Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1977, Blaðsíða 6

J. Paul Getty
HJÓNA'
■ ■
BOND
MlN
Fyrri hluti
Mér er engin launung á þvi, að ég tel mig hálfgerðan
gallagrip. Þó hef ég aldrei talið mig öfundsjúkan. En
ég verð samt að játa það, að ég öfunda þá menn, sem
eru hamingjusamlega kvæntir og hafa verið það lengi.
Það hefur mér aldrei lánazt sjálfum:
Eg kvæntist fimm sinnum og — fimm sinnum skildi
ég. Fimm sinnum gerði ég sömu skyssuna! Nú er mér
afskaplega illa við mistök og hefur alla tíð verið. Þetta
er mér eiginlegt og það er áreiðanlega ekki sízt þess
vegna, að mér hefur gengið margt svo vel, sem raun
ber vitni. Úr því, að ég er búinn að afráða eitthvað
legg ég allt mitt kapp á að koma ætlun minni fram.
Mistakist mér reyni ég allt, sem í mínu valdi stendur
til þess, að það komi ekki fyrir öðru sinni. Þetta
verður þó bersýnilega ekki sagt um hjónabönd mín.
Mér hefur gengið allt í haginn í kaupsýslunni um
dagana. En mér hefur aldrei tekizt að halda í eigin-
konu til lengdar. Mér hefur oft orðið hugsað um það,
hvernig í ósköpunum standi á þessu. Ég hef líka rætt
það margoft við konur mínar, vini, foreldra — og þó
nokkra lögfræðinga og skilnaðardómara. En svarið
hefur vafizt fyrir öllum.
Faðir minn var þeirrar skoðunar, að ég ætti alls ekki
að kvænast. Meðan hann lifði kvæntist ég þrisvar,
skildi tvisvar og var í þann mund að skilja þriðja sinni,
er hann dó. Hann taldi mig alveg ábyrgðarlausan í
kvennamálum. Móðir mín var lfka á móti því, að ég
kvæntist, en það var reyndar af öðrum ástæðum. Hún
lifði það, að ég skildi fjórum sinnum og kvæntist í
fimmta sinn. Hún taldi alla mína ógæfu í hjónabandi
stafa af því, að ég veldi mér of ungar konur. Allar
konur mínar voru miklu yngri en ég, 10 eða jafnvel 20
árum yngri. Mig grunár þó, að þetta hafi verið yfir-
varp móður minnar; henni hafi einfaldlega ekki fund-
izt nein kona „nógu góð“ handa einkasyni sínum.
Eiginkonur mínar hafa haldið því fram, að hjóna-
böndin hafi ekki enzt vegna þess, hve ég átti annríkt í
kaupsýslunni og sinnti þeim litið. Áreiðanlega er
eitthvað til i þessu, og ég ætla ekki að bera á móti því.
Hins vegar held ég, að tvær hliðar séu á öllum málum,
og stundum fleiri. En ég ætla að segja hérna undan og
ofan af hjónaböndum mínum fimm og láta lesendum
eftir að dæma í málinu.
Olían og afbrýðin
Fyrsta konan mín hét Jeanette Dumont. Jeanetta
var mjög fögur kona. Húm bar lfka mikinn persónu-
leika og var afburða vel gefin. Þegar við gengum í
bjónaband var hún 18 ára og 13 árum yngri en ég. Við
Sagt er að auðugir menn séu jafnan umkringdir fögrum konum og þannig var um J. Paul Getty. Hann
kunni vel að meta þær og átti sjálfur fimm eiginkonur — fjórar þeirra eru á myndunum hér að neðan.
Jeanette Demont,
fyrsta eiginkona
Gettys: „Hún var
kvenna fegurst,
brúnetta með hríf-
andi persónuleika".
AUene Ashby, eigin-
kona númer tvö:
„Hávaxin, stundaði
útreiðar, en var ung
og óreynd“. Engin
mynd virðist vera til
af henni.
Adolphine Heime
var númer þrjú:
„Ljóshærð og hrff-
andi kona, hreyf-
ingar hennar og útlit
vitnuðu um mikinn
lifsþrótt"
Ann Rork var númer
fjögur: „Ég var þá
fertugur, en hún
tvftug, leikkona
brún á brá, gædd
miklu fjöri".
Louise Lynch, eigin-
kona númer fimm:
„Þegar ég sá hana
fyrst hugsaði ég:
„Þarna er ein handa
þér. — Fegurðardfs
með kastanfubrúnt
hár, mikla persónu-
töfra og skopskyn."
höfðum þekkzt f nokkra mánuði áður. Hjónavigslan
fór fram í Ventura; það var f október árið 1923.
Trúlega hef ég verið orðinn hálfþreyttur á pipar-
sveinslífinu og viljað stofna til langærra og alvarlegra
sambands en þeirra, sem piparsveinar eiga að venjast.
Mig minnir þó, að Jeanette hafi verið áfjáðari að
giftast mér en ég henni.
Ég held satt að segja ekki, að ég hafi nokkurn tíma
leitt hugann að því, hvort kona, sem ég hugðist
kvænast, bæri af öllum öðrum konum, sem ég hafði
kynnzt. Ég var piparsveinn, fyrst og fremst, ég þekkti
fjölmargar konur, og í þann tíð giftust allir, sem áttu
þess nokkurn kost. Það var einfaldlega alsiða. Auðvit-
að giftust flestir, þá rétt eins og nú, fyrst og fremst af
ást — eða því, sem þeir töldu ást, þegar það kom yfir
þá. Og þannig fór mér líka. Ég var vissulega ástfang-
inn af Jeanette.
Þegar við vorum komin í hjónabandið tókum við á
leigu hentugt hús við Wilshirestræti í Los Angeles, og
bjuggumst þar um. Framan af var allt í lukkunnar
velstandi. Þegar tæpir tveir mánuðir voru liðnir kom í
ljós, að Jeanette var barnshafandi. Við þóttumst hafa
himin höndum tekið og biðum barnsins eftirvænting-
arfull. Það reyndist drengur og var hann skírður í
höfuðið á föður mínum — George Franklin Getty. En
skömmu eftir, að drengurinn fæddist, fór hjónaband
okkar Jeanette að rofna smám saman og slitnaði svo
alveg upp úr með okkur. Það varð auðvitað ekki af
sjálfu sér. Það var okkur báðum að kenna, og tvær
ástæður ollu mestu.
önnur var atvinna mín. Um þetta leyti var ég að láta
bora eftir olíu víða í Kaliforníu. Ég þurfti víða að fara
og var oft að heiman, stundum dögum saman. Ég var
reyndar ekki einungis að leita olíu í Kalifornáu heldur
Iíka í Oklahoma og Nýjamexíkó. Ég vildi alls ekki
þvæla Jeanette svo langar leiðir, þar sem hún var
ófrfsk. En auk þess er á það að líta, að maður, sem
kvænist í fyrsta sinna 31 árs gamall bregður venjum
sínum varla samdægurs; maður breytist ekki, þótt
hann riti undir hjúskaparsamnine.
Jeanette hafði mjög ákveðna skaphöfn. Hún hafði
lfka talsvert háleitar hugmyndir um hjónabandið.
Hins vegar var hún afskaplega afbrýðisöm og fór
aldrei í launkofa með það. Þá, er við fórum út að
skemmta okkur, gat varla hjá því farið, að við rækj-
umst á einhverjar gamlar kunningjakonur mfnar.
Fékk ég þá oft orð í eyra af litlu tilefni. „Hvernig
geturðu fengið af þér að heilsa þessari blindfullu