Lesbók Morgunblaðsins - 01.08.1981, Blaðsíða 16

í
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
OLIA
m 3 52 E
M -* K l 9 T 1 R 7 m m A L .D
ÍEU! F \trr A Ð A L L ÚTHAF itóTI 7 5 H A F /T U
—+* Htrfl U N íiTór.iJ A M •U- F U
f/U IÐ ij/tna Dýli> F A O L Cx
Þo«ir fitk- A* H 'A K A R a 'A R A N H tT'nn F-/HK A r A
'A r E L v!f*x H#R 3 A a A N emri J> 'A R A R
yt>o- INC^ F A L D U R Húí- DÝK Æ R LHUC IR E * S lTb tx«- R 'Á
U N D IHLIt- *'k,rn IA» « L E 5 T BTÍ* iílHíi uHUfi 3 1 F U R STJMX V
R r»«-iij A L L r v/crtfl 4ir*>- ÍKAP A a A ptt- £3 b R 1 N A
KvetJ- 1 N N A Bók A F R. 'A £> 1 Ð gxtcr- A* LiHHD r Ú N
Kom»- A5.T N A 1hr*n Þotiw U R R A L IdJ- /** L 1 f> U R 1 N N
íKAirr- Udif- N 1 5 T 1 VALL- AR a A U R A R He<- BCR* Cil A
ÍMUU ÓUC N E 1 r U N ötntn- t r/te- 1R. N N U> Tbnu S '1 A! s
AUL- INlJ A N 1 N N VERK- FÆRt A L U R 5fT L A N 1 N
5KÁLD VERK 5 A a £ P\P- wn Æ f> LX m Ckkh fö€TI S A L Pt T Æ
Vm
HflWD-
AS-
HIMT-
\Jen\c-
FH«- I
D5AM-
sr/ee-
IR.
^tf/EFA
MUNM-
TÓ-
8Ak I
•ÍK-
IA {}-
A R
'OH A6C-1
AN-
LE&.MR
ARdUB-
i w w

SK-T-
UtJUM
Yíolu
fð R
v
íenMt.
-\r-
UgCAft
vcrk:-
rno. i
ÐyR
btalf-
AP
Fet-TI
HÆUir
AÐ
DhmdaR
k"/MD
ikoi?-
oy^i
IfeNL
IR-
ÍTAFUp
5tC.iT.
F & R
Mhb'lK
fuc^u f
ÍTTS
DVR +
KAgCe/T
ír/CCMff.
KflS
FtláL
FUClL
I hl N
Lir-
F/ER l
HLÍo'mi
£\ARMfi
?F?M5
cTui>
MMI -
Ht-X.
FANfifl-
MAÍIC
5ffir
MALM-
u R.
UT -

5 L/Etf
Hpópa
íflM-
H LT.
HAFAÍA
VA«IR
'ABtiá)
VÆTt-
/AfL
fkeMii

r/rr
5PIL-
I M
5N-
íMMRl
5K
l&KK
3- i=l
HAR
fo’/JM
Aft Ð
FO R -
ÍK£vr/
CKkl
Aopiut-
1
|FW
K£
MHfr
íthw .

