Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1976, Page 13

Spilavftið f Estonl
nokkrum árum var gert átak til að
losna við drykkjupeninga og tókst
það svo að ekki er nauðsynlegt
nema í einstaka tilfellum að gefa
drykkjupeninga eins og til dæmis
leigubflstjórum og burðarstrák-
um á hótelum. En leigubílaakstur
í Portúgal er sjálfsagt með því
ódýrasta sem gerist í Evrópu. Þar
getur maður flengzt um langar
vegalengdir fyrir sem svarar
200—300 krónur, eða sem svarar
startgjaldi hérlendis.
ÞEGAR ÉG KOM tii Faro sem
er austarlega og ekki langt frá
iandamærunum við Spán og jafn-
framt höfuðborg Algarve þar sem
búa um þrjátíu þúsund manns,
var hellirigning. Bíistjórinn sem
ók mér síðan langa vegu vestur
með ströndinni til Praia, þar sem
mér var búin gisting á Alvor
Praia, sagði að það væri mikil
guðsblessun að fá þessa rigningu,
því að þurrkar hefðu verið allt að
drepa á þessu svæði i allt sumar
og fram á haustið. Svo mikil vand-
ræði hlutust af að rafmagnsskort-
ur var víða. Bílstjórinn sagðist
vona að það ringdi sem lengst og
mest en hann bætti því við að
mjög óvenjulegt væri að svo mikl-
ar rigningar kæmu i október.
Október væri yfirleitt mildur og
notalegur í Algarve og hann sagði
að erlendu ferðamennirnir þarna
væru ekki jafn hressir yfir rign-
ingunni og íbúarnir sjálfir.
Leiðin frá þorpinu Faro til
Praia er hátt í áttatíu kílómetra.
Ekki gerði rigningin og myrkrið
akstursskilyrðin tiltakanlega
ákjósanleg. Auk þess var mikil
umferð mótorhjóla manna sem
voru á hverju strái og alltaf öðru
hverju var ekið fram úr bænda-
fólki á hestvögnum sem ásamt
með mótorhjólunum eru helztu
farartækin þarna.
Á hótelinu var slangur af þýzk-
um og hollenzkum ferðamönnum,
sömuleiðis nokkrum burtfluttum
Portúgölum sem komnir eru frá
Brasilíu til að heimsækja gamla
landið. Ferðamannatíminn var að
enda I ár og því var fjarskalega
rólegt og strendurnar því sem
nær auðar. En strandlengjan er
svo löng og víðáttumikil að jafn-
vel yfir háferðamannatímann eru
þær aldrei troðfullar eins og sjá
má til dæmis af litfögrum auglýs-
ingamyndum frá Spáni.
En þarna er allt til alls. Hótel
Alvor Praia er viðurkennt og gott
hótel og þar er þjónusta hin bezta.
Á kvöldin fóru margir ferða-
mannanna inn til þorpsins
Portimao sem er skammt frá að
skemmta sér á diskótekum fram
undir mörgum.
EINNIG ERU ÞAR fado
skemmtistaðir, þar sem gestir
sitja með glas og einhverja hress-
ingu og hlýða á þessa sérkenni-
legu angurværu portúgölsku tón-
list sem fado lögin eru. Það er
mesta synd og skömm að aldrei
skuli sú tónlist heyrast hér þar
sem segja mætti mér að hún höfð-
aði meira til íslendinga en ofsa-
kát og tryllt skemmtimúsík ítalfu
og Spánar. Ef frá er talin grísk
þjóðlagamúsík — búzúkí — þykir
mér fado-tónlistin annarri sllkri
músík ljúfari.
Heimsmeistaramót I golfi stóð
yfir I Vilamoura þessa daga og
golfiðkendur leggja I auknum
mæli leið sína til Algarve. Svo eru
tennisvellir á hverju strái, sund-
laug við hvert hótel og flest það
sem ferðamenn vilja gleðja sig við
I leyfum slnum.
ÞA FIMM DAGA sem ég dvaldi
I Algarve sást til sólar I tvo. Hina
dagana var kunnuglegt íslenzkt
veður: rigning og næðingur. En
þá var hægt að nota tlmann til að
skoða litlu fiskiþorpin við sjóinn
og fara upp I fjöllin. Landslag
getur llka verið fallegt I rigningu.
Portúgalarnir á hótelinu voru
aftur á móti miður sln yfir rign-
ingunni. Þeir komu með margar
töflur og sýndu mér hvað þeir
teldu þetta óvenjulegt veðurfar.
Þeir sýndu mér meðaltalshita I
Algarve til margra ára I október-
mánuði og rigningardaga þar á
ári hverju. Þeir sögöu að þeir
hefðu aldrei orðið fyrir öðru eins
og ferðamennirnir yrðu að taka
þessu rétt eins og hetjur. Það var
llka afskaplega auðvelt, þvl að þá
gafst tími til skrafs og ýmis konar
skoðunarferða, sem ella hefði
naumast orðið af; sjálfsagt hefði
maður að hætti íslenzkra túrista
ekki mjakað sér frá sundlauginni.
