Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1975, Side 5

*
■

Reai Estate

the Permanent

|

S E STOREY f. CO
CH*#T0tf.D pCOíiNTJNT'i
*>
! f r ijn jas i n -
* - / M '
í'íi*í*í*
ÍNTS PIQST
ÍERY.THING
;OuH
□

Séra Ingþór vi8 fasteignasöluna þar sem hann vinnur.
'

um pnsana
Séra Ingþór Indriðason ekur að
heiman frá sér og leggur bllnum
við Fasteignasölu McKague
Sigmar á Portage Avenue. En þar
er engin kirkja. Ingþór er ekki
heldur f neinum ræðuhugleiðing-
um; þess f stað getur hann frætt
mann um fasteignaverðið. Til
dæmis kostar fjögurra herbergja
fbúð f einskonar raðhúsi 30
þúsund dali, eða Iiðlega 4,9
milljónir fslenzkra króna. Sæmi-
Iegt einbýlishús kostar 40 þúsund
dali, af skárri sortinni kosta þau
ef til vill 80 þúsund dali og hörku-
ffnar villur með stórum lóðum
kosta frá 100—150 þúsund dali.
Og útborguninin: Kannski 10%,
stundum þó aðcins 5%.
Ástæðan til þess að presturinn
er svo vel heima f prfsunum er sú,
að hann hefur f bili lagt hempuna
til hliðar og er nú orðinn sölu-
maður uppá prósentur hjá
nefndri fasteignasölu, sem vest-
ur-fslenzkur maður, Murray
Sigmar, rekur ásamt öðrum.
Hann er einn af nýju útflytjend-
unum og hefur sezt að í Winnipeg
ásamt konu sinni, Guðmundu
Gunnu Guðmundsdóttur og fjór-
um börnum þeirra, sem eru frá
8—16 ára gömul.
Ingþór er fæddur á Akureyri
1935 og ættaður af Ströndum.
Fjölskylda hans fluttist suður og
Ingþór lauk stúdcntsprófi frá
M.R. 1955 og hóf sfðan nám f
guðfræði. Hann hlaut vfgslu 22.
júnf 1959 og var það fyrsta
biskupsverk Sigurbjarnar Einars-
sonar sem vfgst hafði til biskups
daginn áður.
Um það Ieyti hafði Ingþór hug-
leitt að setjast að um tfma f
Kanada og vfgðist til að fara vest-
ur og taka að sér prestsembætti
hjá Herðubreiðarsöfnuði f Lang-
ruth f Manitoba; þar er talsverð
íslendingabyggð.
Séra Ingþór gegndi embætti f
Langruth um þriggja ára skeið,
fór þá vestur til Vancouver ásamt
f jölskyldunni og varð prestur hjá
fslenzkum söfnuði þar f tvö ár og
þarnæst f hálft annað ár aðstoðar-
prestur hjá Haraldi Sigmar f Van-
couver f Washingtonfylki; það er
borg á stærð við Reykjavfk.
Samt var ætlunin alltaf að flytj-
as heim og það varð að veruleika
eftir sex ára útivist. Heim kom-
inn varð séra Ingþór farprestur
og sendur fyrst til Ölafsfjarðar,
en þar teygðist á dvölinni upp f
þrjú ár. Viðbrigðin að koma
vestan af Kyrrahafsströnd til
Ólafsfjarðar voru mikil; þessi
mikla einangrun að vetrarlagi
hafði einkennileg áhrif, en það
bjargaði öllu, sagði Ingþór, að
fólkið var skfnandi gott.
Leiðin lá aftur frá Ólafsfirði.
Séra Ingþór sótti um Hallgríms-
kirkju, en náði ekki kosningu;
hann þjónaði fyrir séra Rjarna á
Mosfelli og náði svo kosningu f
Hveragerði. Þar var þeim hjónum
gert að búa f hálfbyggðu húsi,
enda þótt lögin kveði á um, að
rfkið sjái um prestsetur. Fleira
var f framkvæmd preststarfsins,
sem ekki samræmdist hugmynd-
um séra Ingþórs og hann fór að
hugsa til þess að taka upp tjald-
hælana að nýju. Hann var
óánægður með kerfið og taldi sig
órétti beittan í sambandi við
ferðakostnað.
Af þessum ástæðum fór hann
enn að íhuga Vesturheimsför og
