Lesbók Morgunblaðsins - 16.03.1985, Síða 7

Þá tekur hún að kalla á mig hátt og
gremjulega. — Það var líkt og bræðin í
röddinni vekti mig til meðvitundar um
aðra staðreynd í sambandi við þessi vand-
ræði mín. Þarna stóð mín eigin móðir og
bókstaflega tilkynnti Þorgeirsbola, ef
þetta væri nú hann, að hún Franzisca
Gunnarsdóttir, svo ekkert færi á milli
mála, væri alls ekki heima hjá sér. — Það
brást aldrei, að mamma ávarpaði mig
fullu nafni og legði sérstaka áherslu á föð-
urnafnið, þegar hún reiddist mér.
Gat hún ekki haldið sér saman, mann-
eskjan, bara í þetta eina skipti, þegar líf
mitt var kannski að veði? Nei, nei, það var
af og frá. Hún stóð þarna á hlaðinu, gaspr-
aði af öllum lífs- og sálarkröftum, og hafði
alls enga rænu á að skynja hvar mig mætti
finna, hvað þá að hún kæmi og bjargaði
mér.
Svo heyrði ég að hún var ekki lengur
reið, hún mamma mín, heldur hrædd. Það
mátti greina á raddbeitingunni. — Mér
var allri lokið. Nú fyrst varð ég gagntekinn
skelfingu. Hér var ekki lengur um vafamál
að ræða. Teppið á snúrunni var Þorgeirs-
boli. — Líf mitt var undir því komið að
steinþegja.
Ekki batnaði ástandið hætis hót.
Mamma fór aftur inn. Og nú var ég alein-
ust í veröldinni. Mamma birtist þó brátt á
ný og með henni fleira heimilisfólk, þar á
meðal afi.
Mér létti stórlega við að sjá afa. Hann
hafði sjálfur sagt mér allt um Þorgeirs-
bola. Hann myndi gera sér grein fyrir
nærveru þessa djöfuls í rúmteppislíki.
Hann myndi þegjandi ganga í átt til mín,
þannig að hann yrði á milli mín og bola.
Þá gæti ég hlaupið beint í fangið á afa og
trúað honum fyrir allri minni hræðilegu
vanlíðan.
En hvað gerði afi? Hann stóð í sömu
sporunum, rétt eins og hver annar berg-
þursi, og kallaði hástöfum: Litla mín, Litla
mín ... Þar brást mér krosstré.
Geturðu ekki að minnsta kosti þagað? —
hugsaði ég í angist minni. En allt kom
fyrir ekki. Þarna stóð afi minn, jafn skiln-
ingslaus og hitt fólkið, og æpti á mig. —
Hann Þorgeirsboli þurfti ekki frekari vitn-
anna við, svo mikið var fullvíst.
Áður en varði sá ég hvar einhver var
sendur út að fossi. Mér var harðbannað að
leggja leið mína að ánni, hvað þá að fossin-
um. Það varð auðvitað til þess að ná-
kvæmlega þangað laumaðist ég við hvert
hentugt tækifæri. Og nú átti sem sé að
senda mann út að fossi til þess að góna þar
hreint um allt, þegar ég var í bráðum
lífsháska rétt við tærnar á þessum dæma-
lausu sauðum. — Og hann afi var nú ekki
sá maður, sem ég hafði haldið hann vera.
Ekkert dró af Þorgeirsbola. Hann biakti
þarna á snúrunni bókstaflega seglum
þöndum. Á meðan sá ég fólk leita á öllum
þeim stöðum, sem mér var harðbannað að
vitja. Enginn hafði vit á að líta fram fyrir
nefið á sér. Ég fylltist fyrirlitningu. Um-
frama allt langaði mig alveg sérstaklega
til þess að segja afa nákvæmlega hvað mér
fannst um næmi hans, svona almennt.
Þegar hallaði að kvöldi, var mér farið að
kólna að því marki, að Þorgeirsboli gat
bara átt sig, enda hungrið farið að sverfa
að, ofan á allt annað. Eg gat ekkert staðið
í þessu lengur — varð að fara heim.
Þá kom annað til, og það var mjög al-
varlegt vandamál. Þessu sinni gat Þor-
geirsboli, mín vegna, farið hvert á land,
sem vera skyldi, bitið gras eða gengið aft-
ur í líki jafnvel sófapúða. Nú blöstu nefni-
lega við mér blákaldar staðreyndir þessa
lífs: Hvernig átti ég að gera þessu tak-
markaða fólki, að afa vandlega meðtöld-
um, skiljanlegt að ég hefði verið á næstu
grösum allan guðslangan daginn, þagað
heilli þögn og ekki látið á mér bæra? — Og
nú var ég enn orðin hrædd við Þorgeirs-
bola.
