Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1976, Blaðsíða 21

ánægSur og háðskur á svip.
„Þa8 verður rétt bráðum.ySar
hátign". „Éttu og þegiðu",
tautaði Heródes. „Eins og ég
hlusti á svona þvætting!"
Hann leit niður á disk sinn og
horfði á vel steiktan hanann.
„Þegar þessi hani flýgur upp
og galar, þá trúi ég þér",
sagSi hann me8 þunga og
stakk gafflinum í hanann. En
þá gerðist kraftaverkið: han-
inn flaug upp og gól illilega
þvisvar sinnum. Þvl næst hjó
hann hvössum goggnum i
kartöflunefið á Heródesi svo
a8 Heródes hðskrækti. Svo
flaug haninn út um glugg-
ann.
Allt komst í uppnám i höll-
inni. Tmist æpti Heródes eSa
hélt um nefið, en sveinarnir
komu þjótandi inn me8
brugSin sverð. Stefán hélt sig
afsíðis.
„Samsæri", hvæsti
Heródes. „Þa8 er setiS um lif
okkar. GrípiS sökudólginn og
geriS hann höfSinu styttri!"
Og hann benti á Stefán me8
skjálfandi hendi. Sveinarnir,
sem vissu ekki betur en þeir
ættu a8 veita Stefáni duglega
ráSningu réðust að honum.
En undan komst hann
,hvernig svo, sem i þvi lá.
Hann skreið undir borSiS og
undir stól Heródesar. ÞaS var
þá fyrst, þegar hann var kom-
inn a8 dyrunum, a8 tekiS var
eftir honum! „EltiS hann!
Komið ekki aftur ðn hans, ef
þi8 viljiS halda ykkar auma
lífi!" öskraði Heródes. Stefán
hentist niður tröppurnar með
sveinana á hælunum. En i
hallargarðinum hrasaSi sá
fyrsti og féll og hinir duttu
um hann. MeS þessu fékk
Stefán forskot og komst til
hesthússins. „ Nú er um lifið
að tefla!" hrópaði hann.
„Bjargið mér nú, kæru
hestar!"
Hestarnir svöruðu með
hneggi og flýttu sér fram úr
básum sinum. Augljóst var,
að þeir vildu hjálpa vini
sínum! Apalgrái stökkhestur-
inn hans Heródesar bauð
Stefáni bak sitt. Það var
enginn timi til að söðla
hestinn, en Stefán var góður
reiðmaður. Hann setti ekki
fyrir sig að ríða berbakt.
Með litla hestasveininn á
bakinu þaut hestur
Heródesar út i garðinn. Hinir
hestarnir hlupu á eftir. Þá
langaði ekki til að hjálpa
ofsækjendunum. En það var
um seinan. Hestur Heródesar
var sá eini, sem varð nógu
fljótur til. Hina gripu
sveinarnir, söðluðu þá í
skyndi og hleyptu af stað á
eftir Stefáni.
Nú hafði Betlehemsstjarn-
an, sem Stefán hafði séð i
lindinni, stækkað og hver
maður gat sé8, að það var
eitthvaS óvenjulegt vi8 hana.
Þó a8 komin væri nótt var
hér um bil bjart úti og
sveinarnir sáu Stefán vel þar
sem hann hleypti á undan.
Hann reið allt hvaS af tók
eftir vegsögu stjörnunnar,
sem rann eftir himninum
með ærnum hraða i átt til
litla bæjarins I Júdeu þar
sem Jesúbarnið var fætt.
Sveinarnir eltu Stefán
látlaust, blótuðu og keyrSu
hestana áfram með bar-
smiSum.
Heródes var einn heima i
höllinni. Hann var of mikill
ístrubelgur til að taka þátt I
eltingarleiknum. Hann hafði
ekki heldur neinn hestinn —
og auk þess var hann miður
sin af hungri. Honum fannst
magi sinn galtómur. Þarna
sat hann vi8 autt matborðið
— því að haninn, sem hann
ætlaði að éta var floginn burt.
Heródes muldraði og blótaði.
En þá kom hann auga á
grautarskál Stefáns. Þa8 var
töluverð sleikja eftir i henni
þvf, a8 Stefán hvarf i miðri
máltið.
Heródes horfSi með við-
bjóði á ólystugar grautar-
leifarnar," en þrátt fyrir þa8
rétti hann út höndina og
kippti að sér skálinni. NeySin
á sér engin lög. Heródes
tuggði og renndi niSur.
Grauturinn stóS í hálsinum á
honum. Það var sem honum
rynni kalt vatn milli skinns og
hörunds. En hann át graut-
inn. . .
Nokkru siSar komu sár-
aumir sveinar haltrandi heim.
Þeir sögðu frá þvi með grát-
stafinn i kverkunum, a8 þeir
hefðu nálgazt Stefán hægt og
bítandi unz þeir voru hér um
bil búnir a8 ná honum. Þá
hefðu fjórir skinandi englar
komið I Ijós, vopnaðir
sverðum, og vopn þeirra
sjálfra hefðu ekkert dugað
gegn þeim sverðum.
Hestarnir höfðu varpað
sveinunum af baki og þvi
næst höfðu englarnir sezt á
bak og hleypt á eftir Stefáni.
