Lesbók Morgunblaðsins - 06.02.1988, Síða 8

Dulrænt sögubrot til
minningar um
höfuðskáld Þórshafnar,
þá Djurhuusbræður.
Þýtt hefur Þorgeir
Þorgeirsson
Eftir WILLIAM
HEINESEN
að hefur rignt töluvert í
nótt og þorpslækurinn
steðjar hvítfyssandi
skamman spöl áðuren
hann deyr í hafið. A tand-
urhreinu eldhúsgólfinu í
Lækjarkotsbænum niður-
við ósinn leika sér tveir
berlappaðir strákar. Þeir hafa látið báða
fótaskemlana á hvolf og hafa þá fyrir skip
að sigla með á vit hulinna svaðilfara.
Eldhúsið fábrotið einsog þau gerðust hér
áðurfyr með svargljáandi kolavél úr pott-
jámi. Á eldavélarhringjunum etendur ketill
og bullar innfjáJgur við sjálfan aig. Strákam-
ir einir heima.
Og hvert lá svo leiðin á þessum rýra fóta-
skemlaflota?
Jú, okkur er kunnugt um það alt.
Annar þessara bræðra fór um víða veröld
og gerðist bæði lærður maður og lögspakur
en gæfusnauður í ástum og athvarfslaus.
Fótaskemillinn hans varð stolt og rásiglt
óheillafley sem leið skipbrot fyren varði.
Hinn bróðirinn sat í makindum heimahjá
vinum og vandamönnum. Eiginlega varð
lífsfley hans aldrei neitt annaðen fótaskem-
illinn góði og dyggi. En báðir urðu þeir skáld.
Sá fyrri kvað um hafgúur og skapanom-
ir og blæðandi hjartasár sem aldrei gróa.
Hinn um sæla bamaleiki og syfjulegar end-
umar niðrá íjörusandi við lækjarósinn
neðanundir leiftrandi festingunni heima.
X
Æ, margt er það nú ekki sern gerist í
svona mygluðu smáplássi útá hjara verald-
ai, varla nokkur skapaður hlutur, sé það
mælt á stiku heimsmannsins. Altént þó eitt-
hvað smávegis, margoft jafnvel fleira en
spuml og fróðleiksþyrst sál fær með góðu
móti rúmað.
Einfaldir þorpslyklar ganga að velflestum
mannanna skráargötum. Ekki samt að þeim
öllum, einsog gefur að skilja. En mörgum
þó. Einkanlega þegar rétt galdraþula er
látin fylgja.
Heyri eyra
sjón sjái
falli skalli
komi allir
fufdar heim
ellegar
Hulda
mulda
dulda
. taktu Biitt
gémmér þitt.
Og séu gömlu og góðu lykilþulumar frá
bertisltudögunum famar að missa kraftinn
má altént hjálpast við þá eilífðarinnar
óbrigöulu möntru: Tat twam así! (Þú ert
ég og ég er þú) sem vitringar austurlanda
höfðu verið að reyna að tileinka sér og lifa
eftir í mörghundruð ár þegar tímatal okkar
8