Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1980, Blaðsíða 13

fá vatn, sagði ég. Síðan boröuöum viö
steikina og drukkum vatn meö. Nú
heföi verið gott aö eiga örlítiö af
kínversku rauövíni aö skola þessu
niöur, sagöi konan mín meö munninn
fullan af lambi. En hvað hefðirðu gert
ef þeir heföu átt kínverskt rauövín. Það
veit ég ekki ,sagöi ég. Hitt veit ég hins
vegar, aö ég heföi ekki keypt þaö.
A þessu má sjá aö þaö er margt
sem setur strik í efnahagsreikninginn.
Af hverju ekki aö skella sér bara til
útlanda, kallar konan mín framan úr
eldhúsinu. Hún Lilla er búin að reikna
út aö þaö kosti minna aö vera í þrjár
vikur á Majorku en aö aka hringveginn
með því aö búa alltaf á hótelum og
vera tvo daga á leiöinni. Hefur hún Lilia
nokkuð reiknaö þaö út hvers konar
fugl maöur þarf aö vera til aö komast
hringinn í kringum landiö á tveimur
dögum, galaði ég á móti. Ég er að tala
í alvöru sagöi konan mín, og eins og
fjárhagnum er háttað hjá okkur er
þetta vel þess viröi aö hugsa um þaö.
Lilla og Gvendur eru ákveöin í aö fara
í sumar. Lilla er meira aö segja hætt að
reykja i sparnaöarskyni. Hún Lilla
reykir nú svo lítið sagöi ég, aö þeir
peningar nægja nú ekki nema fyrir
farinu meö rútunni suður á flugvöll.
Hún ætlar kannski aö gerast laumufar-
þegi, þaö væri henni líkt. Manstu ekki í
fyrra þegar hún ætlaöi aö svindla sér í
strætó og klemmdist svo milli stafs og
huröar aö aftan aö hún var hölt í viku.
Þaö er óþarfi aö vera aö tala illa um
Lillu, sagöi konan mín. Hún er með
hagsýnni húsmæörum sem ég þekki.
Ég var ekki aö tala illa um Lillu,
sagði ég. En mér er meinlilla viö þaö,
ef Lilla hefur getaö taliö þér trú um aö
þaö sé hægt að komast til útlanda
meö því einu að sveifla höndunum og
fljúga svo bara suöureftir meö farfugl-
unum. Þetta er nefnilega ekki þannig.
Allar auglýsingar feröaskrifstofanna
eru miöaöar viö einhleypt fólk. Dettur
þér t.d. í hug að viö getum keypt eitt
sæti í flugvélinni og ég svo bara setiö
undir þér alla leiö suður aö Miðjaröar-
hafi. Ekki aldeilis góöa mín. Viö
veröum aö kaupa tvö sæti, tvöfaldan
skammt af gjaldeyri, tveggja manna
herbergi og svo framvegis. Þarna
verður allt aö vera tvöfalt nema
sjússarnir.
Þú ætlar þó ekki að segja mér aö þú
færir aö kaupa þér einfaldan sjúss,
spuröi konan mín. Nei, sagöi ég. Ég
haföi nú hugssaö mér aö hafa þá
minnst þrefalda. En svo er líka annaö í
dæminu. Allir sem einu sinni hafa farið
á sólarstrendur verða sjúkir í aö fara
aftur. Þeir eru ekki fyrr komnir heim úr
tveggja vikna sumarfríi á Kanarí en
þeir fara aö tala um þriggja vikna
ferðina sem þeir ætli í á Costa del
eitthvað næsta sumar. Það liggur viö
aö þetta fólk verði andvaka í þrjú-
hundruö sextíu og fimm nætur sam-
fleytt af einskærri tilhlökkun. Svo er
eitt sem ég get aldrei skiliö. Þaö er
þegar þetta fólk talar um það meö
stolti í röddinni aö þaö hafi nú fengiö
matareitrun á Costa Brava, veriö bitiö
svo rækilega af skorkvikindum á Costa
del Sol aö það blés upp eins og
loftbelgur, og veriö rænt á Ibiza. Þaö
er engu líkara en aö þetta sé mesta
hamingja lífsins.