ÞEGAR KOMIÐ ER til Lissa-
bon frá Algarve tekur á móti mér
Mario Saraiva einn af upplýsinga-
stjórum portúgölsku rlkisferða-
skrifstofunnar. Þá er sól og hiti I
Lissabon. Saraiva er gersamlega
miðurslnyfir þvl veðri sem ég hef
hreppt I Algarve og hann dregur
líka fram ótal tölulegar upplýs-
ingar sem sýna mér fram á að
þetta er fullkomið einsdæmi I
portúgalskri sögu að ferðamönn-
um sé boðið upp á þetta.
Að svo búnu förum við i skoð-
unarferð út til Estoril og áfram
fyrir Cascais út I Guincho og til
Sintra. A leiðinni fer Saraiva með
mér á ýms söfn sem mér láðist
vísvitandi að skoða þegar ég var
hér síðast, einfaldlega vegna þess,
að áhuginn var ekki fyrir hendi.
En nú verð ég að þakka pent fyrir
af því að ég er gestur þeirra og
skoða konungsvagnasöfn og kirkj-
ur og kastala I löngum bunum,
hvort sem mér líkar betur eða
verr. Og reyndar kemur upp úr
dúrnum að þar er margt að sjá.
Við förum líka I kökubúðina Casa
Fundadem, þar sem seldar eru
kanelkökur betri en annars staðar
þar I bæ, að þvl er Saraiva segir. I
striðinu var sykurskortur I
Portúgal og þá var lagt bann við
kökubakstri, aftur á móti þótti
ekki stætt á þvl að Casa Funda-
dem fengi ekki að baka slnar kan-
elkökur og þvl fékkst undanþága
þeim til handa. Þetta reynast lika
vera ljómandi gómsætar kökur og
við skolum þeim niður með sjóð-
andi kolsvörtu kaffi áður en við
höldum áfram út með ströndinni.
Þegar kemur út til Estoril lít-
um við á spilavítið sem mun
vera með þeim stærstu I heimi.
Spilavítin Las Vegas og Bei-
rut voru stærri, en nú er spila
vítið I Beirut fyrir bí að minnsta
kosti I bili og þar af leiðir
að Casino Estoril kemur líklega
næst Las Vegas. Þegar áfram
er ekið og komið út til Guincho er
ekið framhjá húsi Umbertos fyrr-
verandi Italíukonungs, sem þar
liefur búið I mörg ár. Þetta er
Iburðarlftið rautt tlgulsteinshús,
en liklega er enginn heima I dag,
því að slár eru fyrir öllum glugg-
um og enga hreyfingu að sjá.
Við borðum hádegisverð út I
Guincho á stað sem heitir
Estalagem Muchaxo. Þar eru inn-
réttingar frumlegar, borðin úr tré
eins og þau koma fyrir, bogar úr
höggnu grjóti og gólfið hellulagt.
I matsalnum er margt fólk þótt
þetta sé ekki I alfaraleið, enda
segir Saraiva mér að gestir komi
hingað langar leiðir' að vegna um-
hverfisins og þjónustunnar einn-
ar, sem ég get tekið undir að er I
sérflokki.
SVO HÖLDUM VIÐ áfram til
Sintra og skoðum hvern kastal-
ann á fætur öðrum og tölum dálít-
ið um pólitík inná milli, enda þótt
Saraiva minni mig alltaf á öðru
hverju að þar sem hann sé ríkis-
starfsmaður og auk þess ferða-
málamaður eigi hann I rauninni
alls ekki að tala um þessi mál við
útlendinga. Hann eigi bara að
halda sér að sínum áhugasviðum.
Hann segir að I fyrra hafi verið
hörmulegt ferðamannaár I
Portúgal. Fólkið hafi ekki þorað
að koma vegna þess ótrygga póli-
tíska ástands sem þá var I land-
inu. Árið nú var langtum betra en
þó þarf að gera meira til að sann-
færa ferðamenn um að þeim sé
óhætt að koma til landsins og þeir
verði ekki fyrir neinu ónæði.
Það er byrjað að skyggja þegar
stefnan er tekin aftur á Lissabon
og við höfum þá farið vænan skoð-
unarhring. Ströndin út með
Estoril og Cascais er falleg og þar
er fjöldi góðra og skemmtilegra
hótela og litrikra staða sem bjóða
upp á ótæmandi afþreyingu fyrir
ferðamenn.
Þegar við komum inn i bæinn
aftur kaupir Saraiva „A luta“,
sem er nýkomið út. Það er blað
Rauls Rego og „óháð málgagn
sóslalista" eins og segir I haus.
Saraiva er reyndar ekki sóslalisti
en hann segir að „A Luta“ sé
langbezta síðdegisblaðið og taki
Republika fram hvað snertir
fréttaflutning og annað efni. Síð-
an tölti ég inn á Mundial eftir
góðan dag og Saraiva fer að leita
með logandi ljósi að brauði i af-
mæli ungrar dóttur sinnar daginn
eftir, því að nú eru bakararnir
komnir I verkfall.
Kona á asna. I Algarve eru flestar konur með svarta hatta, þegar þær
vlnna úti ð ökrunum
Ungt fólk I Algarve I þjóðbúningum.