. Og hann sýndú
mér fleiri og ffleiri myndir. Ég
var þaima vist í 3—4 tima hjá
honum.
— Og sagðirðu honum hvað
þér f annst um myndirnar hans ?
— Auðvitað sagði ég það. Ég
saigði að þessari með huldu-
ifólkinu hefði étg igaman af. Og
um aðra(lað þetta skffldi ég nú
ekiki. Og þannig fram eftir göt-
'umum. Þetta er rétt, þetta er
rétt, saigði karlinn aMtaf.
— Hefur þú haldið sýningu
og selt myndir.
— Guðmunda tók nokkrar
myndir frá mér suður með sér
og það seldust fjórar. Svo setti
Lionsklúbburinn hérna upp sýn
ingu og þær fóru, sem þar
voru. Ég hefi sel't 17 myndir af
35. En ég er búinn að 'gefa 12.
Guinnar máilar myndir sinar
í þröngri stofunni, sem er full
af dóti. Þar er ekki mikið svig-
rúm. Hann stendur í iMtHli borð
stofu fyrir framan, til að geta
viirt myndirnar fyrir sér og
hetfur litina þar 1 kommóðu-
skúffu, sem hann dregur út
meðan hann málar. Hann
kveðst ekki geta unnið að mál-
varkunum nema þegar vel stend
ur á. En sé hann á annað borð
kominn af stað, þá getur hann
helzt ekki slitið sig frá þeim.
— Og þú færð að vera hér i
stofunni með liti. Fer ekki'málh
ihg niður á .gólfteppin og stól:
ana?
Gunnar viðurkennir að það
igeti komið fyrir að hann missi
niður pensil og það sjáiist Qák-
lega blettir á teþpinu. En Guð-
munda segir, að hann sé mjög
þrifinn með 'litina. — Ef það
kemur fyrir, þá skamma ég
hann bara. En það er mér að
kenna að hann byrjaði á þessu.
Ég var að nöldra um að hann
gæffi þetta vel og yrði að halda
þvi áfram. Og ekki get ég neitt
sagt, sem hefi iagt undir mig
mest allcin kjaUarann fyrir
rnitt dót. Hefur meira að segja
ikomið fyri’r að ég hafi komáð
með það hér upp, þegar hann
er ekki heima. En maður Mtur
vist ekki aUtaf i eiigin toarm.
Ég vH ekkert að hann sé í
hrcignkeJsunum og rollunum,
þvi það er svo MtiH ffimi eftir
af ævinni. Hann á bara að nota
hann fyrir þetta.
Við si'tjum og drekkum kaffi
I þessum hlýlegu stofum með
blómum allt í kring um okkur.
Um þau er sýnilega vel 'hugs-
að. Gunnar segist taka þau að
sér, þegar Guðmunda er ekki
heilma, og tala þá við þau eins
o|g hún.
-— Ég vil að blómin séu faHeg
og Hði vel, segir Guðmunda.
Eniginn þarf að segja mér að
blómin fiinni ekki til. Það gera
þau áreiðanlega. Hver ilitil
padda finnur til. Ef flugur
koma inn í húsið, set ég þær
út fyrir lifandi. Ekki er mér
heldur vel við mýs I húsinu, en
þegar mýs komust hér niður i
tunnu, þá tók ég þær og iét
þær ii'fandi út, Iþegar Gunnar
var búton að mynda jþasr.
Gunnar tekur undir þetta.
Þykir sýnilega líka vænt um
aHt, sem lifsanda dregur. —
Máfamir eru spakir við mig,
eins og hænsni, segir hann. En
ef einhverjir aðrir koma, þá
fljú'ga þeir í burtu. Einu sinni
hafði selur farið í netið hjá
mér og var fastur, þegar ég
kom ffil að vitja um. Ég nálgað
ist hann undur hægt og talaði
róandi við hann. Og hann lá
alvag rólegur meðan ég skar
netið utan af 'honum og iosaði
hann. Þeir hafa vit selirnir.
Hann synti alveg óhræddur i
kring um mig á eftir. Verst að
ég hafði ekki myndavélina mina
með mér.
Þessi elskulegu gomlu hjón
fylgja gestínum út í garðinn,
opna rimlahliðið og kveðja útí
á götunni,-brosandi og hýrlag.
Þau kunna sýni'lega að njóta
Mfsins ag hafa ofan af fyrir
sér, þó aldurinn færist yfir.
— E. Pá.
v>
Guðmunda og
Gunnar í blóm-
lega garðinum
bak við húsið
þeirru