Er þaö af þessum ástæðum sem þú
vilt ekki fara til útlanda, spyr konan.
Já segi ég.
Þaö er þá ekki vegna þess aö þú ert
svo Jofthræddur aö þú þorir ekki einu
sinni aö fara á hestbak, spyr hún.
Jú, segi ég. Svo er þaö líka þess
vegna, og viö förum fram í eldhús aö fá
okkur kaffisopa.
ALbJÓÐLEGIR
SVIKAHRAPPAR
Fullkomin vélasamstæða til olíubor-
ana aö verömæti um 10 milljónir
dollara, framleidd af verksmiöju í
Vestur-Berlín handa Dutch Oil Ldt.
bíður í Marseilles eftir flutningi meö
skipi til Salavi á Nýju Guineu. En
vélasamstæðan hverfur eins og hún
leggur sig úr vörugeymslunní.
Mánuöi síöar leggst gríska flutn-
ingaskipið Marika aö bryggju í Hodei-
da í Yemen og flytur þangaö fullkomna
vélasamstæöu til olíuborana, sem er
furðulega lík þeirri, sem send var frá
Vestur-Berlín ...
Brynvarinni Rolls Royce-bifreiö meö
sérhannaðri yfirbyggingu, smíðaöri
handa einræðisherranum í Dominík-
anska iýöveldinu, Trujillo, er ekiö á
leiöinni frá verksmiðjunni til hafnarinn-
ar í Genúa í vitlausa átt.
Nokkrum mánuöum síöar tekur for-
seti Tékkóslóvakíu viö gjöf frá Sovét-
ríkjunum. Þaö er brynvarin Rolls
Royce-bifreiö einmitt með þessari sér-
stöku yfirbyggingu.
Liu Cheng lítur út eins og hver annar
austurlenzkur kaupsýslumaöur. En
þegar hann talar í síma í hinni látlausu
skrifstofu sinni, getur samtalið snúizt
um glæpsamleg viöskipti, sem eru svo
ótrúlega ósvífin, að Scotland Yard,
FBI, Interpol og Surété freistast stund-
um til aö segja: svona lagaö er
einfaldlega ekki framkvæmanlegt.
Ferill Chengs hófst í fæöingarborg
hans, San Francisco. Sem vikadrengur
á veitingahúsi í Chinatown lagði hann
oft eyrun aö samtölum gestanna. Eitt
kvöldiö voru tveir Kínverjar aö tala um
möguleikana á því aö komast heim til
Shanghai.
— Þaö kostar mikla peninga, segir
annar þeirra, farseöill meö skipi kostar
tvö hundruö og fimmtíu dollara. — Og
ég hef aöeins sparaö saman helming-
inn af þeirri upphæö, segir hinn
stynjandi.
Cheng beygði sig yfir boröiö og
þurrkaði af því rólega, um leiö og hann
hvíslaði: — Ég skal hjálpa ykkur, ef þiö
viljiö. Ef þiö getiö fengiö fjóra aöra
meö ykkur í ferðina, skal ég sjá um, aö
þiö komist til Shanghai á sama skipi
fyrir aöeins 50 dollara á mann!
Á skömmum tíma tókst þeim að
útvega fjóra menn í viöbót og pen-
ingana. Cheng vann sér inn 300
dollara, sem var meira en fjögurra
mánaða laun vikadrengs . . .
Daginn eftir keypti hann gamian
árabát í höfninni og gamalt björgun-
arvesti fyrir 21.50 dollara samanlagt.
Síöan hitti hann Kínverjana aftur og
sagöi við þá: Allt er ókei. Eftir fjóra
daga kemur stórt hvítt skip frá Kína, og
þegar þaö siglir héöan til baka, veröiö
þiö allir um borö í bezta yfirlæti!
