Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1976, Blaðsíða 16

Inga Þorgeirs
GAMALTÆVINTÝRI
Drottinn allsherjar sat f há-
sæti sfnu á himnum f attri
sinni dýrð og veidi. Umhverfis
hann stóðu herskarar heilagra
engla f geislandi klæðum með
skfnandi vængi og ljðmandi
ásjónur; hinir æðstu næstir
hásætinu, aðrir útifrá.
Við vinstri hlið hásætisins
stóð höfuðengill vizkunnar
með undrun og fotningu hinna
órannsakanlegu leyndardóma
f svipnum. En hægra megin
stóð höfuðengill kærleikans.
Undursamleg mildi og ástúð
lýsti upp andlit hans, og augun
voru himindjúp og geislandi.
Og þó hvfldi einhver sorg-
þrungin alvara yfir svip hans,
þar sem óblandin, himnesk
gleði skein af ásjónum hinna
englanna.
Á vissum tfmum skyldu
englarnir ganga fram fyrir há-
stól drottins og tjá honum ósk-
ir sfnar og taka á móti boðum
hans, og það gerðu þeir ein-
mitt nú.
Fyrst gengu fram kerúbar
með gullslita vængi og barns-
leg andlit. Einum tug af þeim
skipaði drottinn að fylgja
nokkrum sálum frá einu af
fjarliggjandi stjörnurfkjum
hans til ódáinslandsins, er þvf
tilheyrði. Nokkrir fengu leyfi
til þess að heimsækja eina af
stjörnuþokum himingeimsins
og skoða þar nýjan, stóran
heim, sem var f smfðum og enn
aðrir voru sendir með mikils-
varðandi skilaboð til ljósvaka
heimanna, sem andarnir
byggðu.
Þannig gekk hver engla-
sveitin af annarri fram fyrir
drottinn, unz öllum hafði verið
veitt áheyrn eða falið nokkurt
erindi.
Að sfðustu sté höfuðengili
kærleikans fram og kraup fyr-
ir hásæti drottins.
„Hvers óskar þú? ástvinur
Iffsins," spyr drottinn.
„Herra, leyf mér að fara til
jarðarinnar og lifa þar eitt
æviskeið meðal mannanna,"
svaraði engillinn.
„Villt þú fara og dvelja með-
al mannanna?" spyr drottinn
með undrun f röddinni.
„Veistu ekki, hvernig þeir
eru? Þeir eru skemmst komnir
af öllum mfnum mannlegu
þegnum innan vébanda mfns
óendanlega veldis, og hafa upp
á lftið annað að bjóða en
grimmd og þjáningu."
„£g veit það, herra,“ svaraði
engiilinn. „Dag eftir dag hefi
ég setið f hliðsjálfi himinsins
og horft niður á hina fögru, en
syndum þjáðu jörð. £g hefi
séð sólina sveipa hana geisla-
Ijóma og mátt þinn skrýða
hana dýrðarskrúði vorsins og
helgilfni vetrarins og — láta
óteljandi auðlindir hennar
standa opnar og öllum hennar
börnum til boða, — og ég hefi
séð Iff mannanna, sem þú gafst
þessa jörð. Þrátt fyrir fegurð
og gnægð jarðar sinnar, Ifða
þeir skort og þjáningar, af þvf
að þeir hafa ekki ennþá lært
að lifa eftir hinu einfalda lög-
máli kærleikans. Herra, þeir
hata — og þjást. — Hinir ungu
hrindast á og berja hvern ann-
an f leikjum sfnum, og hinir
fullorðnu fylla hug sinn af
sorta eigingirninnar og sora
lýginnar og flekka tungur
sfnar með rógburði og hendur
sfnarf blóði bræðra sinna. Á
hljóðum nóttum hefi ég heyrt,
hversu hjörtu þeirra titra og
slá f angist og kvfða, af heift og
harmi. Eg hefi hlustað á stun-
ur þeirra og andvörp — og
heyrt þá hrópa á kærleikann
úr djúpum sálarinnar, — kær-
leikann, sem þeir þó jafnharð-
an eyða f eldi hatursins."
„Ekki þarftu að dvelja með-
al mannanna til þess að kynn-
ast lffi þeirra,“ segir þá drott-
inn. „þú virðist þekkja það
mæta vel.“
„Já, herra,“ svarar engill-
inn, „En einmitt þess vegna,
einmitt af þvf að ég þekki
þjáningar þeirra og fávizku,
vil ég lifa meðal þeirra. £g vil
kenna þeim að lifa eftir lög-
máli kærleikans með þvf að
lifa sjálfur eftir þvf meðal
þeirra. Þvf að eru þeir ekki
einnig bræður mfnir — mfnir
minnstu bræður!“ —
Þá Iftur drottinn óendanlega
blfðum og mildum augum á
engilinn og mælti: „Veistu,
hvað fyrir þér liggur, ef þú
ferð til mannanna?"
,4á, herra, ég veit að menn-

Þórarinn Guðmundsson
SKAMMDEGI
Gugginföl birtan
hallar deginum
að barmi sér,
hljóðlátt stfgur hann
til sængur
næturinnar
þau fara höndum
um hug minn
síðdegishöndum,
þungum af myrkri.
Magnús Þorkelsson
ÍSLANDS LAG
í dag söng síðasti fugl vorsins
og sumarið gleymdist.
Með jólunum mundu menn
að sumarið hafði gleymst
þá brugðu þeir sér til spánar
og gleymdu íslandi.
í dag fór síðasti maðurinn til Spánar
eftir eru aðeins kindur og hestar
hús og bflar sem keyra ei — og ég.
í dag eyddi ég síðustu krónunni f gjaldeyri og
setti ríkið á hausinn
ég pantaði nektardansmey og
danskan tertubotn
og það snjóaði.
Þó að mannlffið stövðist
lifa fuglarnir enn.
Fiskarnir deyja.

irnir rétta að mér þann beizk-
asta bikar, sem fávizka og hat-
ur getur byrlað, en clskan ótt-
ast ekkí þjáninguna".
Þá réttir drottinn hendur
sfnar blessandi yfir höfuð
englinum. Undursamlegur
ljómi og kraftur streymir út
frá þeim, og rödd hans hefur
hörpu, þegar hann segir: „Þú
ert sendiboðinn, sem ég hefi
beðið eftir í þúsundir ára, sá
eini, er getur frelsað mennina,
sá eini, er fær tendrað það
ljós, er að lokum fær lýst þeim
út úr myrkrum haturs og þján-
ingar. Far þú f friði. Blessun
mfn og kraftur fylgir þér.“
Þá færðist ljómandi milt og
bjart bros yfir hið alvarlega
andlit engilsins, og augun
geisluðu ennþá fegurri en
fyrr. Hann hneigði höfuð sitt f
þökk og auðmýkt og vék frá
hástóli drottins.
En drottinn kallaði á sjö
þúsundir bjartra engla og
bauð þeim að fylgja sendiboða
kærleikans til jarðarinnar.
Og englarnir breiddu úr
skfnandi vængjunum og svifu
lofsyngjandi um blátt og
stjörnuskreytt djúpið til jarð-
ar og hin mikla hvelfing
himinsins endurómaði hinnn
dásamlega söng þeirra: „Dýrð
sé guði f upphæðum, friður á
jörðu með mönnum, sem hann
hefur velþóknun á.“