Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1980, Page 14

Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.1980, Page 14
flUONk L£VÍ IU & | © pKf'P' 0$' V L'e-TTin -riu íflm- n l r. yriR- HÖFM MoRAR ewom4 íLAr- flR 6RISK go£4 KARi.- P •ý'R KrtS5! V 5^ IK* R. -V^- 6 L 01 V i £>MR Koa/wi? jfr’ oRP o FtoKKUR ■U r> 4AM4 & 'BNMC, Lrd£> Te>A»N v FR4UW -v=- veNce LA R -Tc>' NN 5ND-I i Nf^r |6AMD I Ð FuíuaR FLÍKA VIMD- 5V^lP- UR IM/y/ /./EKAf- |5/V1£©. F6R& Fpg^fA/ J)VR VIKÐA KALPl t=RR& UR \V ÍÁ. Rr' , 1/inWIlH dRÉlUlM ÍOÆM HyPFAK ut. hHCT/h IR £QFIB> y ie FAbiC i fíULI UÆ.T- l R 'iL'ar LTom A R. fílllK- UNN HAK4A SM- FMFIf) í W - g> R£> líULOfl t-c ar, 5TAR Fl® -Í5FHR ;V KlflCMl URlNN -V- |4X Krossgáta Lesbókar Morgunblaðsins Lausn á síðustu krossgátu rjAT- flT- ORKfl s*1 ORKU OIAf- cne : . Ó1TA A.UJ —> H £ N d i 9 ~h> u P P i|§ £ u WIU AM £ L T A N Miut DI?APJT £ R ÓMt- ÝÐnJ n F Æ d, HlAP ANfl VÍITT TIC.H íueir ffAMþ K S 'o S rvMuo At> B 1 R 4 5KÝ- \d V MIK- FjócP 4 Dyafí rtst.- UBlNN K A r T A L o T A At e»ND- ÚHÖTff A T o N2 S e Ð T A BUfflrH M5Tfl 1 L 1 N £ r 'A T A PflVf/ Lecfí £ L 'o R A VÆTiAP Tt?a '1 L A S> I Citfí 5 iPU-- £ T R A íetAL r A Ð A N K A Hucfí Ai> F'flí.g. F 'A A leirJS MflfN A A iv- ÍLLi í £> U Hir. r A N 4 1 R iTÚWfí ÚLItTfl 5 N r 0 T Æ Y*ítt4 N 1«. L iTOLL K E i £> ÍK-fllFfl fUKht A (R ! r A L VfflK- f-Cfll r A P Ol »t* iutfí U’flT 1 4 L A RoT F A N r A N A DCt- Mf* O 0 F L'.r- rA.an ÖtH N A F L A SILfí- Ktrr ediK 9 F> u F n T«- Í CLI |5N- 5 N A P A TKlfí ■fv'frJ L D K K A ffífi N eiafl' ttZ~í F Æ fPlL A T r A veiK L A £ l N ILM- ÁR A AJ (X A R Lu t> f? A o R R A R Ró'ND Fflt- Lttfí R ‘A K F A 4 R 1 KVÍUf- UR AA Ko*K- WR >a yfft UR J)ÝR oí'R HR' eiMS- ML fCFYRfl + R ir > Le±r SRT*~ HL.T. KvieM- MAFM örvænta með andlitið fólgið í hönd- um sér, til þess að heröa sig upp og byrja aftur þar sem frá var horfiö, eftir sínum eigin, ströngu, rökréttu aöferö- um — eins og maöur, sem gerir skyldu sína til hins ýtrasta, hvaö sem þaö kostar. Á leiðinni heim var Pliníus í ágætu skapi. Þeir tímar sem hann mátti ráska meö nemanda til þess aö leiöa hann í réttan hugsanagang fylltu hann yndislegri gleöi og lífsorku. Þannig höföu hinir miklu listamenn fornaldarinnar og renaissanstímans barist við hinn þrjóskufulla efnisheim. Meö sjálfum sér gat Pliníus vel fallist á aö hann væri aö nokkru leyti renaissansmaöur, en fyrst og fremst andans jöfur fram í fingurgóma, auðvitaö. Þegar hann var næstum því kominn heim, hægöi hann ganginn. Það var eiginlega réttast að hann færöi þetta í tal meö hænurnar, og þar fyrir utan var þaö skylda hans aö gera hr. Knudsen kennara kunnugt, aö tækifæri sonar hans til sæmilegrar einkunnar í latínu viö stúdentsprófið væri vægast sagt í lágmarki, ef strákurinn tæki sig ekki alvarlega á. Hann opnaöi garöhliöið hjá Knudsen. Þaö var frú