gerði alvöru úr. I þetta sinn varð
hann prestur á Gimli og hélt þvf
embætti hálft fimmta ár. Þar
messaði hann á ensku, nema f
elliheimilinu Betel; þar var
messað á fslenzku.
Þegar hér var komið sögu, lagði
Ingþór hempuna á hilluna að
mestu og hefur hvergi verið
sóknarprestur sfðan. En hann
messar samt f fgripum; hleypur f
skarðið f forföllum. Hann er f
þriggja ára leyfi frá prestskap.
Að þeim tfma liðnum missir hann
réttindin, taki hann ekki upp
þráðinn að nýju. Hann vildi þó
ekki skjóta loku fyrir, að hann
yrði enn á ný sóknarprestur;
kvaðst kunna þvf starfi vel.
Þegar þau fluttust heim til ls-
iands voru börnin orðin vel tal-
andi á ensku. Þau skiptu yfir f
fslenzku á einum mánuði, — og
þau voru fljót að kúvenda yfir f
enskuna, þegar vestur kom aftur.
Nú talar aðeins elzta telpan
þeirra fslenzku; hin gera ekki
betur en að skilja málið, enda
talar fjölskyldan nú orðið saman
á ensku. Þau eru lfka orðin kana-
dfskir rfkisborgarar og nú er ekki
lengur á dagskrá að flytjast aftur
heim.
Ingþór kvað Islendingana
vestra hafa sömu megineinkenni
og heima, „Islendingarnir hér
eru þó mótaðir af kanadfsku um-
hverfi. Heima á islandi er miklu
meiri áhugi á listum. Aftur á
móti er áhuginn á verkamenn-
ingu stórum meiri hérna megin
og ólfkt betri hagræðing. Á
fslenzkri skrifstofu, sem útheimt-
ir 20 manna starfslið, væri sams-
konar fyrirtæki trúlega rekið
með 10 manna liði hér,“ sagði
séra Ingþór Indriðason að lokum.
Gunnvör og Snorri eru búin a8 vera I fimm ár vestra, en ætla samt aS vera
Islenzkir rikisborgarar ðfram. Að ofan er IbúðarhúsiS þeirra.
I nýju og snotru einbýlishúsi f
suðurhluta Winnipegborgar búa
ung hjón ásamt börnum sfnum
tveimur. Þau eru Gunnvör Danf-
elsdóttir úr Njarðvíkum ogSnorri
Ásmundsson bifvélavirki frá
Snartartungu f Bitrufirði. Þau
byrjuðu búskap fyrir 11 árum f
Reykjavík, þar sem Snorri lærði
sfna iðn. Eftir það rak hann bfla-
verkstæðið Fólksvagn f Kópavogi,
sem sfðar hét Vélvagn.
Gunnvör og Snorri höfðu eignast
Iitla íbúð við Sogaveg og engir
sérstakir erfiðleikar á ferðinni.
En þau voru bæði haidin ein-
hverjum snert af útþrá og höfðu
oft rætt um að breyta til og búa
um tfma erlendis. Og þar kom
árið 1970, að þaú ákváðu að stfga
skrefið og gera alvöru úr botla-
leggingunum.
Þeim leizt bezt á Kanada f
þessu augnamiði og eitthvað at-
hugaði Snorri með atvinnumögu-
leika, en var sagt, að hann yrði að
láta slag standa og koma. Svo það
var drifið I þessu; fbúðin seld,
haldið út f óvissuna og förinni
ekki létt fyrr en f Winnipeg. Þau
tóku ekkert með annað en
sængurföt og fatnað og f versta
tilfelli var alltaf hægt að slá
þessu upp f sumarleyfisferð, ef
atvinnuleitin yrði árangurslaus.
Fyrstu næturnar voru þau á
hóteli, en fóru sfðan að lfta f
kringum sig. Á ráðningarskrif-
stofu var þeim bent á leiguíbúð
og næsta skref var að kaupa rúm
eldhúsáhöld og annað, sem heyrir
til heimilishaldi.
En búslóðina fengu þau
aðheiman með skipi þremur mán-
uðum seinna.
Snorri fékk vinnu við bflavið-
gerðir, þegar hann hafði leitað
fyrir sér f viku — lífið komst á
réttan kjöl að nýju. Hann vann