Lesbók Morgunblaðsins - 04.08.1974, Síða 4

Jóhannes Árnason með
sonum sínum tveimur,
Sveinjóni, til vinstri á
myndinni, og Árna. Þeir eru
báSir húsasmíðameistarar,
en Jóhannes er a8 lœra hjá
Sveinjóni.
SVO LENGI
LÆRIR
LIFIR
Frá alda öðli hefur það þótt
góður og gegn siður, aó börn taki
við merki foreldra sinna, og enn i
dag er það til marks um festu og
stöðuglyndi, ef afkomendurnir
halda áfram á þeirri braut, sem
fyrri kynslóð hefur markað, En
hvað táknar það, ef dæminu er
snúið við og foreldrar feta í fót-
spor barna sinna? Slikt er senni-
lega svo fátítt, að það hefur aldrei
verið útskýrt af gömlum fræða-
þulum eða vísindamönnum
nútímans. Samt er það til. Árið
1972, þegar Jóhannes Árnason
var kominn hátt á fimmtugsaldur,
innritaðist hann i Iðnskólann og
fékk námssamning í húsasmíðum
hjá eldri syni sínum. Yngri son-
urinn hafði þá einnig gert
húsasmíðar að atvinnu sinni.
Þó vill Jóhannes ekki telja,
aó það hafi verið starfsval son-
anna, sem úrslitum réð. —
Nei, ég var búinn að velta
þessu fyrir mér lengi, —
segir hann, — og eitt sinn hafði
ég næstum látið verða af því, en
hætti við af fjárhagsástæðum.
Þegar börnin þrjú voru uppkomin
sá ég mér leik á borði. Ég hafði
gert ráðstafanir fram i tímann,
svo að við þyrftum ekki að svelta,
og svo starfar konan úti og dregur
i búió.
— En eru ekki iðnneinalaunin
heldur rýr?
Jóhannes brosir og gefur i skyn,
að hann sæti ekki illri meðferð
hjá syninum. Hins vegar veit ég,
að einhver brögð eru að þvi, að
iðnnemar séu misnotaðir og þurfi
að sætta sig við slæm kjör. Þetta
fer alveg eftir þvi hjá hvaða
meistara maður lendir.
Heimili Jóhannesar og konu
hans, Guðrúnar Sveinjónsdótlur,
ber þess heldur ekki merki, að
þar ráði húsum fátækur iðnnemi,
og allt ber þar vott um einstaka
smekkvisi. Blaðamaður hefur orð
á því, að húsbóndinn hafi greini-
©

s j Wm í :
« ' I rnkmm. ám "N «J|i
LÆRIR HUSA-
SMÍÐAR HJÁ
SYNI SÍNUM
Guðrún Egilson ræðir við JÓHANNES ÁRNASON
sem innritaðist í Iðnskólann á fimmtugsaldri.
lega ekki setið auðum höndum
áður en námið höfst.
— Nei, ég hef fengizt við ýmis-
legt um dagana, — segir hann. Ég
er loftskeytamaður að mennt og
starfaði sem slíkur í 14 ár, bæði til
sjós og lands. En ég er lítið gefinn
fyrir að vera alltaf á sama stóln-
um, og vil hafa tilbréytingu í
lífinu. Þess vegna hef ég fengizt
við ýmislegt m.a. rekið bílaleigu,
og þegar ég hætti því, fluttumst
við til Danmerkur og bjuggum
þar í eitt ár. Eg hef alltaf verið
gefinn fyrir líkamlega vinnu og
lítinn áhuga haft á því að ná mér í
stól til að hafa það þægilegt, —
kann alltaf bezt við mig í vinnu-
gallanum.
— Þú hefur þá kannski fengizt
eitthvað við smíðar?
— Nei, ekkert sem heitið getur,
maður hefur að vísu dyttað að
ýmsu fyrir sjálfan sig, það er allt
og sumt.