Knudsen sem opnaöi fyrir honum viö hringinguna. — Ég vildi gjarnarn ræöa viö manninn yöar, frú, sagöi hann. — Ég er kannski svo heppinn aö hitta hann heima. — Gjöriö svo vel, hr. doktor, sagöi frú Knudsen, og Pliníus veitti athygli meö ánægju aö hún var dálítið óstyrk í röddinni. — Gjöriö svo vel, vill doktorinn ekki koma inn í herbergi mannsins míns. Knudsen sat viö skrifboröiö og leiörétti stfla. Hann var á skyrtunni og haföi tekið flibbann af, einmitt eins og maöur gat búist við. Sonur tréskó- smiösins hafði víst eytt æskunni viö aö gæta kúa, og haföi aldrei vaniö sig viö flibba, ytri kennimark hins mennt- aöa manns. Einnig hinn borgaralegi klæöaburöur krafðist meöfæddrar og arfgengrar menningar. Andlit kennarans var frísklegt og rjótt, eins og á bónda, og hendur hans voru stórar og kantaðar eins og á þorpsverkamanni. — Afsakiö að ég tek á móti doktornum án þess aö vera meö flibba, sagöi Knudsen meö breiöum jóskum hreim. — Nú skal ég aö minnsta kosti fara í jakkann, viljið þér ekki reykja vindil. — Þökk, ég ætla ekki aö reykja, sagöi Pliníus. — Ég kom til þess aö gera yöur kunnugt að hænsnin yöar hafa aftur veriö í jurtagaröinum mínum. — Hafa þau nú veriö þar aftur, sagöi Knudsen meö góöiátlegu brosi. — Þaö getiö þiö sannarlega ekki látiö viögangast. Ég er víst neyddur til aö höggva höfuðið af öllum hópnum. Maöur hefur ekkert annað en ergelsi og útgjöld þeirra vegna. En viö höfum búiö í svo mörg ár úti á landi og konan mín hefur vaniö sig á aö hafa eitthvaö smávegis aö sýsla meö. Virkilega menntaður maöur mundi hafa tekiö allt ööruvísi á málinu, sló Pliníus föstu meö sjálfum sér. Menntuö manneskja mundi hafa beöist formlega afsökunar og lofað aö þetta skyldi ekki endurtaka sig. En maöurinn hér byrjar á augabragöi aö tala um hluti sem eru öörum algjör- lega óviðkomandi. Undir engum kringumstæöum haföi dr. phil. Pliníus áhuga á því hvort hænsnahald Knud- sens kennara svaraöi sér fjárhags- lega og aö kona hans væri eitthvað sérlega hrifin af hænsnum. — Maöur vill nauöuglega eiga í útistööum viö nábúa sína, bætti kennarinn viö. — Ef þaö er meining yðar, get ég kannske gengið útfrá aö grammó- fónspil yðar um miödaginn ætti ekki aö skiljast sem útbreiðslubrella, sagöi doktorinn og baröi á arminn á hægindastólnum. — Grammófónspil mitt, sagöi Knudsen undrandi. — Hvaö er at- hugavert viö þaö? — Yður er ekki ókunnugt um hvar ég stend í stjórnmálum, sagði Pliníus dimmraddaöur. — Viö einn af pólitísku fundunum fýrir bæjarstjórn- arkosningarnar áttum viö samræö- ur, þar sem þér hélduð fram að ræöur mínar um tryggö gagnvart hinum viröulegu siövenjum og hiö þjóölega væri útslitiö lírukassa- atriöi. Auövitaö vildi ég ekki svara innleggi til umræðunnar, sem var haldiö fram í slíkum tón, en nú gæti ég svarað yöur að yðar stjórnmála- skoöanir fást greinilega á grammó- fónplötum. — En kæri