Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1976, Blaðsíða 17

Arni Ola
EINU SINNI
ÁÁRI
Einu sinni á ári
álfar dansa á svellum,
á krossgötum er gæfa
gegnu fólki boðin,
búrdrífan hin blíSa
berst í gegnum þökin,
óskastund er opin,
örlög spábein herma,
tveir eru tígulkóngar,
tröllin fólki ræna,
kveldriður kljúfa loftin,
kirkjugarðar rísa,
kýrnar máli mæla,
mark skal taka á draumi,
verður allt að víni
vatn í Öxaránni.
Ótalið er ennþá
undrið stærsta og mesta:
Einu sinni á ári
allir verða góðir.
Síra
Gunnar
Björnsson
GAMLA
KIRKJAN
Hún gnæfir þarna á hólnum
svo björt um dimma nótt,
er bærinn sefur rótt,
og vakir yfir byggðinni
með blessun sfna þótt
menn sinni henni lltt
og svíki hana títt,
en svelgi allt það nýtt,
sem veröld býður mönnunum
og varla gefst nú frftt.
Þótt hún sé, gamla kirkjan,
spölkorn út úr bæ,
þá sést hún vel af sæ,
og minnirá það hljóðlát,
sem muna þarftu æ:
að hún á í sér orð,
sem hindrar andans morð
og hafa þarf um borð,
vel ef á að fara
vegferðin um storð.
Tignum herra kirkjunnar
af allri vorri sál,
hann I oss kveiki bál,
sem logi glatt i hjartanu,
því lifsbrautin er hál.
Vér sinnum honum lítt
og svíkjum líka titt,
hann samt oss gefur frítt
allt það dýrsta og besta:
eilift lifið nýtt.

TVÆR
SÖGUR
eftir
Ingimar
Erlend
Sigurðsson
HANN ER
ENN
ÁMEÐAL
VOR
Eitt sinn skrifaði ég bréf,
langt bréf, um allt sem mér lá
á hjarta. Eg var svo ungur og
óreyndur að ég hélt að einhver
í heiminum, þessum stóra
heimi, biði þess með opinn
faðm að taka við mlnum
hjartans málum, gera þau að
sfnum.
Þá vissi ég ekki að menn
forðast eins og heitan eldinn:
brennandi áhugamál annarra,
einkum ef þau fjölluðu um
það sem máli skiptir. Eins og
ungum mönnum er gjarnt tók
ég Iffið alvarlega. Mitt
hjartans mál var einmitt: lffið,
tilgangur þess; hvort guð væri
dauður, maðurinn og einmana-
leiki mannsins.
Þetta var opið bréf: engin
utanáskrift, ekkert frfmerki.
Enginn þurfti að hafa fyrir þvf
að rffa það upp. Allir gátu
haldið að það væri — til sfn.
Eða freistast til að forvitnast
um innihald þess. Enginn sem
byrjaði að lesa það myndi
hætta, fyrr en þvf væri lokið.
Eg sá fyrir mér gamla konu
sem felldi á bréfið tár; sá fyrir
mér gamlan mann sem kreisti
bréfið, skjálfandi höndum, og
slétti úr þvf; sá fyrir mér unga
stúlku sem blánaði f augum;
sá fyrir mér ungan mann sem
VÆNGIR
Gamli maðurinn hafði geng-
ið um allar ja.ðir.
Tfminn greri f spor hans,
greri f holdi hans, greri fyrir
augu hans. Sfðustu árin gekk
hann blindur; engin vissi
hvernig hann rataði leiðar
reif bréfið f tætlur, sat svo
langt fram á nótt við að raða
bútunum saman.
Ó æskublekking! Hvf var
engin utanáskrift? Vegna þess
að ég átti engan vin, hvorki
gamlan né ungan, karl- eða
kvenkyns; engan sem ég
treysti fyrir — sál minni. Hvf
var ekkert frfmerki? Ég var
svo fátækur :ð ég átti ekki
fyrir þvf. Ilvf var engin undir-
skrift? Ég bjóst aldrei við
svarbréfi; f fylgsnum hjartans
vissi ég að allir voru saman, f
einmanaleikanum. Ó, æsku-
blekking!