$A-
MT-
/Mí.
áUÐ
5T-
lUf?
5KRID
oye.
HR-
asF-Ð
IST
H/£t)
Hótelsjón
Hratt fótatak barst eftir ganginum, og
holdugur maöur hraöaöi sér inn í
snyrtiherbergið.
Aftur þögnuöu fjórmenningarnir á
sóffanum og hlustuöu í ofvæni á slitrótt-
ar stunur, sem bárust eyrum þeirra
gegnum hálfopna huröina.
Loks, aö drjúgum tíma liðnum, kom
maöurinn gráhvítur út og hallaði á eftir
sér.
Er nú heilsan eitthvaö bágborin?
spuröi gesturinn á sóffanum.
Hroöaleg, svaraöi sjúklingurinn. í einu
oröi sagt: Hroöaleg! Hann gekk fattur í
baki inn eftir ganginum.
Gesturinn horföi á eftir honum og
spuröi síöan vaktmanninn:
Hvernig ætli togaraútgeröin beri sig
hjá honum í ár?
Ágætlega, ku vera, svaraöi vaktmaö-
urinn.
Undur og stórmerki.
Þaö má segja þaö — eöa hafiö þér
ekki heyrt því fleygt aö honum er ætlaö
rúm á titilsíöu á næstu landkynningar-
bók vor íslendinga?
Nei, sagöi gesturinn, en þessu get ég
sosum líka trúaö, bætti hann viö.
Jæja, hélt hann áfram og hellti í glas
hjá tónsmiönum. Hvernig hefur yöur
vegnaö?
Prýðisvel, sagöi tónskáldiö.
Hvert er nú stærsta verk yðar?
Sinfónía í tveim þáttum. Hún hefur
vakiö hrifningu allra landsmanna.
Ég kem nú ekki verkinu fyrir mig í
svipinn.
Ég skal gefa yður þráöinn. Sjáiö þér
til. í sinfóníunni skiptist á söngur og
tónlist. Fyrsti þátturinn er helgaður
athafnalífi vor landsmanna, sér í lagi
vélamenningunni, og gerist þar af leiö-
andi allhávaðasamur undir lokin. Því
miöur tókst mér ekki, þrátt fyrir hinar
hávísindalegu tilraunir mínar, aö þræöa
16
inn í verkiö lyktarstraumana frá skarn-
anum á melunum. Þess vegna heitir
sinfónían enn þann dag í dag: Ófullgeröa
sinfónían.
í síöari þætti sinföníunnar skiptist á
nútímatónlist og söngur, tileinkaö æsk-
unni. Hvaö viö kemur söngnum, tókst
mér í samráði viö forráöamenn útvarps-
ins og herstöðvarinnar, aö fá hingað
nokkra geldinga frá Ameríku.
Frumflutningur verksins hefur náttúr-
lega vakið mikla hrifningu?
Hann varö endasleppur á mjög sorg-
legan hátt. Stjórnandinn, velþekkt tón-
skáld, fékk taugaáfall, er seig á seinni
hluta hljómleikanna.
Aumingja maöurinn. Hver var hann?
Ég man nú ekki í bili nafn hans, þetta
var allt svo átakanlegt. En hann ku vera
fæddur 1. maí.
Svo þiö eruö allir undir sömu sökina
seldir, vesalingarnir, mælti gesturinn,
lítiö orðið ágengt á listabrautinni.
Síöur en svo, svaraöi listmálarinn. Ég
er búinn aö Ijúka námi viö lönskólann,
og fæst nú viö aö búa til litasamsetn-
ingar í þágu tveggja húsbænda, listar-
innar og málningarverksmiöjunnar.
Og sinfónían mín er flutt á öldum
Ijósvakans allan ársins hring, sagöi
tónsmiöurinn.
Og lesið úr bók minni, Flöskudreggj-
ar, í öllum Ijóöaþáttum útvarpsins, mælti
skáldiö.
Jæja, bræöur. Við þurfum aö hypja
okkur. Listmálarinn reis upp.
Viö þökkum yður velgerninginn, sagöi
skáldiö, herra?
Fulltrúi, kynnti gesturinn.
Listamennirnir tóku í hönd fulltrúans,
héldu niöur stigann og hurfu út í
myrkrið.
Huröin haföi ekki fyrr lokazt á hæla
þeirra, en djúp sársaukastuna barst frá
uppgöngunni, og rónaræfillinn kom aftur
í Ijós.
Hann staulaöist aö afgreiösluboröinu
og nuddaöi auman bakhlutann.
Æ, vertu nú ekki að rúlla mér þetta
niöur stigann, elsku vinur minn.