Frúnni finnst þetta óþörf
hæverska og sýnir mér mynd af
Ijómandi fallegum sumarbústað,
sem Jóhannes smíðaði fyrir
tveimur árum skömmu áður en
hann hóf námið.
En hvernig á bóklega námið i
skólanum við þig?
— Alveg prýðilega. Ég er alveg
eins og skólastrákur, þegar ég fer
á milli með stóra skólatösku fulla
af bókum. Á undanförnum árum
hefur aukin áherzla verið lögð á
bóklega námið i Iðnskölanum,
þetta er að verða alvöruskóli og
við fáum ágæta kennslu. Bekkirn-
ir eru fjórir og miðað við þriggja
mánaða nám fyrir hvern bekk. í
vetur tók ég þrjá bekki, því að það
er um að gera að hafa þetta af,
áður en maður geispar golunni.
Ég er nú orðinn fimm barna afi.
Hverjar eru helztu kennslu-
greinarnar?
Fyrst og fremst teikningar og
stærðfræði. Svo er lögð talsverð
áherzla á tungumál, ensku og
dönsku. Ég tel algera nauðsyn að
hafa þó nokkra tungumála-
kennsiu I skólanum, þannig að við
getum tileinkað okkur hugmyndir
úr erlendum blöðum og bókum
síðar meir. Sumum ungu strákun-
um finnst bóklega námið hins
vegar óþarfi og leggja sig ekki
nægilega fram við það, en átta sig
ekki á því, að t.d. teikningarnar
geta verið íorsenda fyrir því, að
maður geti orðið almennilegur
smiður.
— Ertu nokkuð litinn hornauga
þarna í skólanum?
— Nei, nei. Það er að vísu ekki
algengt, að karlar eins og ég komi
I skólann. Við erum harna tveir á
svipuðum aldri og ég held, að
strákarnir hafi bara gaman af því
að hafa okkur með. Við fáum
enga sérstaka meðhöndlun.
— Er minnið ekkert farið að
gefa sig?
— Ekki verð ég var við það, og
svo kemur það manni til góða í
náminu að hafa fengið allmikla
lífsreynslu. Það er eðlilegt, að
fullorðnir menn taki svona nám
fastari tökum en ungir strákar og
gangi að því af meiri alvöru, þvi
að maður fer ekki út í nám á
þessum aldri nema að yfirveguðu
ráði.
— En finnst þér þú hafa
líkamsþrek á við yngri menn?
— Ekki segi ég það nú, maður
er dálitið farinn að slappast, og
það er mikið líkamlegt álag við
útismíðarnar. Flestir menn á mín-
um aldri eru hættir í upp-
mælingavinnu, hún borgar sig
ekki, þegar þrekið er farið að bila.
En maður getur enzt töluvert í
þessu fagi. Ég get búizt við
rúmum 20 árum, ef heilsan verð-
ur góð.
— Nú eru margir, sem halda
því fram, að það sé vitlaus
byggingapólitík, sem fyrst og
fremst sé undirrót verðbólg-
unnar. Ert þú sammála þvi?
— Ég veit nú ekki, hvort þetta
er alveg rétt, en við gætum áreið-
anlega byggt miklu ódýrara en
við gerum, ef við gerðum meira af
því að staðla hús og innréttingar.
Ef hver einasti skápur er sér-
smiðaður en engin furða, þótt
verðið rjúki upp. Svo eru
Islendingar of hégómagjarnir oft
og tíðum. Það er hægt að láta sér
líða vel í húsi, þó að íburðinum sé
i hóf stiilt. Hins vegar verðum við
sjálfsagt alltaf að byggja vel og
vanda til húsnæðis, þvi að veð-
ráttan gerir það að verkum, að við
erum og verðum innandyrafólk.
— Þú ert kannski með ein-
hverjar byltingarhugmyndir í
húsasmíðum?
— Ég hef auðvitað ekkert að
segja sem lærlingur, — segir
Jóhannes hlæjandi, — það tekur