Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1977, Blaðsíða 3

Um sumartimann taka fáir eftir
þeim eða þær eru álitnar vera úr
eiginn hópi, og sá, sem yfirgefur
vatnið um leið og sumarið kveður,
mun aldrei skynja þær. En þegar
hausta tekur, fara þær að taka á sig
skýrari mynd. Sá, sem kemur
seinna eða dvelur lengur, sá, sem
veit ekki lengur, hvort hann er einn
af gestunum eða einn af vofunum,
mun geta greint þær. Því einmitt i
haustbyrjun koma dagar, þegar
munurinn er frekar greinilegur.
Þarna er maðurinn, sem gat ekki
slökkt á bátsvélinni rétt áður en
hann ætlaði að leggja að landi. í
fyrstu hugsaði hann meðsér, að
þetta væri ekki svo slæmt, og til
allrar hamingju væri vatnið stórt, og
hann sneri við og hélt frá austur-
ströndinni til vesturstrandarinnar,
þar sem fjöllin rísa brött úr djúpinu
og stóru gistihúsinu eru. Kvöldið var
fagurt, börnin hans veifuðu til hans
Aihinger
frá bryggjunni, en honum tókst ekki
að stöðva vélina og hann lét sem
hann ætlaði sér alls ekki að leggja
að landi og hann hélt á ný i áttina að
flatri ströndinni. Hér í roða sólar-
lagsins, sem sveipaði austurströnd-
ina, meðal fjarlægra seglbáta,
stranda og svana, sem höfðu hætt
sér langt út, brauzt svitinn út um
hann allan, þvi enn tókst honum
ekki að stöðva vélina. Hann kallaði
glaðlega til vina sinna, sem sátu á
svölum gistihússins og drukku kaffi,
að hann ætlaði sér að sigla um
stund og þeir kölluðu til hans, að
hann skyldi umfram allt gera það.
Þegar hann kom í þriðja sinn, hróp-
aði hann, að hann ætlaði séraðeins
að sækja börnin sín og hann hrópaði
til barnanna, að hann ætlaði bara að
sækja vini sina.
Hann hafði uppgötvað, að benzin-
geymirinn var lekur, benzinið var
fyrir löngu uppurið, en vatnið knúði
vélina áfram. Hann hugsaði nú ekki
lengur með sér, að þetta væri ekki
svo slæmt og að til allrar hamingju
væri vatniðstórt. Siðasta ferjan
sigldi fram hjá honum og fólkið
kallaði til hans i gáska, en hann
svaraði engu, hann hugsaði núna:
,,Bara það kæmi nú enginn bátur
framar". Og það kom lika enginn.
Skúturnar höfðu fellt seglin og lágu
i vikunum og Ijósin frá gisthúsunum
spegluðust í vatninu. Dimma þoku
lagði uppfrá vatninu, maðurinn
sigldi um vatnið þvert og endilangt
en síðan meðfram ströndinni. Ein-
hvers staðar synti stúlka og fylgdi
fast i kjölfarið, en óð siðan í land.
En meðan á ferðinni stóð, tókst
honum ekki að þétta lekan geym-
inn og hann hélt stöðugt áfram. Nú
veitti sú hugsun honum fróun, að
einhvern tíma mundi geymirinn
hafa þurrausið vatnið og hann hug-
leiddi, hversu furðulegt það væri, að
sökkva á þennan hátt. Þurrausa
vatnið og sitja i bátnum á þurru
landi. Skömmu síðar fór að rigna og
hugsanir hans voru ekki lengur á
þessa leið. Þegar hann fór aftur
fram hjá staðnum við húsið, þar
sem stúlkan hafði áður synt, sá
hann Ijós í glugga, en upp með
ströndinni var ekkert Ijós í herbergj-
unum, þar sem börnin hans sváfu.
Og þegar hann sigldi aftur framhjá i
skyndi, hafði stúlkan lika slökkt Ijós-
ið hjá sér. Regninu slotaði, en það
var honum litil huggun.
