Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1987, Side 2

Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1987, Side 2
Hér er brugðið upp nokkrum dæmum úr bók Reymonds Moodys af fólki, sem hefur verið lýst látið, en snúið aftur og getað sagt frá því, sem henti það meðan ekkert lífsmark virtist vera með jarðlíkamanum. eftir ÆVAR R. KVARAN Hvað Riddarí dauðans. Málverk frá 1935 eftir Salvador Dali. varðar mig um dauðann? ið erum nú orðnir nokkuð margir, sem árum saman höfum stutt þá kenningu, að dauðinn sé engan veginn endir allrar tilveru manns- ins, en við lifum áfram að þessu lífí loknu og það sé ákaflega mikilvægt hverjum manni að gera sér sem fyrst grein fyrir því sökum þess, að þessum sannleik fylgir óhjákvœmi- lega skilningur á því, að reikningar okkar verði ekki að fullu gerðir upp í þessu lífí. Það er hverjum hugsandi manni alveg ljóst með því einu að líta í kringum sig, að niður- staðan af því að trúa ekki á líf eftir dauða hlýtur að leiða til þeirrar skoðunar, að rétt- læti sé ekki tii. Só skoðun, að þetta' lff sé öll tilvera mannsins, getur því leitt til eyði- leggjandi hugsunarháttar. Ef maður telur sig staddan í frumskógi, þar sem ofbeldi, fals og fláræði eitt sé til nokkurs gagns og sá sterki eigi tvímælalaust að ráða, þá get- ur slíkt leitt til miskunnarlauss lífs, sem getur eyðilagt viðkomandi. Þeir sem trúa á annað líf eða telja það beinlínis hafa verið sannað fyrir sér, sökum þess sem þeir hafa upplifað, hljóta því jafn- framt að gera sér þess fulla grein, að hver er sinnar gæfu smiður. Að áminning Páls um að eins og maðurinn sái hljóti hann og að uppskera er lögmál, sem enginn kemst undan. En okkur gengur stundum erfíðlega að átta okkur á því, hvort gæfan sé okkur hliðholl, sökum rangs mats á því í hveiju gæfa liggur. Hveija trú, sem menn þykjast játa opin- berlega, þá er það sannreynd, að á Vestur- löndum og víðast annars staðar eru menn metnir eftir hæfíleikum sínum til þess að safna fé og græða fyrst og fremst. Áhrifa- mesti guð Vesturlanda er Mammon, þótt þess sé gætt að viðurkenna slíkt aldrei opin- berlega. Hér þarf að hefjast endurmat þessara skoðana og er það raunar þegar byijað hjá Qölda ungs fólks meðal okkar. Það hefur séð á lífí foreldra sinna, að gæfa er ekki föl fyrir fé eða frama. Meðal annars af þessum ástæðum fögn- um við nýjum rannsóknum vísindanna, sem færa enn nýjar stoðir skynseminnar undir þá skoðun, að látinn lifír. Þær rannsóknir, sem hafa stutt þetta best eru einkum rannsóknir á endurholdgun- arkenningunni, sem minnst var á I annarri grein í þessu blaði, rannsóknir á sýnum við dánarbeð og rannsóknir á reynslu fólks, sem læknar hafa lýst yfír að látið sé, en snýr engu að síður aftur til jarðlíkama síns. fólk Sem Snýr Aftur Við skulum riú bregða upp nokkrum dæmum úr bók Raymonds Moodys, Lífíð eftir lífíð, af fólki sem hefur verið lýst látið en snúið aftur og getað sagt frá því sem henti það meðan ekkert lífsmark reyndist vera á jarðlíkamanum. Eitt af því sem er afaralgengt í þessum frásögnum er lýsing þessa fólks á því, hvemig það hittir aftur vini og kunningja, sem dánir eru. Kona nokkur lýsir því með þessum orðum: „Þetta henti mig við bamsburð. Fæðingin var mjög erfíð og ég missti mikið blóð. Læknirinn taldi mér ekki bjargar von og sagði ættingjum mínum, að ég myndi deyja. En ég var enn með fullri rænu þegar hann sagði þetta og á meðan hann hafði orð á þessu fann ég það á mér að ég væri að snúa við. Á meðan á því stóð varð ég þess vör, að hjá mér var fjöldi fólks, nánast heil- ir hópar að mér virtist, sem sveimuðu uppundir lofti herbergisins. Þetta var allt fólk, sem ég hafði þekkt í lifanda lífí, en var nú