Tiltekinn dag fóru þeir allir, niöur í
árabátinn, og Chent reri þeim út á
flóann. Þar fór hann í björgunarvestiö,
stökk fyrir borö og hrópaöi til þeirra:
— Sitjiö þið kyrrir og bíöiö. Bráöum
kemur stórt skip og tekur ýkkur meö til
Kína. Ef þið veröið spurðir einhvers, þá
svarið þið engu, þiö steinþegiö!
Kínverjarnir sex sátu í bátnum,
meöan Cheng synti í land. Hann
hringdi strax til tolleftirlitsins og skýröi
frá því, aö úti á flóanum sætu nokkrir
Kínverjar í litlum árabáti og biöu eftir
Einn þeirra er Liu
Cheng, sem hefur
allan heiminn undir
og kann vel á undir-
heimana og þá list
að fá mikið fyrir
lítið.
einhverju — „þaö er alveg eins líklegt,
aö þetta sé hópur smyglara."
Tolleftirlitiö vissi eins og Cheng, aö
flutningaskip heföi komiö frá Kína til
San Fransisco nokkrum dögum áöur.
Tollbátur var sendur á vettvang, og
mennirnir voru handteknir. Þeir fylgdu
ráöum Chengs og sögðu ekkert ein-
asta orö, þegar þeir voru yfirheyrðir á
útflytjendaskrifstofunni. Þar var gengiö
út frá því, aö þeir hefðu fariö af
kínverska skipinu til að reyna að
komast ólöglega inn í landiö. Yfirvöldin
skipuöu því svo fyrir, aö mennirnir yröu
sendir til baka til Kína . . .
Á sama hátt kom Cheng fleiri
löndum sínum eöa um 40 talsins á
nokkrum mánuöum heim til Kína. En
þá fór menn aö gruna ýmislegt og svo
fór, að hann taldi ráðlegast að koma
sér burt frá Bandaríkjunum og fór til
Hongkong.
Þegar þangað kom, hélt hann rak-
leitt til Fantan-hússins og heimsótti Yin
Lung. Hann stjórnaði litlum þjófaflokki
í höfninni og stakk upp á samvinnu.
Cheng féllst á þaö.
Félagarnir í flokknum stálu öllu, sem
hægt var að koma höndum yfir,
köðlum, keöjum, vírum og öörum
skipsbúnaði. En Cheng var þaö fljótt
Ijóst, aö foringjann vantaöi bæöi hug-
myndaflug og framkvæmdasemi. Aö
hans áliti átti aö haga málunum allt
öðruvísi.
Yin Lung hvarf allt í einu — Cheng
haföi látiö drepa hann, og áöur en
langt um leið var hann orðinn hinn
ókrýndi konungur þjófanna í Hong-
kong, en þó var hann ekki ánægður.
Verömæti þýfisins nam aö vísu nokkr-
um milijónum dollara á ári, en ágóöi
þjófaflokksins var óverulegur. Aðeins
hilmararnir græddu stórfé á því að
selja skipstjórum og skipamiölurum
vörurnar. Cheng ákvaö aö fá ágóöann
sjálfur milliliöalaust.
Hann tók skrifstofu á leigu í King
Street og setti skilti á hurðina: „L.
Cheng. Útflutningur". Síöan keypti
hann gamalt pakkhús til aö geyma hina
stolnu hluti í. Duglegustu félagarnir í
flokknum voru ráönir aö útflutningsfyr-
irtækinu. Leigöir njósnarar útveguöu
honum afrit af fylgibréfum og feröa-
áætlunum frá útgeröarfyrirtækjunum.
Og uppfrá þessu voru þjófnaöirnir
framdir á faglegum viöskiptagrundvelli
af nákvæmni og vandvirkni. Heilir
skipsfarmar hurfu, og eftir hæfilegan
tíma voru þeir boðnir grunlausum
viöskiptavinum fyrirtækisins. Banda-
rísk lyf voru seld í Peking, kínverskar
vefnaöarvörur í New York, spánskt
púöur í Tókíó, rússneskir pelsar í
Buenos Aires og svo framvegis.
