Lesbók Morgunblaðsins - 09.11.1985, Page 8

Fimm
í Perú
Hér hefst frásögn meö myndum, sem halda mun áfram í tölublöð-
um Lesbókar og segir frá ævintýraferð fimm íslendinga til Perú,
þeirra erinda að klífa hæstu fjöll þar, öll um 6 þús. m há. Þau fimm
sem fóru og standa að frásögninni, eru Jón Geirsson, Anna Lára
Friðriksdóttir, Kristinn Rúnarsson, Þorsteinn Guðjónsson og Torfi
Hjaltason.
/ Amsterdam á útleið og allir í toppformi. Fri vinstri:
Þorsteinn, Kristinn, Torfi, Anna Lára ogJón.
Blessuð börnin voru reyndar ekki með í ferðinni til Perú.
örum til Perú!“ sagði einhver. „Hvenær?“
— Næsta vor til dæmis.“ Svona einfalt var
það. Búið var að ákveða langt og strangt
ferðalag suður í álfu.
Þau sem um ræðir í þessari grein og þrem-
Af leiðangri fimm félaga
úr íslenzka alpaklúbbnum
á hæstu fjallatinda í Perú
Fyrsti hluti
eftir TORFA HJALTASON
ur öðrum síðar eru: Kristinn Rúnarsson,
Jón Geirsson, Anna Lára Friðriksdóttir,
Þorsteinn Guðjónsson og Torfi Hjaltason.
Síðastnefndur ber ábyrgð á þessari grein
ásamt Önnu Láru.
Við fimm erum öll gagntekin af fjöllun-
um og höfum lengi verið. Hvers vegna er
oft spurt, þegar skilning vantar á þessu
brölti. Það er alltént ekki í æfingaskyni en
menn tala gjarnan um að fara suður í Alpa
í æfingaferðir. Það er ódýr lausn á þessu
eilífa vandamáli.
Æfingar, nei, það sem máli skiptir er að
upplifa fjallgönguna, fjallið og sjálfa sig.
Það lærist margt.
Fjöllin kalla og við svörum, nú barst
kallið langt að.
Um veturinn unnum við af kappi við
undirbúning ferðarinnar. Mikið var grúsk-
að í bókum og kortum, því engan var hægt
að rabba við, sem hafði farið héðan til
Perú í sömu erindagjörðum.
Hópurinn skipti með sér verkum. Þor-
steinn, með sína reynslu frá Argentínu ár-
inu áður, útbjó fæðulista. Kiddi gerði
ferðaáætlun á hina ýmsu tinda. Jón sá um
klifurbúnað, Anna Lára týndist í far-
gjaldafrumskóginum og ég, Torfi, var á
lyfjum, þ.e.a.s. sá um fyrstu hjálpargögn
og iyf.
Margir fundir voru haldnir. Niðurstaðan
Heila línan i kortinu sýnir leiðina, sem
flogið var utan, en brotna línan sýnir
leiðina til baka.
varð sú að við vildum stefna á að klífa 3—4
fjöll, þeirra á meðal hið fallega Alpamayo
(5945 m), Huandoy (6395 m) og hæsta
fjallið, sem er Huscarán (6768 m). Við
gerðum okkur grein fyrir því að áætlunin
var mjög bjartsýnisleg, en hvað þýðir ann-
að? „Marga tinda“-ferð á há fjöll, var
eitthvað alveg nýtt.
Erfiðleikarnir voru margvíslegir, í mik-
illi hæð (2500 m og uppúr) minnkar súr-
efnið í andrúmsloftinu mjög ört. Meiri
hæð — minna súrefni.
Hver einstaklingur getur aðlagast
minnkandi súrefni en það tekur tíma. Lík-
aminn fjölgar rauðum blóðkornum sem
flytja súrefnið um æðakerfið, þannig eykst
afkastageta blóðrásarinnar i þessu tilliti.
Enginn veit fyrirfram hve lengi tekur að
aðlagast eða hvort það hreinlega takist.
Refsingin við því að flýta sér og ana
beint upp í mikla hæð getur verið alvarleg
fjallaveiki sem getur jafnvel dregið menn
til dauða. Vörnin felst í aðgát og þekkingu
á vandanum.
Við lásum okkur til og ræddum málin,
allir voru sammála um að gæta sín vel.
Brottför í Maí
Þegar dró að brottfarartíma í maílok ’85
kom skrekkur í okkur. Á Perú var sjaldn-
ast minnst í fréttum nema ef eitthvað
slæmt kom til, pólitísk uppþot, verkföll,
róstusamar kosningar, sprengjutilræði,
eiturlyfjaspilling ...
Veruleikinn, eins og blöð og útvarp
skynja hann, var farinn að gera okkur lífið
leitt.
Þorsteinn skrifaði vini sínum, Kana,