Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1980, Side 12

KENNARI í SUMARLEYFI
2.
hluti
eftir Benedikt Axelsson
Daginn eftir fór ég meö bílinn á
verkstæði til aö láta yfirfara hann.
Þetta vil ég ráöleggja öllum aö gera,
því aö þótt maöur haldi aö allt sé í lagi
meö bílinn þegar maöur fer í sunnu-
dagsbíltúr suöur í Hafnarfjörö, finna
þeir svo margt að honum á verkstæö-
inu að maður er hissa á því hvernig
maður komst á þessu brotajárni heim
aftur. Þegar maöur fær svo reikninginn
frá verkstæöinu er vissara aö snúa sér
aö fjármálunum.
Ég hef þaö eftir öruggum heimildum
aö þaö sé dýrt að ferðast á íslandi.
Þetta segja mér Spánarfarar og vitna í
dagblöö máli sínu til stuönings, þar
sem frá því er sagt aö svefnpokapláss
kosti 1000.00 kr. fyrir manninn yfir
nóttina, eöa álíka mikiö og svíta á
dýrasta hóteli Spánverja. Matur sé líka
óheyrilega dýr hér, t.d. kosti kjúklingur
hér uppi á Fróni álíka mikið og heilt
hænsnabú úti á Spáni. Svo er þaö
víniö maöur, segja þeir. Þaö kostar nú
bara hreint ekki neitt.
Þegar ég svo segi þessum Spán-
verjum aö þeir geti mín vegna legiö
svo lengi á svítum aö þeir fái legusár,
drukkiö vín þar til þelr fara aö delera
og boröað hænsnakjöt þar til þeir fara
aö verpa eggjum, liggur viö aö þeir vilji
láta leggja mig inn á hæli.
En í alvöru talaö, þá er rándýrt aö
feröast á íslandi. Bensín er dýrt,
hótelherbergi eru dýr og matvara er
dýr. Blessaður gleymdu ekki lömbun-
um, kallar konan mín, þau eru líka dýr.
Þetta segir hún ekki til aö vera fyndin,
heldur vegna þess aö í gær fórum viö
út aö boröa í tilefni fimm mánaöa
frísins. Viö erum ekki búin aö ná okkur
enn, hvorki andlega eöa fjárhagslega.
Þetta byrjaöi þannig, aö ég kom til
konunnar minnar um fimmleytiö í gær
og segi, eigum viö ekki aö skella okkur
út aö boröa. Jú, jú, segir hún. Þar meö
var þaö ákveöið. Ég hringdi á veitinga-
staöinn og pantaöi borö, en konan mín
fór aö mála sig og setja í sig
eyrnalokkana sem er mikið verk og
vandasamt. Þetta eru nefnilega ekki
eyrnalokkar sem eru klemmdir á eyrun
og valda sinadrætti í þeim þegar frá
líður, heldur hinir sem ganga í gegnum
eyrnasnepilinn og brjóta í manni tenn-
urnar þegar maður er í óöa önn aö
sýna hvaö maöur er rómantískur og
ætlar aö bíta í eyraö á konunni sinni,
en er þess í stað allt í einu meö
munninn fullan af fjórtán karata gulli
meö perlu. Þegar þessu öllu var lokiö,
konan búin aö ákveða í hvaöa kjól hún
ætlaöi að vera og ég kominn í
jakkafötin mín, lögðum við áf staö. Ég
sagði leigubílstjóranum brandara alla
leiöina og konan mín hló. Bílstjórinn
hefur sennilega haldið aö ég væri ekki
aö tala við hann. Eftir að hafa borgað
bílinn, gengum viö inn í veitingahúsiö
og ég sýndi auövitaö þá sjálfsögöu
kurteisi að draga fram stólinn sem
konan mín átti aö sitja í og renna
honum síöan aö boröinu aftur um leiö
og hún settist. Aö vísu var ég full
fljótur á mér og miöiö ekki alveg upp á
þaö besta, því að þegar ég var sestur
sá ég aö konan mín sat á stólarminum.
En hún lét þetta ekkert á sig fá, enda
ýmsu vön og renndi sér liölega niöur á
setuna. Viö vorum ekki fyrr sest en
þjónninn kom meö matseöilinn. Konan
mfn fékk sinn seðil á undan og ég sá
aö hún föinaöi þegar hún leit á hann.
Hvaö er aö væna mín, er þér illt? Ég
fékk svar viö spurningunni um leið og
ég leit á minn seöil. Verðið á matnum
hefði jafnvel fengiö svertingja til aö
fölna. Hvaö eigum viö aö gera, spuröi
konan mín. Viö hefðum átt aö hafa
meö okkur lamb, sagði ég. Það er nú
full seint séö, sagöi hún og stakk upp á
því aö viö geröum okkur upp veikindi
og færum heim aö sofa. Ég hélt nú
ekki, það væri ekki sæmandi afkom-
endum víkinganna aö gefast upp fyrir
smámunum. Viö komumst ekki lengra
í samtalinu, því nú var þjónninn
kominn. Ég pantaöi tvo skammta af
lambasteik og spuröi svona til vonar
og vara hvort þetta væri meö þjón-
ustugjaldi og söluskatti. Nei, nei, sagöi
þjónninn, þaö er meö kartöflum og
bernaissósu og glotti eins og fáviti.
Þetta svar hleypti aö sjálfsögöu kergju
í mig og ég baö um vínlistann. Ertu
orðinn snarvitlaus spuröi konan mín,
þegar þjónninn var farinn. Þú ætlar þó
ekki að fara aö kaupa vín meö
matnum. Heyrðiröu ekki hvaö dóninn
sagöi, spuröi ég. Helduröu aö maöur
láti bjóöa sér hvaö sem er. Ég þóttist
hneykslaður, en dauðsá auövitaö eftir
aö hafa beöið um vínlistann. Hver
helduröu aö spyrji svona kjánalega,
sagöi konan mín. Hún ætlaöi aö segja
talsvert fleira, ég sá þaö á svipnum á
henni. En í þessu kom þjónninn meö
vínspjaldið. Ég renndi fingri upp og
niöur eftir spjaldinu, eins og ég væri aö
leita að einhverju sérstöku og gaf mér
góöan tíma. Þegar þjónninn var orðinn
hæfilega óþolinmóöur, rétti ég honum
listann og spuröi hvort þeir ættu
ekkert kínverskt rauðvín. Þjónninn
horföi á mig á svipaöan hátt og
Indverji sem sér sviö í fyrsta skipti.
Nei, sagöi hann svo. Viö eigum ekkert
kínverskt rauövín. Ég ætla þá bara aö
SfGMúMp
Nei, viö eigum ekkert kínverskt rauövín.