Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1977, Blaðsíða 9

/
Einar 01. Sveinsson
YATNASKIL '
ii
Dregur augansdvöl
að dauða móðu;
seiðir hennar sýn
svipult hjarta,
glælit, húmleit, grá,
til grafar heima.
Getur megin manns
á móti staðið?
I
Eg stóð við fjallsins himinháa tind,
úr heljar skauti spratt upp kynleg lind.
í hjarta mínu fann ég feigðar beig,
ó fjall mitt! skyggja á þína björtu mynd.
Ég starði. og ég horfði yfir heim.
Þar hverfðust kvíslir móti áttum tveim,
og önnur flæddi blint um dauðans dal,
til dagsins heima önnur léttum sveim.
Ég bát minn sá, sem bundinn lá við strönd,
og bylgjur teygðu streng á hvora hönd.
Hvort viltu þola þunga lifsins nauð?
Hvort þráirðu í eilifs svefnsins lönd?
Hvar er hljómur sá.
sem hugann vekur
af þeim dapra draum,
sem draugar skópu?
Hvar er reisnar raust,
sem rofið getur
þennan þunga seið.
sem þrengir hjarta?
Vakið löngun lífs
til Ijósra vona,
vakið hryggan hug
af harma drunga,
vakið andans afl
til orkuverka,
tendrað geislaglóð
og gleði nýja.
Dregur augu enn
að auðnar móðu;
þung er þessi naiið
þreyttum huga;
skal nú lönd og leið
láta fara
allt, sem inni bazt
í óskir þinar?
III
Nei, nei, nei!
Lifa skal þótt leikið sé eigi!
Lifa skal!
Hjuggu fyrr með hjörvi,
hör greiddi flaug örva,
létu vigra lita
leið að seggja neggi,
léku að hjörva leiki.
létu fátt til sátta,
gerðist hark, er herðir
hryngjarnar rauf brynjur.
Höggum hörðu sverði!
Hlifumst litt við drifu
(látum bjarta bita
blaðs egg!) i geirs hreggi!
Hart skal mæta hörðu!
Hvergi undan skunda!
Böl skal mæta bitru
bölvi og leiftri heiftar.
IV
Nei, nei, nei!
Eigi skal bölva!
Blessa skal!
Blessa skal barn i vöggu
blessa háran öldung,
blessa allt, sem blessun tekur,
blessa alla, sem hennar þurfa.
Blessa einkum hinn auma
og snauða!
Blessa skal brúði og svein,
Blessa lúinn mann.
blessa þreytta konu,
Blessa. blessa skal!
Blessa skal allt sem lifi lifir,
alla menn,
allar skepnur,
allt sem hlær,
allt sem grætur,
Hest á engi,
en i haga kú.
allt sem lifir,
allt sé það blessað!
Blóm í brekku.
björk í skógi,
allt sem vex,
allt sem fölnar;
allt sé það blessað
að eilifu!
Guði gefin
sé gjörvöll jörð.
.Lesendum til upplýsingar má
geta þess, að Hallfríður
Sehneider er dóttir hins.þjóö-
kunna manns, Guðbrandar
Magnússonar, sem-lörigum var
kerindur við Afengið. Guð-
brandur var um tíma kaup-
félagsstjóri í Hallgeirseyv i
Landeyjum og fjölskyldan bjó
þar. Þess vegna vitnar Hall-
friður í prestsfrúna á. Bei-g-
þórshvoli. Hallfríður giftist til
Bandarikjanna og býr þar. en
er sanit tryggur og trúr islend-
ingur og hefur hún áður stung-
ið niður penna i Lesbók.
Haninn
og
Jenný
Æskuminning
frá Reykjavík
eftir
Hallfríði Schneider
Við fluttum til Reykjavíkur
vorið 1927 og leigðum aðal-
hæðina í gömlu timburhúsi,
Ingólfsstræti 5. Uppi í litlum
súðarherbergjum bjuggu tvær
gamlar konur og ein ung meó
barn. 1 kjallaranum bjuggu
mýs.
Ég var fimm ára og mér
fannst aUt nýstárlegt í höfuð-
borginni, en hrifnust var ég af
glugganum á leikfangabúðinni
á Laugaveg 1. bangað hljóp ég
næstum daglega.