látið. Ég sá hana ömmu mína þama, stúlku sem hafði verið skólasystir mín og fjöldi annarra ættingja og vina. Ég sá eink- um andlit þeirra og fann fyrir nærvem þeirra. Þau virtust öll vera glaðleg. Þetta var fagnaðarríkt andartak og ég fann að þau vom komin til þess að vemda mig og leiðbeina mér. Þetta var líkast því sem ég væri að koma heim til mín og allur hópur- inn væri kominn til þess að fagna mér. Allan þann tíma sem á þessu stóð, fannst mér allt vera bjart og fagurt. Þetta var dýrðleg stund!" Ég hef ailtaf talið það mjög mikilvægt, að fyrir gemm okkur fulla grein fyrir þvf, að það er lögmál, að uppskera okkar hljóti ævinlega að vera í samræmi við sáninguna. Þess vegna læt ég I útvarpsleikriti mínu, í ljósskiptum fólkið verða að sjá liðið lff sitt fyrir sér í algjörlega miskunnarlausu Ijósi sannleikans. I lífínu höfum við lag á því að „gleyma" því, sem við höfum gert ósæmilegt, en minnast fremur hins, sem gott kann að þykja. En við verðum að læra að horfast f augu við galla okkar lfka. Það er eina leiðin til þess að geta bætt þá. Þetta kemur greiniiega fram í reynslu þeirra, sem segja frá því hvað henti þá meðan þeir vom „látnir" í bók Moodys „Lífið eftir lífið“. Hér er dæmi. „Þegar ljósið birtist mér sagði fyrsta ljós- veran við mig þetta: „Hvað getur þú sýnt mér, sem þú hefur afrekað á æviskeiði þínu?“ Það var að minnsta kosti eitthvað svipað. Og um leið hófst sýning þessara upprifjunarmynda. Þá varð mér hugsað: Jæja, hvað er nú á seyði? Enda var í þeirri andránni bmgðið upp myndum frá fyrstu bemsku minni. Síðan var því líkast sem myndimar héldu áfram allt frá þessum fyrstu ámm til allra síðustu daga minna. LífiðÍMyndum Þetta var mjög athyglisvert allt frá upp- hafi — það hófst með myndum af mér þar sem ég var lítil stúlka og lék mér við á, sem rann um landareignina — og svo rak hver myndin aðra — myndir af ýmsum atriðum, sem bám fyrir mig og systur mínar. Og þannig héldu þessar æviminningar í mynd- um áfram uppeftir skólaámm mínum og allt til fyrstu áranna í háskólanum þar sem ég var nú. í rauninni sá ég ekki ljósið meðan ég fylgdist með þessari æviupprifjun, enda virt- ist veran hverfa jafnskjótt og hún hafði lagt spuminguna fyrir mig og þó þóttist ég finna fyrir nærvem hennar áfram, enda var sem hún leiddi mig gegnum minningamar og svo gerði hún athugasemdir við þær endmm og eins. Á meðan á þessu stóð vakti ljósver: an stöðugt athygli á gildi kærleikans. í sambandi við það dró hún fram ýmislegt í samskiptum mínum við systur mína. Þar kom fram, að stundum hafði ég sýnt eigin- gimi, en einnig vom þættir þar sem ég sýndi henni ástúð og skipti réttilega með henni. Veran lagði áherslu á að mér bæri að reyna að vinna öðmm allt það gagn sem ég mætti. Allt að einu gætti hvergi ádeilu í þessum ábendingum. Þegar veran kom að atriðuín, sem sýndu eigingimi í fari mfnu, var afstaða hennar mörkuð af því viðhorfí, að ég mætti sjálf eitthvað af þeim læra. Þá virtist ljósveran hafa mikinn áhuga á allri þekkingu og lagði áherslu á ýmis at- riði, sem að henni lutu, hvatti mig til þess að halda áfram námi og sagði, að þegar hún myndi nálgast mig aftur (þá hafði ver- an þegar sagt mér að ég ætti í þetta sinn að hverfa aftur til jarðlífsins) myndi lögð áhersla á aukna þekkingu. Hún sagði að þekkingarleitin væri órofín þróunarbraut og mér tók að skiljast, að þeirri leit lyki ekki við lfkamsdauðann. Ég tel að ljósveran hafí reynt að nota þessa æviupprifjun til þess að veita mér fræðslu og aukna innsýn. Þetta var sannarlega ákaflega einkenni- legt. Þama var ég og horfði á þessa upprifjun ævi minnar. Eg fylgdist af ná- kvæmni með öllu og þó gekk þetta svo örhratt fyrir sig. Birtubjarminn umlukti mig. Hvort þetta tók fímm mínútur eða fímm sekúndur er mér um megn að ákveða. Ég var óneitanlega nokkuð áhyggjufull meðan ég hélt, að mér ætlaði ekki að veit- ast náð til þess að lifa lengur á jörðinni og það vakti mér kvíða um hríð. En ég naut þess að fylgjast með þessari uppriflun. Ekki sfst að hverfa aftur til minna bemskuára, nánast eins og ég endurlifði þau til fulls. Allt virtist þetta stefna að því að sýna mér ævi mína þannig, að mér myndi unnt að skoða hana og meta betur með öðm móti.