Ég læddist með bréfið út,
þegar allir voru sofnaðir f
húsinu og grenndinni, faldi
það inni á brjóstinu; skimaði
allt f kringum mig — enginn á
ferli — gekk margsinnis
framhjá póstkassanum, loks
eins og það rynni ofan f hann;
ég reyndi að ná þvf aftur, en
tókst það ekki þótt ég væri
fingrafimur; auk þess var ég
hræddur um að lögreglan
kæmi að mér og héldi að ég
væri að veiða upp úr kassan-
um, bréf sem ég ætti ekki; ég
gæti engan veginn sannað
eignarrétt minn á bréfi f opin-
berum póstkassa, og lögreglan
þekkir ekki hjörtu manna.
Bak hans var bogið af að
bera tfmann — og pokann,
sem hann aldrei skildi við sig.
„Hvernig ferðu að þvf að
rata?“ spurðu hann börn jarð-
ar.
„Ég er ekki að fara neitt
sérstakt", svaraði gamli mað-
urinn, og hélt áfram göngu
sinni.
,4Ivað er f pokanum þfn-
um?“ kölluðu börn jarðar til
hans.
Ég reyndi að hugga mig við
að bréfinu yrði hent: opið
bréf, f ófrfmerktu utnslagi án
utanáskriftar bréf án undir-
skriftar — því yrði hent. Samt
lá ég andvaka til morguns. 1
þessu bréfi fólust leyndustu
hugsanir mfnar; myndi ein-
hver geta rakið ósýnilega slóð
þeirra til mfn?
Hjartað barðist f brjósti mér
eins og Iftill fugl — bréfdúfa f
búri. Þegar ég vaknaði að
áliðnum degi, fann ég ekki
fyrir hjartanu f brjósti mér,
þreifaði skelfingu lostinn inn
á brjóstið: hjartað var þarna
ennþá, það sló. Ég hafði aðeins
glatað bréfi — bréfi þess.
Sfðan hef ég aldrei skrifað
þvflfkt bréf. Það er aðeins
hinir ungu og óreyndu sem
trúa heiminum fyrlr hjarla
sfnu. Kannski skáldin —
meðan þau eru ókunn. Ég var
löngu búinn að gleyma þessu
æskubréfi — þessu glataða
„Vængir", svaraði hann.
Börn jarðar hlógu, góðlát-
lega. Gamli maðurinn hélt
áfram göngu sinni — unz hann
hné niður; dó. Pokinn var opn-
aður. Það var satt: f pokanum
voru samanbrotnir vængir,
grónir við bak gamla manns-
ins.
„Hann hefði getað flogið",
sögðu börn jarðar undrandi,
„en samt kaus hann að ganga a
jörðinni, eins og við“.
bréfi — þegar það nýverlð
barst mér f hendur, eftir öll
þessi ár.
Þið getið Imyndað ykkur
undrun mfna, þegar mér barst
það með jólapóstinum f ár.
Sama bréfið, velkt og óhreint.
Eins og ótal hendur hefðu
fjallað það. Þarna stóðu mfti
eigin orð, skrifuð minni hendi.
Merkllegt hvað rithönd hreyt-
ist Iftið þótt allt annað
breytist.
Ég las æskuhugsanir mlnar
og verð að segja eins og er: Ég
felldi á bréfið tár. Ég vöðlaði
þvf saman og sléltaði úr þvl,
skjálfandi höndum. Ég
hlánaði f augum. Ég reif það f
ta'tlur og Ifmdi það saman á
autt blað. Það var ekki fyrr en
að öllu þessu loknu að ég
uppgötvaði það ótrúlegasta:
þetta var ekki sama uinslagið,
heldur nýtt og hreint umslag.
A þvi stóð nafn mitt og
heimilisfang, ritað skýrri
ókunnri hendi. Eins og mitt
umslag, var það ófrfmerkt.
Ég vaktl alla nóttina og
hlustaði á hjarta mitt slá.
Þegar ég var að festa
blundinn, heyrðist mér
liljóma: Hann er enn á meðal
vor — og á ekki fyrir frfmerki
fremur en aðrir einsta'ðingar.
Þau viknuðu, reistu v:engj-
um hans musteri, lelruðu yfir
anddyri þess: Ilann har himin-
inn — fyrir okkur.
Tlminn greri f lelrið, greri I
vængjunum, sem molnuðu og
urðu að dufti. Andvarinn har
duftið út um hogagluggana;
upp til himins.
„Gamli maðurinn hefur vitj-
að vængja sínna", sögðu börn
jarðar — og jöfnuðu musterið
við jörðu.