Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1983, Qupperneq 12

Hún ætlar sér tvö ár til þess að bæta met sitt
um tvo sentimetra og komast yfir 2,04 í há-
stökki. Þrisvar sinnum féll stöngin í þessari
hæð í Aþenu í sumar. En það skiptir engu
því Ulrike ætlar sér að
bæta heimsmet sitt, 2,02
metra. Hún býst við að ná því marki
tveggja ára, en þá ætlar hún líka
að hætta.
Ulrike Meyfarth frá Vestur-Þýzka-
landi á heimsmetið í hástökki kvenna
— og það hljóðar uppá hvorki meira
né minna en 2,02 m. Ulrike hóf
íþróttaferil sinn með einstæðum
glæsibrag: Vann gull á Ólympíuleik-
unum í Miinchen 1972 og var þá
yngsti ólympíusigurvegari
sögunnar. En síðan tóku við
10 erfið ár mikillar baráttu.
íþrótta| frægðin
er hverfiil
„Ég skal komast yfir tvo núll
fjóra,“ 2.04 metrar ... þetta var
einmitt sú hæð, sem hún hafði
fellt og það þrisvar sinnum, dag-
inn áður. Það var ekki liðin
nema ein nótt frá því að Ulrike
Meyfarth hafði hlotið í fyrsta
sinn evrópumeistaratitilinn í
hástökki kvenna, og hún hafði
raunar um leið sett nýtt heims-
met í þessari grein.
Sólin skein glatt þennan
morgun í Aþenu. Ég man vel
eftir því, að Ulrike pantaði sér
te og drakk það í flýti. Ég get
ennþá heyrt hana endurtaka
þessi orð: „Ég er þess fullviss, að
einn góðan veðurdag kemst ég
yfir tvo-núll-fjóra“. Sigurvegar-
ar eru alltaf sjálfum sér líkir;
þeir eru fljótir að gleyma hinu
liðna og gera það eins og ósjálf-
rátt ... og svo bætti hún við í
lokin: „Bless, ég er að flyta mér
til að fara að skoða Akropolis".
Allt þetta sagði hún eins og í
flýti, og með ósköp hversdags-
legri röddu. Og þó var hún að
tala um framtíð sína, áform og
helzta markmið.
Breyttir lífshættir
eftir tvö ár
Jafnvel þjálfari hennar, Gerd
Osenberg, hefur verið varaður
við í tæka tíð: Eftir tvö ár verð-
ur honum að lærast að komast
af í lífinu, án hennar. Hún hefur
nú þegar gert allar nauðsynleg-
ar ráðstafanir. „Ég verð að
draga úr sjálfum lífshraða mín-
um; verð að fara að umgangast
annað fólk en ég hef gert hingað
til. Líkami minn verður einnig
að taka vissum breytingum. Það
er þess vegna, sem ég er farin að
undirbúa sjálfa mig undir allt
þetta. Og frá og með deginum í
dag er ég farin að undirbúa
Gerd líka.
Ulrike Meyfarth er tuttugu og
sex ára gömul. Hún finnur mjög
fyrir þeim hömlum, sem íþrótta-
iðkanir leggja á konur í Vestur-
Evrópu: „Munurinn milli karla
og kvenna er sá, að þeir geta
orðið feður, án þess að það hafi
hin minnstu áhrif á íþróttaferil
þeirra. Ég öfunda þá beinlínis.
Ég verð ennþá að bíða svolítið,
áður en ég fer að standa í barn-
eignum".
Hún ræðir þetta efni alveg
feimnislaust. Hún er þó ekki
ennþá búin að hitta drauma-
prinsinn sinn. Það er vitað mál,
að Ulrike fór frá sambýlismanni
sínum, sem verið hafði sleggju-
kastari: Sá náungi hafði fært
sér vinsældir hennar allt of
mikið í nyt. Sem stendur er hún
laus og liðug; hún bíður eftir
þeim eina rétta, tíu árum eftir
ólympíuleikana í Munchen.
Tíu ár eins og
eitt augnabiik
Hún var aðeins sextán ára að
aldri, þegar hún öllum á óvart
sló heimsmet kvenna í hástökki.
Henni tókst þá að stökkva yfir
1,92 m. Eins og ekkert væri,
stökk hún þarna meira en hæð
sína. Upp frá því hefur Ulrike
sem íþróttakona gengið undir
oki íþróttarinnar í tíu ár. Samt
finnst henni, að þau hafi ekki
verið nema eins og eitt einasta
augnablik öll þessi tiu ár milli
Munchen og Aþenu ...
Þau urðu tíu sumrin og tíu
vetur, sem á eftir fóru eingöngu
til þess að fága stílinn, óþreyt-
andi áhugi, sífelldar æfingar,
hvernig sem viðraði. 1,92 m í
Munchen, heimsmet; og svo aft-
ur einn níutíu og tveir, og ekki
einum einasta sentimetra betur
árið 1978, þótt það væri sex ár-
um síðar.
