Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1977, Blaðsíða 4

Sigurður Anton
Friðþjöfsson
VOR
Mér barst sú fregn með blænum sem kom af hafi,
að bráðum vorið kæmi til mín að nýju.
Að fregnin sé sönn, nú virðist mér enginn vafi,
því vorið kom til mín í dag með sólskin og hlýju.
Það hljóðlega læddist með birtu um bæjarins stræti
og barði að dyrum hvers manns á vegferð sinni
og vakti í brjóstum manna þá kynlegu kæti,
sem kemur þeim til þess að brosa mót veröldinni.
Þá allt virtist breytast á örskömmu andartaki
augu hvers barns voru döggvuð nýfæddri hlýju,
en verkamaðurinn rétti úr bognu baki,
bölvaði hátt og hóf síðan starf að nýju.
Nú landið heilsar þeim léttstfgu dætrum og sonum,
sem leitandi augum skima mót framtíð sinni.
Um andlit þess vors, sem ilmar af ferskum vonum
fer örlftið bros að nýju f sálu minni.
Heiðrekur Guðmundsson
FELU-
LEIKUR
Ég fór með þér forðum daga
f feluleik, manstu það?
Og þú varst mér fremri f fyrstu
aðfinna þérgóðan stað.
Ég leitaði að þér
og þú að mér.
En þig gat ég ekki fundið nema stundum.
Þú varst Ifka eldri að árum
og áttir leyndari þrá.
En nú er ég færari en forðum
og fel mig betur en þá.
Ég leita að þér
og þú að mér.
En aldrei framar finnum við hvort annað.
VOFUR
Framhald af bls. :i
ekki af sér sólgleraugun á meðan.
Hún komst að því, að það var
haegt.að gera flest allt, þrátt fyrir
sólgleraugun. eins lengi og sumarið
entist.
En nú er farið að hausta. Flestir
vinir hennar hafa snúið aftur til
borgarinnar, aðeins örfáír hafa orðið
eftir. Og hún sjálf — hvað ætti hún
að gera við sólgleraugu í borginni ?
Hérna eru erfiðleikar hennar túlkaðir
sem vandamál persónulegs eðlis, og
á meðan dagarnir eru sólríkir og
©
síðustu vinir hennar eru hjá henni,
mun allt haldast óbreytt. En vindur-
inn verður naprari með degi hverj-
um og vinum og sólríkum dögum
fækkar stöðugt. Og það er útilokað,
að hún geti nokkurn tíma tekið ofan
sólgleraugun.
Hvað verður, þegar veturinn kem-
ur?
Þá voru það líka stelpurnar þrjár,
sem stóðu aftur i skut ferjunnar og
gerðu grin að eina hásetanum, sem
var um borð. Þær komu um borð,
þar sem ströndin var flöt og héldu
að klettóttri ströndinni til að fá sér
kaffi, en siðan aftur að flötu strönd-
inni. Hásetinn veitti því undireins
eftirtekt, hvernig þær hlógu, héldu
hendinni fyrir munninn og kölluðu
sín á milli ýmislegt, sem hann gat
ekki skilið vegna hávaðans frá ferj-
unni. En hann grunaði nú samt, að
það snerist um hann og ferjuna.
Þegar hann steig niður úr sæti sinu
við hliðina á skipstjóranum til að
taka við farmiðunum og kom til
stelpnanna, óx kátina þeirra og
sannfærði hann um að grunur hans
væri á rökum reistur. Hann byrsti
sig og spurði um farmiðana þeirra,
en þvi miður höfðu þæi miðana til
taks, og hann átti einskis annars
úrkosta en að taka við þeim. Um
leið spurði ein stelpan, hvort hann
hefði engan annan starfa en þenna
á veturna, og hann svaraði: ,,Nei"
Strax á eftir fóru þær aftur að flissa.
En eftir það hafði hann á tilfinn-
ingunni, að húfan hans hefði misst
einkennismerkið, og hann átti erfitt
með að taka við hinum farmið-
unum. Hann fikraði sig aftur upp til
skipstjórans, en i þetta sinn tók
hann ekki börn skemmtiferðamanna
með sér upp í brú eins og hann var
vanur. Og hann virti fyrir sér vatnið
fyrir neðan, grænt og slétt, og horfði
á, hvernig bógurinn risti djúpt —
hafskip hefði ekki rist dýpra —, en
það róaði hann lítið í dag. Ef til vill
gramdist honum skiltið við káetu-
innganginn með áletruninni: ..Gætið
að höfðinu", Ef til vill var það svart-
ur reykurinn, sem þyrlaðist frá eld-
stónni aftur i skut og sverti blakt-
andi fánann, eins og það væri hon-
um að kenna.
Néi, hann gerði ekkert annað á
veturna. Þegar hann nálgaðist þær
aftur, spurðu þær hann, hvers
vegna ferjan sigldi líka á veturna.
,.Til að halda uppi póstsamgöng-
um". Eitt andartak sá hann þær tala
rólega saman og hann huggaði sig
við það um stund. En þegar ferjan
lagðist að bryggju og hann fleygði
tauginni yfir pollann á litlu bryggj-
unni, byrjuðu þær aftur að flissa,
þótt hann hitti staurinn nákvæm-
lega og gátu ekki stillt sig meðan
hann horfði á þær.
Klukkustundu síðar komu þær
aftur um borð, en í millitíðinni hafði
þykknað upp, og þegar komið var út
á mitt vatnið, skall óveðrið á. Ferjan
fór að velta og nú sætti hásetinn
færi á að sýna stelpunum, hvað
væri í hann spunnið. Oftar en nauð-
synlegt var, klifraði hann í sjó-
stakknum yfir handriðið á þilfarinu
og aftur inn fyrir. Af þvi að regnið
jókst stöðugt, rann hann til á blautu
timbrinu og féll fyrir borð. Og þar eð
honum var það sameiginlegt með
hásetum hafskipanna, að hann
kunni ekki að synda og úr þvi að
vatnið átti það sameiginlegt með
sjónum, að það var hægt að
drukkna í því, þá drukknaði hann
líka.
Hann hvílir i friði, eins og ritað er
á legstein hans, þvi hann náðist. En
stelpurnar þrjár fara stöðugt með
ferjunni, standa aftur í og halda
hendinni yfir munninn og hlæja.
Sá, sem sér þær, ætti ekki að láta
þær villa sig. Þetta eru alltaf sömu
stelpurnar.
Þýð. Hrefna Beckmann.