Næsta morgun vakti þaðfurðu
vina hans, sem sátu að morgunverði
á svölunum, að hann skyldi vera svo
snemma úti á vatninu. Hann kallaði
glaðlega til þeirra, að sumri væri
tekið að halla, það yrði að notfæra
sér sumarið og sömu orð kallaði
hann til barnanna sinna, sem stóðu
árla morgunsá bryggjunni. Og þeg-
ar þau ætluðu að senda út
björgunarleiðangur eftir honum
næsta morgun, þá bandaði hann
honum frá sér, þvi varla gat hann
farið að láta bjarga sér einmitt núna
eftir að hafa notað ánægjuna sem
fyrirslátt i tvo daga. Umfram allt
vildi hann það ekki i augsýn stúlk-
unnar, sem beið daglega, er kvölda
tók, eftir öldunum frá bátnum. Á
fjórða degi tók hann að óttast, það
yrði gert gys að honum, en huggaði
sig við þá tilhugsun, að það mundi
líka líða hjá. Og sú varð raunin á.
Þegar tók að kólna í veðri,' fóru
vinir hans frá vatninu, og börnin
snéru líka afturtil borgarinnar, skól-
inn var byrjaður, Það dró úr vélar-
skröltinu við strendur vatnsins, nú
mátti aðeins heyra hljóðið i bátnum
hans úti á vatninu. Þokan milli fjalls
og skógar varð þéttari með degi
hverjum og reykurinn frá eldstæð-
unum umlukti trjátoppana.
Stúlkan yfirgaf vatnið siðust allra.
Utan að vatninu sá hann hana setja
töskurnar í bilinn. Hún kyssti á hönd
sér til hans og hugsaði: „Þó hann
væri i álögum, hefði ég dvalið leng-
ur, en hann er of sólginn í skemmt-
anir."
Rétt á eftir sigldi hann bátnum í
örvæntingu sinni upp í mölina.
Báturinn rifnaði eftir endilöngu og
vélin gengur núna fyrir lofti. Á
haustnóttum heyra íbúarnir hann
þjóta yfir höfði sér.
Eða konan, sem hverfur, þegar
hún tekur ofan sólgleraugun. Því
var ekki alltaf þannig farið. Sú var
tiðin, þegar hún lék sér í sandinum í
björtu sólskininu, og þá hafði hún
engin sólgleraugu. Og sú var tíðin,
þegar hún setti upp sólgleraugu um
leið og sólin snart andlit hennar og
tók þau ofan um leið og dró fyrir
sólu — samt án þess að hverfa. En
það eru löngu liðnir dagar, ef hún
væri spurð, hversu langt væri síðan,
mundi hún ekki geta svarað þvi. Og
slíkri spurningu mundi hún lika visa
á bug.
Sennilega byrjaði öll ógæfan dag-
inn, sem hún hætti að taka ofan
sólgleraugun i skugganum, þegar
hún fór i ökuferðina snemma
sumars, það dimmdi allt i einu og
allir tóku ofan sólgleraugun nema
hún. En fólk ætti aldrei að vera'með
sólgleraugu i skugga, þau hefna sin.
Þegar hún skömmu síðar tók ofan
sólgleraugun rétt sem snöggvast á
siglingu á snekkju vinar sins, fann
hún allt í einu, hvernig hún varð
ekki að neinu, handleggir og fót-
leggir leystust upp i austangolunni.
Og austangolan, sem þeytti hvítum
froðutoppunum eftir vatninu, hefði
örugglega feykt henni fyrir borð, ef
hún hefði ekki verið svo snarráð að
setja undireins upp sólgleraugun.
En sem betur fer flutti austangolan
lika með sér gott veður, sólskin og
steikjandi hita, og þannig vakti kon-
an enga athygli næstu vikurnar.
Þegar hún dansaði á kvöldin, út-
skýrði hún það fyrir hverjum, sem
heyra vildi, að hún hefði sólgler-
augun til að verjast sterkri birtunni
frá bogaljósunum, og brátt tóku
margir þetta upp eftir henni. Reynd-
ar vissi enginn, að hún var með
sólgleraugun líka á nóttunni, þar eð
hún svaf við opinn glugga og hún
hafði enga löngun til að vera feykt
út um gluggann eða vakna næsta
morgun og vera ekki lengur til.
Hún reyndi enn einu sinni að taka
ofan sólgleraugun, þegar dimmviðri
og rigning stóð yfir um tima, en um
leið náði upplausnin tökum á henni
eins og fyrr, og hún lét þau orð falla,
að vestanvindurinn væri lika til í að
feykja henni burt. Eftir það reyndi
hún aldrei aftur, heldur hélt sig
afsiðis og beið þar til sólin skein á
ný. Og allt sumarið skein sólin á ný.
Þá sigldi konan á snekkjum vina
sinna, lék tennis eða synti með
sólgleraugun spölkorn út i vatnið.
Og hún kyssti hina og þessa og tók
Framhald á bls. 4.