Lesbók Morgunblaðsins - 25.04.1981, Blaðsíða 16

Landið okkar
Ljósmynd og texti: Björn Rúriksson
Múlajökull
r Hofsjökli
Þessi formfagri skriðjökull breiðir úr sér á láglendi suðaustanvert við Hofsjökul. Myndin er tekin í
þriggja km hœö og sýnir vel skeifumyndaöa jökulgarðana, merki um framrás og hörfun jökulsins.
Handan jökultungunnar, sem er um 5 km í þvermál, má sjá Arnarfellin bæði, hiö mikla og hiö litla.
Þjórsárverin, mestu varplönd heiðargæsarinnar hér á landi, eru á svæöinu sunnan undir
jökulgörðunum, neöst á myndinni.
Dunganon
átti að fara heim, og ég lét þess getið,
aö ég ætti aöeins eftir aö kaupa svarta
skó á sjálfan mig, en þaö gæti ég gert
fyrir hádegi daginn eftir. Hann spuröi
mig, hvaö ég byggist viö aö þeir myndu
kosta, og ég sagöi honum þaö.
Morguninn eftir kemur hann snemma
í heimsókn og biður mig að koma út
meö sér. Viö örkum drjúgan spöl eftir
Stóru Kóngsgötu, þangaö til kemur aö
skóverzlun í kjallara, og niður í hana
hverfum viö. Þar fengust svartir skór á
mig fyrir talsvert lægra verö en ég haföi
nefnt. Þaö hefur vafalaust veriö fariö vel
meö mismuninn.
Nýtni hans varöaöi ekki aöeins
áþreifanlega hluti, sem uröu á vegi
hans, heldur alls ekki síöur hina and-
legu. Hann hafði auövitaö aldrei efni á
aö kaupa neinar bækur, en hann fann
ráö við því og eignaðist mikið bókasafn,
sem vart á sinn líka í víöri veröld. Hann
kom sér ekki upp bókasafni meö því aö
gleyma aö skila lánuöum bókum, heldur
bjó hann sér til bækur, sem kostuðu
hann nær ekki neitt. Viö hann átti þaö,
sem Ibsen sagöi:
Man skal ikke læse for at sluge,
men for at se, hvad man kan bruge.
Fyrsta erindið úr þjóðsöng
íslands á frönsku í þýðingu
Dunganons.
l) PulMsaea, lntlse fc la patrle,
ton noa eaerS e'entonne
w&i eanetuaire ðe noe eoeure.
Ta troupe eSleete k jaeale
te nouera
la ratieun* eouxonne,
% Seigneur.
Four tol eeul, notre Jour
eet un m BillifiS|
le BÍlUnadre an jour ee retlre;
la fleur ineffatle,
ðe pleura lnitiðe,
treatlote nourante et t'aftmire.
Lea Bille sne ð’Ielande,
Xee mLlXe ana é’Islanðe, -
Xa fleux ineff able,
ðe pleurs initiðe,
tremblote mouxante et t’aðmire.
Inn í litlar vasabækur límdi hann
úrklippur úr dagblööum, tímaritum eöa
ööru prentuöu máli, sem var á lausu, ef
hann sá eitthvaö, sem hann langaöi aö
halda til haga. Eins og nærri má geta
eru þessar bækur mjög fjölbreytilegar
aö efni. Ég minnist þess, er ég var aö
glugga í eina bókina í fyrsta sinn, er ég
sá safnið eöa hluta af því, aö ég rakst
þar á vísu, sem ég kannaöist viö og
klippt haföi verið úr islenzku dagblaöi.
Ég spuröi hann, hvort hann vissi,
hvaöan þessi vísa væri komin? Ekki
geröi hann þaö, en ég gat þá frætt hann
á því, aö þarna væri komin vísa, sem
botnuð heföi verið í þættinum „Já eöa
nei“ þá um veturinn — útvarpsþættin-
um, sem viö heföum veriö aö Ijúka viö í
Kaupmannahöfn. Þótti okkur báöum
þetta merkilegt, hvorum á sinn hátt.
Karl undi sér mörgum stundum í
dýragarðinum í Kaupmannahöfn og
kvaöst eiga marga vini meöal dýranna
þar. Meö einhverjum hætti varö hann
sér úti um árskort þangaö. Hann haföi
góö sambönd viö bakara og fékk hjá
þeim afganga til aö gefa dýrunum, og
um það er ég sannfærður, aö hann
hefur ekki fariö aö gefa vinum sínum
meöal þeirra neitt, sem hann gat ekki
boröað sjálfur. Sérstakt dálæti haföi
hann á öpunum og söng fyrir þá og
flautaði á smáflautu, sem hann sýndi
mér og sagðist alltaf hafa með sér í
dýragarðinn.
Ég minntist á þaö áöan, aö hann
hefði ort til þeirra á skattstofunni og
sungiö fyrir þá. Rétt er að tilfæra hér eitt
erindi:
Men den aller værste snylter
er dog staten der pá stylter
stár og suger rente-raten
ud af staklene der slider
— at de gider —
— at de gider—
Viö þetta kvaöst hann hafa samið lag,
sem minnti á Péturskirkjuna í Róm. Þar
ætlaði hann aö messa einhvern tíma,
fara þangaö fótgangandi meö hvítan fíl
og dverg. Þetta sagöi Karl Einarsson
Dunganon fyrir 20 árum, og það minnir
merkilega á þáttinn af Auöunni hinum
vestfirska, sem ég efast stórlega um, aö
Karl hafi nokkurn tíma heyrt um, en sem
allir Danir og íslendingar þekkja nú
síðan í endaöan febrúar síöastliöinn.
Og þá væri ekki úr vegi aö enda
þessar upprifjanir meö þessu erindi úr
einu kvæöa Dunganons á íslenzku:
Dunganon — hiröskáld Sankti Kildu,
hörputrummu, sem kunni að berja,
blámönnum líka haröfisk veitti —
stórkerti páfa varö aö stubbi.
Sveinn Ásgeirsson