doktor, sagði kenn- arinri, jafnvel þótt viö séum pólitískir andstæðingar, getum viö veriö friö- samlegir nágrannar. Ég spilaöi aö vísu eina plötu úti á veröndinni um miöjan daginn og eitt lagiö var kannske Sósíalistamarsinn, en þé’r hljótiö auövitaö að skilja, aö þaö var ekki til þess aö angra yður. Knudsen brosti eins og stór góölátlegur drengur, sem veröur fyrir einhverju skrítnu og skemmtilegu, en er ekki alveg viss um hvort gleöur hann. Ánægja hans ergöi Pliníus og hann reyndi aö lama andstæöinginn með augnaráðinu. Nístandi, rannsak- andi augnaráö, sem venjulega fékk heimilisfólkið og nemendurna til aö skjálfa. Knudsen brosti rólega á móti. Gott, hugsaöi Pliníus. Þaö veröur verst fyrir hann sjálfan. Þaö er skylda mín aö gera honum Ijóst, aö dugnaöur sonar hans og gáfur eru langt aö baki hinu æskilega. Hann sat andartak og hugsaöi hvernig hann ætti aö byrja. Þaö mátti með engu móti líta þannig út eins og þetta væri hefnd- arráöstöfun. Þaö haföi ekki minnstu vitund meö þetta sérstaka ósam- komulag þeirra aö gera. Pliníus vissi meö sjálfum sér aö hann var gjarn á aö pína, aö hann var næstum sjúklega áhugasamur fyrir spurning- um siöfræöilegrar ættar. Meðan hann hugsaði, varö honum af tilviljun litiö á mynd, sem stóö á skrifboröinu. Hún var í breiöum mahogniramma og andlitiö kom honum kunnuglega fyrir sjónir. Hvert þó í logandi, þetta var þó aldrei...? Hann beygöi sig fram til aö lesa þaö sem stóö á myndinni. Þar var ritað, fastri, greinilegri rithönd: Til míns góöa, gamla vinar Jens Knudsens. — Þetta er víst menntamálaráö- herrann, sem þér hafið standandi þarna á boröinu, sagöi hann og reyndi aö gera rödd sína hversdagslega. — Já, svo er nú þaö sagöi Knudsen. — Viö höfum verið saman á námskeiöum og síðan höfum viö haldiö sambandi eins og framast er unnt. Þaö er líka skemmtileg tilvilj- un, aö hann er kvæntur frænku konu minnar. — Ákaflega gáfaöur maöur, sagöi Pliníus. — Enda þótt viö séum ekki sammála í stjórnmálum, viröi ég hann mjög mikils. En eins og ég sagöi víst áöur eru það hvorki hænsnin eöa þessi raunar ómerkilegi atburöur meö grammófóninn sem ég er kominn vegna. Ég kem sem kennari sonar yöar. Ég get ekki sagt, aö ég sé ánægöur með frammistöðu hans í latínutímunum. Ef satt skal segja, veröi ekki bráöar breytingar á, er ég alvarlega hræddur um hvernig þaö kemur til meö aö ganga viö stúdents- prófiö hjá honum. Andlit Knudsens kennara varö skyndilega alvarlegt. — Ég haföi haft þaö á tilfinning- unni, aö honum gengi bara vel, sagöi hann. — Ég haföi þaö einnig á tilfinn- ingunni, sagöi Pliníus og strauk sér um hökuna. En þér eruö nú sjálfur málfræöingur og vitið sjálfur hve auðveldlega nemandi getur lent út á röngum brautum. Því veröur ekki neitaö aö sonur yðar er kominn út á villigötur. — Þaö þykir mér leitt aö heyra,

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.