Vaktmaöurinn leit undrandi upp.
Ertu kominn aftur, mannfýla?
Mig vantar aöeins einn bjór, einn
einasta bjór.
Út með þig. Vaktmaöurinn reiddi
hnefann.
Ætlaröu ekki aö gera einum bróöur í
flokki alþýöunnar, þennan smágreiöa,
kæri, gamli félagi?
Ég hringi á lögregluna ef þú hypjar þig
ekki tafarlaust út!
Þýðingarlaust, góöi. Þeir sleppa mér
jafnóðum vegna plássleysis.
Vaktmaöurinn kom fram fyrir og þreif
í trosnaöan jakkaboöung rónans.
Ætlaröu að koma með góöu?
Út meö þig sjálfan! æpti göturæfillinn
og sleit sig lausan af hótelstarfsmannin-
um. Þú ert spegilmynd næturvarðanna
hér í borginni. Skríöandi íhaldsblók!
Meinsemd í gerfiskrokk þjóðfélagsins!
Sú eina lús, sem eftir er að útrýma. Þú
ert sú langskítbuxnalegasta mann-
andskotansræfilstuska, sem nokkru
sinni hefur fæðzt! Þú — — —.
Vaktmaðurinn greip í lausgirtan
buxnabotninn á litla manninum, dró
hann ööru sinni niður stigann, skellti
honum ofan í göturæsiö fyrir utan og tók
sér varöstööu viö innganginn.
Göturæfillinn tók óförunum aö venju
með heimspekilegri ró. Hann skreiddist
á lappir, teygöi úr sér og geispaöi,
sprændi aö því loknu í rennusteininn og
hélt upp aftur. Hann var nýsetztur niöur,
þegar einn herbergisgesturinn kom reik-
andi til hans á leið út í nóttina.
Hérna er lykillinn, góöi.
Viöskiptin viö rónann eru nú búin aö
skeröa jafnvægi vaktmannsins. Hann fer
sér rólega aö öllu. Og eins og til aö róa
æstar taugarnar, fer hann að raula:
H reppsómagahnokki
hýrist inn á palli. —
Hvaö eiga svona svíviröingar aö þýöa!
Af einhverjum ástæöum reiöist oddvit-
inn. Hvar er hóteleigandinn?
Vaktmaöurinn leit hissa á oddvitann.
Ætli hann sé ekki kominn í bóliö sitt,
góöi, svaraði hann reiður.
Sér er nú hvur ósvífnin. Og kallar mig
góöa! Ef forstjórinn væri hér viðloðandi,
maður minn, skyldi ég sjá svo um, aö
yður yröi sparkað á stundinni!
Hahahaha! — vaktmaöurinn skellihló.
Þér hljótiö aö vera vitlaus!
Viö hverju búist þér af manni, svaraði
vaktmaöurinn og hélt áfram aö hlæja,
sem þarf aö fæöa sig af lögskipuðum
sultarlaunum?
Oddvitinn glápti á skrifstofumanninn,
velti vöngum stundarkorn, fékk sér
síöan sopa úr vasapelanum sínum og
hélt leiðar sinnar.
Dálítil stund leið, en þá heyröist hurö
hallað aftur á efri hæðinni.
Hár, grannur maöur, meö vitfirrings-
glampa 1 augunum og mjóar, fálmandi
hendur, kom niður stigann og skálmaöi
til vaktmannsins.
Næturvörður — hérna, næturvöröur,
— má ég örugglega treysta á aö þér
vekið mig klukkan sjö í fyrramálið?
Ég skal reyna mitt bezta.
Þaö er ekkert sem heitir aö reyna
yöar bezta eöa næstbezta! Ég heimta
ákveöiö loforö, annars veröur um engan
svefn aö ræöa hjá mér í nótt fremur en
undanfarnar nætur.
Þurfið þér aö ná skipsferð?
Skipsferö? — Flugvélina, maður, til
Ameríku! Ég er uppfinningamaöur. Hef
gert stórkostlegustu uppgötvun aldar-
innar! Uppgötvun, sem mun koma öllum
heiminum til að standa á öndinni.
Meö leyfi. Hvaö hafiö þér búiö til?
Vélamann! Furöulegustu vél nútím-
ans! Heyriö þér þaö! Mér hefur tekizt aö
búa til vélamann, sem í framtíöinni mun
annast allar tegundir listsköpunar. Maö-
ur minn — þvílík uppgötvun á sviöi
tækni og menningar!
Klukkan sló tólf.