Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1982, Blaðsíða 10

Leikstjórinn hefur oröiö á veröndinni framan viö húsiö. Þorsteinn tekur viö fyrirmæl
um, Páil og Ernst standa álengdar.
Tæknilegar fínpússningar: Páll og Ernst blása meö eigin afli sandinn af spori
tökuvélarinnar.
Ernst Kettler hvílir sig að dagsverki loknu.
10
Helgi Skúlason, leikstjóri Sesselju,
hefur langan feril að baki sem bæði
leikari og leikstjóri, á sviöi, í sjón-
varpi og í kvikmyndum. Hann hefur
áður leikstýrt kvikmyndinni Hælið,
sem gerð var á vegum sjónvarpsins.
„Þaö var á fyrstu árum sjónvarpsins, og
þá var kvikmyndagerð hér á landi nánast
engin — og sú hugsun var farin aö hvarfla
æ meira aö mér, aö það yröi engin þróun í
hvorki sjónvarpsleik né sjónvarpsleik-
stjórn, ef ekki yröi fengist í ríkari mæli við
sjálfa kvikmyndina.
Reyndar var máliö kannski öllu alvar-
legra, þegar leikararnir áttu í hlut: þeir æfa
og sýna í leikhúsunum, farðaöir í framan,
innan um máluö leiktjöld, síöan yfirgáfu
þeir leiktjöldin þar, héldu upp í sjónvarp,
settu á sig öðruvísi farða og léku svo í
máluöum leiktjöldum inni í sjónvarpsstúdí-
óinu. Eina breytingin var fólgin í því aö nú
voru þrjár myndavélar í áhorfenda staö; og
jú, leikarinn þarf á tíðum aö smækka
leikstíl sinn í sjónvarpi, þegar tekin er
nærmynd af honum — en þaö er í rauninni
eini munurinn.
Sú hugsun aö viö myndum stööugt
hjakka í sama farinu, sitja föst í leikhús-
leiknum, á sviöi og í smækkaöri mynd sinni
í sjónvarpi, ergöi mig. Ég var hræddur um
aö viö myndum aldrei nálgast kvikmynda-
leikinn, sem verður auövitað aö vera líka til
staðar í sjónvarpi. Þess vegna lagöi ég
áherslu á það, þegar við gerðum Hæliö á
sínum tíma (1971), aö viö fengjum aö fara
út fyrir sjónvarpsstúdíóiö og taka myndina
upp úti í þæ. Þaö haföist í gegn, þótt
tæknilegar aðstæöur sjónvarpsins leyföu
ekki aö mikiö væri gert af
slíku yfirleitt.
Rætt viö Helga Skúla-
son, leikstjóra kvik-
myndarinnar Sesselju,
um myndina, atvinnu-
leik og áhugaleik.
Leikstjórinn segir einn góðan, þegar
hlé verður á töku.
Aðeins
En viö tókum Hælið sem sagt
úti um allt: úti á götu, á
Umferðarmiöstööinni, kaffi-
húsi i miðbænum, á
Korpúlfsstööum, sem
var fangelsið í myndinni, og
þar fundum við líka litla íbúö,
sem gat þjónað sem heimili í
myndinni.
Þetta var afskaplega heillandi vinna og
skemmtileg og mér fannst viö græöa mikið
og læra á henni. Ég held sjálfur, að útkom-
an hafi ekki verið dæmigert sjónvarpsleik-
rit, heldur einnig kvikmynd."
— En þarf nokkuð að óttast núna?
Þetta geríst fyrir rúmlega tíu árum, þaö er
aö segja, áöur en „voriö“ verður í ís-
lenskri kvikmyndagerð og sem við erum
að sjá núna.
„Það er auðvitað mikið aö gerast meö
þessari miklu bylgju, „vorinu", í okkar
kvikmyndagerö — en viö heföum getað
veriö fyrr á feröinni meö þaö og staðið
betur aö vígi gagnvart því, ef sjónvarpiö
hefði gert fleiri kvikmyndir og gefið íslensk-
um leikurum fleiri tækifæri til aö fremja
öðruvísi leik en eingöngu mismunandi stór-
an eða lítinn leiksviösleik.
Ég hef tekiö eftir því, aö ákveðinnar til-
hneigingar virðist gæta í þessum fyrstu
kvikmyndum íslenska „vorsins": þarna
koma læröir menn, útskrifaöir úr kvik-
myndaskólum, og þeir kunna allt um
myndmálið, þeir þekkja vélarnar og tækin,
vita allt um linsurnar — og þaö er ekki
nema eðlilegt, aö þeir séu uppteknir af því.
En mér finnst aö þeir hafi ekki ennþá upp-
götvaö manneskjuna í myndfletinum, þeir
eru enn of hrifnir af myndfletinum sem slík-
um og tækninni, sem völ er á. Þeir eru
afskaplega passasamir meö aö allt sé rétt í
leikmynd og búningum og aö það sé allt frá
þeim tíma sem myndin á aö gerast á.
En manneskjan sjálf, sem birtist á
myndfletinum hefur oröiö útundan hjá
Sesselja er
byggð á sögu
eftir Agnar
Þórðarson og
að sjálfsögðu
kom hann á
vettvang.