Þá hugkvæmdist mér Jón Hrak. Maður,
sem gat gengið aftur og ort kvæði, hann
mátti sín allavega einhvers. — Heldurðu
að þú hjálpir mér ekki heim, Jón minn? —
bað ég og lagði beint i háskann.
Þorgeirsboli reyndist lítils mega sín
gegn Jóni Hrak, lafði þarna á snúrunni,
alveg einstaklega rúmteppislegur. — Verri
var heimkoman. f fyrstu voru rekin upp
fagnaðaróp og Guði sé lof. Síðar fékk ég
mestu úrhellisskammir.
Það var þegar ég sagði frá öllu þessu
með Þorgeirsbola, hugsanlegu gildi þagn-
arinnar í því sambandi, og hvar ég hafði
verið allan daginn. — Meira að segja afi
hagaði sér eins og vitlaus maður, fannst
mér. Og honum var þetta nú samt, þegar
allt kom til alls, að kenna ...
Upp frá þessu hafði ég lítið álit á Þor-
geirsbola en dýrkaði Jón Hrak. Hann, og
hann einn, var óvættinum máttugri. Jón
Hrak fylgdi mér heim, og ekkert hefti þá
för mína. Með bestu samvisku raskaði ég
síðan grafarró þessa vinar míns í hvert
skipti, er mér rann alvarlega í skap við
einhvern: — Hefndu mín, Jón minn — bað
ég þá, fullviss þess að það yrði gert.
Hvernig skipti mig engu máli. Ég treysti
Jóni Hrak fullkomlega í þeim efnum.
Aldrei skal það henda mig að skrifa við-
urnefni hans með litlum staf, hvað sem
nýmóðins stafsetningarreglur hafa um það
að segja. Enda aldrei settar af orðsins
listamönnum, heldur hinum, sem ekkert
sjá, ekkert heyra, ekkert vita ■ — aldrei
skynja Þorgeirsbola á þvottasnúru.
Franzisca Gunnarsdóttir býr í Reykjavík og vinnur
viö ýmis ritstörf. Hún er sonardóttir Gunnars
Gunnarssonar skálds.
Myndir: Friðrika Geirsdóttir
„Ég er ekki búinn að skíra þessa mynd, “ sagði Pétur, „þú verður að finna á hana skáldiegt
nafn.“ En nafngiftir geta þvælst fyrir og það hefur farizt fyrir að finna skáldlegt heiti.
Myndina hefur Pétur málað með olíulitum á pappír.
Nýtt landnám
hjá
Pétri Behrens
sem hefur fundið sér un-
aðsreit í Mosfellssveit —
og sýnir myndir sínar í
Gallerí Borg við Austur-
völl
étur Behrens er
þekktur hér á tvenn-
um vígstöðvum: Ann-
arsvegar í hesta-
mennsku, hinsvegar á
myndlistarsviðinu.
Þessi áhugamál, svo
ólík sem þau kannski
eru, hafa lengi fylgt honum. Upphafið
má rekja til þess er Pétur var að alast
upp úti í Þýzkalandi, nánar tiltekið
innanum skógana á flatlendinu í kring-
um Hamborg. Hann hlaut myndlist-
armenntun sína þar og fór ungur á
Meisterschule fúr Grafik í Berlín. En
hann komst líka í kynni við hesta og
það voru hestar, sem komu honum á
sporið til fslands. Hann virðist hafa
unað þeim vistaskiptum allvel; að
minnsta kosti hefur hann gerzt íslenzk-
ur ríkisborgari og íslenzkan hans er til
fyrirmyndar.
Pétur hefur líka kynnst landinu eins
og hestamenn kynnast því og þeir segja
að það sé nú einhver munur, eða sjá
það út um bílrúður á fleygiferð. Hann
gerði sportið að atvinnu; vann lengi við
tamningar og hefur búið bæði norðan-
lands og sunnan. En það myndræna
hefur fylgt honum einnig og hann hef-
ur haldið áfram að rækta þann garð, —
meira að segja í vaxandi mæli.
Þar hefur hann verið að nema ný
lönd, en nýjasta landnám Péturs er í
eiginlegri merkingu. Hann keypti
sumarbústað hátt uppi í hlíðinni, sem
verður ofan við Reyki í Mosfellssveit og
þar hefur hann komið sér fyrir ásamt
konunni sinni, sem er frá Sviss og heit-
ir Marietta Maissen. Hún stundar nú
nám í Myndlista- og handíðaskóla ís-
lands, þar sem Pétur er kennari núna.
Og seinna meir ætla þau að stækka
sumarbústaðinn og koma sér upp betri
vinnuaðstöðu, enda er landrýmið nóg,
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
16. MARÍ' L985
; '■ ■• •