Cheng varö brátt efnaður maður.
Hann keypti villu í Repulse Beach,
borðaði með fögrum konum og áhrifa-
miklum kaupsýslumönnum á fínustu
veitingahúsum og samband hans viö
hinn alþjóölega viðskiptaheim kom
honum síöar aö góðum notum.
Þegar síöari heimsstyrjöldin brauzt
út, leitaöi Cheng aö ööru haglendi.
Hann hélt til Genfar meö margar
töskur, og sumar þeirra voru fullar af
dollurum. Þá lagöi hann í banka undir
dulmálslykli. Þaö úöi og grúöi af
njósnurum og erindrekum í borginni.
Cheng aflaði sér margra gagnlegra
upplýsinga.
Glæsileg Ijóska, Paula Vancourt, varö
ástkona hans. Hún var einnig vinkona
Gunters Niedenfuhrs, hershöföingja,
yfirmanns þýzku njósnaranna í Suöur-
Ameríku, en hlutverk þeirra er meöal
annars að útvega olíu handa kafbátum.
Cheng fór á fund hershöföingjans og
lét aö því liggja, aö hann heföi umráö
yfir olíuskipi fullhlöönu af dieselolíu.
Það ætti aö fara til hlutlausrar hafnar,
en skipstjórinn hikaöi við aö leggja út á
hafiö af ótta viö, að skipinu yröi sökkt.
— Það kostar mig mikið fé aö hafa
skipið í höfninni, svo að ef ég gæti selt
olíuna fyrir sæmilegt verö . . . sagöi
Cheng.
Þýzki hershöföinginn beit á agniö:
— Vilduð þér kannski láta olíuskipiö
gefast upp til málamynda fyrir ein-
hverju af okkar skipum, auövitaö eftir
nokkur skot? — Nú, það væri kannski
lausn á málinu, sagöi Cheng meö
pókersvip. — Eigum viö aö segja
100.000 dollara og helminginn fyrir-
fram?
Hershöföinginn þjarkar ekki um
veröið, hann hefur nóg fé til umráða,
og Cheng heldur af fundi hans meö
50.000 dollara í vasanum.
Áður en vika er iiöin, er hann búinn
að finna gamlan, ryögaðan, grískan
olíudall, Lysandros Pappas, í Líberíu.
Eigandinn vill meira en gjarnan selja
hann fyrir 9.000 do.llara — þetta er
bara brotajárn.
Cheng lætur nú hershöföingjann
vita, aö olíuskipiö muni halda til hafs
tiltekinn dag og einfalt mál veröi aö
stöðva skipið og hertaka það. En ekki
var það fyrr farið úr höfninni í Monró-
víu, en Cheng gaf brezka njósnakerfinu
vísbendingu: stórt olíuskip heföi veriö
aö yfirgefa höfnina í Monróvíu, vafa-
laust í því skyni aö sjá þýzkum
kafbátum í Suöur-Atlantshafi fyrir olíu.
Tundurspillirinn Aryliss fann skipiö,
en viö athugun kom í Ijós, aö þetta var
tómur skipsskrokkur og svo ónýtur, aö
hann var sendur á hafsbotn meö
nokkrum fallbyssuskotum.
En engu aö síöur var Cheng svo
ósvífinn aö fara enn á fund Nieden-
fuhrs og krefja hann um hinn helming-
inn af greiöslunni. En nú gat hershöfö-
inginn sagt Cheng fréttir: — Vitiö þér
ekki, aö Englendingar sökktu olíuskip-
inu yðar? Þér ættuö heldur aö rukka
Churchill um peningana!
En Cheng gat þó iátiö sér vel viö
una, því að hreinn gróði hans var
41.000 dollarar — og Englendingar
voru mjög þakklátir. Þeir sáu óafvit-
andi um, að svindlið kæmist ekki upp.
Framhald á hls. 14