“ í þessari frásögn er bersýnilegt að ljósver- an leggur áherslu á.tvo lífsþætti sérstaklega: Að leitast við að auðsýna öðram kærleik og leita sér aukinnar þekkingar. AðHverfaÚr Jarðlíkamanum En hver verður nú afstaða mánns, þegar það fer að renna upp fyrir honum, að hann kunni að vera dáinn? Áð vísu í þeim skiln- ingi, að hann hefur fulla meðvitund og fylgist jafnvel með því sem reynt er að gera við líkama hans og gerist í kringum hann. Hvemig tekur hann því að hverfa úr jarðlíkama sínum, að því er virðist fyrir fullt og allt? Samkvæmt rannsóknum Moodys virðist hjá flestum verða mikil breyting frá afstöð- unni til dauðans frá því sem tíðkaðist í upphafi dauðareynslunnar. Algengast er að frásegjendur í upphafí andláts síns harmi þetta og þrái heitast að fá að hverfa aftur til líkama síns. En þegar hinn deyjandi hef- ur notið andlátsreynslu sinnar í ákveðinn tíma kemur.að því, að hann kýs ekki lengur að hverfa aftur í jarðneskan líkama sinn. Að minnsta kosti gildir það um flesta þá, sem svo langt komast, að þeir mæta ljósver- unni, sem minnst er á í fyrra dæmi. „Ótil- neyddur hefði ég aldrei horfíð frá þessari vera,“ sagði einn viðmælenda Moodys við hann. í SAMRÆMI VlÐ UPPLÝSINGAR Miðla Hér virðist því komið fram stórathyglis- verð ný aðferð til þess að undirstrika og leggja áherslu á það, sem sálrænt fólk hef- ur haldið fram um aldir. Ófreskt fólk hefur öldum saman orðið að vera eins og sjáendur í heimi blindra. í frásögnum þess era erfíð- leikamir eins og rauður þráður í lífí þessa fólks, nema það feli hæfileika sína og þyk- ist vera eins og allur almenningur til þess að fá að vera í friði. Einkanlega er oft rauna- legt að lesa um slíkar raunir bama, þegar þau í fyrsta skipti segja frá sýnum sínum eða dulheymum, en hljóta skammir eða jafn- vel barsmfðar fyrir að vera sjáandi á sviðum þar sem flestir era blindir. Þetta minnir mig á það, sem hinn hug- rakki vísindamaður Shafica Karagulla segir frá f bók sinni Nýjar vfddir í mannlegri skynjun. Þegar þessi kona, sem framinn í læknavfsindum biasti við, leyfði sér að halda því fram opinberlega að athuguðu máli að til væri fólk með magnaða sálræna hæfí- leika. Til dæmis manneskjur sem gætu séð skemmdir í innri líffæram á svipstundu og ýmislegt því svipað, og að þetta fólk gæti orðið læknavísindunum að miklu liði, þá lokuðust henni allar dyr læknavísindanna. Hún hætti að fá að starfa með þeim miklu vísindamönnum, sem hún hafði unnið þrek- virki með, sjóðir til styrktar vísindarann- sóknum lokuðust henni og fyrri starfs- bræður hennar forðuðust hana eins og heitan eldinn. Henni var útskúfað. Hún varð fjárvana og varð að byrja aftur frá upphafi. En hún neitaði að vfkja af þeim vegi, sem hún taldi leiða til sannleikans eins og hún skildi hann og hún fómaði því svo- kölluðum „vísindaframa" sínum og öllum vonum um frægð og viðurkenningu af hendi starfssystkina sinna. Þessi smávaxna, vilja- fasta og gáfaða kona kvaðst aldrei mundu láta af því að beijast fyrir því, sem hún áliti sannleikann, hvað sem það kostaði hana. 0g hún stóð við það. Höfundur er leikari og riihöfundur i Reykjavik.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.