Þetta var óheillanótt fyrir
Heródes og kumpána hans,
en hamingjunótt fyrir mann-
kynið. Hvaðanæva streymdu
menn, dýr og jurtir til hins
nýfædda konungs frelsisins,
þar sem hann lá i jötunni I
Betlehem, umvafinn skinandi
Ijósi. Stjarnan, sem varð
stærri og stærri og lýsti með
æ meiri birtu, visaði öllum
veginn og ef einhver átti
samt sem áður erfitt með að
rata voru góðir englar nálæg-
ir og komu honum á rétta
braut.
Gleði og fögnuður sem ekki
áttu sinn líka, réðu rikjum.
Enginn mundi hinn vonda
konung Heródes. Allir
söfnuðust saman um nýja
konunginn og hyiltu hann.
Það leyndi sér ekki, að Jesú-
barniS var miðpunktur alls
þar sem það lá og brosti sinu
Ijúfa brosi inni i gripahúsinu.
Margir litu lika forvitnum
augum á Maríu og Jósef. En
enginn tók eftir litla
asnanum, sem stóð afsíðis
úti i horni.
Á honum höfðu þau Maria
og Jósef komið riðandi til
Betlehem. Ef hann hefði ekki
veriS, hefðu þau aldrei náS
alla Iei8 og JesúbarniS orðið
a8 halda jól úti á sléttunni
þar sem vindar blésu og
kuldinn rikti. Litli asninn
hafði verið dauðþreyttur eftir
ferSalagiS. En nú var þreytan
liðin úr honum. Hins vegar
var hann mjög svangur,
svangur eins og Heródes áður
en hann át grautinn. En eng-
um kom til hugar að gefa
asnanum tuggu, ekki svo
mikið sem eitthálmstrá.
Einn var þá, sem tók eftir
asnanum. Það var Stefán
hestasveinn, sem kominn var
í gripahúsiS. Með glöggu
auga atvinnumannsins sá
hann þegar i stað, hvernig
ástatt var með asnann. Hann
flýtti sér út og kom aftur eftir
stutta stund með fangið fullt
af brauði og ilmandi heyi.
Hann hafði lika skjólu fulla af
vatni með sér.
„Nem staðar, ungi
maður!" sagði erkiengill
nokkur. „Svona gjafir sæma
ekki Frelsaranum". „Veit ég
það vel", svaraSi Stefán.
„Það er asninn, sem á að fá
þetta". En folarnir fimm, sem
allir höfSu skilað sér í gripa-
húsið tóku undir með hneggi.
Og asninn fór að éta og
drekka af mikilli lyst.
Svona er þá sagan um
heilagan Stefán, litla hesta-
sveininn, sem sá Betlehems-
stjörnuna fyrstur manna.
Margir halda, a8 það sé þess
vegna að hann var tekinn l
dýrlingatölu og er nú talinn
einn af mestu mönnum, sem
uppi hafa veriS.
Og það er að vissu leyti
rétt. En þó var hið góða
hjartalag hans ennþá meira
augunum hans skyggnu, sem
sá stjörnuna. Aldrei hefur
nokkur maður hirt jafnvel um
fimm hesta og Stefán gerði.
Og ef hann hefSi ekki verið til
hefði farið svo illa, að asni
Jesúbarnsins sjálfs hefði
orðið að svelta i hel um jólin.
En hræðilegra er varla hægt
að hugsa sér. í kvæðinu um
Stefán kemur fram þakklæti
til hans, og sá, sem ekki vill
taka undir það er ekki verður
þess að fá aðrar jólagjafir en
skál með köldum og kekkjótt-
um graut.
Sigurjón Guðjónsson þýddi.
Árelíus Níelsson
LYKILUNN
LokaSar varir
Læst hjörtu.
Samanherpt augu.
Laminn stormum.
Lokaður úti.
Gleymdur glataður.
Af þvi ekki fannst
auSmýktar lykill.
Fluttur I hönd:
„FyrirgefBu".
G : nga jarSar börn
götur þyrna.
Hermdarverk fremja.
Haturkynda.
Af þvi ekki fannst
auðmýktarlykill.
Fluttur á varir:
„Fyrirgefðu".
Mörg eru orð góð
aldrei töluð
Fögur orð.----
Gelði og göfgi merluð.
Af þvi ekki fannst
auðmýktarlykill.
Fluttur i hjarta:
„Fyrirgefðu".
Kristinn Magnússon
STRÆÍISVAGNINN
Ég tilli mér á bekk
i strætisvagnaskýli
og set hægri fótinn I kross
yfir vinstri
því ég er hægri sinnuð.
Hvenær ég næ i vagninn
get ég svarað sjálfri mér
því ég sá hann
i sjónmáli
fara framhjá
og hann gengur á
korterfresti.
Þannig höfum við alltaf
tekið tillit
hvort til annars
þvi við erum ekkert
nema vaninn
hann minútu of fljótur
ég minútu of sein.
Ég dreg andann djúpt
og fer i
frúarleikfimi
þærfjórtán minútur
sem ég bíð
þar til við eigum
stefnumót saman.