Ágúst hafði verið vinnumað-
ur hjá foreldrum niínuin í
sveitinni en var nú kominn á
fiskibál. 1 hvert sinn, sem
hann kom í land, færði hann
inömmu nýjan fisk í soðið.
Hann var mjög góður við okk-
ur krakkana og sérstáklega við
mig, ef til vill af því, að það
var hermt eftir okkur báðum,
þar sem hann var þvöglumælt-
ur en ég smámælt.
t þetta sinn hafði hann feng-
ið útborgað og haði eitthvað
glatt sig því að vínlykt var af
honuni. Og nú vildi hann
gleója niig líka og heimtaði
það, að ég kæmi með sér að
leikfangabúðarglugganum og
veldi hvað það, sem ég vildi,
hann skyldi gefa mér það.
Auðvitað var ég til, en riiamina
var eitthvað treg og þegar við
Gústi fórum út, beygói hún sig
niður að mér og hvíslaði:
„Veldu þér ekkert dýrt.“
Gústi leiddi mig á meðan ég
valhoppaði alla leiðina. Hvað
ætti ég aó velja? Auðvitað
langaði mig mest í Jenny, en
skyldi hann eiga nógu niikla
peninga: ég vissi að hún var
dýr.
t gluggakistunni stóðu tvær
herdeildir af tindátum i alls
konar stellingum, þeir í bláu
jökkunum á móti þeini í rauðu
jökkunum. Fyrir aftan þá voru
bátar og skip, sum upprekt.
Þetta var fyrir stráka. A næstu
hillu var kubbakassi, seni mig
langaði dálítið í, því að það var
hægt að búa til sex skemmti-
legar myndir úr kubbunum.
Og þarna voru boltar,
harmonikur, spiladós, flauta,
karlinn í kassanum, uppvafið
sippuband o.fl., o.fl..
Efsta hillan var mest spenn-
andi. Þarna voru dúkkustell,
nokkrar bleikar babydúkkur í
mismunandi stærðum, berar
eða klæddar eða í vöggu. Ég
átti eina heima, sem var öli i
tannaförum; mér fannst gani-
an að bíta í hana. 1 niiðjunni
stóð svo Jenny. Ég kallaöi
hana það í huganum, því að
mér fannst hún lík prest-
frúnni á Bergþórshvoli, Jenny
Skagan. En auðvitað var dúkk-
an fallegri. Hún var há og grön
, með sítt, liðað brúnt hár, blá
augu, sem gátu lokast, löng og
þ.vkk augnhár, þunnt kvenn-
legt nef og rauðar varir. Kjóll-
inn var bleikur með blúndu og
hún var i svörtum lakkskóm.
Ég starði á liana.
„Hvað viltu, þú mátt velja
þér Jivað sem þú vilt“, sagði
Gústi.
Skyldi hann meina Jepny
líka, en um leið mundi ég hvað
maninia liafði sagt. Þvi lengur
sem við stóðuni þarna, þvi
meir hvarf allt nema hún.
„Veldu þér eitthvað, barn,
ég þarf að fara aftur niöur í
bát“, sagði Gústi, sem nú var
orðinn óþolinmóður.
„Ég vil lianaiin", sagði ég
loks og kom sjálfri mér alveg á
óvart. A annarri hillunni úti í
horni stóö lítill hani úr þunn-
um rauðum og gylltum glans-
andi niálmi, en stélfjaðrirnar
voru allavegalitar og mjúkar
og beygðust eins og fjaðrir á
lifandi liana.
„Ertu viss um það?" spurði
Gústi hálf hissa. Ég marg
kinkaaði kolli, en beit sainan
varirnar. A meðan að Gústi
borgaði horfði ég löngunar
auguin á baksvipinn á Jenny,
en samt var ég glöð þegar ég
valhoppaði aftur heim með
hananil í hendinni.
Því skyldi þetta vera mér
svona eftirminnilegt eftir öll
þessi ár?
Trúlega vegna þess, að þetta
er eina sinnið, sem ég man
eftir aö vera verulega góö og
hlýðin á þessum árum.