Ulrike þjáist ekki lengur af því að
vera allra kvenna hæst vexti. Það
tók hana heil tíu ár að gleyma fortíð
sinni sem eins konar undrabarni í
fþróttum. Núna segir Ulrike: „Ég
þurfti aö berjast gegn mínum eigin
líkama, en það varð heldur ekki til
einskis.“
„Ég hef svo oft formælt 4.
september 1972.“ En þetta við-
urkennir hún ekki fyrr en tíu
árum síðar í Aþenu. Heimsmet
hennar í Munchen 1972 kom
mönnum mjög á óvart víða um
heim: Hún var orðin yngsti
ólympíumethafi í allri sögu
íþróttanna. Þessi óvænta upp-
hefð, sem henni féll í skaut
þarna í Pantheon íþróttaheims-
ins, snart hana ekki djúpt: „Ef
menn bara hefðu vitað ... þetta
var auðveldasti íþróttasigur
minn“.
Hinn mikli frami hennar kom
mjög snemma. 1,92 m í hástökki
kvenna: Þetta var sigur mikilla
hæfileika og líkamlegra burða.
Jafnt andlega sem líkamlega
var Ulrike í þá daga algjörlega á
valdi eðlisávísunar ... þegar
hún svo komst af þeim aldri, var
Munchen og ólympíuafrek henn-
ar þar, langt að baki. Fjórum
árum síðar felldi hún slána
þrisvar sinnum í 1,80 m hæð í
forkeppninni á ólympíuleikun-
um í Montreal. Tárin, sem þá
streymdu niður kinnar hennar,
gerðu hana einna líkasta líkn-
eskju úr steini. Það gekk jafnvel
svo langt, að starfsmaður
íþróttaleikvangsins heimtaði
háum rómi, að hún færi burt af
bekknum við hliðina á stökk-
gryfjunni.
Sextán ára
ólympíumethafi
Og þá hefur mönnum næstum
því gleymst að leita svarsins við
hinni einstæðu spurningu:
Hvernig var þetta stóra barn á
sínum tíma orðið ólympíumet-
hafi? Það var einfalt. Hún var í
prýðilegri þjálfun; hún var
ágætum hæfileikum búin og hún
hafði engar hömlur eða eftir-
þanka. Þau Klaus Wolfermann,
Hildegaard Falck og Bernd
Kannenberg höfðu þegar fært
Vestur-Þýzkalandi þrenn gull-
verðlaun. Og svo mátti þessi
fífldjarfi sextán ára gamli
stelpukrakki svo sem reyna sig í
hástökkinu. Strax þegar hún
komst af barnsaldri var hún
orðin 1,84 m á hæð, og þessi hái
líkamsvöxtur varð hennar eilífi
höfuðverkur. „Ég var stærsta
barnið strax í leikskólanum".
Andlit hennar var stórskorið,
sviplítið og flatneskjulegt.
Ljósmyndir, sem teknar voru af
henni, meðan á ólympíuleikun-
um í Munchen stóð, leiða í ljós,
hve geislandi af ánægju hún var.
Á þeim er ekki hægt að greina
hin minnstu ummerki innri efa-
semda, né minnstu áhyggju-
merki, sem venjulega fylgja
unglingsárunum.
„í mínum augum voru íþróttir
allt. Það var þannig, sem ég
hugsaði á því skeiði, þegar lík-
amsvöxtur minn kom hreinlega
í veg fyrir, að ég fyndi nokkra
aðra ánægju út úr lífinu. Fimm-
tán ára gamlar eru stelpur yfir-
leitt farnar að vera svolítið með
strákum. f mínum augum var
það þá algjörlega fráleitt."
Þetta er heldur dapurleg full-
yrðing ungrar stúlku í blóma
lífsins, sem bara er svolítið of
leggjalöng. Hún finnur það
ósköp vel, að hún hefur ekkert
sérstakt aðdráttarafl fyrir hitt
kynið. Ulrike Meyfarth eyðir því
tíma sínum á þessum árum í að
leita sér að hæfilegu viðfangs-
efni og takmarki við hæfi há-
vaxinna stúlkna.
Hinn 4. september 1972, gat
hún því ýtt til hliðar öllum sín-
um persónulegu vandamálum.
Hún ákveður að vinna þetta
virki, sem gnæfir þarna fyrir
framan hana í 1,92 m hæð.
Hamingjan er henni hliðholl:
Hún fer yfir ...
FrægÖin tekur að dvína
„Gull af himnum ofan!“
„Stelpukrakkinn með stáltaug-
arnar!" Þetta eru hinar stóru
fyrirsagnir í blöðunum. Heim-
urinn liggur fyrir fótum hennar.
Hún gat þá ekki vitað, hvenær
hjól hamingjunnar færu að snú-
ast henni í óhag. Á þeim mánuð-
um sem á eftir fóru gat Mey-
farth-fjölskyldan lesið í hinum
óvandaðri æsifréttablöðum